× 0
× 0
× 0
แบบอักษร
ตอนที่36
#เวรกรรมหัวใจ
#แอดพี่ลู่
# # # # #
สามารถอ่านนิยายที่ต่อจากเรื่องนี้ได้ที่
http://www.tunwalai.com/chapter/edit/456553
ถ้าหากลิงค์กดไม่ได้ สามารถพิมพ์หาได้เลยนะครับ ชื่อเรื่องว่า
กรงรักพันธนาการร้าย
รับรองสนุกไม่แพ้กันครับ แถมดราม่ากว่า โหดกว่า และนายเอกไม่งอแงเจ้าน้ำตาด้วย ใครชอบนายเอกเก่งๆแนะนำเลยครับ ><
# # # # #
เรียกได้ว่าหลังจากที่ทราบข่าวจากคุณพยาบาลว่าในวันนี้เขาจะสามารถเข้าไปเห็นหน้าลูกได้แล้ว คุณพ่อคุณแม่มือใหม่ของเราก็ดูจะตื่นเต้นเสียจนยิ้มไม่หุบ แทบจะนับชั่วโมงรอให้ถึงเช้าของอีกวัน เพราะจากปากของพยาบาลคนสวยที่บอกมาก็คือเขาทั้งคู่จะสามารถไปหาเจ้าตัวเล็กได้ในเวลาสิบโมงขึ้นไป
“พี่ทาย...” เสียงงึมงำจากบอลทำให้คนถูกเรียกต้องหันมอง
“พี่ว่าลูกเราจะหน้าเหมือนผมหรือพี่”
“พี่ก็ไม่รู้ว่ะ...” ทุกครั้งที่ต้องเรียกแทนตัวเองในแบบที่ต่างออกไปน้ำเสียงของคนทั้งคู่ก็มักจะเบาลงเสมอ ไม่ใช่เพียงบอลที่ไม่คุ้นชินแต่ทายเองก็ดูจะแปลกไปเหมือนกัน มันไม่ได้หนักใจที่จะเรียกกันแบบนี้ แต่ว่า มันเขินตางหากหละ...
“อีกแค่ครึ่งชั่วโมงแล้ว” บอลดูจะตื่นตเน้เสียเหลือเกินและคุณแม่วัยละอ่อนของเราก็นั่งจดจ้องนาฬิกาอยู่นานสองนานจนลืมสังเกตว่าในยามนี้บุคคลตัวสูงที่เคยนั่งอยู่บนโซฟาได้เคลื่อนกายมานั่งซ้อนบนเตียงผู้ป่วยของตนเสียแล้ว
..หมับ..
“อะไร” บอลถามอย่างไม่เข้าใจเมื่อถูกกอดเข้าและนอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว ทายยังมีหน้าเอาคางมาวางเกยบนไหล่ของเขาอีก ปลายจมูกคมซุกดมลงกับซอกคอขาวและอาการจั๊กจี้มันก็ทำให้บอลต้องดิ้นเล็กน้อย
“อะไรของคุณ”
“บอกให้เรียกพี่ไง”
“อะไรของพี่” พอทายพูดแย้งออกมาบอลก็ยอมจะแก้คำกลับไปให้ ทายหลุดยิ้มเล็กน้อยกับท่าทีเปิ่นๆของใครอีกคนที่มักจะหลุดออกมา คนตัวสูงก้มซุกลงกับไหล่เนียนก่อนจะออกแรงกัดลงไปอย่างหมั่นเขี้ยว
“โว้ย!เป็นหมาหรือไงวะ”
..เพี้ยะ..!
แรงตบที่ไม่เบานักฟาดสัมผัสลงกับแก้มขาวของทาย และคนที่โดนประทุร้ายก็ทำเพียงหลุดยิ้มแล้วนั่งกอดบอลต่อเท่านั้น คิ้วเรียวของคุณแม่วัยละอ่อนขมวดมุ่นเข้าหากันเล็กน้อย แต่พอสายตามองสบไปยังนาฬิการอยยิ้มแสนหวานก็ปรากฏ
เหลืออีกแค่สิบนาทีเขาก็จะได้พบลูกแล้ว...
“นี่พี่...”
“ว่า?”
“คือ เมื่อไหร่...จะยอมพูดคำนั้นหละ” บอลขยับปากถามออกมาด้วยใบหน้าที่แอบจะเศร้าลงไปเล็กน้อย คำนั้นที่เขาหมายถึงมันก็หนีไม่พ้นคำว่ารักที่โคตรจะอยากได้ยิน ก็ทายทำดีกับเขาแบบนี้บอลก็แอบจะคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ แต่พอคิดไปคิดมาแล้ว บางที เขาอาจจะเข้าข้างตัวเองเกินไปหรือเปล่า ก็ทาย ไม่เคยจะบอกรักเขาเลยซักครั้งเดียว...
“อยากได้ยินหรือไง?”
“อื้ม...” เจ้าของร่างบางครางรับออกมาซึ่งในระหว่างนี้ทายก็ทำเพียงนั่งเงียบแล้วแอบยิ้มเล็กๆเท่านั้น คนตัวสูงลุกผละออกจากร่างของบอลและท่าทีของเขาก็สามารถเรียกใบหน้าแสนหงอยของบอลได้อย่างง่ายดาย
“ไปหาลูกกันดีกว่า เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีเอง”
“ครับ...” บอลขยับปากตอบพร้อมกับการที่พยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นยืน มือเรียวจับประคองเสาของน้ำเกลือไว้เป็นหลักค้ำแต่การเดินแต่ละทีก็ดูจะลำบากเสียเหลือเกิน
..หมับ..
“ไม่ต้อง” พอทายทำท่าจะจับมือบอลก็รีบเอ่ยสวนพร้อมชักมือหนี คนตัวบางเดินหน้ายุ่งออกไปจากห้องและบุคคลที่เดินตามอย่างทายก็มีหน้าที่กลั้นยิ้มจนแก้มแทบแตก ตลอดการเดินไปยังห้องของเจ้าตัวเล็กเขาทั้งคู่ก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลย มีหลายครั้งที่ทายชวนคุยแต่บอลก็จะทำเมินหรือไม่ก็ตอบมาแค่อืมเท่านั้น
“เป็นอะไร” ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ทายก็อยากถาม พอถามเสร็จก็กลั้นยิ้มแทบตาย
“อย่ามายุ่ง” บอลตอบกลับมาพร้อมกับร่างกายที่พยุงเดินไปหาคุณพยาบาลที่รออยู่ เมื่อพยาบาลเดินนำเข้าไปด้านในของห้องใบหน้าที่เคยบูดบึ้งของบอลก็เริ่มฉายรอยยิ้มออกมา
ในตอนนี้เขาทั้งคู่
เห็นเจ้าหนูตัวเล็กคนนึงกำลังนอนอยู่ภายในตู้อบ...
“ผม...ขออุ้มลูกได้มั้ย...” เสียงของบอลสั่นเล็กน้อยด้วยความดีใจที่แทบจะล้นออกมา ดวงตาคู่สวยมองจ้องไปยังเจ้าหญิงตัวน้อยที่กำลังหลับตาพริ้มไม่สนใจใคร ใบหน้าของน้องแยมตัวน้อยดูเหมือนจะเอนเอียงมาทางบอลเสียส่วนใหญ่ แต่พอเจ้าตัวเล็กเปิดปรือเปลือกตา ลูกแก้วกลมใสที่ทอปรากฏก็ทำให้บอลต้องหลุดยิ้มอีกรอบ ก็ดูนั่นสิ ตากลมบล็อกยังกับทายเลย...
“หวัดดีตัวเล็ก...” ทันทีที่คุณพยาบาลยื่นส่งร่างของหนูน้อยมาให้บอลก็เอ่ยทักทายพร้อมกับรับมาไว้ในอ้อมอก ถึงจะดูเก้งๆกังๆแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ตั้งใจอย่างมากในการโอบอุ้มลูกของตัวเอง และคนที่ดูเหมือนจะไร้บทอย่างทาย ก็กำลังยืนมองสมาชิกใหม่ด้วยท่าทีที่แทบจะไม่มีการกระพริบตา พอบอลอุ้มลูกหันมาทายก็เหมือนกับจะถูกสะกดไว้โดยดวงตาคู่แป๋วของเจ้าตัวเล็กตรงหน้า
“ตรงตาลูกเหมือนกับพี่เลยครับ”
“อืม....” ทายครางรับกลับออกไปด้วยใบหน้าที่ดูจะตื่นเต้นไม่หาย อยากจะเอื้อมมือไปจับแต่ก็กลัวจะทำให้หนูน้อยได้รับบาดเจ็บ จนสุดท้ายทายก็เลือกที่ยืนเงียบแล้วคอยมองห่างๆเสียแทน ลูกของเขาตัวเล็ก เล็กมากเสียจนกลัวว่าจะเผลอทำให้เจ็บตัว
“อยากลองอุ้มมั้ย?”
“หะ?”
“พี่นั่นแหละ อุ้มลูกหน่อยสิ” บอลบอกประโยคแกมยังคับออกมาและเมื่อคนตัวบางยื่นส่งเจ้าหนูน้อยให้ ก็กลับกลายเป็นทายที่ต้องชะงักนิ่งอีกหน คนตัวสูงแอบกลืนน้ำลายด้วยความกังวล จนในที่สุดข้อแขนยาวก็ยอมจะยื่นไปหาร่างเล็กน่ารักตรงหน้า
..หมับ..
ถึงจะเป็นเพียงสัมผัสแสนเบาหวิว แต่ถึงอย่างนั้นทายก็รับรู้ได้ว่าเจ้าตัวเล็กกำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา ถึงแม้ท่าอุ้มจะดูทุลักทุเลจนโดนคุณพยาบาลมองตาเขียวปั้ดก็เถอะ
“ตัวเล็กจังนะ” ทายพูดออกมาโดยที่สายตาก็มองไปยังใบหน้าเล็กไม่หยุด และเขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าได้เผลอยิ้มกว้างออกมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ แค่เด็กน้อยแยมขยับตัวนิดหน่อยทายกับบอลก็แทบจะเบิกตากว้างอย่างสนใจ ไม่ว่าเจ้าหญิงตัวน้อยจะทำอะไร ก็ดูน่าตื่นเต้นสำหรับคุณพ่อคุณแม่มือใหม่ไปเสียหมด แต่ในระหว่างที่กำลังให้ความสนใจลูก เสียงจากคุณพยาบาลคนสวยก็ดังขัดขึ้นมา
“เดี๋ยวดิฉันขอออกไปด้านนอกนะคะ จะได้อยู่กันสามคนเนอะ...ถ้ามีอะไรผิดปกติให้รีบกดปุ่มเรียกเลยนะคะ จะออกไปรออยู่หน้าห้อง เดี๋ยวซักพักจะเข้ามาค่ะ” พอพยาบาลสาวพูดมาแบบนี้บอลก็ทำเพียงขยับปากตอบรับกลับไปเท่านั้น
...กึก..
และทันทีที่ประตูปิดลง โลกส่วนตัวของเขาทั้งสามคนก็กลับมาอีกหน
“น้องแยม...” บอลเอ่ยเรียกพร้อมยื่นมือไปจิ้มจมูกของเจ้าตัวน้อยเล่น เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มร่าพลางดิ้นยุกยิกอยู่ในอ้อมแขนของคนเป็นพ่ออย่างชอบใจ ถึงแม้จะยังพูดไม่ได้ แต่ท่าทีของหนูน้อยแยมก็ดูจะแสดงออกว่ามีความสุขมากเสียเหลือเกิน
“นี่บอล...”
“ครับ?” พอทายเรียกบอลก็รีบตอบรับอย่างไม่เข้าใจ ดวงตาของคนทั้งคู่ละออกจากเจ้าตัวเล็กก่อนจะหันเบนมาสบกัน ทายมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของคนตรงหน้าและเมื่อโดนกระทำแบบนี้บอลก็ต้องแอบหน้าแดงอีกหน ก็เขาน่ะ แพ้ใบหน้าของทายเวลาอยู่ระยะใกล้แบบนี้นี่ ก็ใครใช้ให้พี่มันเกิดมาดูดีหละวะ
“ที่ถามพี่ว่า เมื่อไหร่จะพูดคำนั้น...ความจริงแล้ว พี่แค่ อยากจะรอมาพูดในตอนอยู่กับลูกด้วยก็แค่นั้น”
“หมายถึง...?” เสียงพึมพำจากปากของบอลหลุดดังเช่นเดียวกับดวงตาคู่สวยของเด็กหนุ่มที่มองทายอย่างรอคำตอบ คนตัวสูงกระแอมไอเล็กน้อยพลางเบือนสายตาหลับหนีไปอีกทางเหมือนตั้งสติ และบอลก็รู้จักทายมากพอที่จะเริ่มเข้าใจว่าอาการแบบนี้มันหมายความว่าอีกคนกำลัง เขิน...
“พี่รักเรานะครับ...”
“........”
“แล้วก็ รักลูกของเราด้วย” ยิ่งทายพูดมากเท่าไหร่ใบหน้าของบอลก็ยิ่งเห่อแดงขึ้นเท่านั้น
“กลับไปอยู่บ้านเรากันนะครับ”
“อื้ม!!” ซึ่งบอลก็ยอมที่จะตอบรับกลับไปโดยไม่ต้องลีรอ ณ จุดๆนี้ใครจะหาว่าเขาง่ายก็ไม่สนแล้ว ลูกก็มีแล้วตั้งคนนึง เสียตัวก็เสียไปแล้ว รักก็รักเขาไปแล้ว นี่อีกคนพูดมาขนาดนี้ บอลเองก็ไม่รู้จะเล่นตัวไปทำไมเหมือนกันหละครับ!
อยากมีความสุขกับเขาซักที
เพราะฉะนั้น..
“พี่ทาย เดี๋ยวเรากลับไปเลี้ยงลูกกันเนอะครับ”
“ครับผม”
ครับผมงั้นหรอ...
พอทายพูดแบบนี้แล้วมัน โคตรจะเขินเลยเว้ยยยยยยยยยย!!!
# # # # END# # # #
เป็นคนที่แต่งดราม่าได้ แต่แต่งหวานไม่ค่อยออก
เพราะฉะนั้น ตอนจบมันเลยห้วนทุกเรื่อง555555555555555555
สำหรับใครที่อยากอ่านตอนสวีทๆเลี้ยงลูก ก็อย่าลืมซื้อนิยายนะครับบบบ
หมดเขตโอนเงินวันที่25นี้แล้วนะ
ใครที่จองไว้ก็อย่าลืมโอนนะครับบบบบบบบ
ขอบอกว่า มีตอนพิเศษ50หน้าเลยนะจะบอก-..-
กรุณากรอกชื่อ
กรุณากรอกความคิดเห็น
ความคิดเห็น
