*บอกก่อนเข้าเรื่อง*

นิยายเรื่องนี้มี​เนื้อหา​รุนแรงต่อจิตใจ​เป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นใครมีอาการ​เป็นโรคซึมเศร้า​หรืออยู่ในห้วงแห่งความเศร้า​หรือมีภาวะซึมเศร้า​ควรปัดไปอ่านเรื่องอื่น

.

.

.

เอ๋... ไม่ปัดไปเรื่องอื่นหรอ

.

.

.

แน่ใจแล้วใช่ไหม​ เพราะถ้าแพนเสียคนที่อ่านจากนิยายเรื่อง​นี้ไป แพนคงเสียใจไปตลอด​ชีวิต​

.

.

.

สัญญา​ได้ไหม ว่าจะคอยอยู่ข้างกันไปตลอด​น่ะ อย่าหนีกันไปไหนนะ

แพนน่ะ

รักทุกคนเลย

นิยายเรื่องนี้ได้รับแรงบันดาลใจ​มาจากเพลงMy R

*ฝากไว้*

คุณ​คนอ่านลองเปิดเพลง My R แบบไหนก็ได้ แล้วอ่านดูซิ

 

 

ในวันที่ท้องฟ้าแจ่มใส​

*เสียงเดินขึ้นบันได​ไปยังด่านฟ้า*

ฉันได้เดินขึ้นมายังด่านฟ้าที่สูงชันของตึกแห่งหนึ่ง

ฉันได้เดินไปที่ตรงขอบรั้ว​ของด่านฟ้า ขณะ ที่เดินไป ฉันได้มองเห็นเด็กหญิง​ผมเปียนั่งอยู่ที่ข้างนอกรั้ว​ฉันนั้นจึงตะโกน​ออกไปว่า

อย่า... ทำแบบ... นั้นเลย

.

แต่ทั้งที่จริงฉันแค่พลั้งปากไป ฉันไม่ได้​สนใจเรื่องของ เด็กหญิง​ผมเปียเลยสักนิด

แต่ฉันก็รู้สึก​หงุดหงิด​ขึ้นมา

ถ้าเด็กหญิง​ผมเปียคิดจะตัดหน้าฉัน

จากนั้นเด็กหญิง​ผมเปียได้เริ่มเล่าให้ฟังเรื่องที่เคยได้ยินมาบ้างแล้ว

"คิดว่า​จะได้เคียงข้าง​กันไปตลอด แต่เขากลับมีคนอื่น​ฉันสมควร​ตายไปซะก็ดี"

"อย่าพูดเลยน่า บอกมาว่ามันไม่เป็นความ​จริง จะมาชิงตัดหน้า​ฉันก็เพียงเพราะเรื่องแค่นี้

แล้วไงอะ ของที่ไม่ใช่ของเราก็ปล่อยไปสิ อยู่ไปยังไง​ก็เจ็บ ถ้าของที่ต้องการ​มันไม่เป็นของเธอก็แค่ทำใจ ไม่ได้ถูกขโมยของไปทิ้งที่ไหนก็ดีแล้ว​นิ"เสียงฉันพูด

"หึ...ดีแล้วหละที่เล่าให้ฟัง นั้นสินะ ขอบคุณ​นะXXX"

และเด็กหญิง​ผมเปีย ก็พลัน​หายไป

"เฮ้อ... เดี๋ยว​วันพรุ่งนี้​ค่อยมาใหม่"

.

.

.

ณ วันต่อมา

ฉันคิดว่า​ยังไง​ก็เป็นวันนี้แน่ๆ

ฉัน​ก็​เดินไปที่รั้ว​ของด่านฟ้าและถอดรองเท้า​ออกมาตามเคย

ฉันได้มองเห็นเด็กหญิง​ตัวเล็ก​นั่งอยู่ที่ข้างนอกรั้ว​ฉันจึงตะโกน​ออกไปว่า

อย่า... ทำแบบ... นั้นเลย

.

แต่ทั้งที่จริงฉันแค่พลั้งปาก​ไป ฉันไม่ได้​สนใจเรื่องของ เด็กหญิง​ตัวเล็ก​เลยสักนิด

แต่ฉันก็รู้สึก​หงุดหงิด​ขึ้นมา

ถ้าเด็กหญิง​ตัวเล็ก​คิดจะตัดหน้าฉัน

จากนั้นเด็กหญิง​ตัวเล็ก​ได้เริ่มเล่าให้ฟังเรื่องที่เคยได้ยินมาบ้างแล้ว

"อยู่ในห้องเรียน​ก็โดน เมินโดนบูลลี่​ ไม่มีที่ไหนให้ได้อยู่เลย"

"อย่าพูดเลยน่า บอกมาว่ามันไม่เป็นความ​จริง จะมาชิงตัดหน้า​ฉันก็เพียงเพราะเรื่องแค่นี้

อย่างน้อยบ้านของเธอยังความรักรอคอยอยู่ใช่ไหม​ บนโต๊ะยังมีอาหารที่อุ่นรอไว้อยู่ใช่ไหม​"เสียงฉันพูด

"ตอนนี้เริ่มจะหิวขึ้นมาแล้ว​ล่ะ ขอบคุณ​นะXXX" และเด็กหญิง​ตัวเล็ก​ ก็พลัน​หายไป​

.

แบบนั้นเองฉันทำได้แต่พูดคุยเท่านั้น ทำได้แค่ฟังคำที่อยากระบายออกมาจากใจ และพยายาม​ให้เดินไปในทางที่ดีและถูกต้องตามที่ต้องการ

แต่กลับ​กัน ไม่มีใครที่จะรับฟังปัญหา​ของฉันได้

จนมาวันหนึ่ง​ฉันได้เจอเด็กใส่เสื้อคลุม​ไหมพรม​สีเหลือง​

ที่ต้องทุกข์​ระทมใจในเรื่องราวเดียว​กัน ฉันไม่รู้​เลยว่าเธอนั้นเป็นคนที่เท่าไหร่​แล้ว

"อยากจะหยุดแผลที่มีตอนนี้ และอยากจะจบมันลง และไม่อยากจะกลับบ้านไปเพราะถ้ากลับบ้าน​ไปคงได้แผลเยอะกว่าเดิมแน่ๆ

บนด่านฟ้านี้คงทำให้มันหมดไปจากชีวิต​ได้ฉันจึงขึ้นมา" เธอนั้นบอก

ทั้งที่จริงก็แค่พลั้งปาก​ไปฉันไม่ได้​สนใจหรือใส่ใจ​เรื่องของเธอสักนิด​

ไม่คิดไม่ฝันเอาไว้เลยด้วยซ้ำแต่ฉันกลับตะโกนเรียก เด็กใส่เสื้อคลุม​ไหมพรม​สีเหลือง​

อย่าทำแบบนั้นเลย!

ฉันไม่รู้​เลยว่าฉันจะห้ามเธอยังไง​ดี

ไม่มีสิทธิ์​เลยที่ฉันจะเหนี่ยวรั้ง​เธอเอาไว้ในตอนนี้

"แต่ขอทีเถอะ ช่วยไปให้พ้นหน้าสักที​

ยิ่งมองหน้าเธอก็ยิ่งปวดร้าวไม่ไหว​"

"วันนี้พอแค่นี้ละ กัน" เด็กคนนั้นพูดกับฉันก่อนที่จะพลันหายไป

ณ วันถัดมา

และวันนี้ไม่มีใครอยู่เลย มีแค่ฉันคนเดียว​เท่านั้นที่อยู่บนด่านฟ้าแห่งนี้ ไม่มีใครที่จะขัดขวาง​ทางฉันได้อีกแล้ว​

ฉันค่อยๆถอดผ้าคลุม​ไหมพรม​สีเหลือง​

และค่อยๆคลายผมเปียออกมา

และไปนั่งที่ขอบรั้ว

และเด็กตัวเล็ก​คนนี้ ก็ถึงเวลา สักทีที่จะกระโดด ด่านฟ้าไป

.

.

.

*สรุป​ตั้งแต่​ต้นจนจบ:สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ*

มีเด็กคนหนึ่งที่พยายาม​จะฆ่าตัวตาย​แต่มีเด็กสาวผมเปียขัดไว้ เด็กสาวผมเปียก็ได้ระบาย​เกี่ยวกับ​เรื่องความรักให้ฟังและเด็กสาวผมเปีย​ก็ได้หายไป

และวันต่อมาได้มีเด็กหญิง​ตัวเล็ก​มาขัดขวาง​การฆ่าตัวตาย​ เด็กหญิง​ตัวเล็ก​คนนั้นได้ระบายเรื่องที่โรงเรียน​ใก้ฟัง และสุดท้ายเด็กหญิง​ตัวเล็ก​คนนั้นก็ได้หายไป

แล้วคราวนี้​ก็มีคนอื่นมาระบาย​ให็ฟังที่ด่านฟ้าเรื่อยๆ

และจนมาวันหนึ่ง​ได้พบกับเด็กใส่ผ้าคลุม​ไหมพรม​สีเหลือง​มาระบายแล้ว เด็กคนนั้นรับไม่ไหว จึงพลั้งปาก​ไปว่า "แต่ขอทีเถอะ ช่วยไปให้พ้นหน้าสักที​ยิ่งมองหน้าเธอก็ยิ่งปวดร้าวไม่ไหว​"

และเด็กใส่ผ้าคลุม​สี​เหลือ​งคนนั้นก็พลันกายไป

และในวันสุดท้าย​ไม่มีใครอยู่และเด็กคนนั้นก็ได้ถอดผ้าคลุม​สีเหลือง​และคลายผมเปีย​และกลายเป็นเด็กผู้หญิง​ตัวเล็ก​คนนั้น

ง่ายๆเลยก็คือ เด็กสาวผมเปีย​ เด็กหญิง​ตัวเล็ก​ เด็กที่ใส่ผ้าคลุม​สี​เหลืองนั้นคือเด็กคนนั้นที่คอยห้ามให้คนอื่นตายและทั้ง3คนนั้นเป็นเหตุผล​ที่ทำให้เด็กคนนั้นมีชีวิต​ต่อ ทั้งเรื่องความรัก ทั้งเรื่องที่โรงเรียน​ ทั้งเรื่องที่บ้าน เด็กคนนั้นพยายาม​หาเหตุ​ผล​ที่จะไม่ตายยนั้นเอง

แต่ เหตุผล​ที่มีย่อมหมดลง เมื่อเหตุผล​ที่จะอยู่ต่อหมด ก็ถึงเวลาที่ต้องตาย

 

*ปล.*

นิยายเรื่องนี้ไม่มีเจตนา​จะพยายาม​ที่จะล่วงละเมิด​ลิขสิทธิ์​แต่อย่างใด ถ้าไม่พอใจอะไรก็สามารถ​คอม​เม้น​หรือ รีวิว​ไว้ได้ แล้ว แพนจะ​พัฒนา​ต่อไป

และแพนอยากจะเป็นกำลัง​ใจ​ให้คนที่เป็นโรคซึมเศร้า​(ที่เป็นโรคซึมเศร้า​จริงๆไม่ใช่พวก wonna be)

ขอให้ผ่านมันไปได้ด้วยดีนะครับ

แพนจะเขียนนิยาย​เรื่อยๆเลยหละ

และสุดท้าย​นี้แพนฝากไว้ว่า

"หัวเราะ​เถอะถ้ามันตลกจริงๆ ร้องไห้​เถอะถ้ามันเศร้าหรือเครียด​จริงๆ แสดงออกให้คนอื่น​เห็นว่าเข้มแข็ง​ได้ แต่อย่าหลอกตัวเอง​ว่าเราอ่อนแอ​ไม่เป็น​"