ไอเดียร์เดินเกาท้ายทอยตามหาพ่อกับลูกในชั่วโมงต่อมา แต่กลับเห็นทิวลูกน้องของชายหนุ่มอุ้มริกเตอร์มุ่งหน้ามาหาเธอแทน ร่างกายสั่งให้เธอยืนแขนรับลูกน้อยจากอ้อมแขนแกร่งของทิวด้วยความงุนงง

 

"ชาริทล่ะ" ไอเดียร์เอ่ยถามพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยให้ลูกชายซบแก้มนุ่มนิ่มลงซอกคอ คนที่ให้คำตอบกลับเป็นลูกชาย

 

"ป๊า~" มือน้อยน้อยชี้ไปทางประตูทำให้ไอเดียร์เหลือบมองหน้าทิวเพียงนิด

 

"นายบอกเพียงว่าให้พานายน้องมาส่งครับ" รายงานจบร่างสูงโปร่งของลูกน้องชายหนุ่มก็สาวเท้ายาวออกไปอย่างเร่งรีบ

 

ไอเดียร์กลอกดวงมองหน้าลูกชาย ในตอนที่ริกเตอร์ผละใบหน้าขึ้นสบตาเธอเช่นกัน มือน้อยๆยังชี้ไปด้านนอกประตูทำให้เธอตัดสินใจเดินตามทางที่ลูกชายบอกทาง เหมือนเขากำลังสื่อสารอะไรบางอย่างกับแม่

 

"หมำๆ ป๊า~" มือน้อยๆตีเข้าที่ไหล่มน เรียกให้ไอเดียร์กวาดสายตาไปหยุดที่ร่างสูงโปร่งที่กำลังโก่งตัวอาเจียนอยู่ด้านนอก โดยมีทิวคอยยืนน้ำลูบแผ่นหลังกว้างให้

 

ไม่รู้ว่าจิตใต้สำนึกหรือความผูกพันสั่งให้เธอเดินเข้าไปดูอาการ ในขณะนั้นเองทำให้ทิวก้าวถอยหลังห่างแล้วรับริกเตอร์ไปอุ้มอย่างรู้งาน

 

บางครั้งก็แอบคิดในใจว่าลูกน้องของชาริทถอดนิสัยมาแบบเดียวกันหรือเปล่า แต่ถึงอย่างนั้นก็นึกขอบคุณที่พวกเขาคอยอำนวยความสะดวกให้ ไอเดียร์ละความสนใจจากทิวและหันไปลูบแผ่นหลังกว้างให้ชาริทแทนหลังเสียงอาเจียนดึงสติเธอกลับ

 

"ค่อยยังชั่วหน่อย" มาเฟียหนุ่มบ่นพึมพำเสียงเบาเมื่อได้กลิ่นอ่อนโยนคล้ายกับยาดมชูกำลังชิ้นดี ช่วยให้สดชื่นขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ หรืออาจเป็นเพราะลูกน้องเขาเปลี่ยนน้ำหอมกลิ่นใหม่ก็เป็นได้

 

"มึงใช้น้ำหอมกลิ่นนี้นะ ทีละ..." เมื่อตั้งท่าจะเงยขึ้นพูดกับลูกน้องหลังบ้วนปากเสร็จ ก็เป็นอันต้องชะงักเมื่อพบว่าเป็นหญิงสาว คิ้วมนสวยเลิกขึ้นสูงราวกับเธองุนงงเล็กน้อย

 

"นายไม่สบายเหรอ"

 

หัวใจแกร่งอดเต้นแรงกับคำถามเป็นห่วงเป็นใยไม่ได้อยู่ดี ทำไมต้องรู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้ผู้หญิงตรงหน้าด้วย เพียงแค่เธอมาทำดีด้วยก็รู้สึกคาดหวังกับอะไรหลายๆอย่างทั้งที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน

 

"แค่อาเจียน สงสัยเมื่อเช้าไม่ได้ทานข้าว หรือไม่ก็เป็นโรคกระเพาะ" เดี๋ยวนะ! ทำไมเขาต้องรายงานเธอละเอียดถี่ถ้วนด้วย ในเมื่อปกติเขาแทบไม่ต้องอธิบายให้ยืดยาวกับใครเลย กลับกัน ต้องเป็นคนอื่นสิคอยรายงานเขาให้ละเอียดถี่ถ้วน

 

"ไปหาหมอไหม นายดูหน้าซีดๆนะ" ไอเดียร์เขย่งเท้ายื่นหลังมือแตะบนหน้าผากคนตัวโตอย่างถือวิสาสะ ทำเอามาเฟียยืนนิ่งราวกับเด็กถูกผู้ใหญ่หลอกล่อ

 

"ไม่เป็นไร ฉันขึ้นไปนอนพักก่อน" เขาดันมือเรียวออกห่างใบหน้า ก่อนจะปลีกตัวออกไปท่ามกลางสายตาเต็มไปด้วยคำถามทั้งสามคู่ การได้นอนหลับพักผ่อนในห้องเงียบสงบน่าจะทำให้เขาหายจากอาการบ้าๆพวกนี้ ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกง่วงและอ่อนเพลียทั้งที่ร่างกายแข็งแรงมาโดยตลอด ไหนจะท้องไส้ปั่นป่วนอีก อาจจะเป็นเพราะพักผ่อนน้อยก็ไม่ทราบแน่

.

.

"ชาริท"

 

"อื้อ~" ชาริทครางหงุดหงิดในลำคอเมื่อความเปียกแฉะระคนอ่อนนุ่มคลอเคลียแก้มสาก ปลุกให้เขาตื่นขึ้นอีกทีหลังงีบหลับไปได้หนึ่งชั่วโมงเต็ม ใบหน้าคมถูกใครสักคนยุ่มย่ามจนต้องเปิดเปลือกตาขึ้นดูให้แน่ว่าสิ่งนั้นคืออะไร

 

ครั้นตั้งท่าจะอ้าปากเป็นต้องกลืนคำเหล่านั้นลงลำคอเมื่อพบว่าเป็นลูกน้อยกำลังกะพริบตาปริบๆ ผละใบหน้าเงยขึ้นสบตาพ่ออย่างไร้เดียงสา ลมหายใจถูกพ่นออกพรืดยาว เขายกมือหนาลูบศีรษะของลูกชายเบาๆด้วยความเอ็นดู

 

ทันทีที่แหงนหน้าขึ้นมองก็พบว่าหญิงสาวนั่งอยู่ข้างขอบเตียง ชาริทจึงผลุนผลันดันตัวลุกขึ้นไปเอนตัวหนุนศีรษะลงบนหน้าตักของเธออย่างถือวิสาสะ ไอเดียร์ดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ผลักไส

 

"ชาริท ลุกขึ้นทานข้าวต้มก่อนเร็วจะได้กินยา"

 

"ไม่หิว"

 

ไอเดียร์ถอนลมหายใจอย่างเอือมระอา มองดวงตาแป๋วลูกชายเพียงนิดก่อนจะหันกลับมาจ้องใบหน้าคม หากเขาไม่ยอมทานยาเพื่อบรรเทาอาการแล้วจะหายได้อย่างไร หากรอหายเองตามธรรมชาติก็คงต้องใช้เวลา

 

"ไม่ยอมทานอะไรเลยมันจะดีขึ้นไหม" ไอเดียร์ก้มมองเสี้ยวหน้าคม ไม่รู้อะไรดลใจให้เธอยกมือเรียวลูบหัวชายหนุ่มเบาๆ

 

"มันกินไม่ได้" เสียงงัวเงียตอบก่อนคนตัวโตจะพลิกตะแคงหันใบหน้าคมเข้าหาหน้าท้องแบนราบ ทำเอาเจ้าของตักหายใจไม่ทั่วท้องไปในทันที สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นพ่นกระทบผิวผ่านเสื้อยืดสีขาวอยู่รอมร่อ

 

"หนุนหมอนดีกว่าไหม ริกครับหยิบหมอนมาให้แม่หน่อยลูก" เธอบอกกับเขา จากนั้นหันไปพูดกับลูกชายประโยคหลัง ริกเตอร์เอียงคอเล็กน้อยก่อนยื่นมือเล็กหยิบหมอนใบใหญ่ลากส่งให้แม่ตามคำขอ

 

"ไม่เอา หมอนมันนุ่มไป" ชาริทกระฟัดกระเฟียดราวกับเด็กถูกขัดใจ

 

ไอเดียร์กลั้นหัวเราะเมื่อริกเตอร์คลานเข้ามาชะโงกมองหน้าพ่อราวกับอยากรู้อยากเห็นสีหน้าคนงอแง แยกไม่ออกว่าตอนนี้ระหว่างเขากับลูกใครกันแน่ที่เป็นเด็ก

 

"นายเหมือนเด็กนะตอนนี้ รู้ตัวไหม อ้ะ!" เจ้าของประโยคสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อท่อนแขนแกร่งตวัดกอดรอบเอว และนั่นก็ทำให้เขากอดลำตัวลูกน้อยไปพร้อมกัน

 

"ฉันเกิดก่อนเธออีก"

 

"รู้แล้ว แต่ว่าตอนนี้นายลุกขึ้นทานข้าวจะได้ทานยาก่อนดีไหม นายเป็นแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ" เธอพยายามเกลี้ยกล่อม

 

"เป็นห่วงฉันหรือไง" มือน้อยของริกเตอร์แตะบนริมฝีปากหยักได้รูปทำให้เจ้าของคำพูดเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง เขาอมยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสายตาเต็มไปด้วยคำถามของลูกชาย ช่างขี้สงสัยเหมือนแม่เสียจริง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าคำถามเมื่อครู่นี้ทำเอาไอเดียร์อ้ำอึ้งไปสักพัก

 

"ถ้านายสบายดี ฉันก็จะได้สบายใจ" การที่เราจะกลับไปยืนอยู่จุดเดิม อย่างน้อยแค่รับรู้ว่าเขาสบายดีก็เพียงพอแล้ว

 

"จะไปจากฉันแล้วยังให้ความหวังฉันอีกนะ" เขาเค้นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน สายตายังเพ่งมองเสื้อยืดสีขาวไม่ได้เงยขึ้นสบตาแต่อย่างใด

 

"หึ ทำเป็นพูดเข้า" ใครกันแน่ที่กำลังให้ความหวัง ไม่ใช่เขาหรอกหรือที่ทำเหมือนไม่อยากให้เธอไป แต่มันกลับไร้ความชัดเจนจนกระดากอายหากคิดเข้าข้างตัวเอง

 

"ถ้าพรุ่งนี้ฉันอาการหนัก ใครจะดูแลฉัน"

 

"นายมีลูกน้องเยอะแยะ"

 

"..."

 

"ถ้าไม่ไหวและไม่มีคนดูจริงฉันจะแวะมาเยี่ยมแล้วกัน" แม้ใจจริงเธออยากดูแลเขาต่อก็ตาม ทว่าไม่มีเหตุผลที่จะต้องเป็นห่วงเป็นใยเขาอะไรมากนัก ลูกน้องเป็นร้อยเป็นพันบวกกับเงินจำนวนมากคงจ้างพยาบาลพิเศษให้มาช่วยดูแลได้ไม่ยาก เผลอๆดูแลปรนนิบัติดีกว่าเธออีกด้วยซ้ำ

 

"ถ้าฉันถึงขั้นเข้าโรงพยาบาลล่ะ" ไอเดียร์ชะงักไปเล็กน้อย ขณะเดียวกันชาริทก็พลิกตัวนอนหงายเงยหน้าขึ้นสบตา หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ ได้สติอีกครั้งในตอนที่ลูกชายปีนป่ายขึ้นมาบนหน้าตักแทบจะนั่งบนไหล่กว้างของพ่ออยู่รอมร่อ

 

"นายแข็งแรงจะตายนิ"

 

"ถ้าฉันตายล่ะ"

 

เเปะ!

ฝ่ามือน้อยตีเข้าริมฝีปากหยักได้รูปทำเอาคนเป็นพ่อสะดุ้ง ไอเดียร์เองก็ดูตกใจที่ลูกชายทำราวกับฟังผู้ใหญ่รู้เรื่อง แต่ก็แอบสะใจเหมือนกันเพราะอย่างน้อยริกเตอร์ก็ทำหน้าที่แทนเธอหมดแล้ว อยู่ดีไม่ว่าดีพูดเรื่องถึงความเป็นความตายเป็นว่าเล่น

_____________________________________

วิธีเรียกร้องความสนใจจากเมีย 😂

บางบทมันอาจจะสั้นและทำให้นักอ่านค้างกันบ้าง (เล็กน้อย) ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับอารมณ์และทรงผมเทียร์ในแต่ละวัน 555555

ปรับอารมณ์แล้วไปปั่นเรื่องเฮียหลามต่อแป๊บ😆