กระชับความสัมพันธ์
× 0
× 0
× 0
หลังจากที่พวกเราทั้งคู่ไม่มีการพูดคุยสักพักรถก็เล้ยวเข้ามาที่งานประจำปีที่ฉันงอแงอยากจะมาให้ได้
“อู้ยยยยย วันนี้มึงใจดีจังวะอาร์ตตตต” ฉันที่พูดกับอาร์ตแล้วนวดไหล่ให้อาร์ตประหนึ่งว่าเป็นนายน้อย
“ก็เห็นว่าเป็นทางผ่านเฉยๆหรอก”
“ไปมึงเข้างานกันนนนน”
“จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้นวะ”
“ไม่ตื่นเต้นได้ไงอะ งานนี้ขึ้นชื่อเรื่องของกินเด็ดๆดังๆทั้งนั้นมึงต้องลองแล้วจะติดใจเราโชคดีกันมากเลยนะเนี่ยมาบังเอิญตรงกับวันนี้พอดีเพราะทุกทีเขาไม่ค่อยได้จัดบ่อยๆกันบ่อยๆนะจ๊ะบอกไว้เลย” ฉันที่เข้าไปจับมือของอาร์ตเพื่อเดินเข้าไปในงาน "เรื่องนี่ตามพี่มาเดี๋ยวพี่พาไปกินของอร่อยๆ"
“แต่มึงพึ่งกินข้าวมาไม่ใช่หรอ แล้วไหนว่าอิ่มท้องจะแตก”
“โอ้ยยย มึงผักมันย่อยไวเร็วเข้ากูอยากเดินงานจะแย่แล้ววว”
“อยากกินสิไม่ว่า พอเป็นเรื่องกินแล้วร่าเริงเชียวนะเมื่อกี้ใครวะที่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง”
“เอ้าาา ก็ใครจะไปรู้อะว่ามึงจะใจดีพามาก็เห็นเงียบไม่ยอมตอบกูอะ แต่เอาเถอะวันนี้กูจะไม่โกรธมึงหนึ่งวันเพราะมึงทำตัวน่ารักกก” ฉันเข้าไปบีบแก้มอาร์ต
" จะเดินไหมงานอะมั่วพูดอยู่นั้นแหละไม่เดินกูจะได้กลับ" อาร์ตที่พูดเสร็จรีบเดินนำฉันไป
หลังจากเดินหาซื้อของกินต่างๆนาๆกันเสร็จแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นของกินของฉันแหละ5555 แล้วเราก็เดินไปนั่งกินกันตรงริ่มแม่น้ำที่เขาจัดไว้ให้สำหรับคนที่เดินงานซื้ของมานั่งกิน
“นี่ขนาดมึงกินข้าวมาแล้วนะเนี่ยยังซื้อขนาดนี้ถ้าไม่กินจะขนาดไหน”
“เอ่อหน่า ผักมันย่อยไว 5555 มากินกันมึงมึงลองอันนี้เด็ดมากกก” ฉันที่เอาลูกชิ้นเตรียมป้อนอาร์ตแต่เหมือนมันจะตกใจเลยมากุ้มมือฉันไว้แต่พอจะดึงออกมันก็ไม่ยอม “งั้นก็เร็วๆดิมึงน้ำจิ้มจะหยดละ” อาร์ตที่มองฉันอยู่แปปนึงก่อนจะกินลูกชิ้นที่ฉันป้อน
“เป็นไงมึงอร่อยมะ แล้วก็กินเสร็จก็ปล่อยมือกูได้ละวันนี้จับมือกูบ่อยไปละ” ฉันที่พูดบอกอาร์ตเพราะรู้สึกว่าอาร์ตจะจับนานไปแล้ว หลังจากอาร์ตปล่อยมือก็มาจ้องหน้าฉันแทน
“ทำมะมึงเขินกูรึไง 55555 แต่ลูกชิ้นอร่อยวะขอกินอีกดิ” มันที่ทำท่าจะมาแย่ง
“รอให้หิมะตกก่อนเถอะกูถึงจะเขินมึง แล้วที่สำคัญมึงไปซื้อเองเลยค่ะอย่ามาแย่งของกูตอนชวนซื้อดันทำเป็นไม่กิน”
“ก็กินกับมึงมันอร่อยกว่าอะ ที่หมูกระเทียมกูยังแบ่งมึงกินเลยนะงกชิบหาย” อาร์ตที่อยู่ดีๆก็ทำท่างอนฉัน
“อ้ะ เอาไปกินทั้งถุงเลย” ที่ยอมให้เพราะฉันมีอีกหลายที่ซื้อมา และอีกอย่างชักจะคิดอะไรบางอย่างออกละเพราะเห็นโทรศัพท์มันวางอยู่ข้างๆมันไม่ยอมบอกดีนักใช่ไหมได้....ฉันเลยกดเบอร์โทรหาอาร์ต
ครืด...ครืด......(เสียงสั่น)เสียงโทรศัพท์ของอาร์ตดังฉันเลยแอบๆดูอาร์ตมันก็ตกใจจะรีบเก็บโทรศัพท์แต่ไม่ทันละเพราะบนหน้าจอมันโป๊ะเชะเลือดขึ้นหน้าเลยยยย มันตั้งชื่อฉันว่ายัยหมูอ้วนแถมมีอิโมจิรูปหมูกำกับที่มันมาบอกขอโทษนี่หลอกกันหรอวะทำไมยังล้อฉันอยู่อีกอะ
“แม่งที่ที่มึงไม่ยอมบอกกูเพราะมึงยังอยากจะแกล้งกูไม่เลิกใช่ป่ะ เรื่องที่มึงขอโทษนี่มึงโกหกกูหรอวะ กูอุตส่าห์พิมพ์ชื่อมึงสะอย่างดี” พร้อมให้มันให้มันมันดูชื่อที่ฉันตั้ง (อาร์ตเพื่อนม.6) อาร์ตนิ่งไปพักนึง
“กูไม่ได้คิดจะแกล้งเลยชื่อยัยหมูอ้วนมันก็น่ารักดี แล้วเรื่องที่กูขอโทษอะกูขอโทษมึงจากใจจริงๆ” มันพยายามอธิบายให้ฉันเข้าใจ จนฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกจริงใจของมันจริงๆ “ไปมึงกลับกันเถอะมืดละ”
จนเดินมาถึงที่รถฉันกำลังขึ้นไปนั่ง
“โอ้ววว ดีนะยางกูพึ่งเป็นมาใหม่ไม่งั้นแตกแน่เลย” พร้อมหันมามองที่มองมาที่ฉัน
“ทำไมวะมึง” ตอนแรกงงที่อยู่ๆมันพูดขึ้น
“ก็เพราะมึงแดกเยอะไงล่อกินเหมือนไม่เคยกินอะไรมาก่อน”
“มึงมันจังไรจังวะห้ะ...ก็ผั....”
“ก็ผักมันย่อยไว” อาร์ตที่ชิงพูดตัดหน้าฉัน
“555เอ่อๆอย่าพูดมากรีบกลับได้ละเดี๋ยวพ่อหากูไม่เจอจะตกใจ”
“พ่อมึงคงหาเจออยู่หรอกตัวมึงใหญ่ขนาดนี้5555”
“ไอ่เชี้ยอาร์ตมึงไม่โดนกูด่าจะนอนไม่หลับรึไง 555”
“เอ่อออ 5555”
ณ ที่เรียนพิเศษ
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้พูดอะไรกันจนมันมาส่งฉันที่เรียนพิเศษปรากฎว่าพ่อยังไม่มาอาร์ตมันเลยยืนรอเป็นเพื่อนฉันเพื่อรอพ่อมารับ
“มึงกูขอโทรศัพท์หน่อย”
“จะเอาไปทำไรอะ จะแกล้งอะไรกูอีกปะเนี่ย”
“ไม่แกล้งๆ เร็วๆเข้าดิเดี๋ยวพอมึงมา” ฉันก็ให้ไปตามที่มันบอกอาร์ต
"ชิบหาย ปลอดล็อกมาด้วยสิ"
"เอ้าา ใครจะรู้อะก็บอกเอาแต่โทรศัพท์ไม่ได้บอกให้ปลอดล็อกด้วยสักน่อย"
"มึงนี่โง่จริงหรือแกล้งโง่วะ"
"วอนโดนตบหรออ" อาร์ตก็หัวเราะที่ทำฉันโกรธได้ แล้วฉันก็ส่งโทรศัพท์มันก็กดอยู่แปปึงแล้วคืนฉันมาพอฉันปลอดล็อกเข้าไปดู ปรากฏว่า.....
อาร์ตจะทำอะไรกับโทรศัพท์วาน้าาา ไปโพสแกล้งว่าเงื่ยนให้เฟสแบบที่เพื่อนเข้าชอบแกล้งกันรึป่าวน้าาา
ฝากนิยายไว้ในอ้อมอกอ้อมใจแล้วก็กดไลค์+คอมเมนต์ให้กำลังใจด้วยนะครับ
ถ้าผิดพลาดตรงไหนด่าได้เลยนะ(แต่อย่าแรงนะไรท์อ่อนไหวง่าย555)
