คืนนี้เป็นคืนที่นอนไม่หลับจริงๆ พรุ่งนี้ขอแม่หยุดเรียนอีกวันดีกว่า อ้างว่าปวดหัวจะดีไหมนะ TT 

ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้นแหละตอนนี้ นอกจากว่าจะกลับไปที่แม่น้ำนั่น 

มันไม่เห็นจะมีอะไรที่สามารถทำให้คนๆหนึ่งจมน้ำแล้วเข้ามาอยู่ในโลกการ์ตูนได้เลยนะ 

ถ้าหากว่าฉันติดอยู่ในนี้จริงๆ คนข้างนอกนั่นจะรับรู้ได้ไหมนะว่าฉันติดอยู่ในนี้ 

นี่ฉันตายแล้วจริงๆน่ะหรอ!! 

"ไม่ๆๆๆๆ" ฉันดิ้นพล่านบนเตียงในห้องมืดๆ "เป็นไปไม่ได้" 

ฉันต้องลุกขึ้น 

"ฉันไม่ยอมรับง่ายๆหรอกน่า ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่" 

มีที่ไหนกัน หมู่บ้านของฉันมันกลายเป็นสถานที่ท่องเที่ยวได้ยังไง... 

ใช่! ในการ์ตูนที่ฉันอ่าน เรื่องของกีอึนใช้สถานที่แห่งนั้นเป็นที่ท่องเที่ยวแทนนี่นา ถ้าอย่างนั้นโรงเรียนที่ฉันเคยเรียนอยู่ก็เปลี่ยนไปน่ะสิ ยูนิฟอร์มแบบเดิมแต่เป็นอีกชื่อหนึ่ง แล้วมีอะไรอีกนะในเรื่อง.... 

อ๊ะ! 

ผู้หญิงคนนั้น...คนที่กีอึนชอบ? 

แล้วฉันเข้ามาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยล่ะ ฉันเป็นใครกัน? ทำไมในเรื่องไม่มีคนที่ชื่อยอนอาอยู่เลยล่ะ 

ทำไมรู้สึกว่าในเนื้อเรื่องมันค่อนข้างที่จะแปลกไปจากสิ่งที่ฉันพบเจออยู่นะ 

ถ้าตอนนี้กีอึนยังไม่ได้กำลังจะสืบทอดเรื่องเกี่ยวกับมาเฟียอยู่ล่ะก็... 

ผู้หญิงคนนั้นก็คงจะยังอยู่และชอบพอๆกับกีอึนอยู่น่ะสิ 

นี่ฉัน...ฉันกำลังอยู่ใกล้ชิดกับพระเอกอย่างงั้นหรอ!!! 

>///< 

ไม่จริงน่า ทำไมในเรื่องที่ฉันอ่านกีอึนนั้นสดใสมาก แต่ทำไมพอคุยกับฉันกลับทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนและเย็นชาใส่ 

ฉันทำอะไรผิดต่อเขาอย่างงั้นหรอ? 

แล้วก่อนหน้านี้ที่เจอกับยูรี เธอทำท่าทีกลัวฉัน แต่อีกการกระทำหนึ่งก็เหมือนพี่เลี้ยงฉัน เมื่อก่อนผู้หญิงในร่างนี้คงจะเลวร้ายมากสินะ T^T ทำไมเข้ามาอยู่ในการ์ตูนทั้งที ไม่ให้ฉันเป็นนางเอกไปเลยฟะ!!! 

 

-เช้าวันต่อมา- 

"ไม่ได้" แม่ยืนกอดอกและหันมาทำหน้าจริงจัง 

"แต่ว่าแม่คะ หนูยอนอาลูกสาวของแม่กำลังปวดหัวอยู่นะคะ แล้วก็ยังไม่พร้อมที่จะไปโรงเรียนตอนนี้หรอกค่ะ" 

"เพราะแบบนี้ไงล่ะจ๊ะ ลูกถึงต้องไปโรงเรียนเพื่อไปทำความคุ้นเคยกับเพื่อนเหมือนแต่ก่อน" 

"แต่ว่าหนู...หนูความจำเสื่อมยังไงล่ะคะ" 

"ที่ผ่านมาแม่ตามใจยอนอามาเยอะแล้วนะ ตอนนี้แม่ขอทำตามใจแม่บ้างก็แล้วกัน" 

"หนูป่วยอยู่นะคะแม่ TT" 

"ไม่จ้ะ ยอนอาลูกสาวแม่เก่งอยู่แล้ว" แม่ยิ้มมาให้ฉัน "รู้อะไรไหม ยอนอาน่ะไม่เคยหยุดเรียนเพราะป่วยเลยนะ" 

"หนูน่ะหรอคะ?" 

"ใช่แล้ว ถ้าอยากจะให้เหมือนเดิม ยอนอาก็ต้องไปเรียนกับกีอึนเหมือนแต่ก่อน" 

"..." 

"แม่ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมหลังๆมานี้เหมือนจะไม่กินเส้นกัน แต่ยังไงเราสองคนก็เป็นลูกของแม่" 

"..." 

"ถึงจะป่วยแต่ก็ไม่อยากให้ยอนอาหยุดบ่อยๆหรอกนะ ลูกต้องมีความทรงจำกลับมาไวๆนะจ๊ะ" 

พูดจบแม่ก็โผลเข้ามากอดฉันอย่างอบอุ่น 

แต่หารู้ไม่ว่าฉันโคตรจะอึดอัดเลยที่แม่ไม่ยอมให้ฉันหยุด เพียงเพราะอยากให้ความทรงจำกลับมาแค่นั้นน่ะหรอ? 

ยิ่งกว่าปวดหัวคือไมเกรนจะกินหมดแล้ว นี่ฉัน....ต้องไปโรงเรียนแล้วยืนมองกีอึนกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจะแยกจากกันอย่างนั้นน่ะหรอ รู้แบบนี้ไม่ขออ่านการ์ตูนเรื่องนี้เลยจะดีกว่า ฉันยังพอเดาได้ว่าตอนจบมันต้องเจ็บปวดแค่ไหน แต่ฉันก็คงไม่อาจทำอะไรกับเรื่องนี้ได้เลย 

เอ๊ะ! 

ไม่แน่ ฉันอาจจะสามารถเปลี่ยนแปลงการตูนเรื่องนี้ได้ ขนาดตัวฉันยังมีตัวตนในโลกการ์ตูนเลยนี่ 

ฉันจะช่วยผู้หญิงคนนั้นให้สมหวังเรื่องความรักกับกีอึนเอง คอยดูเถอะ!