หลายเดือนต่อมา

ไอเดียร์และโบนัสถูกส่งตัวให้เข้าฝึกงานที่บริษัทCHAR โดยที่พวกเธอทั้งสองไม่เคยยื่นเรื่องและไม่รู้อะไรก่อนหน้าด้วยซ้ำ ไม่ต้องสืบให้ยืดยาวว่าเป็นฝีมือใครทำให้พวกเธอทั้งสองคนมาเข้ารับการฝึกงานที่บริษัทของมาเฟียหนุ่ม

 

โชคดีที่การฝึกงานเป็นไปอย่างราบลื่นไม่มีอุปสรรคเท่าไหร่ ส่วนโบนัสจำต้องย้ายคอนโดชั่วคราวให้ใกล้สถานที่ฝึกงาน นี่คือเหตุผลเดียวที่ทำให้ไอเดียร์หงุดหงิดและต้องต่อว่าพ่อของลูกซ้ำแล้วซ้ำเพราะคอนโดแถวนี้ค่อนข้างแพงหลายเท่าตัว นอกเหนือจากงานที่ต้องทำเธอทั้งสองยังได้รับเงินในทุกๆเดือนเสมือนเป็นพนักงานบริษัท และนั่นก็เป็นนโยบายที่เพิ่งออกใหม่หมาดๆ

 

เดือนนี้ก็เป็นเดือนสุดท้ายสำหรับการฝึกงานที่นี่... สำหรับคนอื่นคงมองว่ามันดูเชื่องช้า แต่สำหรับไอเดียร์กลับรู้สึกว่ามันรวดเร็ว เหลือเวลาไม่ถึงเดือนก็จะจบการศึกษา นั่นเท่ากับว่าห้วงเวลาของเธอและชาริทกำลังจะหมดลงเช่นกัน

 

"ริกครับ ตื่นแล้วเหรอลูก" ไอเดียร์ปรือตาถามลูกชายหลังปากน้อยเปียกแฉะยื่นมาคลอเคลียแก้มเนียนคนเป็นแม่ อีกทั้งยังร้องอ้อแอ้ยื่นแขนเล็กปัดป่ายเฉียดใบหน้าคมของคนเป็นพ่อปลุกชาริทให้ตื่นขึ้นมา

 

"อืม~" ชาริทงัวเงียลูบหน้าเมื่อถูกรบกวน ดันมือเล็กลูกชายออกห่างแล้วเขยิบตัวตะแคงกอดร่างบางข้างๆราวเธอเป็นหมอนข้าง คิ้วเล็กของริกเตอร์เลิกขึ้นสูง ดึงตัวกลับไปนั่งมองพฤติกรรมของพ่อกับแม่ตามประสาเด็ก วางมือน้อยค้ำฟูกหนาทั้งสองข้างสำรวจอาการของพ่อแม่

 

"ชาริท ฉันจะไปฝึกงานสาย" คนตัวเล็กกระฟัดกระเฟียดในอ้อมกอด พยายามแกะท่อนแขนออกจากเอวคอดกิ่ว แทนที่ชายหนุ่มจะยอมคายพันธนาการออก ตรงข้ามกลับตวัดขายาวรัดท่อนล่างของลำตัวยิ่งอึดอัดเพิ่มเป็นสองเท่า

 

"อื้อ~ นอนก่อน"

 

"อายลูกบ้าง ลูกดูเราอยู่นะ" อยากจะบ้าตายเมื่อริกเตอร์นั่งดูพ่อนอนรัดแม่แน่นยิ่งกว่างูเหลือมด้วยรอยยิ้มแฉ่งโชว์ฟันน้ำนมสีขาวน้อยๆ คงจินตนาการว่าพ่อกับแม่รักกันถึงได้กอดรัดฟัดเหวี่ยงจนคนเป็นแม่เหนื่อยหอบ

 

"..." ใบหน้าจิ้มลิ้มเอี้ยวไปมองเสี้ยวหน้าคมพลางพ่นลมหายอย่างปลงตก ปกติชาริทไม่ใช่คนตื่นสายเลยสักนิด เขาค่อนข้างเคร่งในระเบียบและเวลายิ่งกว่าครูฝึกทหารเสียอีก

 

"นายขี้เซาไปนะพักนี้ เผื่อไม่รู้ตัว" ไอเดียร์เหน็บแนมแกมพูดความจริง สำรวจใบหน้าคมเกลี้ยงเกลาไร้ที่ติเสมือนฟ้าประทานความสมบูรณ์มาให้

 

"เธอก็อ้วนขึ้น เผื่อไม่รู้ตัว"

 

"นี่! เดี๋ยวแม่ตีปากให้"

 

"ม่าย~"

 

"..!" ไอเดียร์ชะงักหันมาทันจังหวะลูกชายโบกมือคล้ายกำลังห้ามปราบ อย่าบอกว่าริกเตอร์เข้าใจในสิ่งแม่กำลังต่อว่าพ่อของเขานะ?

 

ดวงตากลมกลอกกลิ้งไปมาอย่างคิดไม่ตก กลัวลูกจะซึมซับเอาพฤติกรรมก้าวร้าวจากตน หากจะบอกว่าลูกไม่เข้าใจอะไรก็คงจะเป็นไปได้ยากเพราะพัฒนาการของลูกชายค่อนข้างไวถ้าเทียบกับเด็กวัยเดียวกันแล้ว หญิงสาวรวบรวมสมาธิ ประสานดวงตากับลูกชายผู้มีแววตาเสมือนถอดแบบมาจากเธอ

 

"โอเคครับๆ แม่ไม่ตีพ่อนะ~ แต่ถ้าพ่อยังกอดแม่อยู่ แม่จะไปทำงานสายเอานะครับริก" ไอเดียร์พยายามคุยกับลูกชายตัวน้อยอย่างชัดถ้อยชัดคำช้าๆ เพื่อให้ลูกชายได้ทำความเข้าใจ

 

ริกเตอร์เอียงคอสีหน้าไร้เดียงสาเล็กน้อย เรียกรอยยิ้มจากแม่ได้อย่างง่ายดายไม่ว่าจะอริยาบทไหน ก่อนจะคลานข้ามลำตัวของแม่ใช้ฝ่ามือเล็กตีเข้าที่ใบหน้าคมของชาริท

 

"โอ้ย!" คนขี้เซาร้องเสียงหลงเปิดเปลือกตาอัตโนมัติ แม้แรงปะทะจะไม่มากเท่าที่ควรแต่เมื่อมันโดนบริเวณเปลือกตาก็รู้สึกเจ็บไม่น้อย อารมณ์หงุดหงิดหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อพบว่าเป็นฝีมือลูกชาย เขาพ่นลมหายใจพรืดยาวเมื่อไม่สามารถเรียกร้องอะไรได้

 

"สมน้ำหน้า" ไอเดียร์บิดยิ้มเยาะเย้ย แทนที่เขาจะชักสีหน้าใส่กลับให้ความสนใจกับลูกแทน ยกริกเตอร์ด้วยมือหนาทั้งสองข้างพลางดันตัวลุกขึ้นนั่ง ท่าทางน่ามันเขี้ยวบวกกับแววตากลมเหมือนแม่ อดไม่ได้ที่ชายหนุ่มจะหอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ให้ชื่นใจต้อนรับเช้าวันใหม่

 

ไอเดียร์อมยิ้มเมื่อนับวันชาริทยิ่งคลุกคลีกับเธอและลูกไม่เป็นอันทำงาน เขาเลิกจ้างพี่เลี้ยงโดยให้เจอาร์และลูกน้องช่วยกันดูริกเตอร์ อีกทั้งยังพาลูกชายไปทำงานด้วย ในช่วงพักเที่ยงไอเดียร์ถึงเข้ามาดูเเลลูกช่วยอีกแรง

 

ด้านโบนัสยังดูตื่นเต้นหลังรู้ว่าไอเดียร์มีลูกแล้ว แถมยังน่ารักน่าชังมากอีกด้วย บางวันแอบขอไอเดียร์อุ้มระหว่างพ่อของริกเตอร์ไม่อยู่ เพราะกลัวว่าชาริทจะหวงลูกราวกับจงอางหวงไข่

 

"ป๊า~" ชาริทเผลอยิ้มกว้างอย่างลืมตัวหลังลูกชายเรียกเสียงใส ดวงตากลมมนเปล่งประกายไม่ละไปจากการสบตา รู้สึกดีทุกครั้งที่มือเล็กนุ่มนิ่มยื่นมาสัมผัสกับแก้มสากคล้ายกำลังหยอกล้อ

 

"ไปเปลี่ยนแพมเพิสกันดีกว่าเนอะ" มาเฟียหนุ่มคุยกับลูกชายน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นอุ้มลูกไปวางบนเบาะคลานด้านล่างจัดการฉีดแพมเพิสชิ้นเดิมออกแล้วสวมชิ้นใหม่ให้อย่างเบามือเท่าที่จะทำได้

 

"หม่ำ หม่ำ" ปากเล็กร้องประท้วงหาน้ำนม คว่ำปากน้อยลงบีบน้ำตาคลอสั่นระริก กินเก่งจนขาเเละและป้อมๆเต็มไม้เต็มมือจนน่าหยิก

 

"อ้อนเหรอครับ"

 

ริกเตอร์หยุดการเคลื่อนไหวในขณะที่น้ำใสๆยังคลอเบ้า เอียงคอสีหน้าสงสัย อีกครั้งที่เขาคลี่ยิ้มอย่างเก็บไม่มิด มีความสุขในแบบที่มาเฟียแดนมังกรไม่เคยสัมผัสมาก่อน ใบหน้าคมยังคงเปื้อนยิ้ม

 

ไอเดียร์ก็เผลออมยิ้มตามก่อนจะเอนตัวนอนเท้าคางบนเตียงมองหน้าชาริท ในหัวผุดคำพูดบางอย่างเขาเคยใช้กับเธอที่โรงพยาบาลหลังคลอดวันนั้น

 

"ชาริท" ความเงียบถูกทำลายลงด้วยเสียงของไอเดียร์ เธอยังไม่ไปอาบน้ำเพราะโอกาสจะได้เห็นภาพแบบนี้ ที่พ่อลูกนั่งคุยกันช่างหาชมได้ยากจึงขอเกเรนอนเท้าคางมองเสียก่อน ...ก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีกแล้ว

 

"หื๊ม?" คิ้วดกเข้มเลิกสูงเชิงถาม จู่ๆคนเรียกก็เงียบไปทำให้เขาเอียงหน้าไปเอาคำถาม

 

"เสพหรือขาย"

________________________________________

ริกเตอร์อุทาน "คุณพระ!"😱

***เรื่องพี่หลามต่อพรุ่งนี้นะฮับ ง่วงแย้วววว