บทที่ 13
× 0
× 0
× 0
ซ่อนลิขิตรัก บทที่ 13
" นั่ง! " สิงหาสั่ง
" แล้วทำไมฉันต้องนั่งด้วย " ใบข้าวขืนตัวเองไม่ให้สิงหาจับเธอนั่ง
" เพราะฉันสั่งให้นั่ง! " สิงหาดันใบข้าวให้นั่งลงก่อนที่ตัวเองจะเอามือวางที่เท้าแขนของเก้าอี้ไว้กันไม่ให้ใบข้าวลุก แต่ใบข้าวกลับทำท่าจะลุก " ลองลุกสิ " สิงหาท้าทายเขาโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบข้าวแน่ล่ะ ถ้าลุกขึ้นได้เกิดเรื่องแน่ -- ใบข้าวคิดเม้มปากแน่นจ้องตาขุ่นใส่สิงหา
" ไปมีเรื่องกับใครมา ใบข้าว " สิงหาถาม
" ดูพูดสิ ทำเหมือนกับว่าฉันเป็นพวกชอบหาเรื่องอย่างนั้นแหละ " ใบข้าวตอบเสียงดังใส่ แต่พอเห็นสายตาดุดันของสิงหา เธอก็ยอมลดเสียงลง " ฉันจะไปรู้ได้ไง บางทีอาจจะมีใครเกลียดฉันก็ได้ ลำพังแค่รื้อห้องก็แย่พอแล้วแต่เรื่องฉีกเสื้อฉันแบบนั้นมันเกินไปนะ " ประโยคหลังใบข้าวบ่นกับตัวเอง
" ของเสียหายไม่ตายก็หาไม่ได้ " สิงหาดุ " ครั้งนี้แค่ของ และถ้าครั้งหน้ามันเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นล่ะ ใบข้าว " ปลายเสียงของสิงหาอ่อนลงเหมือนกับแววตาของเขา
ใบข้าวมองแววตาคู่นั้น " แต่นั่นมัน -- "
" นายสิงห์ครับ " วิทย์เดินเข้ามาข้างในออฟฟิศ สิงหาปล่อยมือออกจากเก้าอี้
" จับได้มั้ย วิทย์ " สิงหาถาม วิทย์พยักหน้า
" เป็นอย่างที่นายสิงห์คิดไว้ครับ กำลังจะเผาเสื้อเลย " วิทย์ส่งเสื้อให้สิงหา ใบข้าวลุกออกจากเก้าอี้รับเสื้อที่สิงหาส่งให้ไปแตะที่จมูก แต่ถูกสิงหาคว้ามือห้ามไว้
" อย่าดม! "
ใบข้าวทำตามที่สิงหาสั่งโดยทันที กลิ่นของน้ำมันสนลอยฉุนกึกออกมาทำเอาเธอเวียนหัวขึ้นมาเลย
" เข้ามาครับ พี่ช่อ "
ช่อเดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยใบหน้าซีดเซียว ใบข้าวถลึงตาใส่
" ทำไม -- " ใบข้าวอ้าปากจะพูดแต่ถูกสิงหาปรามด้วยสายตา
" ฉันจะเปิดโอกาสให้เธอพูดก่อน ช่อ " สิงหาบอกกับช่อ
" นาย! ช่อไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ช่อไม่ได้ทำจริงๆ " ช่อร้อง " เสื้อนั่นไม่ใช่ของช่อ เป็นเสื้อของพี่วันที่พี่เขาเผลอทำน้ำมันสนหกใส่แล้วซักไม่ออก พี่วันเลยให้ฉันเอามาเผาทิ้ง "
" เสื้อนี่น่ะเหรอ ที่ไอ้วันมันใส่น่ะ " สิงหายกเสื้อสายเดี่ยวสีชมพูที่ยึดมาจากช่อให้เจ้าของดู ช่อกัดปากแน่นพอจำนนต่อหลักฐานก็ร้องไห้ตีโพยตีพายออกมาแล้วก็โบ้ยว่าเป็นความผิดของใบข้าวที่มาตบเธอก่อน เธอก็เลยเอาคืนด้วยการเอาน้ำมันสนไปเทใส่เตียงให้นอนไม่ได้
" นายสิงห์ต้องให้ความยุติธรรมกับช่อด้วย นังนี่! เออ ใบข้าว " ช่อรีบเปลี่ยนสรรพนามเรียกใบข้าวทันทีหลังเห็นแววตาของสิงหา " ใบข้าวก็ตบช่อแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกัน "
" เหตุผลที่ตบเพราะพี่ปากพล่อยกับฉันก่อน " ใบข้าวอดทนยืนฟังต่อไม่ไหวเลยโพล่งออกมา
" ปากพล่อย! " สิงหาทวน " เรื่องอะไร และต้องถึงขึ้นลงมือเลยเหรอ ใบข้าว "
" ก็ -- " ใบข้าวอึกอักมองคนนั้นทีคนนี้ที ไม่แน่ใจว่าจะพูดออกไปดีมั้ย เรื่องที่ช่อพูดเกี่ยวกับมะลิกลายเป็นว่ามันกลายเป็นเรื่องจริงไปซะอย่างนั้น มะลิกับสิงหามีอะไรกัน " คือฉันตบเพราะว่า โอ๊ย! ฉันจำไม่ได้แล้ว "
" ใบข้าว! " สิงหาปรามเสียงเข้ม ใบข้าวเองก็โดนสายตาดุดันของสิงหาฟาดใส่ " เรื่องของเธอฉันจะจัดการทีหลัง! " ใบข้าวเม้มปากแน่น สิงหาหันไปที่ช่อ " ส่วนช่อถ้าเธอถูกใบข้าวทำร้าย ก็ควรจะมาบอกลุงเหมยให้จัดการ เรื่องสิทธิ์การดูแลคนงานฉันให้ลุงเหมยดูแล แต่ที่เธอทำบุกเข้าห้องคนอื่น ทำลายข้าวของเสียหาย ฉีกเสื้อผ้าของใบข้าวมันก็ไม่ถูกเหมือนกัน "
" นายสิงห์! ช่อไม่ได้ทำนะ เชื่อช่อสิว่าช่อไม่ได้ทำ "
" พี่ช่ออย่าปฏิเสธเลยครับ จับได้พร้อมหลักฐานแบบนี้ ยอมรับความผิดเถอะครับ "
" ไม่ใช่ๆ ช่อยอมรับว่าเป็นคนเอาน้ำมันสนไปเทใส่เตียงจริงๆ เพราะอยากเอาคืนที่ถูกใบข้าวตบ " ช่อจ้องตาขุ่นใส่ใบข้าว ตาของเธอแดงเพราะร้องไห้ " แต่เรื่องอื่น ช่อไม่ได้ทำ ช่อไม่ได้ทำจริงๆ "
" แต่ถ้าไม่ใช่พี่ทำแล้วใครทำ " ใบข้าวสวน " คนที่เข้าไปในห้องก่อนที่พวกฉันสองคนจะกลับไปมีแค่พี่คนเดียวนะ พี่ช่อ "
" ฉันไม่ได้ทำ! " ช่อแหวกลับ " นายสิงห์เชื่อช่อนะจ๊ะว่าช่อไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้นจริงๆ จะเอาช่อไปสาบานที่ไหนก็ได้ ช่อไม่ได้เป็นคนพังข้าวของในห้องนั้น แล้วก็ไม่ได้ฉีกเสื้อใครด้วย ~ ฮือ " ช่อปล่อยโฮเสียงดังออกมา ไม่ว่ายังไงช่อก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเธอไม่ใช่คนที่พังข้าวของในห้อง และก็ไม่ใช่คนที่ฉีกเสื้อผ้าของใบข้าว ช่อยอมรับแค่ข้อกล่าวหาเดียวเท่านั้น
" ถ้าเป็นแบบนี้เห็นทีจะไม่ได้เรื่องนะครับ นายสิงห์ " วิทย์เอ่ยหลังจากพยายามตะล่อมเอาความจริงจากช่อ
สิงหายกมือขึ้นบีบขมับตัวเอง เขาเองก็เห็นด้วยกับวิทย์ วันนี้ของเขาหนักหน่วงมากจริงๆ สิงหาหันไปมองใบข้าวที่มีสีหน้าครุ่นคิด คิ้วเรียวสวยของเธอขมวดกัน
" คิดอะไร ใบข้าว " สิงหาถาม
" คะ! " ใบข้าวขานรับ เธอหันมาเห็นสิงหากระตุกยิ้ม " มะ มีอะไร "
" เธอจะให้ฉันจัดการยังไง " สิงหาบุ้ยใบ้ไปที่ช่อ
ใบข้าวมองช่อสลับไปมา เธอเองก็เริ่มเชื่อในสิ่งที่ช่อยืนกราน บางทีช่ออาจจะแค่ตั้งใจเอาคืนเธออค่นั้นจริงๆ แต่ใครกันที่เป็นคนพังข้าวของ ฉีกเสื้อผ้าของเธอ " ช่างมันเถอะ คุณ -- ฉันไม่อยากให้เรื่องมันยืดยาวไปกว่านี้ " ใบข้าวเองก็รู้สึกเหนื่อยแล้วเหมือนกัน
" อีกอย่างฉันเองก็ผิดที่ไปทำร้ายพี่ช่อก่อน " ใบข้าวยกมือไหว้ช่อ " ใบข้าวขอโทษค่ะ -- ส่วนเรื่องของที่เสียหายก็อย่างที่คุณว่า ไม่ตายก็หาใหม่ได้ " เธอหันไปบอกสิงหา
เขารับคำในคอ " ช่อล่ะ ยังจะเอาคืนใบข้าวอยู่มั้ย " ช่อมองหน้าใบข้าวก่อนจะส่ายหน้า
" ขอโทษที่ทำให้เตียงเลอะไปหน่อย " ช่อพูดอุบอิบ
" ไม่หน่อยล่ะ พี่ช่อ เลอะขนาดนั้นคืนนี้จะให้ฉันนอนที่ไหน " ใบข้าวโวยยิ้มๆ ช่อเม้มปากแน่น
" มานอนกับฉันมั้ยล่ะ / มานอนกับพี่มั้ยล่ะ!! "
ใบข้าวตาโตมองสลับสิงหากับช่อไปมา วิทย์ทำทีเป็นกระแอมออกมา สิงหาแกล้งเฉ
" ถ้างั้นเรื่องนี้ก็จบ แยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ " สิงหาพูดไปด้วยกระแอมไปด้วย นึกก่นด่าตัวเองในใจที่จู่ๆก็ดันพูดออกไปแบบนั้น " ส่วนบทลงโทษสำหรับทั้งสองคน พรุ่งนี้ฉันจะให้ลุงเหมยไปบอก "
" ค่ะ นายสิงห์ " ช่อรับคำแล้วลุกเดินออกจากออฟฟิศไป
" จบเรื่องแล้ว ฉันไปนะ " ใบข้าวลุกเดินตามช่อออกไปแต่เท้ายังไม่ทันพ้นประตูก็ถูกสิงหาเรียก ใบข้าวกลอกตาขึ้นก่อนจะหันกลับมา " อะไรอีกล่ะ คุณสิงห์ "
" ฉันจะให้พี่แตงเอาเสื้อผ้าของยัยมินไปให้เธอใส่ก่อนก็แล้วกัน "
ใบข้าวยืนมองสิงหาด้วยความฉงนก่อนจะพยักหน้ารับ " อืม ขอบคุณ " จากนั้นเธอก็ออกจากออฟฟิศไป
" ยืนทำอะไรอยู่ วิทย์! " สิงหาตวัดสายตาดุถามวิทย์ " กลับไปได้แล้ว! งานเสร็จแล้วไม่ใช่หรือไง! " คนเป็นผู้ช่วยพยักหน้ารับยิ้มๆแล้วเก็บข้าวของกลับไปที่พักของตัวเองตามคำสั่งของนาย
****
หลังเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ใบข้าวต้องไปนอนกับช่อแทนเพราะเธอกลับไปนอนเตียงเดิมไม่ได้แล้ว
" ไม่น่าเลย ใบข้าว เราเลยไม่ได้นอนด้วยกันอีก " มะลิร้องทำหน้าเสียดาย ระหว่างที่พวกเขากำลังกินข้าวกลางวันด้วยกันที่โรงครัว ใบข้าวเองก็ไม่ค่อยได้เจอกับมะลิหลังย้ายไปนอนกับช่อด้วยเหมือนกัน
" แล้วเป็นไงนอนกับพี่ช่อ โอเคมั้ย " คำแปงเดินเข้ามานั่งด้วยถามด้วยความสนใจ
" ก็ดีนะ เอาจริงๆพี่ช่อไม่ได้น่ากลัวอย่างที่เห็นหรอก คำแปง " ใบข้าวพูดยิ้มๆ " เราไม่ค่อยได้คุยกันแต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันแบบเมื่อก่อน แล้วก็ดูแล้วพี่ช่อคงเป็นพวกปากร้ายใจดีด้วย วันก่อนพี่ไม่มีแชมพูใช้ ก็ข้าวของมันแตกเสียหายแบบนั้นนิ พี่ช่อก็เลยยกแชมพูขวดใหม่ที่พึ่งซื้อมาให้พี่ใช้น่ะ "
" หูย จริงเหรอ พี่สาว ไม่น่าเชื่อเลย " คำแปงว่า " แต่อาจจะจริงอย่างที่พี่สาวว่ามาก็ได้นะ ฉันเองก็เคยเห็นพี่ช่อช่วยยายเยื้อนตอนแกสะดุดหกล้มเหมือนกันนะ ดูแล้วก็ไม่น่าใช่คนคิดร้ายเลย "
" แต่ว่าเค้าก็แอบเข้ามาในห้องเราเอาน้ำมันสนเทใส่เตียงใบข้าวนะ แถมยังพังข้าวของซะเละเลยด้วย " มะลิว่าเธอยังไม่หายโกรธช่อ
" ไม่เป็นไรหรอก มะลิ เรื่องมันแล้วก็แล้วกันไป ที่พี่ช่อทำแบบนั้นก็เพราะฉันไปทำเค้าก่อนก็สมควรโดนแล้ว " ใบข้าวตักเมนูอาหารกลางวันที่วันนี้เป็นข้าวผัดกุนเชียงกับแกงจืดเต้าหู้เข้าปาก " ส่วนเรื่องที่ข้าวของกับเสื้อผ้าที่ถูกทำลายก็ปล่อยไปเถอะ ยังไงพวกนั้นก็หาซื้อใหม่ได้ จริงมั้ย "
" จริงจ้ะ -- แต่นายสิงห์นี่ก็ใจดีเนอะ พี่สาวไม่มีเสื้อใส่ก็ยังให้พี่แตงเอาเสื้อของคุณมินมาให้พี่ใส่ก่อน " คำแปงพูด ใบข้าวมองไปทางมะลิที่สายตาของอีกฝ่ายมองมาที่เธอเหมือนกัน ใบข้าวยิ้มให้แต่รอยยิ้มอีกฝ่ายดูฝืดฝืน ใบข้าวรู้สึกกระอักกระอ่วนที่ต้องเก็บความลับที่ตัวเองรู้มาเอาไว้ มะลิกลายเป็นของเล่นของสิงหาที่เขาไม่เหลียวแล ใบข้าวเข้าใจว่ามะลิคงเจ็บปวดไม่น้อยแน่ๆ
ตอนนั้นเองที่มือถือของใบข้าวในกระเป๋ากางเกงกำลังสั่น ใบข้าวหยิบขึ้นมาดูชื่อของคู่หมั้นที่แม่เธอยัดเหยียดปรากฎบนหน้าจอ ใบข้าวถอนหายใจออกมา
" ฉันไปก่อนนะ " ใบข้าวรวบช้อนส้อม ถ้วย จานขึ้นมาไปวางใส่ไว้ภาชนะที่กินแล้ว จากนั้นเธอก็เดินออกจากโรงครัวไปอย่างเร่งรีบ สวนกับสิงหาที่เดินเข้ามากินข้าวเพราะความเร่งรีบเลยทำให้ใบข้าวไม่ทันเห็นสิงหา
" ใบข้าวเค้ารีบร้อนไปน่ะ คำแปง " สิงหาถาม
" ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ นายสิงห์ แต่ก่อนลุกไปเห็นมองมือถืออยู่ คงรีบไปรับสาย " คำแปงตอบยิ้มกว้าง " รีบร้อนแบบนั้น สงสัยเป็นแฟนพี่สาวแน่ๆเนอะ พี่มะลิ "
" นั่นสิ ใบข้าวนี่เก็บเงียบเหมือนกันเนอะ " มะลิเสริม " เอ๊ะ! แล้วนายสิงห์จะไปไหนเหรอคะ " มะลิถามพลางคว้าแขนของสิงหาไว้ เขาหันกลับมามองมือที่จับเขาอยู่ มะลิรีบปล่อยทันที สิงหาเดินไปต่อแถวเพื่อรอรับอาหารกลางวันร่วมกับคนงานคนอื่น สายตาของเขามองไปทางที่ใบข้าวเดินหายไป
ใบข้าวหันซ้ายหันขวาไม่เห็นใครอยู่แถวนั้น เธอถึงเลื่อนปุ่มรับสาย " ฮัลโหลค่ะ คุณภูผา "
" สวัสดีครับ น้องใบข้าว -- อ๊ะ! อ๊ะ! อย่าพึ่งบอกว่าไม่ว่างนะครับ " คนปลายสายรีบดักทางไว้ " ตอนนี้พี่อยู่กับคุณหญิงณัชชา คุณแม่ของน้องใบข้าวด้วยนะครับ "
" คุณแม่! ทำไมคุณภูผาถึงอยู่กับคุณแม่คะ " ใบข้าวถาม ออกอาการลนลานตั้งแต่แอบหนีมาอยู่ที่นี่เธอก็ไม่ได้คุยกับแม่เลย จะคุยก็คุยแค่กับพ่อเท่านั้น ใบข้าวไม่อยากฟังคุณหญิงณัชชาคร่ำครวญ เธอกลัวพ่ายแพ้กับความคร่ำครวญของแม่ตัวเอง และการที่ภูผาพูดมาแบบนี้แสดงว่าแม่ของเธอกำลังหาทางติดต่อเธออยู่แน่ๆถึงได้ให้ภูผาโทรศัพท์มาหาเธอ
" เรียกพี่ภูสิครับ น้องใบข้าว " ภูผาว่าข่มรอยยิ้มเอาไว้ แต่ปลายสายอย่างใบข้าวเม้มปากแน่น
" พี่ภูอยู่กับคุณแม่ได้ยังไงคะ "
" คุณหญิงมาขอร้องพี่ให้ช่วยโทรหาใบข้าวน่ะครับ "
'นั่นไง คุณแม่นะคุณแม่'
" คุณหญิงเป็นห่วงน้องใบข้าวมากนะครับ ใบข้าวตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ " ภูผาถามน้ำเสียงอ่อนโยนที่สามารถเขย่าใจสาวๆได้ ยกเว้นใบข้าว
" ใบข้าวคุยกับพ่อแล้วนิคะว่าใบข้าวมาทำงานกับเพื่อนที่เชียงใหม่ และตอนนี้งานก็ยุ่งมากจนไม่มีเวลาได้ติดต่อกับใครเลย " ใบข้าวว่า
" เพื่อน!? คนไหนเหรอครับ " ภูผาถามจี้ " ทัพไท เมฆา หรือชินวุฒิ เท่าที่พี่รู้ทั้งสามคนตอนนี้อยู่ที่กรุงเทพกันหมดนะครับ -- ใบข้าวมีเพื่อนคนไหนที่พี่ยังไม่รู้จักเหรอครับ "
ใบข้าวจับน้ำเสียงที่เจือความเยาะหยันไว้ในที ภูผา ลักษณาธิการคงรู้ประวัติตั้งแต่เด็กยันโตของเธอจนทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว
" ใบข้าวเจอเพื่อนคนนี้ตอนอยู่พม่าค่ะ " ใบข้าวโหกคำโต " ถ้าพี่ภูไม่มีอะไรแล้ว ใบข้าวขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ "
" เดี๋ยวสิครับ! น้องใบข้าว พี่ยังไม่ได้บอกข่าวดีกับใบข้าวเลยครับ "
" ข่าวดีอะไรคะ!? "
" พรุ่งนี้พี่จะขึ้นไปเชียงใหม่น่ะครับ " ภูผาว่า ใบข้าวนิ่งฟังภาวนาว่าให้ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิด " พอดีพี่มีธุรกิจต้องทำ และอาจอยู่ยาวที่นั่น ถ้าน้องใบข้าวไม่หนีพี่กลับมาที่กรุงเทพซะก่อน เราคงได้เจอกันนะครับ จะได้คุยเรื่องของเราสองคนสักที "
ใบข้าวไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนวางสายก่อนหรือภูผาวางสายก่อน แต่สิ่งที่ภูผาทิ้งท้ายไว้มันทำให้ใบข้าวอดกลัวไม่ได้สักวันหนึ่งภูผาจะมาเจอเธอที่เชียงใหม่ และหนึ่งในเหตุผลที่ใบข้าวตัดสินใจมาตามหากอหญ้าที่ไร่เรืองกิจเกษมแห่งนี้ก็คือเธอไม่อยากแต่งงานกับภูผา
" เลยเวลาพักมาตั้งนานแล้ว ยังมามัวคุยโทรศัพท์อยู่อีก "
ใบข้าวผงะถอยหลังหนีสิงหาที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา " ตกใจหมด คุณสิงห์! นี่คุณเป็นผีหรือไงถึงได้ผลุบๆโผล่ๆแบบนี้น่ะ"
" ลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันเป็นเจ้าของที่นี่จะโผล่ไปตรงไหนก็ได้ " สิงหาคำรามใส่ ท่าทางหงุดหงิด " แต่เธอเป็นลูกจ้างทำไมถึงไม่ไปอยู่ที่ๆเธอควรจะอยู่ มายืนคุยโทรศัพท์กับผู้ชายในเวลางานแบบนี้ อยากโดนทำโทษให้ถอนวัชพืชทั้งไร่อีกหรือไง! "
ใบข้าวขมวดคิ้วใส่อาการหงุดหงิดของสิงหา " หงุดหงิดอะไรน่ะ คุณสิงห์ -- ฉันแค่มาคุยโทรศัพท์เดี๋ยวเดียว และนี่ก็เหลืออีกตั้งหนึ่งนาทีกว่าจะหมดเวลาพักเที่ยงเพราะอย่างนั้นฉันถือว่าฉันกำลังใช้เวลาส่วนตัวของฉันอยู่ ไม่ใช่เวลางาน! " ใบข้าวพ่นลมฮึใส่ก่อนจะเดินกลับไปทำงานของตัวเองแต่มีหรือที่สิงหา เรืองกิจเกษมจะปล่อยให้ใบข้าวมาต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้วเดินจากไปได้ง่ายๆ
" พูดเก่งจริงนะ ใบข้าว! " สิงหาคว้าตัวใบข้าวไว้แล้วผลักเธอเบาๆจนหลังของใบข้าวติดกับกำแพง สิงหาล็อคแขนไว้ไม่ให้ใบข้าวหนี " เมื่อกี้คุยกับใคร! " เขาถามนัยน์ตาจ้องเขม็ง
" เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว! " ใบข้าวเอามือยันอกแกร่งของสิงหาแล้วออกแรงดันเขาออก " ถอยไปนะ ฉันจะไปทำงาน "
" ทำไมจะไม่ใช่เรื่องของฉัน! เรื่องของคนงานทุกคนที่นี่เป็นเรื่องของฉันทั้งหมด " สิงหาว่า
" เรื่องของคนงานทุกคนที่นี่เป็นเรื่องของคุณทั้งหมดเหรอ รวมถึงได้ผู้หญิงแล้วไม่รับผิดชอบด้วยมั้ยล่ะ " ใบข้าวแหวใส่ มองสิงหาด้วยความรังเกียจแล้วออกแรงดันสิงหาออก
" พูดอะไรน่ะ ใบข้าว " สิงหาจับแขนใบข้าวแล้วดึงกลับมาที่ตัว " เธอไปได้ยินอะไรมา "
" ก็ได้ยินมาตามนั้นแหละ เรื่องชั่วๆของคุณ ผู้ชายมักง่าย " ใบข้าวพยายามสะบัดแขนให้หลุดแต่สิงหากลับจับไว้แน่น เธอกำลังโกรธสิงหาไม่ใช่เรื่องที่เขาจับตัวเธอไว้แต่เพราะเรื่องที่เขาเป็นผู้ชายมักง่าย ไม่รับผิดชอบที่ได้กับผู้หญิงแล้วไม่รับผิดชอบ ใบข้าวก็อธิบายตัวเองไม่ได้ว่าทำไมจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับเรื่องนี้ด้วย
" ไม่ว่าเธอจะได้ยินอะไรมา มันไม่ใช่เรื่องจริงนะ ใบข้าว -- ฉันกับมะลิ -- " สิงหาก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจะต้องอธิบายเรื่องระหว่างเขากับมะลิด้วย
" จะมีเรื่องจริงอะไรอีกนอกจากที่คุณเมาแล้วได้กับมะลิ แล้วคุณไม่รับผิดชอบมะลิน่ะเหรอ! " ใบข้าวจ้องตาเขียวใส่ " คุณมันเป็นผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ เห็นแก่ตัว น่ารังเกียจ! -- อุ๊บ " คำผรุสวาทของใบข้าวถูกกลืนหายลงไปในคอเพราะถูกสิงหาเข้ามาปิดปากไว้ด้วยริมฝีปากของเขาเอง ใบข้างกรี๊ดลั่นในลำคอพยายามดิ้นให้พ้นจากสิงหา เธอไม่กล้าอ้าปากร้องเพราะกลัวว่าสิงหาจะรุกล้ำมากกว่านี้
เพี๊ยะ!
ทันทีที่สิงหาปล่อยริมฝีปากออกก็ถูกใบข้าวตบไปที่หน้าอย่างแรง แก้มหยาบมีริ้วแดงปรากฎ
" เลว! " ตาของใบข้าวแดงก่ำจ้องสิงหาอย่างชิงชัง
" ใบข้าว " สิงหาพยายามยื้อยุดใบข้าวไว้ในขณะที่เธอพยายามจะสลัดเขาออก
" ปล่อยฉันนะ เอามือคุณออกไป "
" ไม่ปล่อย! "
" บอกให้ปล่อย! " ใบข้าวกรีดเสียงแหลมใส่
" ไม่ปล่อย! "
" ปล่อย! "
" ไม่ปล่อย! "
ใบข้าวครางฮึ่มออกมา ดวงตาแดงก่ำขุ่นเคือง " จะไม่ปล่อยใช่มั้ย -- ก็ได้! " สิงหามองรอยยิ้มของใบข้าว " ถ้าไม่ปล่อยเราก็มาเล่นอะไรสนุกๆกันดีมั้ยคะ นายสิงห์ " จู่ๆใบข้าวก็เปลี่ยนท่าทีเป็นออดอ้อน หยอดคำหวานใส่สิงหา แขนของเธอกวัดรอบคอของสิงหาโน้มคอของเขาลงมา
" จะทำอะไรน่ะ ใบข้าว " สิงหาหวั่นใจกับสิ่งที่ใบข้าวจะทำ
" ก็จะสั่งสอนผู้ชายเลวๆอย่างคุณไง! " ใบข้าวยิ้มเหี้ยม
" ช่วยด้วยค่า! ช่วยด้วย!! มีคนจะข่มขืนฉัน! ช่วยด้วย!! "
*******
ใบข้าววววว เธอจะรู้มั้ยเนี่ยว่าที่เธอทำแบบนี้ก็เท่ากับไปกระตุกหนวดนายสิงห์เข้าให้ซะแล้ว หลังจากที่เคยโดนปรายลดาแฟนเก่าของติณณภพทำแบบนี้มาก่อน มาดูกันว่านายสิงห์ของเราจะจัดการปราบแมวบ้า เอ้ย ใบข้าวยังไง
แล้วเจอกันในตอนหน้านะคะ ^^
