“ไม่อยากให้นอนก็บอกสิไม่เห็นต้องตะโกนเลย” เสียงของใครสักคนที่ดังลอดมาจากหลังกล่องที่เก็บของฉันว่าตอนแรกที่เข้ามาไม่มีใครแล้วนะ เลยหันไปมองปรากฏว่าเป็น...

 

“สินเองหรอตกใจหมด”

 

“คิดว่าเราเป็นผีหรอ 5555”

 

“ขอโทษทีเราคิดว่าไม่มีคนอยู่อะเลยตะโกนสะดังเลย” ฉันเอ่ยขอโทษสินแต่เขากลับทำหน้ายิ้มๆ

 

“ยิ้มอะไรอะเราดูตลกหรอห๊ะ!! ยิ้มอยู่ได้” แหนะเขายังไม่หยุดอีกแถมยิ้มกว้างกว่าเดิม

 

“ป่าวๆๆ น่ารักดีสู้ๆนะเดี๋ยวเราไปนั่งรอเชียร์เธอหน้าเวทีรีบไปได้แล้วเพื่อนมาตามแล้วไม่ใช่หรอ”

 

“ใช่ ฉันลืมไปเลยเดี๋ยวรีบไปก่อนขอบใจนะ” โอ๊ยคนบ้ามายิ้มอะไรแบบนี้เนี่ยเห็นแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะ สินมักจะทำดีกับฉันเสมอแต่ฉันก็ไม่กล้าคิดไปไกลเพราะด้วยรูปร่างหน้าตาของฉันนี้ด้วยแล้วเลยได้แต่ฉันยิ้มตอบกลับให้สินแล้วรีบวิ่งออกไป

 

พอไปถึงห้องเตรียมตัวก็เจอกับอาร์ตที่นั่งรอให้ห้องเตรียมตัวอยู่ก่อนแล้ว

 

“นี่ยัยอ้วนทำไรให้มันเร็วๆได้มะฉันมารอจนรากจะงอกละ”

 

“ไหนอะรากไม่เห็นจะมีเลยก็ปกติดีนิ แต่คงจะรอนานจนเหงาสินะถึงได้ปล่อยมาออกมากัดคนอื่นแบบนี้อะ” ฉันตอกกลับไปแล้วอาร์ตก็มองฉันตั้งแต่หัวจนเท้า

 

“แต่ก็ไม่รู้ต้องปล่อยหมากี่ฝูงนะถึงจะกัดยักษ์อย่างเธอเข้าอะยิ่งแต่งอย่างนี้ยิ่งเหมือน” หลังจากอาร์ตพูดจบฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปก็ได้แต่นั่งคิดคนอย่างสินมาคบเพื่อนแบบอาร์ตมันได้ยังเพราะสินทั้งสุภาพแถมนิสัยดีน่ารักไม่เคยคิดจะว่าฉันเสียๆหายๆเหมือนอาร์ตสักรอบ

 

เพื่อนก็มีเสียงเรียกฉันกับอาร์ตไปเดินแล้วทุกอย่างผ่านไปด้วยดี แต่ดันแย่ที่ทุกคนดันมีภาพติดตาว่าฉันคือยักษ์ที่น่าเกลียดน่ากลัวส่วนคนก็จำว่าอาร์ตคือเทพบุตรฉันอุตส่าห์อยู่แบบเงียบไม่ทำตัวเป็นจุดเด่นแล้ว แต่กลับมาเด่นเพราะแต่งตัววันภาษาไทย

 

“นั้นมึงดูดิใช่คนที่เป็นยักษ์ปะที่เดินคู่กับพี่อาร์ตอะ”

 

“ใช่มึงๆไม่ดูตัวเองเลยอะไปเดินคู่กับพี่อาร์ตของฉันได้ยังไงไม่เจียมตัวสะมั่งเลย”

 

“55555ปล่อยเถอะมึงพี่แค่ก็คงมีโอกาสได้เดินใกล้คนหล่อๆอย่างพี่อาร์ตแค่ครั้งนี้แหละ”

 

ฉันที่ได้ยินคนพูดซุบซิบกันระหว่างที่ฉันเดินไปเรียนเปลี่ยนคาบ

 

“โอเคไหมมึง” ผึ้งถามฉันหลังจากมองหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของฉัน

 

“ไม่โอเคก็ต้องโอเคแหละ”

 

“เชิ่ดไว้มึงถึงมึงจะไม่สวยแต่รู้ไว้เพื่อนมึงคนนี้สวยมาก” เป็นมินนี่ที่มาช่วยทำให้ฉันเครียดน้อยลง

 

“5555จ๊ะๆพ่อสมยศ”

 

“อิวามึงอยากโดนกูตบให้ผอมมะ”

 

“มาสิเน้นๆตรงพุงเลยนะ 5555” แล้วพวกเราก็หัวเราะกัน

 

 

หลังจากนั้นไม่นานอาร์ตมันก็ได้สิ่งที่มาแกล้งฉันเพิ่มคือรูปที่ฉันแต่งเป็นยักษ์คอยเอามายั่วโมโหฉันเรื่อยๆจนฉันไม่อยากจะคุยกับมันอีกเลย

“นิๆมึงๆ” เป็นอาร์ตที่มาทักฉันก็ได้แต่หันไปมองหน้ามันโดยไม่ได้ตอบอะไร

“เคยเห็นยักษ์มะถ้าไม่เคยก็นี่เลยยย5555 ไม่ต้องไปถึงระยองก็เห็นได้ ” พร้อมชูรูปที่ฉันแต่งเป็นยักษ์มาล้อฉันอย่างสนุกสนานฉันก็ทำได้แค่เงียบไม่อยากตอบอะไรกลับไป

ฉันก็เริ่มคิดอยากจะลดน้ำหนักเพราะว่าตั้งแต่แต่งตัวเป็นยักษ์รอบนั้นฉันรับสภาพไม่ไหวจริงเพราะบางทีเดินในโรงเรียนคนอื่นก็พากันมองฉันแล้วหัวเราะถึงเพื่อนๆฉันจะบอกว่าไม่ได้แย่ขนาดนั้นแต่ฉันคิดมาสักพีกละว่าอยากลดเพราะเบื่อที่อาร์ตมันล้ออย่างนี้ตลอดด้วยแต่เอาไว้ทำหลังสอบแล้วกัน

ตอนนี้เริ่มสอบกลางภาคแล้ว

 

“สอบเสร็จแล้วโว้ยยยยยยยย ไปกินหมูทะกันไหมมึง” กะทิที่เอ่ยชวนเพื่อนในกลุ่ม

 

“ไป ”ทั้งผึ้งและไม้บอกเป็นเสียงเดียวกันแล้วก็หันมามองหน้าฉันที่กลับเงียบทั้งที่ความจริงฉันจะเป็นตัวตั้งตัวตีเรื่องกินด้วยซ้ำ “ทำมึงเงียบเรื่องกินอะรึว่าพายุจะเข้าปะเนี่ย”

 

“บ้าาา พวกมึงกูว่าจะเริ่มลดน้ำหนักวะ” พวกมันทำหน้างงกัน

 

“เป็นเพราะตอนแต่งตัววันภาษาไทยใช่ไหม” กะทิที่ถามขึ้น

 

“ก็ใช้มันก็เป็นส่วนหนึ่งและแต่ก็ก็อยากลดเองด้วย”

 

“งั้นรอบนี้ไปเลี้ยงฉลองสอบเสร็จกับฉลองที่มึงจะลดน้ำหนักมะ” เป็นไม้ที่พูดขึ้นมา

 

“ก็ได้ ขอกินส่งท้ายสะหน่อย 5555” ฉันที่เอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มตาหยี

 

“มึงจะลดได้จริงๆไหมเนี่ย 5555” กะทิเอ่ยแซว

 

หลังจากกลับมาจากการกินหมูกระทะกับเพื่อนๆส่งท้ายฉันก็เริ่มเตรียมตัวที่จะลดน้ำหนักอย่างจริงจังฉันได้วางแผนออกกำลังกายไว้เผื่อที่จะได้ทำตามทุกวันแรกๆที่ฉันทำตามแผนก็ยังดูไม่ลดลงเลยแต่ฉันคิดสะว่าทำเพราะสุขภาพและฉันยังขัดผิวเผื่อจะได้ขาวขึ้นมั่ง ผ่านไปเกือบเดือนฉันมาโรงเรียนตามปกติมินนี่มันก็นั่งจองหน้าฉัน

 

“อิมินนี่มึงจะจ้องกูอีกนานมะ”

 

“พวกมึงช่วยกูดูหน่อยเหมือนอิวามันดูผิวดีขึ้นปะ” สินกับอาร์ตก็มองมาทางฉันกันอย่างพร้อมเพียง

 

“เอ่อ เราว่าจะถามอยู่เหมือนกันว่าวาดูขาวขึ้นนะดูเหมือนหน้าเล็กลงด้วยนะ” สินที่พูดพร้อมยิ้มมาให้ฉัน

 

“คิดกันไปเองรึป่าวคนดำอย่างยัยนี่ไม่ขาวไปกว่านี้ได้หรอก” อาร์ตที่พูดแล้วหันไปทางอื่น

 

“อาร์ตมึงดูดีๆสิอิวามันดูเหมือนขาวขึ้นจริงๆนะเว้ยกูสังเกตมาสีกพักละจะว่าไปดูเหมือนผอมลงตามที่สินบอกด้วยนะ” มินนี่ที่พูดขึ้นพร้อมกับอาร์ตที่หันมาจ้องหน้าฉัน

 

“หึ...ก็เหมือนเดิมไม่เห็นเปลี่ยน” อาร์ตที่จ้องหน้าฉันอยู่เหมือนเดิมพร้อมทำหน้ายิ้มกวนตีนใส่ฉัน

 

“วันนี้แม่จะขัดผิวทั้งวันทั้งคืนให้ดูฉันออกจะขาวขึ้นเอาตาไหนมาดูว่าเหมือนเดิม” ฉันที่ได้แต่นึกโมโหอยู่ในใจ

 

 

 

 

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะติชมหรือให้กำลังใจกันได้นะฮะ❤️