บทที่ 99 รับผิดชอบจนถึงที่สุด 

“คนที่เลือกให้เล่นบทสโนว์ไวท์คือผม ผมจะรับผิดชอบถึงที่สุด” ซือเซี่ยพูด 

สิ้นสุดคำพูดของซือเซี่ย ทั้งห้องประชุมเล็กก็เงียบกริบไร้เสียง ทุกคนต่างอึ้งไปเพราะเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงนี้ 

“ในเมื่อนักเรียนซือเซี่ยพูดมาแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เป็นแบบนี้ชั่วคราวไปก่อน มีปัญหาอะไรสามารถมาหาครูได้ตลอดเวลา” 

พูดอะไรเรื่องลงชื่อทั้งชั้น สุดท้ายเหลียงลี่ฮวาก็ย่อมถือความคิดเห็นของซือเซี่ยเป็นหลักอยู่แล้ว ดังนั้นเลยพูดด้วยความอ่อนโยนแล้วเดินจากไป 

หลังเหลียงลี่ฮวาไปแล้ว เฉิงเสวี่ยก็ทนไม่ไหวตะโกนไปทางซือเซี่ย “ซือเซี่ย ทำไมคุณจะต้องช่วยพูดแทนยัยอัปลักษณ์นั่นด้วย!” 

ซือเซี่ยไม่ตอบ อีกทั้งยังอาจไม่ได้ยินคำพูดของเฉิงเสวี่ยด้วยซ้ำ เวลานี้ สายตาเขาสนใจอยู่ที่เยี่ยหวั่นหวันทั้งหมด 

สายตาที่ดูสนใจนั้น ดูมีความรู้สึกรักอ่อนโยนลึกซึ้งที่รอคอยมานานหลายปี... 

สายตาแบบนี้ยิ่งจุดไฟโมโหของเฉิงเสวี่ยขึ้นมา เธอหันหลังเดินตรงไปทางเยี่ยหวั่นหวัน แล้วง้างมือขึ้นมา “เยี่ยหวั่นหวัน! เธอมันนางแพศยา เธอทำอะไรซือเซี่ยลงไป!” 

ยังไม่ทันที่เยี่ยหวั่นหวันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง อยู่ๆ ก็มีคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอเร็วมาก 

หลังจากนั้นตามด้วยเสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้นมา 

ฝ่ามือของเฉิงเสวี่ยยังไม่ได้ตบลงมาบนใบหน้าเธอ แต่กลับตบลงไปบนตัวซือเซี่ย 

เพราะมีความต่างของความสูง ฝ่ามือของเฉิงเสวี่ยที่ตบลงมาโดนส่วนที่ใกล้คางซือเซี่ย เล็บแหลมข่วนโดนผิวขาวเขาเป็นรอยเลือดซิบๆ 

เฉิงเสวี่ยเห็นตัวเองไม่ทันระวังตบไปโดนซือเซี่ย เธองงไปหมด “ซือเซี่ย...คุณ...ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษ...” 

สายตาซือเซี่ยไม่มีร่องรอยของความอ่อนโยนมีแววอาฆาตเย็นยะเยือกประกายออกมา “ถอนคำพูดเมื่อกี้ของเธอ ถ้ายังมีครั้งหน้า อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอ” 

เวลานี้ในใจเยี่ยหวั่นหวันพังทลาย “...” 

นายนี่มีความโกรธความแค้นอะไรกับเธอกันแน่! ภายในเวลาไม่กี่วินาทีอย่างน้อยก็สามารถลากความโกรธแค้นมาให้เธอได้เป็นตัน! ความไม่พอใจของพวกผู้หญิงใกล้จะระเบิดพุ่งมาทางเธอแล้ว! 

นี่ยังไม่เท่าไร ตอนที่ซือเซี่ยหันมาทางเธอ สายตาที่เย็นยะเยือกนั้นละลายลงในทันที กระทั่งยังมีแววระมัดระวังและเอาใจอยู่ด้วย “ไม่เป็นไรใช่ไหม? ตกใจหรือเปล่า?” 

เยี่ยหวั่นหวัน “...” 

ใช่สิ! ตกใจสิ! ฉันจะโดนคุณทำตกใจตายอยู่แล้วพี่ชาย! 

ใครช่วยบอกเธอทีว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น? 

ต่อให้เธอรู้สึกตัวช้าแต่ก็ดูออกว่าวันนี้ทั้งวันซือเซี่ยจงใจจีบเธอ 

แต่เธอคิดไปคิดมาก็นึกไม่ออกว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ให้เขาต้องแก้แค้นตัวเองแบบนี้ 

เฉิงเสวี่ยจ้องมองเธออย่างโกรธแค้น จากนั้นร้องไห้แล้ววิ่งออกไปไกล คนอื่นในหอประชุมเล็กก็ทยอยเดินออกไปด้วยความประหลาดใจเช่นเดียวกัน 

จนตอนที่เหลือแค่เยี่ยหวั่นหวันและซือเซี่ยสองคน ในที่สุดเยี่ยหวั่นหวันก็ถามขึ้นมาด้วยความทนไม่ไหว “คือว่า ขอถามหน่อย หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนที่เคารพ มีตรงไหนที่ฉันทำให้คุณไม่พอใจ? หรือเพราะก่อนหน้านี้ฉันพูดว่าแฟนฉันหล่อกว่าคุณ คุณเลยแค้น? เอ่อ เพราะแบบนี้เลยไม่สนใจที่จะเปลืองเนื้อเปลืองตัวเข้าแลก นี่ไม่เสียสละเกินไปหรือ?” 

“เปลืองตัว...” ซือเซี่ยเอามือลูบหน้าตัวเองช้าๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ตำหนินั้นมีรอยเลือดเพิ่มขึ้นมา “ใบหน้านี้ เธอชอบไหม? ความภาคภูมิใจของมัน” 

เยี่ยหวันหวั่น “....” จุดสนใจของนายนี่ดูประหลาดเกินไป! 

ตอนที่เยี่ยหวั่นหวันไม่รู้จะพูดอะไร กลับเห็นฝ่ายตรงข้ามจู่ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ 

เยี่ยหวั่นหวันรู้สึกตัวเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทันใดนั้นฝ่ายตรงข้ามกลับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ คุกเข่าอยู่ตรงนั้น ยื่นมือออกไปช่วยเธอผูกเชือกรองเท้าที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ... 

............................................................. 

 

บทที่ 100 ฟ้าดินผสานกันฉันก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ 

เยี่ยหวั่นหวันรีบถอยไปข้างหลัง ดึงขากลับไป 

เห็นแค่เชือกรองเท้าที่หลุดนั้นโดนมือเรียวยาวของชายหนุ่มผูกเป็นโบว์เรียบร้อยแล้ว 

“ไม่ต้องตกใจ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเธอ เพียงแต่...” ซือเซี่ยพูดมาถึงตรงนี้กลับหยุดไปไม่ได้พูดต่อ 

เยี่ยหวั่นหวันส่งสายตาสงสัย “เพียงแต่อะไร?” 

“เพียงแต่...คิดแค่อยากจะอยู่ข้างเธอ...” 

เยี่ยหวั่นหวัน “...” 

เป็นตัวเองอยู่ดีๆ จู่ๆ ทำไมเปลี่ยนไปล่ะหนุ่มน้อย! 

ถ้าความสามารถให้การเข้าใจของเธอไม่ได้มีปัญหา คำพูดนี้ของซือเซี่ยเทียบเท่ากับสารภาพรักไหม? 

เยี่ยหวั่นหวันยืนว้าวุ่นใจอยู่ที่เดิม ในสมองมีเพลงหนึ่งลอยขึ้นมา: ดอกท้อผลิบานอยู่ตรงนั้น... 

โลกที่เธอมาเกิดใหม่นี่มันมีปัญหาอะไรกัน... 

ถ้าบอกว่าก่อนเกิดใหม่นั้นอยู่ในโหมดลำบากแล้ว หลังเกิดใหม่นั้นอัปเลเวลขีดสุดไปอยู่ในโหมดนรกเลย! 

กลัวอะไรได้อย่างนั้น ผู้ชายเข้ามาคนแล้วคนเล่า แล้วแต่ละคนยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่! คนตรงหน้านี่ถือว่าเป็นรุ่นใหญ่หายากเลย! 

หรือว่าซือเซี่ยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอเหมือนกับหลิงตง? 

ใบหน้านี้ของเธอนี่ช่างเป็นบ่อเกิดหายนะที่เคลื่อนไหวได้จริงๆ! 

แต่เธอแน่ใจว่าหลายวันนี้เธอระมัดระวังตัวมาก นอกจากหอพักแล้วไม่มีที่ไหนที่เธอไม่ได้แต่งหน้าเลย อีกทั้งซือเซี่ยไม่เหมือนหลิงตง ด้วยฐานะและมุมมองเขาแล้ว ไม่น่าจะเพราะเรื่องแค่นี้แล้วอยู่ๆ มาเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อเธอมากขนาดนี้ 

นอกจากนี้แล้ว เยี่ยหวั่นหวันยังนึกได้อีกความน่าจะเป็นหนึ่ง ถึงแม้ชาติที่แล้วเธอจะไม่ค่อยรู้จักซือเซี่ยดีนัก แต่ก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาและซือเย่หานไม่ได้ดูปรองดองกันเหมือนฉากหน้าจริงๆ 

อีกทั้งเธอยังได้ยินข่าวลือที่น่าสงสัยมากอีกด้วย ซือเซี่ยนี้ไม่รู้เป็นโรคอะไร ขอแค่มีผู้หญิงมาอยู่ใกล้ซือเย่หาน เขาจะต้องไปแย่งมาให้ได้ 

หรือว่าซือเซี่ยรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและซือเย่หานแล้ว จากนั้นจะจัดฉากแย่งผู้หญิงของศัตรูมาอย่างนั้นหรือ? 

คิดอย่างละเอียดแล้ว ซือเย่หานเพิ่งมาที่โรงเรียนเมื่อคืน แล้ววันต่อมาท่าทางของซือเซี่ยที่มีต่อเธอก็เปลี่ยนไป 

ถ้าเป็นแบบนี้จริง นายคนนี้นี่โกรธเกลียดซือเย่หานมากเท่าไหนเนี่ย แม้แต่เธอก็ยังจีบลง! 

เยี่ยหวั่นหวันถามสีหน้าจริงจัง “เพื่อนนักเรียนซือเซี่ย ไม่ว่าคุณจะมีจุดประสงค์อะไร ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายตัวเองหรือเปล่า? กรุณาดูใบหน้าฉันให้ดีๆ แล้วลองพิจารณาดูอีกครั้ง! ฉันจะบอกคุณให้ ขนาดแต่งหน้ายังเป็นแบบนี้ ตอนล้างเครื่องสำอางออกนั้นสภาพเหมือนผีเห็นแล้วช็อค! 

ซือเซี่ยจ้องหน้าเธอ มุมปากยกขึ้น เหมือนว่าผ่านการต่อสู้อย่างรุนแรงมา จากนั้นสูดหายใจลึกอย่างแรง สีหน้ากลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิมแล้วพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไร เห็นจนชินแล้ว” 

เยี่ยหวั่นหวันยอมแพ้ ปวดหัวขมวดคิ้วขึ้นมา พูดทีละคำอย่างจริงจัง “ความรักของฉันและแฟนมั่นคงแข็งแกร่ง รักหนักแน่นดั่งก้อนหิน ถึงแม้ภูเขาจะไม่มียอดเขา น้ำในแม่น้ำเหือดแห้ง ฟ้าร้องในฤดูหนาว หน้าร้อนมีหิมะ ฟ้ากับพื้นดินผสานกัน ฉันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ! ดังนั้น คุณตัดใจเสียเถอะ!” 

ถ้าคนที่ซือเซี่ยเจอไม่ใช่เธอ ด้วยฐานะของเขารวมทั้งลูกไม้และทักษะการแสดงนี้ คิดว่าคงไม่มีหญิงสาวคนไหนสามารถต้านทานไหว 

แต่ตอนนี้ ไม่สนว่าซือเซี่ยมีจุดประสงค์อะไร เกรงว่าเขาจะต้องผิดหวังแล้ว คำว่าหื่นนั้นด้านบนมีมีดอยู่ [1] เธอไม่มีทางเอาชีวิตเล็กๆ ของตัวเองมาล้อเล่นหรอก 

พูดจบก็ไม่สนใจว่าซือเซี่ยจะมีปฏิกิริยายังไง รีบเดินหนีไป 

ต้องรักษาระยะห่างไว้! 

จนวิ่งหนีมาไกล เยี่ยหวั่นหวันค่อยถอนหายใจออกมา 

ใครจะรู้ว่าพอเงยหน้าขึ้นก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอยิ่งกว่าซือเซี่ยอีก 

เฉินเมิ่งฉีวิ่งมาหาเธอด้วยสีหน้าเร่งรีบ “หวั่นหวัน! ในที่สุดก็หาเธอเจอ!” 

“หาฉันมีเรื่องอะไร?” 

เฉินเมิ่งฉีพูดด้วยความตกใจ “เธอยังไม่รู้อีกเหรอ? รีบไปดูที่กระทู้แสดงความคิดเห็นโรงเรียนสิ! เรื่องของเธอกับซือเซี่ยแพร่กระจายไปทั่วแล้ว!” 

 

------ 

[1] ตัวอักษรภาษาจีนคำว่าหื่น มีลายเส้นที่แปลว่ามีดอยู่ด้านบน