~ รายงานข่าววันนี้ ตอนนี้เราได้อพยพผู้คนออกมาจากเมืองไรซ์ซิตี้เป็นที่เรียยร้อยแล้ว ตอนนี้เรากำลังรอท่านประธานาธิบดีเบย์ตัน ออกมาแถลงเรื่องที่เกิดขึ้นกับเมือง แบลค์ฮิลและเมืองไรซ์ซิตี้ อีกสักครู่ท่านประธานาธิบดีเบย์ตัน ก็จะขึ้นแถลงการ ~

 

ริช : ตอนนี้โบโลเวียกับไมค์และเจ้าโบโบ้ออกเดินทางมาที่เมืองหลวงหรือยังก็ไม่รู้

 

บอส : เดี๋ยวพวกเขาก็มาถึงน่า! ป่านนี้พวกหน่วยคอมมานโดคงควบคุมสถานการณ์ไว้ได้แล้วล่ะ

 

ริช : บอสคะ! หน่วยคอมมานโดพวกนั้น คือคนของสำนักงานใหญ่ส่งไปหรอคะ?

 

บอส : ใช่

 

ริช : ทำไมสำนักงานให้ถึงมีอำนาจขนานนี้ล่ะคะ เราเป็นแค่ศูนย์วิจัยสัตว์ธรรมดาเองนะคะ!! หรือว่า..........

 

บอส : คุณคิดมากไปแล้วล่ะริช! ผมว่าคุณน่าจะไปดูแลแม่กับหลานของโบโลเวียดีกว่านะ

 

ริช : แต่บอสคะ! คุณกำลังปกปิดข้อมูลที่ฉันควรจะรู้นะคะ เพราะฉันก็เป็นคนที่ทำการทดลองเจ้าค้างคาวเหมือนกันนะคะ แล้วเรื่องของโบโลเวียที่คุณบอกว่าจะบอกล่ะ!!!

 

บอส : ตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลานะ ถ้าอยากรู้จริงๆ รอให้โบโลเวียกลับมาก่อน แล้วคุณค่อยถามจากปากของเธอเอง

 

บอสพูดจบก็เดินออกไปทันที

 

จีน่า : คุณย่าๆ ทำไมคุณอาโบโลเวียถึงยังไม่กับมาละคะ หนูคิดถึงคุณอา

 

ย่า : เดี๋ยวอาก็กลับมาแล้ว หนูเข้านอนเถอะจีน่า อาโบโลเวียบอกว่าถ้าเคลียงานเสร็จแล้วจะรีบกลับนะ นอนเถอะนะเด็กดี ฝันดีจ้ะ

 

สักพักริชก็เข้ามาหาแม่ของโบโลเวีย

 

ริช : คุณนายเพอร์กินส์ ยังไม่นอนหรอคะ?

 

** หลานโบโลเวีย มีชื่อว่า จีน่า เพอร์กินส์

** แม่โบโลเวีย มีชื่อว่า นาตาช่า เพอร์กินส์

 

มิสเพอร์กินส์ : ยังหรอกจ๊ะ!! ฉันเป็นห่วงโบโลเวียนะ ป่านนี้ยังไม่กลับมาเลย

 

ริช : อย่ากังวลเลยค่ะ โบโลเวียต้องปลอดภัยแน่นอน แล้วจีน่าหลับแล้วหรอคะ?

 

มิสเพอร์กินส์ : พึ่งนอนหลับไปเมื่อกี้เอง จีน่าก็ถามถึงโบโลเวีย! ฉันคิดว่าจะลองโทรหาดู

 

ริช : เดี๋ยวคุณพักผ่อนเถอะนะคะ อย่าพึ่งโทรตอนนี้เลยค่ะ เธออาจกำลังกลับมาก็ได้ ถ้าโบโลเวียมาถึงแล้ว ฉันจะรีบบอกเธอให้มาหาคุณเลยค่ะ

 

มิสเพอร์กินส์ : ขอบคุณนะริช งั้นฉันจะพักผ่อนก่อน ฝันดีจ้ะ

 

ริช : ฝันดีค่ะ

 

กลับมาที่ศูนย์วิจัยสัตว์ที่ไรซ์ซิตี้ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะสงบลง

 

ไมเคิล : บ้าจริง!!!! ตอนนี้ทุกคนตายเกือบหมดแล้ว เราต้องเรียกกำลังเสริม มันยังเหลืออีกตัว เอฟวัน นายรีบไปวิทยุแจ้งสำนักงานใหญ่ เราต้องการกำลังเพิ่ม

 

" ครับผม "

 

ไมค์ : นายยังจะเรียกคนมาคนตายเพิ่มอีกทำไม!! พวกเราควรรีบออกไปจากที่นี่ นะเว้ยๆ

 

ไมเคิล : นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อกี้หรือไง มันยังมีอีกตัวนะเฟ้ย!!!!! เราต้องฆ่ามันตอนนี้ หรือนายจะปล่อยให้มัน ขยายพันธุ์ไปทั่วประเทศห่ะ!!!!!!!!

 

ไมค์ : ก็รู้แล้ว!! ไงว่ะ แต่ตัวนี้ตัวเดียวทีมนายก็แถบจะไม่เหลือแล้วนะเว้ย แม่งเหลือถึง 10 คนหรือนายคิดดูสิ! เราควรจะถอยก่อนนะเว้ย! แล้วพาคนเจ็บออกไป

 

ไมเคิล : พอหน่วยเสริมมาพวกคุณกับเจ้าแมวต้องออกไปจากที่นี่ทันที พวกเรากับทีมใหม่จะลุยต่อเอง

 

ไมค์มองหน้าไมเคิลแล้วก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ

 

~ฮ้าๆๆๆๆๆๆ!! กรรรรรรรรรร!!!!!!!!!~

 

ฉัน : เฮ้โบโบ้!!! ใจเย็นๆ มันตายแล้วใจเย็น เดี๋ยวแผลที่หน้า ก็หายแล้ว

 

เจ้าโบโบ้ ส่ายหัวไปหา มันพยายามสงบนิ่งแต่เหมือนมีอะไรที่กวนใจมัน ทำให้มันหงุดหงิด

 

~กรรรรรรรร ฟุดๆๆๆๆ กรรรรรร~

 

ฉัน : โบโบ้ เราปลอดภัยแล้วนะ ใจเย็น เดี๋ยวทีมใหม่มาเราจะไปจากที่นี่กัน

 

เจ้าโบโบ้ยังหงุดหงิด หายใจฟุดฟิด ตลอดเวลา

 

ไมค์ : เธอเป็นไงบ้าง!

 

ฉัน : โอเคดี ฉันอึดกว่าที่นายคิดนะ

 

ไมค์ : ผมเชื่อ ไม่เถียงด้วย แล้วเจ้าเหมียวเป็นไง! ดูไม่โอเครเลยนะ

 

ฉัน : มันหงุดหงิดและกังวล! แต่ฉันเอาอยู่

 

ไมค์ : พี่เครื่องแบบเขาจะลุยต่อนะ เขาจะให้เราพาเจ้าเหมียวออกไปจากที่นี่ก่อน

 

ฉัน : ก็ดีเหมือนกัน

เวลา ตี 1:25 นาที

 

" ตอนนี้กำลังเสริมมาถึงแล้วครับ "

 

ไมเคิล : ดี! พาคนเจ็บและผู้โดยสารออกไปก่อน ส่วนที่เหลือมากับผม

 

" ครับ "

 

ฉัน ไมค์ และโบโบ้ ก็ได้อแกเดินทางไปที่สำนักงานใหญ่ทันที ฉันอยากจะเข้าไปพูดกับไมเคิล แต่เขาก็ไม่มีเวลา ฉันหวังว่าพวกเขาจะจัดการ ตัวที่เหลือได้เร็วๆ แล้วฉันก็หลับไปพร้อมกับเจ้าโบโบ้