"ฉันหิวข้าว"

"ว่าไงนะ"เขาก้มลงไปฟังที่เธอพูดใกล้ๆ

"ตั้งแต่เที่ยงยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่า"พูดพร้อมเอามือลงไปกุมที่หน้าท้องทั้งๆที่ตายังหลับ

"ชิ ไอ้เด็กบ๊องเอ้ย งั้นก็นอนรอไปก่อนเดี๋ยวฉันลงไปดูว่ามีอะไรให้เอามาทานรองท้องได้บ้าง"เขายิ้มบอกก่อนจิ้มนิ้วลงบนแก้มป่องๆให้เธอรู้สึกรำคาญจนต้องยกมือขึ้นมาปัดมือเขาออก

"ไปแล้วๆ"

 

ภาวัตลงไปเปิดหาของกินภายในห้องครัวของบ้าน แต่ที่เขาเห็นก็คือวันนี้ในห้องครัวรวมทั้งในตู้เย็นไม่มีอะไรที่มารดาของเธอทำเอาไว้เลย

"ฉันต้องลงมือทำอาหารให้เธอใช่ไหมเนี่ย"ชายหนุ่มพูดพลางถอนหายใจก่อนจะเดินไปหาวัตถุดิบที่พอจะใช้ทำอาหารง่ายๆให้เธอทานไปก่อนได้

โชคดีที่ในห้องครัวมีวัตถุดิบอยู่แทบทุกอย่างอันเนื่องมาจากแม่ของหญิงสาวชอบทำอาหารและก็ทำขนม แต่ที่โชคดีไปกว่านั้นก็คือเขาสามารถรู้ได้ว่าวัตถุดิบอะไรอยู่ตรงไหนเนื่องจากเขามาที่บ้านหลังนี้ก็แทบจะทุกวันและได้เข้ามาช่วยน้านิดทำขนมในครัวก็นับว่าบ่อยเช่นเดียวกัน

พอให้มาคิดย้อนดูเขาก็มาที่บ้านหลังนี้บ่อยจริงๆนะ มาเหมือนบ้านของยัยเด็กบ๊องที่ชอบจะมีเรื่องกับเขาทุกครั้งที่เจอกันเป็นบ้านหลังที่สองของเขาเลยอ่ะ...

 

"บ๊อง ยัยเด็กบ๊อง...นี่ กับข้าวมาแล้วลุกมาทานเร็ว"ชายหนุ่มวางจานข้าวที่ถือขึ้นมาก่อนจะเดินมาปลุกคนตัวเล็กที่นอนในท่าแปลกๆอยู่บนเตียง

"ผู้หญิงอะไรจะนอนท่าทุเรศได้ขนาดนี้วะ ฮ่าๆ ท่านอนกับชุดที่เธอใส่นี่ดูไม่ได้เข้ากันเลยนะ"

ภาวัตหลุดขำแล้วขำอีกกับท่านอนไม่ห่วงสวยของยัยเด็กน้อย เขาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเก็บภาพของเธอไว้อีกครั้งหวังจะเอาไว้แกล้งให้เธอโกรธเล่นๆในวันข้างหน้า และเขาก็คิดว่าถ้าเธอได้เห็นภาพที่เขาแอบถ่ายเอาไว้เธอจะต้องโกรธเขามากๆจนอยากจะฆ่าเขาเลยแหล่ะ

แต่ทั้งๆที่รู้ว่าเธอจะโกรธทำไมเขายิ่งอยากทำวะ? เขามีความสุขกับเวลาที่เธอโกรธแล้วชอบใช้ความรุนแรงกับเขาจนเขาต้องเจ็บตัวอยู่เรื่อยอย่างที่เป็นมาโดยตลอดอย่างนั้นเหรอ...ทำไม?

"บ๊อง...ลุกขึ้นมาทานข้าวได้แล้ว"เขาเก็บมือถือแล้วเรียกเธออีกครั้ง

"บ๊องๆๆ"ใช้นิ้วจิ้มแก้มป่องๆให้เธอส่งเสียงรำคาญอยู่ในลำคอ

"บ๊องตื่นเร็ว"

"งื้อ จะปลุกอะไรนักหนาวะ คนยิ่งง่วง"เธอลุกขึ้นมานั่งด้วยท่าทางขัดใจแถมยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมาอีก

"ก็เธอเองไม่ใช่หรือไงที่บ่นหิวข้าว"

"อ่ะ..."เธอไม่เถียงแต่กลับอ้าปากค้างเอาไว้

"อะไรของเธอ อ้าปากทำไม ขากรรไกรค้างเหรอ"ภาวัตเกาหัวถามอย่างงงๆ

"ป้อนหน่อย"

"ป้อน? ให้ฉันป้อนเธอนี่นะ อุตส่าห์ลงไปทำกับข้าวมาให้ทานแล้วนี่ยังจะใช้ให้ฉันป้อนเธออีกเหรอ เห็นฉันเป็นคนใช้เธอหรือไง"เขาบ่นให้เธอแต่สุดท้ายเขาก็เดินไปยกจานข้าวมานั่งป้อนให้เธอที่เตียงนอนอยู่ดี

"อร่อยไหม"

"ไม่อ่ะ"

"พูดแบบนี้ฉันยัดเข้ารูจมูกเธอเลยดีไหม"เขาจิ๊ปากใส่เธอก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อหวังจะหยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่บนริมฝีปากออกให้

"หมอ..."เธอเรียกเขาในขณะที่สายตาของเขากำลังจดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของเธอพอดี

เขาเผลอจ้องมันจนเมื่อกี้ลืมไปแล้วว่าเขาจะต้องหยิบเม็ดข้าวออกจากปากเธอ...

"ว่าไง"ถามเสียงอ่อน

"มันเค็ม"

"อะไรเค็ม"

"ข้าวที่หมอป้อนฉันอ่ะ โคตรเค็มเลย"

"ห๋า..."

ภาวัตทำหน้าตกใจก่อนจะละสายตาจากริมฝีปากแล้วก้มลงตักข้าวที่เขาป้อนให้กับเธอขึ้นมาลองชิมเอง

"เชี้ย! เค็มจริงๆด้วย แล้วทำไมเธอเพิ่งมาบอกเอาตอนที่ทานจะหมดจานแบบนี้ล่ะ"

"เพราะฉันหิวมาก"

คราวนี้เธอลืมตาขึ้นมาบอกกับเขาก่อนที่จะแย่งช้อนจากมือเขาขึ้นมาตักกินเอง

นี่เขาต้องดีใจไหมวะที่ทำกับข้าวได้ห่วยแตกขนาดนี้แต่เธอก็ยังจะทานต่อ

"ม่ะ มันเค็มขนาดนี้เธอยังจะทานต่ออยู่เหรอบ๊อง"ทั้งทำหน้าเอียนทั้งรู้สึกเป็นห่วงแต่แม่สาวน้อยก็ยังตักกินๆจนข้าวในจานหมดเกลี้ยงไปในที่สุด

"เพราะฉันหิวมากหรอกนะ นาทีนี้ถ้าฉันไม่ได้กินข้าวฉันคงจะกินหัวหมอแทน"

"ดูเธอพูดสิ ผู้หญิงอะไรพูดจาโผงผางน่ากลัวยิ่งกว่ายักษ์โดนผีสิงเสียอีก ฉันล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะชนะการประกวดในวันนี้ แถมยังชนะตั้งสองรางวัล"หมอหนุ่มพูดพลางส่ายหัวไปมา

"เพราะฉันเก่งไงล่ะ"

"นั่นสินะ เธอนี่ทำให้ฉันอึ้งได้ตลอดเลย ทานเสร็จก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วค่อยมานอนจะได้ไม่เป็นสิว"

"หมอ..."เธอเงยหน้าเรียกชื่อเขาด้วยสีหน้าชวนง่วง

"อะไรอีกล่ะ"

"ฝากล้างด้วยนะ"เธอบอกแล้วลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจะหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน

"ให้ช่วยป้ะ"

"ฉันจัดการเองได้"เธอหันหน้ามาบอกก่อนเดินกลับมาดันเขาออกจากห้อง

 

ภาวัตเอาจานลงไปล้างที่ห้องครัวแล้วออกมานั่งรอเธอที่ห้องโถง เขานั่งรอเพราะมีลางสังหรณ์ว่าเธอจะต้องมีอะไรให้ช่วยแน่ๆ และนั่งรอได้ไม่นานเสียงของเธอก็ร้องเรียกเขาขึ้นมาจริงๆ

"หมอ ยังอยู่หรือเปล่า หมอ..."เสียงเธอดังลงมาจากห้องนอนจนเขาต้องรีบวิ่งขึ้นไปดู

"มีอะไร"เขาวิ่งขึึ้นไปหยุดที่หน้าห้องก่อนเรียกถามเธอ

"ผมฉันมันพันกันกับผมปลอม มาช่วยแกะหน่อย ฉันแกะจนเจ็บไปหมดแล้วเนี่ย"

"เธอไม่ได้โป๊อยู่ใช่ไหม ฉันเปิดเข้าไปได้เลยป้ะ"

"เปิดเข้ามาเลย ฉันเปลี่ยนชุดแล้ว"

เมื่อเธออนุญาตเขาถึงได้เปิดประตูเข้าไป ตอนนี้ชุดไทยที่เธอใส่ขึ้นประกวดถูกเปลี่ยนมาเป็นชุดลำลองของเธอแล้ว แต่ที่มันเป็นปัญหาจนน่าจะยุ่งเหยิงอยู่ไม่น้อยนั่นก็คือผมของเธอ

"เธอทำอะไรของเธอเนี่ย"เขาเดินเข้าไปจับเธอนั่งลงบนเตียงก่อนจะแกะผมที่มันพันกันออกอย่างเบามือ

"โอ้ย หมอเบาๆ"

"นี่ฉันทำเบาที่สุดละ ที่เธอทำเองเมื่อกี้น่าจะเจ็บกว่านี้ตั้งเยอะ เธอนี่ชอบทำอะไรให้มันยุ่งยากอยู่ตลอด"แกะไปบ่นไป ส่วนคนตัวเล็กที่ถึงแม้อยากจะตอบโต้สักเท่าไหร่แต่ก็เหมือนจะยังไม่พร้อมที่จะถกเถียง

"หมอๆ เจ็บๆ เบาๆหน่อย"

"จะเสร็จแล้วๆ"

"ฉันจะไม่ไหวแล้วนะหมอ"

"ทนอีกนิด"

 

"เชี้ย!! ไอ้พีกับหมอแมธ..."วีระถึงกับยกมือขึ้นปิดปากตัวเองแล้วรีบวิ่งลงไปจากบ้านหลังจากขึ้นมาได้ยินเสียงของเพื่อนสาวกับภาวัตที่พูดคุยกันในประโยคที่ถ้ามีใครเผลอมาได้ยินก็คงจะคิดเป็นเช่นเดียวกับเขา

"ไอ้พี ฉันไม่คิดเลยนะว่าแกจะเป็นคนไวไฟได้ขนาดนี้ ไม่อยากจะเชื่อว่าแกจะทำแบบนี้ แล้วฉันจะบอกกับน้านิดกับพี่ไผ่ยังไงวะเนี่ย งานนี้ถ้าน้านิดกับพี่ไผ่รู้แกคงได้เข้าพาขวัญก่อนได้ไปเรียนแหงๆ ฉันจะทำยังไงๆ จะทำยังไง..."วีระเดินคิดวนไปวนมาภายในห้องโถงชั้นล่าง พลางวิ่งออกไปดูต้นทางเพราะกลัวว่านิดกับไผ่จะกลับมาในตอนนี้

"อ้าว วีระ มาตั้งแต่เมื่อไหร่"ภาวัตที่เดินลงมาจากชั้นบน เมื่อเห็นวีระเดินวนไปวนมาเขาจึงเรียกถาม หากแต่ภาพที่ภาวัตเดินลงมาแล้วยกมือขึ้นปิดกระดุมเสื้อไปด้วยมันกลับยิ่งทำให้วีระคิดลึกเข้าไปใหญ่

"หมอ อีกหน่อยน้ากับพี่ไผ่ก็กลับมาแล้ว หมอรีบกลับไปก่อนนะครับ ถ้าน้ารู้ว่าหมอกับไอ้พี..."

"ฉันกับหมอทำไมเหรอไอ้วี"เสียงห้าวของเพียงขวัญดังขึ้นก่อนที่เธอจะเดินลงมามองหน้าวีระอย่างเอาเรื่อง...