"ทำไมต้องมาที่นี่ก็ไม่รู้!" ตะวันบ่นออกมาด้วยความหงุดหงิด

"ก็เพื่อนกูมันนัดกันมาที่นี่ กูไม่เข้าใจว่ามึงจะหงุดหงิดอะไร ไม่ชอบ?" นัท เพื่อนสนิทของตะวันพูดขึ้น พวกเขารู้จักกันตอนเข้าปีหนึ่ง

"เออๆ แล้วพวกนั้นมายังอ่ะ" ตะวันถามขึ้น

"ถึงแล้ว" นัทตอบก่อนที่ทั้งสองคนจะเดินเข้าไปในร้าน ตะวันเคยมาที่นี่บ่อยเหมือนกัน เนื่องจากที่นี่เป็นคลับชื่อดังที่ใครก็ต้องมาลอง

"ทางนี้ๆ" มิ้น เพื่อนคนสวยของตะวันโบกมือให้เมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามาเธอนั่งอยู่กับ แป้ง เพื่อนผู้หญิงในกลุ่มของตะวันอีกคนเธอนั่งอยู่ข้างๆ บาส เพื่อนอีกคน

"มานานยัง" นัทถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ

"สักพัก" บาสตอบพร้อมกับยกแก้วเหล้าในมือขึ้นดื่ม

"อืม งั้นเดี๋ยวกูไปหาเพื่อนก่อนนะ เดี๋ยวมานั่งด้วย" นัทบอกแล้วโบกมือให้เพื่อนๆก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของกลุ่มเพื่อนตัวเอง

"ตะวันนั่งๆ ดื่มอะไรดี" มิ้นสาวสวยผู้ร่าเริงถามขึ้น

"เหล้านี่แหละ จะได้ไม่ต้องสั่งหลายอย่าง" ตะวันพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วร้าน เขาหวังว่าคืนนี้เขาคงไม่พบกับเจ้าของที่นี่หรอกนะ ไม่งั้นมีหวังไปฟ้องพ่อเขาแน่ๆ

"มองไรวะ" บาสถามขึ้น

"เปล่า"

"ชนแก้วหน่อยย" เสียงแหลมๆของแป้งพูดพร้อมกับชูแก้วในมือขึ้นกลางอากาศ

"เอ้า ชนนน" มิ้นว่าแล้วทั้งสี่คนก็ชนแก้วแล้วยกดื่มพร้อมกัน ตะวันนั่งดื่มกับเพื่อนและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนเขาลืมเรื่องเมื่อกลางวันไปเลย

"เมาป่ะเนี่ย"

"ม่ายยมาวว" สองสาวพูดเสียงยานขึ้นพร้อมกัน ตะวันส่ายหน้าให้กับเพื่อนทั้งสองที่ตอนนี้เมาไม่รู้เรื่องแต่บอกว่าตัวเองไม่เมา

"สองคนนี้มาไง" ตะวันหันไปถามบาส

"กูไปรับและเดี๋ยวกูต้องไปส่ง สภาพนี้กูจะพาไปทิ้งไว้ที่ไหนดีวะ" บาสพูดขึ้นอย่างขำๆ เขาชินแล้วกับเพื่อนทั้งสองที่มาเที่ยวทีไรเป็นภาระเขาทุกที และเขาก็จะพาไปโยนไว้ที่คอนโดเขานั่นแหละ

"ยังไม่ชิน"

"ไม่เคยชิน" แล้วเขาทั้งสองก็หัวเราะออหมาพร้อมกัน

"พวกมึง" นัทเดินกลับมาหาตะวันและเพื่อนเพราะดึกมากแล้ว

"เป็นไง สนุกมั้ยวะ" บาสถาม

"สนุกห่าอะไร น่าเบื่อ" นัทบอกอย่างเซ็งๆ" นั่งกับพวกมึงยังดีกว่า แล้วสองคนนี้?

"อย่างที่เห็น" ตะวันหันมองเพื่อนทั้งสองที่นอนกองกันอยู่บนโซฟา

"เออ งั้นกูพาสองคนนี้กลับเลยละกัน" บาสพูดขึ้น

"แล้วมึงจะกลับเลยไหม" ตะวันหันไปถามนัท

"แล้วแต่มึง"

"เอองั้นกลับ เดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อน"

"เออ เดี๋ยวกูไปบอกพวกนั้นก่อน"

แล้วตะวันก็ลุกขึ้นก้าวขาเรียวเดินไปทางห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังนอกร้าน

"ว่าไงจ้ะคนสวย"

แต่พอเขาออกจากห้องน้ำก็พบกับชายแปลกหน้าสองคนยืนดักอยู่ด้านนอกทางเข้าร้าน เขาเดินเลี่ยงทำเป็นไม่สนใจ แต่สองคนนั้นก็ไม่ยอมขยับมาดักทางเขาไว้

"จะรีบไหนคนสวย"

ตะวันถอนหายใจเมื่อไอ้สองคนตรงหน้าไม่ยอมหลบ เขาเจอเรื่องชกต่อยมาบ่อยเหมือนกัน เขาไม่ใช่พวกยอมใครๆง่าย

"สวยพ่อง" ตะวันสบถออกมา

"หึ ปากดีแบบนี้ไปครางให้พี่ฟังดีกว่า" คำพูดหยาบคายที่ออกจากปากไอ้คนชั่วคนหนึ่งพร้อมกับมือหยาบกร้านยื่นมาหมายจะสัมผัสหน้าของเขา

พรึบ

มือเล็กสะบัดออกก่อนที่มันจะเอื้อมมือมาถึง

"โว๊ะ เล่นตัวซะด้วย"

ปัก

"อั่ก"

ตะวันซัดหมัดใส่หน้าไอ้ชั่วที่กำลังจะเดินเข้ามากระชากเขาจนมันล้มลงไปกับพื้น

"เก่งนักเหรอมึง"

ปึก

อีกคนกำลังจะกระโจนใส่เขาแต่ตะวันไม่รอให้มันถึงตัวยกขาขึ้นมาถีบที่หน้าท้องจนมันตัวงอ แล้วขาเรียวก็กำลังจะวิ่งกลับเข้าไปในร้าน เขาไม่มีทางสู้สองคนนี้ได้แน่ ก็ตัวมันใหญ่ยังกับยักษ์แถมมาตั้งสองคน

"สัด ปล่อยกู!

แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไป ก็ถูกมือหยาบจับแขนไว้จากทางด้านหลัง

"เก่งนักใช่ไหม ไปด้วยดีๆไม่ชอบอยากเจ็บตัว" ชายฉกรรจ์ตัวใหญ่อีกคนลุกขึ้น ใช้มืออันหยาบด้านของมันบีบที่แก้มเขาอย่างแรง ก่อนจะยกมือหนาขึ้น

เพียะ

"โอ๊ะ! สัดเอ้ย"

มือหนาฟาดลงที่แก้มบางของตะวันอย่างแรงจนเขารู้สึกเจ็บไปทั้งหน้าและได้กลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก

"หึ ไหนอยากเจ็บตรงไหนอีก" คนชั่วพูดขึ้นพร้อมกับเลียริมฝีปากอย่างคนหื่นกระหาย ตะวันเริ่มใจไม่ดีแล้วทำไมนัทไม่ออกมาตามเขาสักที ตอนนี้เขาหวังแค่ให้ใครผ่านมาแล้วมาช่วยเขาที

"จะไปหรืออยากเจ็บตัวอีก!"

"กูไม่มีทางไปกับพวกมึงหรอก! ตะวันตะโกนใส่หน้าชายร่างใหญ่ตรงหน้า พร้อมกับสะบัดแรงๆเพื่อที่จะหลุดพ้นจากไอ้คนที่จับเขาไว้แต่ก็ไม่เป็นผล

"เก่งนักเหรอ!! ชายร่างใหญ่พูดด้วยความโมโห ก่อนจะง้างหงัดเตรียมจะฟาดลงมาที่หน้าของตะวันอีกครั้ง

"หยุด!"

เสียงทุ้มกังวาลดังขึ้นก่อนที่หมัดจะได้ฟาดลงไปพร้อมกับชายอีกสามสี่คนเข้าจับไอ้คนชั่วทั้งสองไว้

"ปล่อยกู! พวกมึงเป็นใคร"

"จัดการมัน" สิ้นเสียงคำสั่งชายฉกรรจ์ทั้งสองก็ถูกลากออกไปจากตรงนี้ทันที

"ภากรณ์"

ตะวันอุทานออกมาเสียงเบาเมื่อเขาเห็นคนที่เข้ามาช่วย

"อืม ฉันเอง" เสียงทุ้มพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงก่อนจะเดินเข้าไปจับแขนของตะวันแล้วดึงกลับเข้าไปในร้าน

"ปล่อย เดินเองได้" ตะวันที่เดินอย่างทุลักทุเลเพราะดึงและคนที่ดึงก็เดินด้วยความเร็วจนเราเดินตามแทบไม่ทัน

"ตะวัน! เกิดอะไรขึ้น" นัทวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อเห็นเพื่อนอยู่กับชายแปลกหน้า

"นัท...โอ๊ะ !

ภากรณ์หยุดเดินทันทีที่ตะวันเรียกชื่อคนที่กำลังวิ่งเข้ามา

"ใคร" ภากรณ์ถามขึ้นเสียงเรียบตึง

"เอ่อ เพื่อน"ตะวันตอบ

"เฮ้ย! หน้าไปโดนอะไรมา!" นัทถามทันทีที่เห็นหน้าเพื่อนแต่ไม่กล้าเข้าใกล้มากเนื่องจากคนที่ยืนอยู่ข้างๆทำหน้าเหมือนจะฉีกเขาเป็นชิ้น

"เป็นเพื่อนตะวันเหรอ" เสียงเข้มถามออกไปจนนัทรู้สึกขนลุก

"เอ่อ ค ครับ"

"แล้วจะกลับรึยัง"

"ครับ"

"เอารถมารึเปล่า" ภากรณ์ยังถามต่อ

"เอ่อ ครับ"

"เดี๋ยวนัทไปส่ง" ตะวันแทรกขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าไม่ดีของเพื่อน

"ไม่ต้อง!" นัทสะดุ้งเสียงเข้มที่ทรงพลังดังขึ้นเหมือนเป็นคำสั่ง

"ภากรณ์! กูจะกลับพร้อมนัท" ตะวันตะเบ็งเสียงใส่ภากรณ์ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเรื่องอะไรที่ต้องมาตะคอกเพื่อนเขาด้วย

"ซัน!"

ตะวันสะดุ้งกับเสียงทุ้มดังที่เรียกชื่อเขา ตากลมโตสั่นไหวเล็กน้อย ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีใครตะคอกเขาใส่เขาแบบนี้

"ซันจะกลับพร้อมฉันนายกลับได้เลย" ภากรณ์หันไปพูดกับนัท

"เอ่อ ต แต่..

"ฉันเป็นพี่ชายเขา นายไม่ต้องห่วง ชาติไปส่งเด็กคนนี้ที่รถด้วย"

"ครับนาย"

พูดจบภากรณ์ก็คว้าข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไปที่ห้องทำงาน ตะวันขัดขืนและพยายามดึงแขนของตัวเองให้หลุดจากการกอบกุมของคนตัวโต

"ปล่อย" เสียงที่พยายามไม่ให้สั่นพูดขึ้น

"อย่าดื้อ!"

"กูไม่ได้ดื้อ!! ปล่อย" ตะวันตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

"เกิดอะไรขึ้นวะ" เปรม ผู้ช่วยที่เป็นทั้งเพื่อนของภากรณ์เดินออกจากห้องทำงานมาด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงโวยวายอยู่หน้าห้อง

"ไม่มีอะไร" ภากรณ์ตอบกลับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"แล้วนี่ใคร อย่าบอกนะว่ามึง.." เปรมชี้นิ้วมาที่ตะวันพร้อมด้วยสายตากรุ่มกริ่ม

"สัด! น้องกู"

"คนนี้เหรอวะ"

"อืม ห้ามใครรบกวน!"

พูดจบร่างสูงก็ดึงคนตัวเล็กให้เข้าไปในห้องทำงานของตัวเองทันที พร้อมกับมือที่กดล็อคประตู กันไม่ให้ใครพรวดพราดเข้ามา

"พากูมาทำไม กูจะกลับบ้าน! ตะวันถามขึ้นด้วยความโมโห

"ทำไมถึงไปมีเรื่อง?" ภากรณ์ไม่สนใจตอบคำถามของคนตัวเล็กตรงหน้าที่มองเขาอย่างโกรธเคือง

"เรื่องของกู"

"ซัน!"

"มึงตะคอกกูทำไม กูทำอะไรผิด กูแค่ไปเข้าห้องแล้วไอ้เหี้ยสองคนนั่นก็มาหาเรื่องกู!!

ตะวันพูดออกมายาวเหยียด ดวงตาเริ่มแดงเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมภากรณ์จะตะต้องคอกเขาด้วยถามกันดีๆไม่ได้รึไง

"แล้วมาเที่ยวแบบนี้ คุณลุงรู้ไหม" ภากรณ์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ใจเขายวบตอนที่เห็นน้ำใสๆคลออยู่ที่ตาของตะวัน

"ทำไม! มึงจะฟ้องป๊า ว่ากูหนีเที่ยวแล้วมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วงั้นเหรอ หึ! เอาสิยังไงป๊าก็เชื่อมึงอยู่แล้ว" น้ำเสียงหวานพูดออกมาอย่างตัดพ้อ ร่างสูงถอนหายใจออกมา พรางคิดว่าตะวันคงน้อยใจพ่อเลยหนีมาเที่ยวไม่บอกใครแบบนี้ เขามองดูแก้มเนียนที่มีรอยฝ่ามือและมุมปากที่แตกจนมีเลือดออกมาเล็กน้อย ภากรณ์กัดกรามด้วยความโกรธมันสองคนเป็นใครทำไมถึงกล้าทำแบบนี้

"เจ็บไหม" ตะวันเงยหน้าขึ้นมองร่างสูงที่ยื่นมือมาจับแก้มของตัวเองแล้วลูบอย่างเบามือ เสียงที่อ่อนลงและสายตาที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดของภากรณ์ทำให้ใจเขาสั่น

"เรื่องของกู" แต่ด้วยความโกรธและน้อยใจทำให้ร่างเล็กพูดออกมาแบบนั้น

"ซัน"

"กูจะกลับบ้าน!!" ตะวันเน้นเสียงและไม่สบตากับคนร่างสูง ภากรณ์ถอนหายใจออกมาแรงๆ

"อืม เดี๋ยวพากลับ"

.

.

.

TBC.