~ รายงานข่าววันนี้ ตอนนี้เราได้อพยพผู้คนออกมาจากเมืองไรซ์ซิตี้เป็นที่เรียยร้อยแล้ว ตอนนี้เรากำลังรอท่านประธานาธิบดีเบย์ตัน ออกมาแถลงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเมือง แบลค์ฮิลและเมืองไรซ์ซิตี้ อีกสักครู่ท่านประธานาธิบดีเบย์ตัน ก็จะขึ้นแถลงการ ~
ริช : ตอนนี้โบโลเวียกับไมค์และเจ้าโบโบ้ออกเดินทางมาที่เมืองหลวงหรือยังก็ไม่รู้
บอส : เดี๋ยวพวกเขาก็มาถึงน่า! ป่านนี้พวกหน่วยคอมมานโดคงควบคุมสถานการณ์ไว้ได้แล้วล่ะ
ริช : บอสคะ! หน่วยคอมมานโดพวกนั้น คือคนของสำนักงานใหญ่ส่งไปหรอคะ?
บอส : ใช่
ริช : ทำไมสำนักงานให้ถึงมีอำนาจขนานนี้ล่ะคะ เราเป็นแค่ศูนย์วิจัยสัตว์ธรรมดาเองนะคะ!! หรือว่า..........
บอส : คุณคิดมากไปแล้วล่ะริช! ผมว่าคุณน่าจะไปดูแลแม่กับหลานของโบโลเวียดีกว่านะ
ริช : แต่บอสคะ! คุณกำลังปกปิดข้อมูลที่ฉันควรจะรู้นะคะ เพราะฉันก็เป็นคนที่ทำการทดลองเจ้าค้างคาวเหมือนกันนะคะ แล้วเรื่องของโบโลเวียที่คุณบอกว่าจะบอกล่ะ!!!
บอส : ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลานะ ถ้าอยากรู้จริงๆ รอให้โบโลเวียกลับมาก่อน แล้วคุณค่อยถามจากปากของเธอเอง
บอสพูดจบก็เดินออกไปทันที
จีน่า : คุณย่าๆ ทำไมคุณอาโบโลเวียถึงยังไม่กับมาละคะ หนูคิดถึงคุณอา
ย่า : เดี๋ยวอาก็กลับมาแล้ว หนูเข้านอนเถอะจีน่า อาโบโลเวียบอกว่าถ้าเคลียงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะ นอนเถอะนะเด็กดี ฝันดีจ้ะ
สักพักริชก็เข้ามาหาแม่ของโบโลเวีย
ริช : คุณนายเพอร์กินส์ ยังไม่นอนหรอคะ?
** หลานโบโลเวีย มีชื่อว่า จีน่า เพอร์กินส์
** แม่โบโลเวีย มีชื่อว่า นาตาช่า เพอร์กินส์
มิสเพอร์กินส์ : ยังหรอกจ๊ะ!! ฉันเป็นห่วงโบโลเวียนะ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย
ริช : อย่ากังวลเลยค่ะ โบโลเวียต้องปลอดภัยแน่นอน แล้วจีน่าหลับแล้วหรอคะ?
มิสเพอร์กินส์ : พึ่งนอนหลับไปเมื่อกี้เอง จีน่าก็ถามถึงโบโลเวีย! ฉันคิดว่าจะลองโทรหาดู
ริช : เดี๋ยวคุณพักผ่อนเถอะนะคะ อย่าพึ่งโทรตอนนี้เลยค่ะ เธออาจกำลังกลับมาก็ได้ ถ้าโบโลเวียมาถึงแล้ว ฉันจะรีบบอกเธอให้มาหาคุณเลยค่ะ
มิสเพอร์กินส์ : ขอบคุณนะริช งั้นฉันจะพักผ่อนก่อน ฝันดีจ้ะ
ริช : ฝันดีค่ะ
กลับมาที่ศูนย์วิจัยสัตว์ที่ไรซ์ซิตี้ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะสงบลง
ไมเคิล : บ้าจริง!!!! ตอนนี้ทุกคนตายเกือบหมดแล้ว เราต้องเรียกกำลังเสริม มันยังเหลืออีกตัว เอฟวัน นายรีบไปวิทยุแจ้งสำนักงานใหญ่ เราต้องการกำลังเพิ่ม
" ครับผม "
ไมค์ : นายยังจะเรียกคนมาคนตายเพิ่มอีกทำไม!! พวกเราควรรีบออกไปจากที่นี่ นะเว้ยๆ
ไมเคิล : นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือไง มันยังมีอีกตัวนะเฟ้ย!!!!! เราต้องฆ่ามันตอนนี้ หรือนายจะปล่อยให้มัน ขยายพันธุ์ไปทั่วประเทศห่ะ!!!!!!!!
ไมค์ : ก็รู้แล้ว!! ไงว่ะ แต่ตัวนี้ตัวเดียวทีมนายก็แถบจะไม่เหลือแล้วนะเว้ย แม่งเหลือถึง 10 คนหรือนายคิดดูสิ! เราควรจะถอยก่อนนะเว้ย! แล้วพาคนเจ็บออกไป
ไมเคิล : พอหน่วยเสริมมาพวกคุณกับเจ้าแมวต้องออกไปจากที่นี่ทันที พวกเรากับทีมใหม่จะลุยต่อเอง
ไมค์มองหน้าไมเคิลแล้วก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ
~ฮ้าๆๆๆๆๆๆ!! กรรรรรรรรรร!!!!!!!!!~
ฉัน : เฮ้โบโบ้!!! ใจเย็นๆ มันตายแล้วใจเย็น เดี๋ยวแผลที่หน้า ก็หายแล้ว
เจ้าโบโบ้ ส่ายหัวไปหา มันพยายามสงบนิ่งแต่เหมือนมีอะไรที่กวนใจมัน ทำให้มันหงุดหงิด
~กรรรรรรรร ฟุดๆๆๆๆ กรรรรรร~
ฉัน : โบโบ้ เราปลอดภัยแล้วนะ ใจเย็น เดี๋ยวทีมใหม่มาเราจะไปจากที่นี่กัน
เจ้าโบโบ้ยังหงุดหงิด หายใจฟุดฟิด ตลอดเวลา
ไมค์ : เธอเป็นไงบ้าง!
ฉัน : โอเคดี ฉันอึดกว่าที่นายคิดนะ
ไมค์ : ผมเชื่อ ไม่เถียงด้วย แล้วเจ้าเหมียวเป็นไง! ดูไม่โอเครเลยนะ
ฉัน : มันหงุดหงิดและกังวล! แต่ฉันเอาอยู่
ไมค์ : พี่เครื่องแบบเขาจะลุยต่อนะ เขาจะให้เราพาเจ้าเหมียวออกไปจากที่นี่ก่อน
ฉัน : ก็ดีเหมือนกัน
เวลา ตี 1:25 นาที
" ตอนนี้กำลังเสริมมาถึงแล้วครับ "
ไมเคิล : ดี! พาคนเจ็บและผู้โดยสารออกไปก่อน ส่วนที่เหลือมากับผม
" ครับ "
ฉัน ไมค์ และโบโบ้ ก็ได้อแกเดินทางไปที่สำนักงานใหญ่ทันที ฉันอยากจะเข้าไปพูดกับไมเคิล แต่เขาก็ไม่มีเวลา ฉันหวังว่าพวกเขาจะจัดการ ตัวที่เหลือได้เร็วๆ แล้วฉันก็หลับไปพร้อมกับเจ้าโบโบ้