ภาพจำที่ชัด
× 0
× 0
× 0
จนเวลาผ่านไป 4 เดือนกว่า
ช่วงเวลาปิดเทอมหลังฉันออกกำลังกายอย่างหนักและยังมีขัดผิวอยู่บ้างจนผิวขาวขึ้นเยอะเพราะความจริงฉันก็พอที่จะได้รับเชื้อความขาวจากแม่มามั่งแต่แค่ขาดการดูแลตัวเองเท่านั้น และนั้นแหละค่ะฉันอ้อนขอแม่ไปจัดฟันตั้งแต่ช่วงเริ่มอยากเปลี่ยนตัวเองละเพราะฟันฉันมันห่างกันตรงฟันหน้าเพราะคิดว่าไหนๆจะเปลี่ยนตัวเองก็เปลี่ยนสะให้ครบๆและกว่าแม่จะใจอ่อนก็เกือบปิดเทอมพอดีเรื่องจัดฟันฉันก็ยังไม่ได้บอกกับใครเพราะคิดว่าไม่สำคัญเท่าไร ฉันลดจากขนาด xxl มาเหลือ l ได้แล้วแต่ฉันว่าจะไม่หยุดแค่นี้เดี๋ยวคงพยายามลดไปเรื่อยๆ เพราะฉันเป็นคนตัวสูงเกือบๆ 170 ตอนนี้จึงดูแบบไม่อ้วนเกินไปเหมือนแต่ก่อนตอนนี้จะดูมีน้ำมีนวล
วันนี้เป็นวันเปิดเทอม ม.6 หลังจากช่วงสอบกลางภาคฉันก็เริ่มวางแผนลดน้ำหนักมาเรื่อยๆแต่ยังไม่ค่อยเห็นชัดเท่าไรจนมาปิดเทอม ม.5 ฉันออกกำลังกายอย่างจริงจังมากขึ้นและหนักมากขึ้นแล้วก็แถบไม่ได้ออกเจอกับเพื่อนๆหรือใครเลยวันนี้ฉันตื่นเต้นมากเพราะชุดนักเรียนฉันต้องซื้อใหม่หมดเพราะขนาดฉันลดลงเยอะเกินกว่าจะใส่ชุดเก่า
“วา เร็วๆเข้านะลูกวันนี้แม่ไปส่งนะเดี๋ยวแม่จะเลยไปทำธุระด้วย” ผู้เป็นแม่เอ่ยเร่งลูกสาวเพราะวันนี้มีธุระผ่านโรงเรียนพอดีจริงจะไปส่งลูกสาว
“เสร็จแล้วแม่เสร็จแล้ววววว” ฉันรีบวิ่งลงบันไดบ้านเตรียมจะขึ้นรถไปโรงเรียน
ถึงโรงเรียนทุกคนมองฉันกันเกือบทุกคนแล้วก็ซุบซิบกันฉันก็ได้แต่คิดขนาดลดน้ำหนักลงมาก็แล้วก้มมองผิวก็ว่าขาวขึ้นก็แล้วคนยังไม่ลืมภาพวันภาษาไทยอีกหรอเพราะตลอดเวลา ม.5 ฉันโดนล้อเรื่องนี้มาตลอดจนเป็นความชินเมื่อเดินไปไหนมาไหนคนก็จะเรียกฉันเป็นนางยักษ์ขมูขีฉันพยายามเลิกคิดแล้วรีบเดินไปหาเพื่อนๆของฉัน
“สวัสดีพวกมึงคิดถึงจังงงง” ฉันเตรียมเข้าไปกอดเพื่อนๆแต่เพื่อนๆกลับถอยหนีและเป็นไม้ที่พูดขึ้น
“ขอโทษนะยะเรารู้จักกันหรอ” ฉันได้แต่มองแล้วขำท่าทางของอินางไม้
“ทำไมกูจะจำมึงไม่ได้ละสมยศ” มินนี่นางทำตาตื่นรวมทั้งกะทิและผึ้ง
“แกเป็นใครรู้จักชื่อจริงฉันได้ไง แต่จะว่าไปแกหน้าตาคุ้นๆนะ”
“วาไงมึงกูวาจำกูไม่ได้หรอ” พร้อมเดินเข้าไปหามินนี่ทำหน้าบีบเหนียงทุกคนทำหน้าตะลึง “เอ่อมึงแต่กูเดินเข้าโรงเรียนมามีแต่คนมองเลยวะเขายังไม่ลืมเรื่องกูเป็นนางยักษ์กันอีกหรอวะ”
“โถ่อิวาาา เขาไม่ได้มองที่มึงเป็นนางยักษ์เขามองที่มึงสวยขนาดพวกกูยังเกือบจำไม่ได้อะมึงผอมลงเยอะกว่าตอนก่อนปิดมากอะแถมขาวขึ้นด้วยแล้วนี้จัดฟันอีกปะ” กะทิถามฉันมาเป็นชุด
“ใช่มึงกูไปขอแม่มาฟันมันห่างอะไม่มั่นใจคิดว่าไหนๆจะเปลี่ยนก็เอาให้ครบๆไปเลยแต่กว่าจะได้ทำก็เกือบปิดเทอมเลยไม่ได้บอกใคร”
“เริ่ดมากมึง” ไม้นางพูดแล้วเข้ามากอด
“กูว่าตอนอ้วนๆดำๆตอนนั้นก็หนังหน้าดีนะไม่ได้แย่นะแถมแก้มมึงก็อมชมพูแบบธรรมชาติถึงจะไม่ค่อยเห็นก็เถอะเพราะมึงดำก็เถอะแต่พอขาวขึ้นแล้วเห็นชัดมากมึงดูผิวสุขภาพดีเวอร์”
“มึงก็พูดเกินไปอิไม้”
“มินนี่ค่ะมินนี่เดี๋ยวกูจะตบหน้ามึงให้มันแดงจัดแบบเห็นชัดๆก็วันนี้แหละ”
“แต่จริงอย่างที่อิมินนี่มันบอกนะมึงหน้ามึงดีตั้งแต่ตอนอ้วนแหละเสียแค่ดำเฉยๆ” กะทิเสริมขึ้น
“พอแล้วมึงกูจะลอยละไปเข้าแถวกันเถอะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องแก้เขิน
พอเข้าแถวทำอะไรเสร็จเรียบร้อยก็ได้ไปเรียนไปเรื่อยตามตารางที่โรงเรียนจัดมาจนเจอเข้ากับอาจารย์คนเดิมที่ชอบจับกลุ่มให้กับเด็กนักเรียน
“สวัสดีนักเรียนทุกคนเป็นไงคงยังไม่ลืมครูเนอะเจอกันตอน ม.5 แล้วยังมาเจอตอน ม.6 อีกไม่เบื่อครูเนอะ”
“ไม่เบื่อครับ” “ไม่เบื่อค่ะ”
“อะงั้นดีเลยเดี๋ยวรอบนี้ครูจะให้อยู่เป็นกลุ่มเหมือนเดิมนะตามตอนม.5 เลยจำกันได้ไหมถ้าไม่ได้มาดูรายชื่อที่ครู”
“โห้จารอ้าาาา ม.6 แล้วจำเองไม่ได้หรอจารรรร” เพื่อนคนนึงในห้องพูดขึ้น
“ช่ายยยยย จารรรร อยากอยู่กับเพื่อนมั่งอะกลุ่มผมนี่ครบพอดีเลยน้าาา”
“เดี๋ยวพอเธอไปทำงานกันก็เลือกเพื่อนร่วมงานไม่ได้นี่ถือว่าฝึกการทำงานไปในตัว”
ฉันที่รู้สึกแย่มากเพราะตั้งแต่ตอนนั้นที่อาร์ตมันล้อฉันหนักๆเรื่องรูปฉันก็แทบไม่คุยกับอาร์ตอีกเลยตอนงานกลุ่มกว่าจะผ่านไปได้คือยากลำบากมากมีอะไรต้องคุยผ่านมินนี่และสินเอาแล้วเทอมนี้ดันมาเจออีกเวรกรรมอะไรกันวะเนี่ยแต่ดีที่ฉันหายโกรธไปแหละดีนะที่ฉันเป็นคนโกรธง่ายหายไวไม่งั้นคงอึดอัดแย่ฉันเดินไปวางของไว้ที่โต๊ะก็เจออาร์ตนั่งเก๊กแล้วหันมามองฉันแล้วก็หันกลับยิ้ม เนี่ยยยมันวอนโดนด่าจริงๆ
“สงสัยจะบ้าละมั่งอยู่ๆก็ขำคนเดียว” ฉันทำเป็นบ่นไปเรื่อยแล้วรีบแกล้งตะโกนเรียกมินนี่แล้วพอมองไปทางอาร์ตนี่หันมองฉันตาเขียวปั้ดเลย
“มินนี่เร็วๆรีบมานั่งกันนนน” มินนี่นางก็รีบขนของตามมา
“มินนี่ดีใจจังเลยที่มากลุ่มกับที่รักอีกก” นางพูดแล้วหันไปหาอาร์ต
“อาร์ตก็ดีใจเหมือนกันได้มาเจอมันนี่แต่คงดีกว่านี้ถ้าไม่มีใครบางคน” แล้วอาร์ตนางก็มองมาที่ฉัน
เป็นไงกันมั่งค่าบบบ พึ่งหัดเขียนครั้งแรกยังไงติชมกันได้นะฮะ
ฝากนิยาย ยัยอ้วนคนนี้ฉันจอง ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะฮะ🥺😘
