เริ่มต้นที่โคฮารุ

เธอเดินไปตามซอกที่ทั้งสองข้างมีอาวุธหลากหลายรูปแบบอยู่ในตู้กระจกเหมือนกับชั้นวางของในห้างสรรพสินค้าทั่วไป เธอต่างเดินเลือกอาวุธโดยที่ไม่รู้เลยว่าแต่ละอันมันทำอะไรได้ ถึงกระนั้นเธอก็ปั้นหน้าครุ่นคิดอย่างหนักเพื่อปกปิดความไม่รู้ของเธอต่อคนรอบข้าง.....ถึงพวกเขาจะวุ่นอยู่กับการเลือกอาวุธของตัวเองอยู่ก็เถอะ

เธอเดินไปเรื่อยๆพอสุดทางก็เลี้ยวแล้วเดินต่อไปขณะที่ใบหน้ายังทำท่าครุ่นคิดอย่างหนักอยู่

แต่แล้วสายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับหอกรูปร่างเหมือนร่มสีดำมีแถบสีฟ้าตามกลีบร่มที่พับเก็บไว้ เธอจ้องมันก่อนสักพัก สายตาจึงเหลือบไปเห็นกระดาษที่ติดไว้ ซึ่งเขียนว่า

'ระดับ ปกติ

ชื่อ หอกสายฟ้า

เงื่อนไขการถือครอง: ต้องถูกยอมรับจากอาวุธ โอกาส3ครั้ง'

"ต้องถูกยอมรับจากอาวุธ?"

เธอเอียงหัวลงเล็กน้อยเพราะงงกับสิ่งที่เธอได้อ่าน เธอเอามือไปแตะกระจกโดยไม่รู้ตัวทำให้มีเสียงดังออกมาจากในตู้กระจกและดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินคนเดียว

'ผู้เข้าสอบ โคฮารุ

อาวุธที่เลือก:หอกสายฟ้า

เริ่มต้นการทดสอบ ถ้าทำเงื่อนไขสำเร็จจะได้รับสิทธิ์เข้าเรียนสถาบันนี้พร้อมกับอาวุธที่ท่านเลือก ถ้าไม่ผ่านเงื่อนไขจะถือว่าสอบตก Good luck'

แล้วกระจกก็ได้เปิดออกหอกสายฟ้าก็ได้มีบล็อกสี่เหลี่ยมสีขาวดันให้มันสูงขึ้นเพื่อที่โคฮารุจะจับได้สะดวก

เธอมองไปรอบๆตัวเธอทำให้เธอได้รู้ว่า มีแต่คนมาดูเธอเหมือนกำลังดูการแสดงโชว์ซึ่งแท้ที่จริงพวกเขาต้องการที่จะเก็บข้อมูลต่างหาก

ทำให้เธอรู้สึกประหม่าทันที และชื่อที่เธอคิดในหัวตอนนั้นคือ

"(ช่วยด้วย ยูคามิคุง)"

และเสี้ยววินาทีที่เธอคิดแบบนั้นหัวของเธอก็ได้คิดไปถึงเรื่องตอนที่เธอเจอเค็นครั้งแรก และจากนั้นก็ถูกเขาช่วยไว้ตลอด ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้

เธอกำหมัดแน่น และคิดในใจ

"(สิ่งที่เราควรคิดตอนนี้ไม่ใช่ร้องขอให้เขาช่วย แค่คนมองแค่นี้..ไม่เป็นไรหรอกน่า เราต้องไม่ทำให้เขาผิดหวัง เราจะมัวแต่พึ่งเขาไม่ได้ เราไม่ใช่เด็กแล้วนะ)"

คิดเสร็จเธอก็เอามือตบหน้าตัวเอง เดินเข้าไปหา[หอกสายฟ้า]ที่กำลังจะเป็นของเธอ เธอยื่นมือออกไปพร้อมกับสายตาของข้างหลังที่จ้องอย่างเอาเป็นเอาตาย ทันทีที่ปลายนิ้วของดธอสัมผัสโดนด้ามหอกมันก็ส่องแสงออกมาทำให้เธอต้องเอามือมากันแสงคนอื่นๆก็ด้วย

พอแสงหายไปก็ปรากฏตุ้มหูหนึ่งข้างที่มีลูกปัดสีดำเล็กๆติดอยู่กับวัตถุรูปร่างเหมือนร่มสีดำที่หุบอยู่และมีสายสีฟ้าอยู่ตามกลีบของร่ม ตามมาด้วยเสียงประกาศ

"ยินดีด้วยค่ะ [หอกสายฟ้า] ยอมรับที่จะให้คุณถือครองแล้ว"

เสียงประกาศดังขึ้นท่ามกลางสีหน้าที่มึนงงของทั้งโคฮารุและคนที่มาเฝ้ามอง

"เอ๋ จบ....แล้วเหรอ"

"ใช่ค่ะ ตอนนี้[หอกสายฟ้ากลายเป็นของคุณแล้ว เชิญหยิบไปได้เลยค่ะ"

"พูดคุยโต้ตอบได้ด้วย!!!"

"ใช่ค่ะ"

เธอเดินไปหยิบตุ้มหูอย่างลังเลเพราะกลัวว่าตัวเองต้องเจาะหู แต่ความจริงแล้วมันสามารถเอาไปติดไว้ที่ใบหูได้เลย

"นะ นี่ฉัน....ทำได้แล้วสินะ ฉันทำอะไรสักอย่างด้วยเอง..ได้แล้วสินะ"

คนที่มาดูก็พากันแยกย้ายไปหาคนที่เลือกอาวุธคนต่อไป

ถึงแม้จะเป็นของระดับปกติ แต่สำหรับสาวน้อยที่ไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองสำเร็จสักอย่างเดินไปบนเส้นทางของคำดูถูก และทรยศ มันมีความสุขจนไม่สามารถจะพูดออกมาได้เลย มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาเท่านั้นที่สื่อแทนตัวเธอเอง ส่วนเหตุผลคือ อาวุธอะไรนั่น ระดับปกติจะมีจิตใจหรือไง ที่โคฮารุได้มาเพราะดวงดี

 

 

 

 

มาที่ฝั่งมาเรีย

เธอเดินไปที่มีดสั้นสีดำเล่มหนึ่งที่มีคนกำลังจ้องมองอยู่ เธอเดินผ่านพวกเขาไป เพื่อจะเดินไปอ่านกระดาษที่แปะอยู่ต่อหน้าคนทึ่ตัดสินใจแล้วว่าจะเอาอันนี้

"ระดับ เทพ

ชื่อ มีดจันทราทมิฬ

เงื่อนไข ต้องออกจากมิติมืดมิดที่อาวุธสร้างขึ้น...ง่ายกว่าที่คิดแฮะ"

"เฮ้! เธอน่ะ"

มาเรียไม่หันไปเพราะรู้ว่าไม่ใช่ตัวเอง

"เธอนั่นแหละ ยัยผู้หญิงสวมแว่นที่นั่งอยู่นั่นแหละ"

"หาฉันอ๋อ มีอะไรถ้าชวนทะเลาะรอเสร็จการสอบนี้ก่อนนะ พอดีไม่ว่าง"

"ผู้หญิงแบบไหนเขาพูดจาหาเรื่องแบบนั้นว่ะน่ะ ยังไงก็ช่าง ออกมาจากอาวุธนั่นเลยนะ นั่นน่ะฉันจองแล้ว"

"ในนี้ไม่เห็นมีชื่อไอ้คนเอาแต่ใจกดขี่ห่มเหงผู้หญิงเลยนี่น่า"

"ว่าใครเอาแต่ใจหา!"

"อย่าร้อนตัวสิ ฉันยังไม่ได้บอกเลยนะว่านายคือคนเอาแต่ใจ"

"ใครร้อนตัวฟะ"

"มีสมองไหมเนี่ย คนเขาว่าอยู่ยังจะถามอีก"

"งั้นเธอมันก็ไม่มีสมองเหมือนกันนั่นแหละ ที่เรียกไปตอนนั้นไม่ยักจะหัน ทั้งที่บอกรายละเอียดไปขนาดนั้น"

".......ถ้าเป็นฉัน ไม่นับ"

"ยัยบ้า เข้าข้างตัวเองเกินไปแล้ว"

"เฮ้อ~เสียเวลาจริงๆ {ปัดมือเพื่อไล่} ไปที่อื่นไป"

"หน่อย{กำหมัด}..."

เขายังยืนอยู่ ขณะที่มาเรียเดินไปแตะที่กระจกแล้ว จากนันก็เกิดเสียงดังขึ้น น่าแปลกที่คนรอบข้างไม่ได้ยินอะไรเลย

"หึ อาวุธไม่ตอบสนอง แสดงว่าคงจะไร้ความสามารถที่จะควบคุมมันละสิท่า"

ระหว่างที่กระจกกำลังเปิดออกก็มีเสียงมาจากด้านหลังพูดประโยคด้านบน มาเรียเลยหันมาไล่ว่า

"จะไปไหนก็ไปอย่ามาพูดทั้งที่ไม่รู้อะไร เพราะมันจะสื่อว่านายน่ะโง-"

เธอยังพูดไม่จบ จู่ๆก็เหมือนถูกวาปมาที่ๆหนึ่งที่เต็มไปด้วยความมืดจนมองอะไรไม่เห็น ขณะที่เธองงอยู่นั่นเองก็มีเสียงดังขึ้น ครั้งนี้บอกไม่ได้ว่าทางไหน เพราะมันมาจากทุกทาง

"ฮิฮิฮิ ตอนนั้นพูดอะไรไว้นะ ง่ายกว่าที่คิดงั้นเหรอฮิฮิฮิ ตอนนี้ยังพูดแบบนั้นอยู่ไหม"

มาเรียไม่พูดอะไรทำตัวนิ่งๆเอาไว้

"อ้าว หรือว่า ฮิฮิ จะกลัวจนพูดไม่ออกกันนะ~"

มาเรียยังคงนิ่งอยู่

"....พูดอะไรหน่อยสิ จะยืนบื้ออยู่ทำไมนักหนาหา!"

"ที่นี่"

พอจบเสียงปริศนาพูดจบลงเธอก็ได้พูดขึ้นบ้าง

"ที่นี่น่ะ คือที่ไหน"

"ถามได้ดีถามได้ดี ที่นี่น่ะคือสถานที่ที่จะทำให้เธอกลายเป็คนกลัวความมืดและหวาดกลัวต่อทุกอย่างที่เข้ามาใกล้เธอทุกอย่าง"

"ตอบดีๆอย่าเล่นลิ้น"

"เฮ้อ~ ไม่สนุกเลยเจอคนแบบเธอ ที่นี่คือสถานที่ที่เป็นที่อยู่ของข้า ในมีดจันทราทมิฬยังไงล่ะ ฮิฮิ รู้ไปก็ไม่ช่วยอะไรเธอหรอก"

"เปล่า ตรงข้ามกันเลยต่างหาก การที่แกบอกมาก็เท่ากับว่าแกแพ้แล้ว"

"หือ? จะยังจะอวดเก่งอยู่อีกหรือ ทั้งๆที่ตอนนี้เธอก็ไม่ต่างกับลูกไก่ในกำมือ ที่ฉันจะฆ่าตอนไหนก็ได้ถึงฉันจะทำแบบนั้นไม่ได้เพราะถูกจำกัดพลังอยู่ก็เถอะ"

"กลับกันต่างหาก คนที่แพ้น่ะ คือแก....เหตุผลง่ายๆ เพราะฉันคือ ผู้บงการไงล่ะ"

"หา?"

"จงเคารพฉันซะ"

"ใค- นายท่านจงเจริญ"

"หึ ยังไงก็เป็นแค่วัตถุ แค่นี้[บงการ]ง่ายจะตายไป จงยอมรับใช้ฉันซะ"

"..ไ- ขอรับ ข้าขอติดตามท่านไปช่วยชีวิตโปรดให้ข้าได้ช่วยให้ท่านให้ออกไปจากที่มืดๆแห่งนี้ด้วยเถิด"

"เออ รีบๆด้วย"

สิ้นเสียงมาเรีย ก็เริ่มมีรอยปริของมิติมืดมิดที่อยู่ในตัวของมีดสั้นจันทราทมิฬ จนรอยปริเริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนเป็นรูที่ให้คนลอดผ่านได้ อีกฝากของรูเต็มได้มีแสงลอดผ่านออกมา มาเรียไม่รอช้าที่จะ...[บงการ]

"จงพาฉันออกไปจากที่นี่ซะ"

สิ้นเสียงมาเรียก็พุ่งออกไปเข้าไปในรูได้สำเร็จ ทำให้เธอผ่านบททดสอบ

มาเรียลืมตาขึ้นและสิ่งที่เธอเห็นเป็นสิ่งแรกคือ....กำแพง เพราะระหว่างที่เธอกำลังทำบททดสอบอยู่เธออยู่ในสภาพสลบนั่นเอง

เธอค่อยๆ มองไปรอบๆตัว และเสียงที่เธอไม่ต้องการที่จะได้ยินที่สุดก็ดังขึ้น

"นี่เธอ ฉันถามรอบที่24แล้วนะตอบมาซะ เธอจะพูดอะไรกันแน่ เอาหัวไปโขกกำแพงฉันก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไปนะ"

"ถ้ามีเวลาว่างมาซักไซถามฉันแบบนี้รีบไปหาอาวุธของตัวเองซะจะดีกว่านะ"

"เธอนั่นแหละที่จะต้องไปหาอาวุธใหม่เพราะยังไงซะฉันก็จะเอามีดนั่น(เหลือบไปมองที่มีด)...อ๊ากกก มีดกลายเป็นปลอกแขนไปแล้ว"

"พูดอะไรบ้าๆ สมองยังดี-(ก้มลงไปมอง).....จริงด้วยแฮะ"

ที่ทั้งสองคนต้องแปลกใจเพราะมีดจันทราทมิฬกลายเป็นปลอกแขนที่ทำจากผ้า สีดำขอบสีขาวและรูปจันทร์เสี้ยวสีขาวอยู่กลาง

เธอหยิบไปโดยไม่คิดอะไรและสวมมันไว้ที่แขนท่อนบนของแขนข้างซ้าย น่าแปลกที่มันพอดีกับแขนท่อนบนของเธอ ทำให้ถึงไม่ติดเข็มก็ไม่หลุด

เธอเดินออกไปโดยไม่สนผู้ชายคนนั้นเพื่อไปหา

"เค็น อยู่ที่ไหนของเธอนะ"

เพราะเธอสัมผัสถึงบางอย่างที่อันตรายมากในอนาคตที่กำลังจะถึง

เธอเดินไปจนพบกับโคฮารุที่สวมตุ้มหูประหลาดเหมือนเอาร่มที่หุบอยู่ย่อขนาดลงเพื่อให้คล้องสายใส่เป็นตุ้มหูได้ ตอนนี้เธอกำลังมองไปที่ทางขวาของมาเรียและทำหน้ากลัวอะไรบางอย่าง

"โคฮารุ"

มาเรียเริ่มทักเธอก่อน

"...คุณมาเรียคะ ยูคามิ..คุง(ชี้นิ้วแบบสั่นๆ)"

มาเรียมองตามนิ้วเธอไปถึงกับเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ เพราะคนที่โคฮารุชี้อยู่ คือเค็นที่ตอนนี้นัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีแดง และผมก็ตัเงขึ้นผมก้านหน้าเปลี่ยนเป็นสีขาวและตรงกลางเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาปล่อยออร่าที่น่ากลัวออกมาตลอดเวลา ขณะที่มือของเขากำลังกำด้ามปืนสีดำ

คนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันออกห่างจากเขา แม้แต่ผู้หญิงผมบลอนด์ที่อยู่หน้าประตูก็ตาม

แต่ มีเพียงแค่คนคนนึงเท่านั้นที่ตอนนี้กำลังเดินเข้าไปหาเขา เขาคนนั้นใส่ชุดคลุมสีน้ำตาล คลุมทั้งตัวจนไม่สามารถเห็นหน้าได้เลยหากมองไกลๆ

มาเรียโล่งใจทันทีที่เห็นบุคคลปริศนาสวมฮู้ดเดินเข้าไปหาเค็น

"คุณ...พี่สาวยูคามิคะ"

"ฉันชื่อยูคามิ มาเรีย"

"ขอโทษค่ะ แล้วคุณมาเรียคะ ยูคามิคุง"

"วางใจเถอะ ยัยนั่นจัดการเรื่องนี้ได้แน่"

 

[จบ รอดูpastต่อไปได้เลย pastนี้ที่มาช้าเพราะเนื้อเรื่องส่วนของมาเรียและโคฮารุเปลี่ยนเยอะม๊ากกกและที่ได้อ่านไปนั่นคือเนื้อเรื่องที่ผมว่าดีสุดแล้ว แล้วก็pastนี้ไม่มีแถมนะ ขอโทษด้วยเพราะผมต้องหาข้อมูลและรูปแบบปืนของเค็นก่อน สำหรับใครที่ถามว่าทำไมถึงไม่เขียนประกาศเริ่มการทดสอบตอนมาเรียเข้าทดสอบ ง่ายๆเลยเพราะตอนนั้นมาเรียอยู่ในมิติมืดไง]