"เฮียขอโทษ"เธอว่าแล้วว่าเขาต้องเลือกครอบครัว เพราะถ้าเป็นเธอก็คงเลือกแบบนี้เหมือนกัน เขาไม่ผิดหรอก เขาไม่ผิดอะไรเลยที่เลือกแบบนี้

 

"อืม ตาลเข้าใจแล้ว"

 

"ไม่ หมวยไม่เข้าใจ เฮียไม่ได้ต้องการแบบนี้เลย"

 

"แต่ตาลต้องการแบบนี้ บางทีตาลอาจจะไม่เหมาะที่จะอยู่กับใครเลยก็ได้"เธอฝืนยิ้มให้เขา แบบนี้มันดีแล้วจริงๆ เธอก็กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม กลับไปมีพี่ฉลามอยู่ในความทรงจำคนเดียวเหมือนเดิม การที่ไม่มีใครเลยมันอาจจะดีกว่าที่คิดก็ได้ ใครจะรู้...

 

"ขอโทษที่เคยให้ความหวังนะคะ แล้วก็ขอบคุณที่ปฏิเสธกัน"เฮียไคก้มหน้าร้องไห้ต่อหน้าเธอ เขาไม่ได้ต้องการปฏิเสธ แต่ถ้าให้ยื้อความสัมพันธ์สี่คนแบบนี้เอาไว้ จุดจบมันอาจจะแย่กว่านี้ เขารู้ว่าเธอยอมรับอีกสองคนไม่ได้แน่นอน ไม่ว่าจะเคลียร์กันอีกสักกี่ครั้งก็ตาม

 

"ฮึก ฮรึก อึก"เสียงสะอื้นไห้ของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้เธอวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปกอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย

 

"คิดถึงกันได้ แต่อย่าร้องไห้บ่อยนะคะ"

 

"ทำไมอ่ะหมวย อึก ฮรึก รักเฮียหน่อยไม่ได้เหรอ"

 

"รักได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เราสองคนลองกลับไปใช้ชีวิตของตัวเองก่อนนะ วันหนึ่งเฮียอาจจะใจแข็งมากพอที่จะเลือกเดินมาหาตาลคนเดียวก็ได้"

 

ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะทิ้งพี่ชายทั้งสองของตัวเอง เธอยอมรับว่าเธอรู้สึกดีกับเฮียไคพอสมควร เขาเป็นพ่อหมีที่อบอุ่น และเป็นผู้ชายที่พร้อมจะเสียสละ ไม่งั้นคงไม่ยอมให้พี่ชายได้กับคนที่ตัวเองรักขนาดนี้หรอก

 

"เฮีย..."มือเล็กประคองใบหน้าหล่อเหลาที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาให้เงยขึ้น แล้วประกบจูบไปที่ริมฝีปากหนาอย่างแผ่วเบา เขาหลับตาแล้วปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินเปื้อนใบหน้าหวาน การจากลาครั้งนี้มันไม่ใช่แค่การจูบ แต่เธอต้องการที่จะมอบสิ่งที่เขาต้องการเป็นครั้งสุดท้าย

 

"พรึบ~"ร่างเล็กดันร่างสูงให้นอนราบไปบนเตียงนอนก่อนที่เธอจะปลดกระดุมกางเกงเขาออกโดยที่ริมฝีปากยังจูบสลับกันไปมา

 

"จ๊วบบ อื๊มม จ๊วบบ"เฮียไคไม่ได้ห้ามแถมช่วยถอดเสื้อผ้าเธอออกด้วย ทั้งคู่เล้าโลมกันและกันจนเหลือแค่ร่างกายเปลือยเปล่า ก่อนที่จะเกิดการสอดใส่แบบไร้ถุงป้องกัน

 

"อ๊ะ อึ๊ออ"เสียงครางหวานดังมาจากร่างเล็ก เอวบางถูกจับขย่มขึ้นขย่มลงจนมิดท่อนเอ็นยักษ์ ริมฝีปากร้อนระอุของเฮียไคดูดดุนจุกสีหวานเคล้าคลอตามไปด้วย

 

"ตั่บ ตั่บ อ๊าาห์ จ๊วบบ ตั่บๆๆๆๆ!!"จังหวะสวาทเริ่มร้อนแรงมากขึ้น เอวบางโยกขึ้นโยนลงไปยั้งจนเฮียไคต้องส่งเสียงร้องครางกระเส่าออกมาเพื่อระบายอารมณ์ใคร่

 

"เฮียรักหมวยนะ จ๊วบบ~"ริมฝีปากเล็กก้มลงไปจูบปิดปากเขาแล้วขย่มต่อให้เสร็จ น้ำกามอุ่นๆพุ่งเข้ามาเต็มท้องน้อยจนล้นทะลักออกนอกกลีบดอก แต่มันก็ไม่จบอยู่แค่นี้ เฮียไคพลิกร่างอรชรให้ลงไปนอนใต้อาณัติแล้วสอดท่อนเอ็นยักษ์กลับเข้ามาอีกครั้ง

 

"ตั่บๆๆๆๆ!! ซี๊ดด อ๊ะ อ๊าาห์ อูยย จ๊วบบ!"เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง กลีบดอกถูกรูดเข้ารูดออกจนเนื้อเปียกปลิ้นไปตามแรงดันของแท่งสีชมพู ปลายหัวแดงชักเข้าชักออกอย่างเมามันส์ ก่อนที่จะฉีดน้ำใคร่ใส่มดลูกเธอ

 

"ฮะ เฮียไค เสียวอึ๊กก ย๊ะ อึ๊บบ อิ๊ อิกึ๊กก!!"

 

"อึ๊ก!! ซี๊ด อ๊าห์ ถ้ามีลูกหมวยต้องแต่งงานกับเฮียนะ"เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูเล็ก จากนั้นก็อัดกระแทกน้ำกามเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้แน่ใจว่าการมีเซ็กซ์ครั้งนี้จะทำให้เธอตั้งท้องแน่นอน ซึ่งเธอเองก็ไม่ได้ขัดขืน เพราะถ้าเกิดท้องเธอพร้อมที่จะเลี้ยงลูก แต่ก็นั้นแหละ เธอไม่พร้อมที่จะมีใคร มันอาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่สักวันหนึ่ง เขากับเธออาจจะกลับมาเจอกัน ในวันที่ของเราทั้งคู่พร้อมกว่านี้

 

______________________

 

หลังจากมีอะไรกับเฮียไคเสร็จเธอก็เก็บกระเป๋าเช็คอินออกมาจากรีสอร์ทตั้งแต่เช้ามืด แล้วขับรถลงมาจากเขาคนเดียวตั้งแต่ตอนนั้น ความรู้สึกตอนนี้มันไม่ได้แย่นะ ก็แค่ถอยตัวเองออกมาจากความสัมพันธ์ที่วุ่นวายเท่านั้น

 

#กรุงเทพ

 

"ดุ๋มๆ~จ๊ะเอ๋^^"หยอกเล่นกับสองแฝดกะทิ//กะถิน

 

"หายหัวไปทำใจที่เชียงใหม่ แล้วก็กลับมาเล่นจ๊ะเอ๋กับหลาน ถามจริง มึงเป็นไพโบร่าป่ะเนี้ยอีตาล พักนี้มึงแม่งอารมณ์แปรปรวนฉิบหาย"อีปอยยืนกอด'อกถามเธอ

 

"เอ้อ มึง"

 

"อะไรอีก น้ำเสียงแบบนี้มีอะไรอี๊ก?"

 

"ก็ว่ากูจะไปอยู่ใต้หวันกับป๊าม๊าสักพักนะ มึงหาคนมาช่วยดูร้านขายหอยแทนกูได้ป่ะ"

 

"ตลกอ้ออีตาล กูไม่รู้นะว่ามึงมีปัญหาอะไร แต่ทำไมต้องไปอยู่ต่างประเทศกันด้วยวะ อีลันมันเพิ่งกลับมาเองนะเว้ย นี้มึงจะทิ้งกูไปอีกคนแล้วอ้อ?"

 

"กูไม่ได้ทิ้ง กูแค่ไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆอ่ะ"

 

"แล้วมึงคิดว่ามึงไปอยู่นู่นมันจะดีขึ้นหรือไง"

 

"ก็น่าจะดีกว่าอยู่ที่นี้อ่ะ"

 

"...."อีปอยเงียบ

 

"กูเหนื่อยมึง กูอยากพัก"

 

"เป็นเพราะสามแฝดนั้นใช่ไหม"

 

"...."คราวนี้เป็นตาเธอเงียบ

 

"เดี๋ยวกูไปกระทืบพวกแม่งให้เอง มึงโอเคป่ะ?"

 

"กูจบแล้วมึง ตอนนี้กูกับพวกเขาไม่มีอะไรกันแล้ว"

 

"ถ้าไม่มีแล้วมึงจะไปไต้หวันทำไม มึงก็อยู่ที่นี้ดิ อยู่กับกู อยู่เลี้ยงหลานไปด้วยกัน มึงไปอยู่ไกลหูไกลตาแล้วไม่คิดว่ากูจะเป็นห่วงมึงบ้างอ้อวะ มึงผ่านเรื่องเหี้ยๆมากูเข้าใจ แต่มึงอย่าไปอยู่คนเดียวได้ป่ะ กูใจไม่ดีเลยอีเหี้ย เอ้ยฮรึก ฮืออ!"อยู่ดีๆอีปอยก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยเลย ทำเอาพี่ปืนที่นั่งอยู่หน้าห้องรีบวิ่งเข้ามาปลอบแทบไม่ทัน

 

"มึงใจเย็นๆดิ กูไปอยู่กับป๊าม๊า กูไม่ได้ไปอยู่คนเดียว"เธอเข้าไปช่วยปปลอบอีกแรง เพราะไม่คิดว่าอีปอยจะร้องไห้ฟูมฟายขนาดนี้ เมันเป็นคนเดียวที่เห็นเวลาที่แย่ที่สุดของเธอ มันเลยคิดว่าถ้าไม่มีใครคอยอยู่ข้างๆเธออาจจะคิดสั่นได้

 

"โอ๋ๆๆมึงไม่ต้องร้องนะอีแรด กูไม่ทำอะไรโง่ๆที่ไต้หวันหรอกน่า กูโตแล้วนะเว้ย กูไม่นั่งซึมเรื่องพี่ฉลามกับลูกสาวแล้ว มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูนะ"ลูบหัวปลอบมัน อีปอยก็ไม่ต่างจากน้องสาวเธอหรอก พอบอกว่าจะไปแบบกะทันหันมันเลยค่อนข้างที่จะไม่เห็นด้วยอย่างมาก

 

"เลิกร้องไห้ได้แล้ว เพื่อนไปใช้ชีวิตไม่ได้ไปตาย"หื้มม เจ็บอยู่นะพี่ปืน(รู้สึกกระทบกระเทือนยันตับ)

 

"ฮึก ไม่ร้องแล้วก็ได้ ว่าแต่ไปสักพักของมึงเนี้ย กี่ปีวะ?"

 

"สองปี ไม่ดิ น่าจะสามปี"

 

"โห้อีเหี้ย! ไปนานขนาดนั้นมึงไม่ต้องกลับมาแล้วก็ได้มั้ง!"อีปอยเปลี่ยนจากร้องไห้เป็นโวยวายแทน

 

"ก็ได้นะ กูไปอยู่ถาวรก็ได้"

 

"กูประชด!!"

 

🔥[โปรดคอมเมนต์]🔥

 

❤️ไลท์+เมนต์=กำลังใจ❤️👉อัปเพิ่ม👈

 

🖤นามปากกา : ไรท์หมอก 🖤(แอดเตย)

 

#Composed by Wright Mok

 

#คนในรูปไม่เกี่ยวข้องใดๆทั้งสิน

 

🚫งดก๊อปงดแคปทุกกรณี🚫