"เธอนั่นแหละ หลอนหรือไง" ประโยคตอบกลับของชาริททำให้ไอเดียร์ขมวดคิ้วงุนงงเข้าไปใหญ่ เธอส่ายหน้าเบาๆพร้อมกับดันตัวลุกขึ้นนั่งตั้งท่าจะไปอาบน้ำ มัวแต่ต่อปากต่อคำประเดี๋ยวจะเข้างานสาย

 

"เธอ" เป็นอีกครั้งที่หญิงสาวต้องหยุดชะงัก เมื่อจู่ๆเขาก็เอ่ยรั้งเอาไว้ในตอนที่เธอตวัดผ้าขนหนูขึ้นพาดไหล่มน

 

"มีอะไรเหรอ" คิ้วมนสวยเลิกขึ้นสูงจังหวะเอี้ยวหน้ากลับมารอเอาคำตอบ

 

"วันนี้วันหยุด"

 

"ห้ะ! วันนี้วันหยุด?" ดวงตากลมเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจทวนประโยคตามหลังอัตโนมัติ ใช้ความเงียบให้เวลากับสมองได้นึกคิดตาม แต่ก็ต้องมึนงงมากยิ่งขึ้นเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์ ซึ่งเป็นวันทำงานปกติ ไม่ใช่วันหยุดตามที่มาเฟียหนุ่มบอกเลยสักนิด

 

"ฉันสั่งให้เธอหยุดก็คือหยุด" เขาอธิบายเพิ่มเติมในเวลาต่อมา สีหน้าสงสัยบ่งบอกว่าในหัวเต็มไปด้วยคำถามทันทีที่เธอตั้งท่าจะอ้าปากพูด

 

"ได้เหรอ? แล้วโบนัสล่ะ" ถึงจะยังไม่เข้าใจเท่าที่ควร แต่ก็ไม่ลืมนึกถึงเพื่อนอีกคนที่ร่วมฝึกงานที่เดียวกัน ป่านนี้โบนัสจะรู้เรื่องด้วยหรือเปล่า

 

"หยุด" เขาตอบห้วนๆแล้วหันไปให้ความสนใจกับลูกน้อย

 

"เหอะ!" ไอเดียร์กระแทกเสียงในลำคอ กลอกดวงตากลมมองบนอย่างเอือมระอา ชาริทคงใช้อำนาจในฐานะประธานบริษัทสินะ ถึงได้สั่งให้ใครไปทำงานหรือหยุดเป็นว่าเล่นไร้การบอกกล่าวล่วงหน้า

 

Rrrr Rrrr Rrrr

เสียงริงโทนโทรศัพท์มือถือดังขึ้นบนโต๊ะข้างหัวเตียง ดึงให้หญิงสาวกลับไปให้ความสนใจเดินไปคว้ามันขึ้นมากวาดสายตามองหน้าจออย่างเพ่งพินิจ ปลายนิ้วหัวแม่มือปัดรับเมื่อปลายสายโชว์เบอร์พี่ชาย

 

"ว่าไงคะคุณพี่ดรีม" ไอเดียร์ทำเสียงหยอกล้อเหมือนทุกครั้ง โดยไม่รู้ตัวเลยว่าพฤติกรรมดังกล่าวตกอยู่ใต้สายตาของสองพ่อลูก

 

[อีกหนึ่งชั่วโมง พี่น่าจะถึงบ้านพ่อของริกเตอร์นะ]

 

"พี่ดรีมรู้จักที่อยู่เดียร์ได้ไงคะ" ไอเดียร์ลดเสียงลงสนทนาแผ่วเบา เหลือบมองใบหน้าคมของชาริทเป็นระยะ

 

[พี่ขอจากติวเตอร์น่ะ ก็เดียร์ไม่ยอมให้ เลยกะว่าจะไปเซอร์ไพรส์ถึงที่เลย]

 

"เอ่อ... งั้นนัดร้านอาหารมาเลยก็ได้ค่ะวันนี้หยุด เดี๋ยวเดียร์พาลูกไปหาก็ได้" เธอคงไม่กล้าขออนุญาตชายหนุ่มให้พี่ชายเข้ามาในเขตพื้นที่บ้านของเขา เพราะมันไม่จำเป็นที่สุภาพบุรุษทั้งสองจะต้องทำความรู้จักกัน และชาริทคงไม่พึงประสงค์ให้ใครเข้าออกในบ้านเป็นว่าเล่น

 

และก็เป็นไปตามที่ดรีมบอกไว้ เมื่อเขาขับรถเคลื่อนมาจอดหน้ารั้วบ้าน แล้วเหวี่ยงขาเรียวยาวลงจากรถตั้งท่าจะกดโทรหาน้องสาวอีกครั้งแต่ไอเดียร์ก็วิ่งมาเปิดประตูให้เสียก่อน

 

"พี่ดรีม!" หญิงสาวร้องเรียกดรีมเสียงดังอย่างลืมตัว ร่างกายทำหน้าที่วิ่งเข้าโผกอดพี่ชายด้วยความคิดถึง เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มที่เธอไม่ได้เห็นหน้าพี่ชายเลย เพียงแค่ฝ่ามืออุ่นลูบแผ่นหลังบางน้ำตาก็เอ่อคลอเบ้า

 

"ริกเตอร์คนโตมากแล้วสินะ" ดรีมก้มมองใบหน้าเปื้อนยิ้มคลอน้ำตาด้วยความเวทนา สงสารน้องสาวจับใจ ไม่รู้ว่าการที่ไอเดียร์อยู่ในบ้านหลังใหญ่เธอต้องใช้ชีวิตแบบไหน จะโดนคนอื่นในบ้านนี้กดขี่ข่มเหงหรือเปล่า

 

"ค่ะ พี่ดรีมไปนั่งเล่นเก้าอี้ตรงสวนข้างบ้านดีกว่า ตรงนี้เเดดร้อน" ไอเดียร์รั้งข้อมือหนาพี่ชายตั้งท่าจะพาดรีมไปยังจุดที่เธอเสนอ แต่ต้องเลิกคิ้วสูงเมื่อตนกลับเป็นฝ่ายถูกรั้งเสียเอง

 

"คะ? ไม่อยากไปหาริกเหรอคะ" ที่ผ่านมาดรีมเอาแต่ตัดพ้ออยากเจอหลาน แต่พอมีโอกาสทำไมถึงได้แสดงท่าทีราวกับว่าจะปฏิเสธ

 

"เดียวพี่ก็กลับแล้ว เพราะยังไงซะ พรุ่งนี้พี่ก็ได้เจอหลานอยู่ดี"

 

"พรุ่งนี้?"

.

.

ไอเดียร์ถอนลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าเดินทอดน่องกลับเข้ามาในบ้าน คำพูดของพี่ชายตลอดระยะที่ยืนสนทนากันพานให้รู้สึกใจหายเมื่อต้องจากบ้านหลังใหญ่ที่เธอได้ผูกพันโดยไม่รู้ตัว สองขาเรียวสวยหยุดชะงักเหมือนกำลังตกเป็นเป้าสายตา ดวงตากลมทำหน้าที่กวาดมองรอบๆก่อนไปอยู่ที่ร่างสูงโปร่งเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้

 

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" ไอเดียร์ถามอย่างชั่งใจ หลังกลับเข้าบ้านมาก็เห็นชาริทหน้าบึ้งใส่

 

"กอดกับชายอื่นในบ้านฉัน?"

 

"นั่นพี่ฉันเอง" เธอรีบแย้ง กลัวมาเฟียหนุ่มเข้าใจผิด

 

"จำเป็นต้องกอดกันแน่นขนาดนั้นไหม"

 

"คือ..." ประโยคนั้นทำให้คำพูดของพี่ชายลอยเข้ามาในหัว ไอเดียร์กระอักกระอ่วนเมื่อต้องบอกกับชายหนุ่มเรื่องสำคัญ คาดการณ์ว่าเขาน่าจะดีใจแต่เธอกลับรู้สึกตรงกันข้าม

 

"ยังไงซะเธอก็เป็นผู้หญิง อายลูกบ้าง" เขายังตำหนิจนลืมสังเกตสีหน้าอีกฝ่าย ขณะที่ลูกน้อยในอ้อมแขนแกร่งแหงนมองหน้าพ่อกับแม่สลับกันไปมา

 

"ชาริท"

 

"อะไร" มาเฟียหนุ่มตอบกลับเสียงห้วนๆอย่างเอาเรื่อง

 

"คือ... พี่ฉันบอกว่าพ่อชวนให้กลับไปอยู่บ้านแล้ว พรุ่งนี้พ่อจะมารับ" แม้ไม่อยากจะพูดคำนี้ออกไปตรงๆ แต่เสี้ยวความคิดก็อยากเห็นปฏิกิริยาของชายหนุ่มว่าเขาจะรู้สึกใจหายเหมือนเธอหรือเปล่า

 

"ว่าไงนะ"

 

"ฉันคงไม่รบกวนนายแล้ว"

 

"อืม" ชายหนุ่มพยักหน้าไร้ท่าทีอาลัยอาวรณ์

 

"..." ไอเดียร์เค้นเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน นึกสมเพชตัวเองที่แอบไปคาดหวังให้เขาอยากเหนียวรั้งเธอกับลูกเอาไว้ ทว่ามันกลับว่างเปล่า มีเพียงใหม่หน้านิ่งไม่แสดงความรู้สึกใดออกมาทั้งสิ้น

 

เขาอุ้มลูกเดินผ่านหน้าออกไปนอกบ้าน แม้เห็นลูกน้อยยื่นแขนจนสุดทั้งสองข้าง หมายจะให้คนเป็นแม่อุ้ม ชายหนุ่มก็ยังเมินเฉยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าริกเตอร์กำลังคว่ำปากเล็กน้ำตาคลอเบ้า เกยคางเล็กบนบ่ากว้างของคนอุ้ม ทอดสายตาละห้อยมองแม่ตลอดทาง

_______________________________________