ตอนที่ 10 ครอบครัวอบอุ่น

เมื่อออกจากโรงพยาบาลมา ฟรานเชสโกก็พาเอเดรียน่าและแฟรงคลินไปยังห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนเดินจูงมือแฟรงคลินคนละข้าง

“เธอหิวหรือยัง” ฟรานเชสโก้หันไปถามเอเดรียน่า

“ฉันยังไม่หิว” เอเดรียน่าตอบ

“แต่ฉันกับลูกหิวแล้ว” ฟรานเชสโก้อุ้มเด็กน้อยแล้วพาเดินเข้าไปร้านอาหาร

“แล้วจะถามฉันทำไมเนี้ย” เธอบ่นพรึมพรัม แล้วเดินตามเขาไป

ในร้านอาหาร ฟรานเชสโก้เลือกนั่งโซนที่เป็นมุมส่วนตัว โดยมีพนักงานบริการกำลังยืนรอรับออเดอร์อยู่

“แฟรงค์กินอะไรดีครับ” ฟรานเชสโก้ถามลูกชาย

“แฟรงค์เอาเฟรนฟราย กับสปาเก็ตตี้คับ แด๊ดดี้” เด็กชายตอบ

“แล้วเธอละกินอะไร” ฟรานเชสโก้ถามเอเดรียน่า

“อะไรก็ได้แล้วแต่นายสั่งแล้วกัน” เอเดรียน่าทำหน้าเซง ๆ

ฟรานเชสโก้สั่งอาหารกับพนักงานเสร็จ ระหว่างนั้นก็รออาหารมาเสิร์ฟ

“นี่เธอ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้มั้ย” ฟรานเชสโก้บอกเอเดรียน่า

“ก็ฉันไม่ชอบเที่ยวห้างนี่” เธอตอบเขา

“ฉันก็นึกว่าผู้หญิง ชอบอะไรที่สบาย ๆ ชอบห้าง ชอบช็อปปิ้ง เสียอีก” เขาพูดตามที่เขาเคยรู้จักผู้หญิง

“นี่ อย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงในสต๊อกของนาย”เธอไม่ค่อยชอบใจนักเวลาที่เขาพูดถึง ผู้หญิงอื่น

ก่อนที่จะเกิดการปะทะกันไปมากกว่านี้ อาหารก็ได้มาเสิร์ฟพอดี ทำให้สงครามขนาดย่อมที่เริ่มก่อตัวขึ้นหายไป เหลือไว้เพียงบรรยากาศการรับประทานอาหารของครอบครัวที่แสนอบอุ่นเท่านั้น ฟรานเชสโก้ตักอาหารให้เอเดรียน่ากับแฟรงคลิน หลังจากที่ทั้งสามคนทานอาหารกันเสร็จก็พาแฟรงคลินไปซื้อของเล่น

ก่อนจะกลับเอเดรียน่าจึงพาสองพ่อลูกไปร้านหนังสือเพื่อเลือกหนังสือนิทานให้กับเด็กชาย  เธอจะได้เล่านิทานให้เด็กชายฟังก่อนนอนทุกคืน

“นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณนั้นเอง” โซเฟียเอ่ยทักเมื่อเห็นฟรานเชสโก้เดินมาข้างหน้าเธอ “สบายดีเหรอค่ะ ไม่นึกว่าคุณจะหาคู่ควงได้เร็วขนาดนี้” โซเฟียมองดูหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างฟรานเชสโก้

“คุณก็เหมือนกันนะ ผมไม่นึกว่าคู่ควงใหม่ของคุณจะเป็นเพื่อนนักเตะของผม” ฟรานเชสโก้มองชายที่ควงคู่มากับโซเฟีย ซึ่งก็คือ ดิเอโก้ นักเตะดาวรุ่งที่กำลังขึ้นมาแทนตำแหน่งของเขา

“สวัสดี ฟรานเชสโก้ เป็นไงบ้าง เสียดายนะที่ตำแหน่งนายต้องตกมาเป็นของฉัน เพราะเขาไม่เอาคนพิการและมีข่าวฉาวเรื่องสารกระตุ้นมาเล่นฟุตบอลว่ะเพื่อน” ดิเอโก้เยาะเย้ยฟรานเชสโก้  

“...” ฟรานเชสโก้กำหมัดไว้แน่น เพื่อระงับความโกรธ แต่เขาก็ต้องรู้สึกผ่อนคลายลง เมื่อมีมือบาง เล็กๆ มาจับมือที่เขากำหมัดไว้แน่น ราวกับให้กำลังใจเขา จากมือที่กำหมัดไว้แน่นก็ปลี่ยนเป็นจับมือเธอแทน

“แหม...ดูเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจังเลยนะค่ะ” โซเฟียมองทั้งสามคนอย่างดูถูก “จะวาไปก็เหมาะสมกันดีนะค่ะ พ่อพิการ ลูกเกเร แม่ก็จน”

“อิจฉาเหรอค่ะ ที่เห็นครอบครัวเราอบอุ่น” เออเดรียน่าที่เงียบฟังมานานก็ทนไม่ได้ “ครอบรัวเธอคงแตกแยกสินะ ถึงได้มายืนว่าคนอื่นแบบนี้นะ”

“นี่แกว่าฉันเหรอ” โซเฟียกำลังฟาดฝ่ามือลงไปบนหน้าของเอเดรียน่า แต่มีเหรอที่เอเดรียน่าจะยอมให้โดนตบ

“คิดเหรอว่าจะตบฉันได้ง่าย ๆ” เอเดรียน่ารับฝ่ามือของโซฟียไว้ได้แล้ว ต่อยกลับไปทันที “นี่สำหรับที่มาว่าให้ครอบครัวฉัน” ตามด้วยอีกหมัด “นี่สำหรับที่มาว่า สามีและลูกของฉัน” เธอพลักโซเฟียจนเซล้มลงไปนั่งกับพื้น “สามีฉันไม่ได้พิการและลูกฉันก็ไม่ได้เกเร จำใส่สมองที่กรวงของเธอไว้ด้วย” เอเดรียน่าพูดจบก็พาแฟรงคลินเดินออกมาจากตรงนั้น ส่วนฟรานเชสโก้ก็เดินตามเธอด้วยความตะลึง โดยทิ้งให้โซเฟียนั่งกรี๊ดอยู่ตรงนั้น

“ทีแรกเหมือนจะห้ามฉันนะ แต่เธอกลับทำซะเอง” ฟรานเชสโก้กล่าวหลังจากที่เข้ามาข้างในรถ

“มามี๊เก่งสุดยอดไปเลย” แฟรงคลินยกนิ้วโป่งให้เธอทั้งสองข้าง

“การใช้กำลังนะเป็นสิ่งไม่ดีนะครับ แฟรงค์ แต่ที่มามี๊ทำไปเมื่อกี้เผื่อปกป้องตัวเองกับแฟรงค์นะครับ” เอเดรียน่าบอกแฟรงคลิน

“แฟรงค์รักมามี๊ที่สุดในโลกเลยคับ”เด็กชายหอมแก้มซ้าย ขาวของเอเดรียน่า

“รักแต่มามี๊ แล้วไม่รักแด๊ดดี้เหรอ” ฟรานเชสโก้ถามแฟรงคลิน

“รักแด๊ดดี้ที่สุดในโลกเหมือนกันคับ”เด็กชายเข้าไปหอมแก้มซ้าย ขาว ของฟรานเชสโก้

“กลับบ้านกันเถอะครับ” ฟรานเชสโก้ขับรถออกจากลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าไป

***************

อัลเฟรสนั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านเล็ก ๆ ใกล้บ้านพักของเขาหลังจากที่เขาดื่มเสร็จก็จ่ายเงินแล้วเดินออกไปจากร้าน เพื่อไปยังร้านขายของฝากหาของฝากให้น้องสาวของเขา ระหว่างทาง มีผู้หญิงคนหนึ่งปั่นจักรยานมาเกือบชนเขา โชคดีที่ผู้หญิงคนนั้นหลบทัน แต่จักรยานของเธอเสียหลักล้ม อัลเฟรสรีบวิ่งเข้าไปดูหญิงสาวว่าเป็นอะไรมาหรือไม่

“เป็นอะไรมาหรือป่าวครับคุณ” เขาถามหญิงสาว

“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวหันหน้ามาสบตากับเขา

“ติน่า/พี่อัล” อัลเฟรสและฟาติน่า ต่างก็เรียกชื่อกันอย่างตกใจไม่คิดว่าจะเจอกันที่นี่

ฟาติน่ารู้จักกับอัลเฟรสเพราะอัลเฟรสเคยเป็นเพื่อนกับฟรานเชสโก้พี่ชายของเธอ นอกจากนั้นแล้วเธอยังแอบหลงรักเขามานาน แต่พอเวลาผ่านไปความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของฟรานเชสโก้กับอัลเฟรสมีอันต้องบาดหมางกัน และข่าวความสัมพันธ์ของอัลเฟรสกับสาว ๆ หน้าตาดีอีกมากมาย ยิ่งทำให้เธอห่างไกลจากเขาไป

“ติน่าเป็นอะไรหรือป่าว” เขารีบตั้งสติถามเธอ

“ติน่าไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบ

“ไม่เป็นอะไรได้ไงดูสิ มีเลือดออกด้วย ไปทำแผลบ้านพี่ก่อน” เขาดึงมือเธอให้ไปทำแผล

“ติน่าไม่เป็นอะไรจริง ๆ ค่ะ” เธอพยายามจะเดินไปที่จักรยาน “โอ้ย” แต่ขาของเธอดันเจ็บขึ้นมา

“ไหนบอกว่าไม่เป็นอะไรไงเด็กดื้อ” อัลเฟรสอุ้มหญิงสาวขึ้น

“ว๊าย...พี่อัลจะทำอะไรค่ะ” หญิงสาวถามด้วยความตกใจ

“ก็พาเราไปทำแผลที่บ้านพี่ไง” เขาอุ้มเธอเดินไปตามทางไปบ้านของเขา

“ติน่าเดินไหวค่ะ” หญิงสาวรู้สึกเขินอายที่ถูกผู้ชายอุ้มแบบนี้

“อย่าดื้อสิครับ เดี๋ยวจะโดนมากกว่าอุ้มนะ”

“...”  ใบหน้าของฟาติน่าเริ่มแดง เธอพูดอะไรไม่ออกได้แต่เงียบตลอดทางมาบ้านเขา

อัลเฟรสอุ้มฟาติน่ามาถึงบ้านแล้วพาเธอมานั่งโซฟาในห้องรับแขก เขาเดินออกจากห้องหายไปสักพักก็กลับมากับกล่องปฐมพยาบาล

“เดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะ” เขาคุกเข่าตรงหน้าเธอ แล้วหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมา เพื่อทำแผลให้เธอตรงหัวเข่าที่ถลอกและฟกช้ำ

“เดี๋ยวติน่าทำเองก็ได้ค่ะ พี่อัล” เธอบอกเกรงใจเขาเหลือเกินและเขินเขามากด้วย

“ไม่ได้ครับ พี่เป็นคนทำให้ติน่าต้องเจ็บตัว พี่ต้องรับผิดชอบ” เขาทำแผลให้หญิงสาวอย่างเบามือ

“แต่ติน่าไม่ระวังเองค่ะ ไม่ใช่ความผิดของพี่อัลหรอก เดี๋ยวติน่าทำแผลเองนะค่ะ”

“อย่าดื้อสิครับ” อัลเฟรสยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฟาติน่า จนเธอรีบหลบสายตาที่เป็นประกายของเขา และอยู่นิ่งให้เขาทำแผลโดยไม่พูดอะไร

“ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณหลังจากที่เขาทำแผลให้เธอเสร็จ

“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวติน่าทานอาหารกับพี่ก่อนนะแล้วพี่จะไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ติน่าเป็นห่วงจักรยานไม่รู้ว่าจะหายหรือป่าว” เธอรีบหาข้องอ้างกับเขา

“พี่ให้คนใช้ไปเอามาที่บ้านแล้วละครับ” เขาบอกเธออย่างรู้ทัน อัลเฟรสจับมือหญิงสาว“ไปทานอาหารกันเถอะครับ เดี๋ยวจะได้ทานยาด้วย”

ฟาติน่ากับอัลเฟรสทานอาหารกันเสร็จ อัลเฟรสก็พาฟาติน่าออกมาเดินเล่นที่สวนข้างหน้าบ้านเขาจนค่ำก็พาฟาติน่าไปส่งที่พัก

“ติน่าพักที่ไหนครับ” เขาถามเธอ

“ติน่าพักที่โรงแรม....” เธอบอกชื่อโรงแรมให้เขา

“ติน่าพักกับใครเหรอ อย่าบอกพี่นะว่าติน่ามาคนเดียว” อัลเฟรสถามด้วยความเป็นห่วง

“ค่ะ ติน่ามาพักผ่อนนะค่ะ” ฟาติน่าตอบไปตามจริง

“แล้วไอ้ฟราน มันปล่อยให้ติน่ามาคนเดียวได้ยังไป มันไม่ห่วงน้อยสาวมันบ้างหรือไง” อัลเฟรสพูดอย่างโมโห

“คือ ติน่าไม่ได้บอกพี่ฟรานนะค่ะ” เธอสารภาพออกมา

“งั้นพี่คงให้ติน่ากลับไปพักที่โรงแรมคนเดียวไม่ได้หรอกนะ เพราะมันอันตราย ผู้หญิงตัวคนเดียว” เขาเริ่มหาข้ออ้าง

“ไม่เป็นไรค่ะ ติน่า อยู่คนเดียวได้” เธอรีบปฏิเสธ เพราะรู้ว่าเขาจะสื่อถึงอะไร

“ไม่ได้ครับ ติน่าต้องมาพักกับพี่ที่บ้านพี่จะได้วางใจ”

“มันจะดูไม่ดีมั้งค่ะพี่อัล” เธอตอบ

อัลเฟรสจอดรถข้างทางแล้วโน้มตัวไปหาฟาติน่า จมูกของเขาเข้าใกล้แก้มเธอ ฟาติน่าพยายามถอยหนีจนติดกับประตูรถ

“ห้ามดื้อกับพี่นะครับ เด็กดี” เขากระซิบข้างหูเธอเบา ๆ

“....” ฟาติน่าได้แต่พยักหน้า สุดท้ายเธอก็จนมุมเขาจนได้

อัลเฟรสยิ้มอย่างอารมณ์ดีแล้วขับรถต่อไปยังโรงแรมที่ฟาติน่าพัก เพื่อช่วยเธอเก็บของย้ายมาอยู่ที่บ้านพักของเขา

***************

ในห้องนอนของฟรานเชสโก้ ไฟในห้องถูกปิดลง เหลือเพียงความมืด ร่างของชายหนุ่มนอนอยู่บนเตียงนอนเขานอนอยู่ฝั่งที่หญิงสาวนอนอยู่ข้างล่างเตียง

“ขอบใจมากนะเรื่องเมื่อกลางวันนะ” ฟรานเชสโก้ที่นอนอยู่บนที่นอนเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็แค่ไม่ชอบคนดูถูกคนอื่น” เอเดรียน่าตอบ

“ฉันคงไม่มีโอกาสได้กลับไปเล่นฟุตบอลแล้วละ” เขาพูดอย่างหมดหวังเอนึกถึงสิ่งที่ดิเอโกและโซเฟียพูด

“คิดมากนะ นายเก่งอยู่แล้วอย่าให้คำพูดของคนที่ไม่เห็นค่าเรามาทำให้เราเสียกำลังใจสิ” เธอให้กำลังใจเขา

“ถ้าฉันพิการขึ้นมาเธอจะดูแลฉันตลอดชีวิตมั้ย” เขาถามเธอแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเหมือนเมื่อครู่ “นี่เธอ.. เอเดรียน่า”เขาลุกขึ้นมาดูเธอ “หลับง่ายจริงผู้หญิงอะไร หลับฝันดีนะ”

ฟรานเชสโก้ทิ้งตัวลงนอน เขาคิดว่าหากเอเดรียน่าดูแลเขากับลูกตลอดชีวิตก็คงจะดีเหมือนกัน ส่วนเขาก็อยากจะดูแลเธอเหมือนกัน เพราะหลายอย่างในวันน้ำให้เขาได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเอเดรียน่ามาขึ้น ว่าเธอน่ารักขนาดไหน เขาเผลอคิดอะไรเพลิน ๆ จนหลับไป