เริ่มต้นที่โคฮารุ
เธอเดินไปตามซอกที่ทั้งสองข้างมีอาวุธหลากหลายรูปแบบอยู่ในตู้กระจกเหมือนกับชั้นวางของในห้างสรรพสินค้าทั่วไป เธอต่างเดินเลือกอาวุธโดยที่ไม่รู้เลยว่าแต่ละอันมันทำอะไรได้ ถึงกระนั้นเธอก็ปั้นหน้าครุ่นคิดอย่างหนักเพื่อปกปิดความไม่รู้ของเธอต่อคนรอบข้าง.....ถึงพวกเขาจะวุ่นอยู่กับการเลือกอาวุธของตัวเองอยู่ก็เถอะ
เธอเดินไปเรื่อยๆพอสุดทางก็เลี้ยวแล้วเดินต่อไปขณะที่ใบหน้ายังทำท่าครุ่นคิดอย่างหนักอยู่
แต่แล้วสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับหอกรูปร่างเหมือนร่มสีดำมีแถบสีฟ้าตามกลีบร่มที่พับเก็บไว้ เธอจ้องมันก่อนสักพัก สายตาจึงเหลือบไปเห็นกระดาษที่ติดไว้ ซึ่งเขียนว่า
'ระดับ ปกติ
ชื่อ หอกสายฟ้า
เงื่อนไขการถือครอง: ต้องถูกยอมรับจากอาวุธ โอกาส3ครั้ง'
"ต้องถูกยอมรับจากอาวุธ?"
เธอเอียงหัวลงเล็กน้อยเพราะงงกับสิ่งที่เธอได้อ่าน เธอเอามือไปแตะกระจกโดยไม่รู้ตัวทำให้มีเสียงดังออกมาจากในตู้กระจกและดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินคนเดียว
'ผู้เข้าสอบ โคฮารุ
อาวุธที่เลือก:หอกสายฟ้า
เริ่มต้นการทดสอบ ถ้าทำเงื่อนไขสำเร็จจะได้รับสิทธิ์เข้าเรียนสถาบันนี้พร้อมกับอาวุธที่ท่านเลือก ถ้าไม่ผ่านเงื่อนไขจะถือว่าสอบตก Good luck'
แล้วกระจกก็ได้เปิดออกหอกสายฟ้าก็ได้มีบล็อกสี่เหลี่ยมสีขาวดันให้มันสูงขึ้นเพื่อที่โคฮารุจะจับได้สะดวก
เธอมองไปรอบๆตัวเธอทำให้เธอได้รู้ว่า มีแต่คนมาดูเธอเหมือนกำลังดูการแสดงโชว์ซึ่งแท้ที่จริงพวกเขาต้องการที่จะเก็บข้อมูลต่างหาก
ทำให้เธอรู้สึกประหม่าทันที และชื่อที่เธอคิดในหัวตอนนั้นคือ
"(ช่วยด้วย ยูคามิคุง)"
และเสี้ยววินาทีที่เธอคิดแบบนั้นหัวของเธอก็ได้คิดไปถึงเรื่องตอนที่เธอเจอเค็นครั้งแรก และจากนั้นก็ถูกเขาช่วยไว้ตลอด ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้
เธอกำหมัดแน่น และคิดในใจ
"(สิ่งที่เราควรคิดตอนนี้ไม่ใช่ร้องขอให้เขาช่วย แค่คนมองแค่นี้..ไม่เป็นไรหรอกน่า เราต้องไม่ทำให้เขาผิดหวัง เราจะมัวแต่พึ่งเขาไม่ได้ เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ)"
คิดเสร็จเธอก็เอามือตบหน้าตัวเอง เดินเข้าไปหา[หอกสายฟ้า]ที่กำลังจะเป็นของเธอ เธอยื่นมือออกไปพร้อมกับสายตาของข้างหลังที่จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ทันทีที่ปลายนิ้วของดธอสัมผัสโดนด้ามหอกมันก็ส่องแสงออกมาทำให้เธอต้องเอามือมากันแสงคนอื่นๆก็ด้วย
พอแสงหายไปก็ปรากฏตุ้มหูหนึ่งข้างที่มีลูกปัดสีดำเล็กๆติดอยู่กับวัตถุรูปร่างเหมือนร่มสีดำที่หุบอยู่และมีสายสีฟ้าอยู่ตามกลีบของร่ม ตามมาด้วยเสียงประกาศ
"ยินดีด้วยค่ะ [หอกสายฟ้า] ยอมรับที่จะให้คุณถือครองแล้ว"
เสียงประกาศดังขึ้นท่ามกลางสีหน้าที่มึนงงของทั้งโคฮารุและคนที่มาเฝ้ามอง
"เอ๋ จบ....แล้วเหรอ"
"ใช่ค่ะ ตอนนี้[หอกสายฟ้ากลายเป็นของคุณแล้ว เชิญหยิบไปได้เลยค่ะ"
"พูดคุยโต้ตอบได้ด้วย!!!"
"ใช่ค่ะ"
เธอเดินไปหยิบตุ้มหูอย่างลังเลเพราะกลัวว่าตัวเองต้องเจาะหู แต่ความจริงแล้วมันสามารถเอาไปติดไว้ที่ใบหูได้เลย
"นะ นี่ฉัน....ทำได้แล้วสินะ ฉันทำอะไรสักอย่างด้วยเอง..ได้แล้วสินะ"
คนที่มาดูก็พากันแยกย้ายไปหาคนที่เลือกอาวุธคนต่อไป
ถึงแม้จะเป็นของระดับปกติ แต่สำหรับสาวน้อยที่ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองสำเร็จสักอย่างเดินไปบนเส้นทางของคำดูถูก และทรยศ มันมีความสุขจนไม่สามารถจะพูดออกมาได้เลย มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้นที่สื่อแทนตัวเธอเอง ส่วนเหตุผลคือ อาวุธอะไรนั่น ระดับปกติจะมีจิตใจหรือไง ที่โคฮารุได้มาเพราะดวงดี
มาที่ฝั่งมาเรีย
เธอเดินไปที่มีดสั้นสีดำเล่มหนึ่งที่มีคนกำลังจ้องมองอยู่ เธอเดินผ่านพวกเขาไป เพื่อจะเดินไปอ่านกระดาษที่แปะอยู่ต่อหน้าคนทึ่ตัดสินใจแล้วว่าจะเอาอันนี้
"ระดับ เทพ
ชื่อ มีดจันทราทมิฬ
เงื่อนไข ต้องออกจากมิติมืดมิดที่อาวุธสร้างขึ้น...ง่ายกว่าที่คิดแฮะ"
"เฮ้! เธอน่ะ"
มาเรียไม่หันไปเพราะรู้ว่าไม่ใช่ตัวเอง
"เธอนั่นแหละ ยัยผู้หญิงสวมแว่นที่นั่งอยู่นั่นแหละ"
"หาฉันอ๋อ มีอะไรถ้าชวนทะเลาะรอเสร็จการสอบนี้ก่อนนะ พอดีไม่ว่าง"
"ผู้หญิงแบบไหนเขาพูดจาหาเรื่องแบบนั้นว่ะน่ะ ยังไงก็ช่าง ออกมาจากอาวุธนั่นเลยนะ นั่นน่ะฉันจองแล้ว"
"ในนี้ไม่เห็นมีชื่อไอ้คนเอาแต่ใจกดขี่ห่มเหงผู้หญิงเลยนี่น่า"
"ว่าใครเอาแต่ใจหา!"
"อย่าร้อนตัวสิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่านายคือคนเอาแต่ใจ"
"ใครร้อนตัวฟะ"
"มีสมองไหมเนี่ย คนเขาว่าอยู่ยังจะถามอีก"
"งั้นเธอมันก็ไม่มีสมองเหมือนกันนั่นแหละ ที่เรียกไปตอนนั้นไม่ยักจะหัน ทั้งที่บอกรายละเอียดไปขนาดนั้น"
".......ถ้าเป็นฉัน ไม่นับ"
"ยัยบ้า เข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว"
"เฮ้อ~เสียเวลาจริงๆ {ปัดมือเพื่อไล่} ไปที่อื่นไป"
"หน่อย{กำหมัด}..."
เขายังยืนอยู่ ขณะที่มาเรียเดินไปแตะที่กระจกแล้ว จากนันก็เกิดเสียงดังขึ้น น่าแปลกที่คนรอบข้างไม่ได้ยินอะไรเลย
"หึ อาวุธไม่ตอบสนอง แสดงว่าคงจะไร้ความสามารถที่จะควบคุมมันละสิท่า"
ระหว่างที่กระจกกำลังเปิดออกก็มีเสียงมาจากด้านหลังพูดประโยคด้านบน มาเรียเลยหันมาไล่ว่า
"จะไปไหนก็ไปอย่ามาพูดทั้งที่ไม่รู้อะไร เพราะมันจะสื่อว่านายน่ะโง-"
เธอยังพูดไม่จบ จู่ๆก็เหมือนถูกวาปมาที่ๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยความมืดจนมองอะไรไม่เห็น ขณะที่เธองงอยู่นั่นเองก็มีเสียงดังขึ้น ครั้งนี้บอกไม่ได้ว่าทางไหน เพราะมันมาจากทุกทาง
"ฮิฮิฮิ ตอนนั้นพูดอะไรไว้นะ ง่ายกว่าที่คิดงั้นเหรอฮิฮิฮิ ตอนนี้ยังพูดแบบนั้นอยู่ไหม"
มาเรียไม่พูดอะไรทำตัวนิ่งๆเอาไว้
"อ้าว หรือว่า ฮิฮิ จะกลัวจนพูดไม่ออกกันนะ~"
มาเรียยังคงนิ่งอยู่
"....พูดอะไรหน่อยสิ จะยืนบื้ออยู่ทำไมนักหนาหา!"
"ที่นี่"
พอจบเสียงปริศนาพูดจบลงเธอก็ได้พูดขึ้นบ้าง
"ที่นี่น่ะ คือที่ไหน"
"ถามได้ดีถามได้ดี ที่นี่น่ะคือสถานที่ที่จะทำให้เธอกลายเป็คนกลัวความมืดและหวาดกลัวต่อทุกอย่างที่เข้ามาใกล้เธอทุกอย่าง"
"ตอบดีๆอย่าเล่นลิ้น"
"เฮ้อ~ ไม่สนุกเลยเจอคนแบบเธอ ที่นี่คือสถานที่ที่เป็นที่อยู่ของข้า ในมีดจันทราทมิฬยังไงล่ะ ฮิฮิ รู้ไปก็ไม่ช่วยอะไรเธอหรอก"
"เปล่า ตรงข้ามกันเลยต่างหาก การที่แกบอกมาก็เท่ากับว่าแกแพ้แล้ว"
"หือ? จะยังจะอวดเก่งอยู่อีกหรือ ทั้งๆที่ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างกับลูกไก่ในกำมือ ที่ฉันจะฆ่าตอนไหนก็ได้ถึงฉันจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะถูกจำกัดพลังอยู่ก็เถอะ"
"กลับกันต่างหาก คนที่แพ้น่ะ คือแก....เหตุผลง่ายๆ เพราะฉันคือ ผู้บงการไงล่ะ"
"หา?"
"จงเคารพฉันซะ"
"ใค- นายท่านจงเจริญ"
"หึ ยังไงก็เป็นแค่วัตถุ แค่นี้[บงการ]ง่ายจะตายไป จงยอมรับใช้ฉันซะ"
"..ไ- ขอรับ ข้าขอติดตามท่านไปช่วยชีวิตโปรดให้ข้าได้ช่วยให้ท่านให้ออกไปจากที่มืดๆแห่งนี้ด้วยเถิด"
"เออ รีบๆด้วย"
สิ้นเสียงมาเรีย ก็เริ่มมีรอยปริของมิติมืดมิดที่อยู่ในตัวของมีดสั้นจันทราทมิฬ จนรอยปริเริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนเป็นรูที่ให้คนลอดผ่านได้ อีกฝากของรูเต็มได้มีแสงลอดผ่านออกมา มาเรียไม่รอช้าที่จะ...[บงการ]
"จงพาฉันออกไปจากที่นี่ซะ"
สิ้นเสียงมาเรียก็พุ่งออกไปเข้าไปในรูได้สำเร็จ ทำให้เธอผ่านบททดสอบ
มาเรียลืมตาขึ้นและสิ่งที่เธอเห็นเป็นสิ่งแรกคือ....กำแพง เพราะระหว่างที่เธอกำลังทำบททดสอบอยู่เธออยู่ในสภาพสลบนั่นเอง
เธอค่อยๆ มองไปรอบๆตัว และเสียงที่เธอไม่ต้องการที่จะได้ยินที่สุดก็ดังขึ้น
"นี่เธอ ฉันถามรอบที่24แล้วนะตอบมาซะ เธอจะพูดอะไรกันแน่ เอาหัวไปโขกกำแพงฉันก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไปนะ"
"ถ้ามีเวลาว่างมาซักไซถามฉันแบบนี้รีบไปหาอาวุธของตัวเองซะจะดีกว่านะ"
"เธอนั่นแหละที่จะต้องไปหาอาวุธใหม่เพราะยังไงซะฉันก็จะเอามีดนั่น(เหลือบไปมองที่มีด)...อ๊ากกก มีดกลายเป็นปลอกแขนไปแล้ว"
"พูดอะไรบ้าๆ สมองยังดี-(ก้มลงไปมอง).....จริงด้วยแฮะ"
ที่ทั้งสองคนต้องแปลกใจเพราะมีดจันทราทมิฬกลายเป็นปลอกแขนที่ทำจากผ้า สีดำขอบสีขาวและรูปจันทร์เสี้ยวสีขาวอยู่กลาง
เธอหยิบไปโดยไม่คิดอะไรและสวมมันไว้ที่แขนท่อนบนของแขนข้างซ้าย น่าแปลกที่มันพอดีกับแขนท่อนบนของเธอ ทำให้ถึงไม่ติดเข็มก็ไม่หลุด
เธอเดินออกไปโดยไม่สนผู้ชายคนนั้นเพื่อไปหา
"เค็น อยู่ที่ไหนของเธอนะ"
เพราะเธอสัมผัสถึงบางอย่างที่อันตรายมากในอนาคตที่กำลังจะถึง
เธอเดินไปจนพบกับโคฮารุที่สวมตุ้มหูประหลาดเหมือนเอาร่มที่หุบอยู่ย่อขนาดลงเพื่อให้คล้องสายใส่เป็นตุ้มหูได้ ตอนนี้เธอกำลังมองไปที่ทางขวาของมาเรียและทำหน้ากลัวอะไรบางอย่าง
"โคฮารุ"
มาเรียเริ่มทักเธอก่อน
"...คุณมาเรียคะ ยูคามิ..คุง(ชี้นิ้วแบบสั่นๆ)"
มาเรียมองตามนิ้วเธอไปถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะคนที่โคฮารุชี้อยู่ คือเค็นที่ตอนนี้นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดง และผมก็ตัเงขึ้นผมก้านหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวและตรงกลางเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาปล่อยออร่าที่น่ากลัวออกมาตลอดเวลา ขณะที่มือของเขากำลังกำด้ามปืนสีดำ
คนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันออกห่างจากเขา แม้แต่ผู้หญิงผมบลอนด์ที่อยู่หน้าประตูก็ตาม
แต่ มีเพียงแค่คนคนนึงเท่านั้นที่ตอนนี้กำลังเดินเข้าไปหาเขา เขาคนนั้นใส่ชุดคลุมสีน้ำตาล คลุมทั้งตัวจนไม่สามารถเห็นหน้าได้เลยหากมองไกลๆ
มาเรียโล่งใจทันทีที่เห็นบุคคลปริศนาสวมฮู้ดเดินเข้าไปหาเค็น
"คุณ...พี่สาวยูคามิคะ"
"ฉันชื่อยูคามิ มาเรีย"
"ขอโทษค่ะ แล้วคุณมาเรียคะ ยูคามิคุง"
"วางใจเถอะ ยัยนั่นจัดการเรื่องนี้ได้แน่"
[จบ รอดูpastต่อไปได้เลย pastนี้ที่มาช้าเพราะเนื้อเรื่องส่วนของมาเรียและโคฮารุเปลี่ยนเยอะม๊ากกกและที่ได้อ่านไปนั่นคือเนื้อเรื่องที่ผมว่าดีสุดแล้ว แล้วก็pastนี้ไม่มีแถมนะ ขอโทษด้วยเพราะผมต้องหาข้อมูลและรูปแบบปืนของเค็นก่อน สำหรับใครที่ถามว่าทำไมถึงไม่เขียนประกาศเริ่มการทดสอบตอนมาเรียเข้าทดสอบ ง่ายๆเลยเพราะตอนนั้นมาเรียอยู่ในมิติมืดไง]