บทที่ 99 รับผิดชอบจนถึงที่สุด
“คนที่เลือกให้เล่นบทสโนว์ไวท์คือผม ผมจะรับผิดชอบถึงที่สุด” ซือเซี่ยพูด
สิ้นสุดคำพูดของซือเซี่ย ทั้งห้องประชุมเล็กก็เงียบกริบไร้เสียง ทุกคนต่างอึ้งไปเพราะเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึงนี้
“ในเมื่อนักเรียนซือเซี่ยพูดมาแบบนี้แล้ว ถ้าอย่างนั้นก็เป็นแบบนี้ชั่วคราวไปก่อน มีปัญหาอะไรสามารถมาหาครูได้ตลอดเวลา”
พูดอะไรเรื่องลงชื่อทั้งชั้น สุดท้ายเหลียงลี่ฮวาก็ย่อมถือความคิดเห็นของซือเซี่ยเป็นหลักอยู่แล้ว ดังนั้นเลยพูดด้วยความอ่อนโยนแล้วเดินจากไป
หลังเหลียงลี่ฮวาไปแล้ว เฉิงเสวี่ยก็ทนไม่ไหวตะโกนไปทางซือเซี่ย “ซือเซี่ย ทำไมคุณจะต้องช่วยพูดแทนยัยอัปลักษณ์นั่นด้วย!”
ซือเซี่ยไม่ตอบ อีกทั้งยังอาจไม่ได้ยินคำพูดของเฉิงเสวี่ยด้วยซ้ำ เวลานี้ สายตาเขาสนใจอยู่ที่เยี่ยหวั่นหวันทั้งหมด
สายตาที่ดูสนใจนั้น ดูมีความรู้สึกรักอ่อนโยนลึกซึ้งที่รอคอยมานานหลายปี...
สายตาแบบนี้ยิ่งจุดไฟโมโหของเฉิงเสวี่ยขึ้นมา เธอหันหลังเดินตรงไปทางเยี่ยหวั่นหวัน แล้วง้างมือขึ้นมา “เยี่ยหวั่นหวัน! เธอมันนางแพศยา เธอทำอะไรซือเซี่ยลงไป!”
ยังไม่ทันที่เยี่ยหวั่นหวันจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง อยู่ๆ ก็มีคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเธอเร็วมาก
หลังจากนั้นตามด้วยเสียง ‘เพียะ’ ดังขึ้นมา
ฝ่ามือของเฉิงเสวี่ยยังไม่ได้ตบลงมาบนใบหน้าเธอ แต่กลับตบลงไปบนตัวซือเซี่ย
เพราะมีความต่างของความสูง ฝ่ามือของเฉิงเสวี่ยที่ตบลงมาโดนส่วนที่ใกล้คางซือเซี่ย เล็บแหลมข่วนโดนผิวขาวเขาเป็นรอยเลือดซิบๆ
เฉิงเสวี่ยเห็นตัวเองไม่ทันระวังตบไปโดนซือเซี่ย เธองงไปหมด “ซือเซี่ย...คุณ...ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ขอโทษ...”
สายตาซือเซี่ยไม่มีร่องรอยของความอ่อนโยนมีแววอาฆาตเย็นยะเยือกประกายออกมา “ถอนคำพูดเมื่อกี้ของเธอ ถ้ายังมีครั้งหน้า อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอ”
เวลานี้ในใจเยี่ยหวั่นหวันพังทลาย “...”
นายนี่มีความโกรธความแค้นอะไรกับเธอกันแน่! ภายในเวลาไม่กี่วินาทีอย่างน้อยก็สามารถลากความโกรธแค้นมาให้เธอได้เป็นตัน! ความไม่พอใจของพวกผู้หญิงใกล้จะระเบิดพุ่งมาทางเธอแล้ว!
นี่ยังไม่เท่าไร ตอนที่ซือเซี่ยหันมาทางเธอ สายตาที่เย็นยะเยือกนั้นละลายลงในทันที กระทั่งยังมีแววระมัดระวังและเอาใจอยู่ด้วย “ไม่เป็นไรใช่ไหม? ตกใจหรือเปล่า?”
เยี่ยหวั่นหวัน “...”
ใช่สิ! ตกใจสิ! ฉันจะโดนคุณทำตกใจตายอยู่แล้วพี่ชาย!
ใครช่วยบอกเธอทีว่านี่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
ต่อให้เธอรู้สึกตัวช้าแต่ก็ดูออกว่าวันนี้ทั้งวันซือเซี่ยจงใจจีบเธอ
แต่เธอคิดไปคิดมาก็นึกไม่ออกว่าตัวเองไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจ ให้เขาต้องแก้แค้นตัวเองแบบนี้
เฉิงเสวี่ยจ้องมองเธออย่างโกรธแค้น จากนั้นร้องไห้แล้ววิ่งออกไปไกล คนอื่นในหอประชุมเล็กก็ทยอยเดินออกไปด้วยความประหลาดใจเช่นเดียวกัน
จนตอนที่เหลือแค่เยี่ยหวั่นหวันและซือเซี่ยสองคน ในที่สุดเยี่ยหวั่นหวันก็ถามขึ้นมาด้วยความทนไม่ไหว “คือว่า ขอถามหน่อย หนุ่มหล่อประจำโรงเรียนที่เคารพ มีตรงไหนที่ฉันทำให้คุณไม่พอใจ? หรือเพราะก่อนหน้านี้ฉันพูดว่าแฟนฉันหล่อกว่าคุณ คุณเลยแค้น? เอ่อ เพราะแบบนี้เลยไม่สนใจที่จะเปลืองเนื้อเปลืองตัวเข้าแลก นี่ไม่เสียสละเกินไปหรือ?”
“เปลืองตัว...” ซือเซี่ยเอามือลูบหน้าตัวเองช้าๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ตำหนินั้นมีรอยเลือดเพิ่มขึ้นมา “ใบหน้านี้ เธอชอบไหม? ความภาคภูมิใจของมัน”
เยี่ยหวันหวั่น “....” จุดสนใจของนายนี่ดูประหลาดเกินไป!
ตอนที่เยี่ยหวั่นหวันไม่รู้จะพูดอะไร กลับเห็นฝ่ายตรงข้ามจู่ๆ เดินเข้ามาใกล้เธอ
เยี่ยหวั่นหวันรู้สึกตัวเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทันใดนั้นฝ่ายตรงข้ามกลับคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ คุกเข่าอยู่ตรงนั้น ยื่นมือออกไปช่วยเธอผูกเชือกรองเท้าที่หลุดออกมาโดยไม่ตั้งใจ...
.............................................................
บทที่ 100 ฟ้าดินผสานกันฉันก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ
เยี่ยหวั่นหวันรีบถอยไปข้างหลัง ดึงขากลับไป
เห็นแค่เชือกรองเท้าที่หลุดนั้นโดนมือเรียวยาวของชายหนุ่มผูกเป็นโบว์เรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องตกใจ ฉันไม่ได้มีเจตนาร้ายกับเธอ เพียงแต่...” ซือเซี่ยพูดมาถึงตรงนี้กลับหยุดไปไม่ได้พูดต่อ
เยี่ยหวั่นหวันส่งสายตาสงสัย “เพียงแต่อะไร?”
“เพียงแต่...คิดแค่อยากจะอยู่ข้างเธอ...”
เยี่ยหวั่นหวัน “...”
เป็นตัวเองอยู่ดีๆ จู่ๆ ทำไมเปลี่ยนไปล่ะหนุ่มน้อย!
ถ้าความสามารถให้การเข้าใจของเธอไม่ได้มีปัญหา คำพูดนี้ของซือเซี่ยเทียบเท่ากับสารภาพรักไหม?
เยี่ยหวั่นหวันยืนว้าวุ่นใจอยู่ที่เดิม ในสมองมีเพลงหนึ่งลอยขึ้นมา: ดอกท้อผลิบานอยู่ตรงนั้น...
โลกที่เธอมาเกิดใหม่นี่มันมีปัญหาอะไรกัน...
ถ้าบอกว่าก่อนเกิดใหม่นั้นอยู่ในโหมดลำบากแล้ว หลังเกิดใหม่นั้นอัปเลเวลขีดสุดไปอยู่ในโหมดนรกเลย!
กลัวอะไรได้อย่างนั้น ผู้ชายเข้ามาคนแล้วคนเล่า แล้วแต่ละคนยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่! คนตรงหน้านี่ถือว่าเป็นรุ่นใหญ่หายากเลย!
หรือว่าซือเซี่ยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอเหมือนกับหลิงตง?
ใบหน้านี้ของเธอนี่ช่างเป็นบ่อเกิดหายนะที่เคลื่อนไหวได้จริงๆ!
แต่เธอแน่ใจว่าหลายวันนี้เธอระมัดระวังตัวมาก นอกจากหอพักแล้วไม่มีที่ไหนที่เธอไม่ได้แต่งหน้าเลย อีกทั้งซือเซี่ยไม่เหมือนหลิงตง ด้วยฐานะและมุมมองเขาแล้ว ไม่น่าจะเพราะเรื่องแค่นี้แล้วอยู่ๆ มาเปลี่ยนท่าทีที่มีต่อเธอมากขนาดนี้
นอกจากนี้แล้ว เยี่ยหวั่นหวันยังนึกได้อีกความน่าจะเป็นหนึ่ง ถึงแม้ชาติที่แล้วเธอจะไม่ค่อยรู้จักซือเซี่ยดีนัก แต่ก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของเขาและซือเย่หานไม่ได้ดูปรองดองกันเหมือนฉากหน้าจริงๆ
อีกทั้งเธอยังได้ยินข่าวลือที่น่าสงสัยมากอีกด้วย ซือเซี่ยนี้ไม่รู้เป็นโรคอะไร ขอแค่มีผู้หญิงมาอยู่ใกล้ซือเย่หาน เขาจะต้องไปแย่งมาให้ได้
หรือว่าซือเซี่ยรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอและซือเย่หานแล้ว จากนั้นจะจัดฉากแย่งผู้หญิงของศัตรูมาอย่างนั้นหรือ?
คิดอย่างละเอียดแล้ว ซือเย่หานเพิ่งมาที่โรงเรียนเมื่อคืน แล้ววันต่อมาท่าทางของซือเซี่ยที่มีต่อเธอก็เปลี่ยนไป
ถ้าเป็นแบบนี้จริง นายคนนี้นี่โกรธเกลียดซือเย่หานมากเท่าไหนเนี่ย แม้แต่เธอก็ยังจีบลง!
เยี่ยหวั่นหวันถามสีหน้าจริงจัง “เพื่อนนักเรียนซือเซี่ย ไม่ว่าคุณจะมีจุดประสงค์อะไร ก็ไม่จำเป็นต้องทำร้ายตัวเองหรือเปล่า? กรุณาดูใบหน้าฉันให้ดีๆ แล้วลองพิจารณาดูอีกครั้ง! ฉันจะบอกคุณให้ ขนาดแต่งหน้ายังเป็นแบบนี้ ตอนล้างเครื่องสำอางออกนั้นสภาพเหมือนผีเห็นแล้วช็อค!
ซือเซี่ยจ้องหน้าเธอ มุมปากยกขึ้น เหมือนว่าผ่านการต่อสู้อย่างรุนแรงมา จากนั้นสูดหายใจลึกอย่างแรง สีหน้ากลับมาอ่อนโยนเหมือนเดิมแล้วพูดขึ้นมา “ไม่เป็นไร เห็นจนชินแล้ว”
เยี่ยหวั่นหวันยอมแพ้ ปวดหัวขมวดคิ้วขึ้นมา พูดทีละคำอย่างจริงจัง “ความรักของฉันและแฟนมั่นคงแข็งแกร่ง รักหนักแน่นดั่งก้อนหิน ถึงแม้ภูเขาจะไม่มียอดเขา น้ำในแม่น้ำเหือดแห้ง ฟ้าร้องในฤดูหนาว หน้าร้อนมีหิมะ ฟ้ากับพื้นดินผสานกัน ฉันก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ! ดังนั้น คุณตัดใจเสียเถอะ!”
ถ้าคนที่ซือเซี่ยเจอไม่ใช่เธอ ด้วยฐานะของเขารวมทั้งลูกไม้และทักษะการแสดงนี้ คิดว่าคงไม่มีหญิงสาวคนไหนสามารถต้านทานไหว
แต่ตอนนี้ ไม่สนว่าซือเซี่ยมีจุดประสงค์อะไร เกรงว่าเขาจะต้องผิดหวังแล้ว คำว่าหื่นนั้นด้านบนมีมีดอยู่ [1] เธอไม่มีทางเอาชีวิตเล็กๆ ของตัวเองมาล้อเล่นหรอก
พูดจบก็ไม่สนใจว่าซือเซี่ยจะมีปฏิกิริยายังไง รีบเดินหนีไป
ต้องรักษาระยะห่างไว้!
จนวิ่งหนีมาไกล เยี่ยหวั่นหวันค่อยถอนหายใจออกมา
ใครจะรู้ว่าพอเงยหน้าขึ้นก็เจอกับคนที่ไม่อยากเจอยิ่งกว่าซือเซี่ยอีก
เฉินเมิ่งฉีวิ่งมาหาเธอด้วยสีหน้าเร่งรีบ “หวั่นหวัน! ในที่สุดก็หาเธอเจอ!”
“หาฉันมีเรื่องอะไร?”
เฉินเมิ่งฉีพูดด้วยความตกใจ “เธอยังไม่รู้อีกเหรอ? รีบไปดูที่กระทู้แสดงความคิดเห็นโรงเรียนสิ! เรื่องของเธอกับซือเซี่ยแพร่กระจายไปทั่วแล้ว!”
------
[1] ตัวอักษรภาษาจีนคำว่าหื่น มีลายเส้นที่แปลว่ามีดอยู่ด้านบน