"ไอเดียร์" เสียงติวเตอร์อาจารย์ประจำวิชาเรียกความสนใจจากเจ้าของชื่อที่กำลังตั้งท่าจะก้าวออกจากห้องเรียนหลังเลิกคลาสให้หันขวับอัตโนมัติรวมไปถึงชาริทด้วย

 

"คะอาจารย์" อยู่ในห้องเรียนเธอก็ยังให้เกียรติติวเตอร์และเคารพเขาในสถานะอาจารย์ พึงคำนึงเสมอว่าตนเป็นลูกศิษย์ แต่ถ้าเมื่อไหร่เยื้องกรายเข้าไปในบริษัท นั่นเท่ากับว่าเธอกับติวเตอร์มีสถานะเป็นลูกจ้างกับนายจ้าง

 

"ขอคุยด้วยหน่อย" ไอเดียร์กระอักกระอ่วนเล็กน้อย เอียงหางตามองใบหน้าคมของมาเฟียหนุ่มซึ่งเขาก็ไม่ยอมปลีกตัวออกห่าง ยังคงทำหน้าเคร่งขรึมจ้องติวเตอร์ราวกับมีบางอย่างในใจ ไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าชาริทกำลังนึกคิดอะไรอยู่

 

"ชาริท ฉันขอคุยกับอาจารย์ส่วนตัวก่อนนะๆ" เธอทำเสียงออดอ้อนเล็กน้อย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าการกระทำดังกล่าวพานให้หัวใจแกร่งคนเย็นชาสั่นไหว

 

"แล้ว?"

 

"นายออกไปรอที่หน้าลิฟต์กับโบนัสก่อนได้ไหม" โบนัสถึงกับเลิ่กลั่ก แฟนหนุ่มของไอเดียร์ราวกับพวกมาเฟียเธอเองก็ยังนึกกลัวใจอยู่ ไม่รู้ถ้าพลั้งปากหรือทำตัวไม่เข้าหูเข้าตาวันรุ่งประเดี๋ยวจะกลายเป็นศพหน้าหนึ่งหรือเปล่าไม่ทราบชะตากรรม

 

"จะดีเหรอเดียร์" โบนัสขยับแว่นเล็กน้อย ถามไอเดียร์อย่างชั่งใจ อย่างน้อยให้อีกฝ่ายรับประกันว่าเธอจะปลอดภัยก็ยังดี

 

"ดีสิ" ไอเดียร์ฉีกยิ้มกว้างให้โบนัสคลายกังวล นึกตลกเมื่อเห็นใบหน้าถอดสีของเพื่อนเรียนรุ่นน้อง มีเพียงถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ของโบนัสก่อนเธอจะผายมือเชิญมาเฟียหนุ่มออกไป

 

"เชิญค่ะ"

 

"..." ชาริทกระแทกลมหายใจชักสีหน้าใส่ไม่พอใจเป็นอย่างมาก ถึงอย่างนั้นก็สาวเท้าออกไปโดยมีโบนัสเดินตามหลังต้อยๆ

 

"พี่ไม่รู้ว่าเดียร์กำลังทำอะไรอยู่ แต่มันคงไม่ควรที่จะให้คนนอกเข้ามานั่งเรียนในคลาส รายวิชานี้เป็นของพี่พี่อนุโลมได้ แต่ถ้าเป็นรายวิชาของอาจารย์วิชาอื่นล่ะ"

 

"..." คนถูกตักเตือนเม้มปากแน่นเมื่อไม่รู้จะอธิบายยังไงดี มันเป็นจริงตามที่เขาต่อว่าทุกประการ มือเล็กประสานกันเอาไว้พอหลวมๆ

 

"ทีหลังมีอะไรก็บอกเขาไปตรงๆ เราโตแล้วนะจะทำตามใจตัวเองเหมือนเด็กไม่ได้ พี่มีเรื่องจะคุยกับเราแค่นี้ ไว้เจอกันอีกทีที่ทำงาน" อาจารย์หนุ่มบอกเสียงนิ่ง ก่อนเขาจะเก็บคอมพิวเตอร์พกพา แล้วถือเดินผ่านหน้าออกไป

 

"ค่ะ" ไอเดียร์ก้มรับคำเสียงแผ่วเบา เงยหน้ามองตามแผ่นหลังกว้างสายตาละห้อย อารมณ์เศร้าหมองเพียงไม่ถึงยี่สิบนาทีเป็นต้องหงุดหงิด ไม่ว่าจะเดินไปไหนทุกย่างก้าวเป็นต้องถูกจับตามองจากสายตาหลายคู่ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเพราะใครที่ทำเธอพานตกเป็นเป้าสายตาด้วย

 

"เฮ้อ... สุดท้ายได้กินข้าวกล่องสำเร็จรูป" โบนัสถอนลมหายใจวางกล่องข้าวผัดสามกล่อง พลางทิ้งตัวนั่งลง เยื้องกับชาริท เปิดฝากล่องสำเร็จรูปเลื่อนไปวางตรงหน้าผู้ชายคนเดียวบนโต๊ะ ต่อด้วยไอเดียร์และของตนในขณะที่เพื่อนสนิทถือขวดน้ำมาตามหลัง

 

"นักศึกษาผู้หญิงมองกันยกใหญ่เลยนะ นายกลับไปได้เเล้ว ให้พี่เจมาแทน" ไอเดียร์กระแทกขวดน้ำเปล่าลงบนโต๊ะด้วยอาการไม่ชอบใจอย่างเก็บไม่มิด ในบรรดานักศึกษาใต้ตึกคณะคงมีเพียงโบนัสคนเดียวเท่านั้นที่นั่งนิ่งไม่ได้ใช้สายตาทอดสะพานหาชายหนุ่ม

 

"แล้ว?" คนถูกไล่เลิกคิ้ว

 

"หงุดหงิด" หญิงสาวถลึงตาใส่เมื่อชาริทยังนิ่งเฉย ก่อนทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ โบนัสที่ไม่ได้ใส่ใจกับคู่รักอะไรมาก แกะถุงน้ำจิ้มราดลูกชิ้นทอดในถุง

 

"หึงแฟนหรอเดียร์" ไอเดียร์ชะงักกับคำถามตรงไปตรงมาของโบนัส ก่อนเจ้าของประโยคจะจิ้มลูกชิ้นเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆไม่ได้คิดอะไรมากเพราะคิดว่าเป็นธรรมชาติของคนเป็นแฟนกัน

 

"เปล่า ใครจะไปหึง หึงทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย" ไอเดียร์ควานหาช้อนตั้งท่าจะใช้ตักข้าวกลบเกลื่อน

 

"เดียร์" ทว่าโบนัสฝั่งตรงข้ามกลับรั้งข้อเเขนเสียก่อน

 

"หื๊ม?"

 

"ใช้หลอดตักข้าวไม่ได้นะ" สีหน้าคิดหนักของโบนัสทำให้ไอเดียร์เลื่อนสายตาไปที่พันธนาการ ก่อนจะพบว่าหลอดน้ำดื่มอยู่ในมือเธอเป็นจริงทุกประการ

 

"ฉิบหาย" ไอเดียร์สบถคำหยาบ อยากแทรกแผ่นดินหนีคนข้างๆ ไม่รู้ตอนนี้ชาริทกำลังรู้สึกแบบไหนหลังได้เห็นพฤติกรรมเผลอลืมของเธอ มือเรียวดึงหลอดกลับมาวางลงตำแหน่งเดิม ลนลานไปหมดหยิบจับอะไรก็ร่วงล่นจนโบนัสต้องช่วยหยิบช้อนให้

 

"แฟนเดียร์ไม่ทานข้าวเหรอคะ" โบนัสเงยหน้าขึ้นถามหลังเพิ่งสังเกตเห็นว่าชาริทไม่ยอมทานอะไร ดื่มเพียงน้ำเปล่าเท่านั้น ต่างจากไอเดียร์ที่ทานข้าวแทบไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตาใครราวกับคนหนีความผิด

 

"ใครบอกว่าฉันเป็นแฟนเพื่อนเธอ" ชาริทตอบกลับเสียงนิ่งทำเอาเจ้าของคำถามใบหน้าเจื่อนลง ชายหนุ่มคงไม่คิดจะเป็นมิตรกับใครถึงตัดบทสนทนาไร้ความเห็นใจคนฟัง

 

ไอเดียร์คว้าขวดน้ำขึ้นดื่มหลังรู้สึกอิ่มบวกกับสถานการณ์ตึงเครียด ไม่รู้มาเฟียหนุ่มจะหยิ่งทะนงไปถึงไหน เกิดมามีญาติคบหาบ้างไหมก็ไม่รู้ เห็นใจก็แต่เพื่อนที่ต้องมาหน้าเสียเพราะปากร้ายๆของเขา

 

"งั้นก็แสดงว่า..." โบนัสครุ่นคิดอีกครั้ง กลอกดวงตากลมไปที่ชาริทสลับกับไอเดียร์ บรรยากาศบนโต๊ะของพวกเธอเงียบมิดไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงคลื่นบริบทโดยรอบสอดแทรกมาเป็นระยะ

 

"..." ไอเดียร์อมน้ำไว้ในกระพุ้งแก้ม ก่อนกลืนมันลงคอช้าๆรอโบนัสพูด

 

"เป็นผัวเดียร์เหรอคะ"

 

เจ้าของชื่อในประโยคแทบช็อกกับคำถาม ไม่คิดว่าคำๆนั้นจะหลุดจากปากผู้หญิงเรียบร้อยอย่างโบนัส นอกจากโบนัสจะไม่สะทกสะท้านแล้วยังขยับแว่น ดื่มน้ำเปล่าอย่างใจเย็น

 

"ชาริท ...คือโบนัสแค่เข้าใจผิด" เพราะเธอไม่เคยบอกเรื่องส่วนตัวกับโบนัสเลย ให้ตายสิเดียร์! ทำไมใจสั่นมือสั่นไปหมดแบบนี้ เป็นอีกครั้งที่เธอเสียอาการ

 

"แล้ว?"

 

"ฉันขอโทษแทนเพื่อนด้วย"

 

"ไม่ได้ว่าอะไร"

 

"อ้าว เเล้วสองคนเป็นอะไรกันคะ" หญิงสาวสุดเฉิ่มทำหน้าผิดหวังเล็กน้อย อุตส่าห์เข้าใจว่าสองหนุ่มสาวรักกัน พฤติกรรมหึงหวงของหญิงและชายชัดเจนจนเก็บไม่มิด

 

"ผัวกับเมีย" ชายหนุ่มให้คำตอบใบหน้านิ่ง ปรายตามองติวเตอร์เดินผ่านในระยะไม่ไกลนักจงใจให้อีกฝ่ายได้ยิน ประกาศกร้าวกลายๆว่าหญิงสาวข้างกายมีเจ้าของแล้ว

 

"โอเค ชัดค่ะ"

 

"โบนัส" ไอเดียร์เค้นเสียงตำหนิคนตรงข้ามที่กำลังดีอกดีใจเกินเหตุ ใบหน้าจิ้มลิ้มเห่อร้อนเปลี่ยนสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอายปนลำบากใจเมื่อเลื่อนสายตาไปประสานกันกับติวเตอร์พอดี ก่อนที่บุคคลดังกล่าวจะเป็นฝ่ายละสายตาแล้วเดินออกไป

 

"ถ้ายังไม่เลิกมองมันพ่อจะตีตาแตก" ใบหน้าคมเอียงเข้าหากระซิบข่มขู่ กล้าดียังไงมองตามชายอื่นเหมือนกำลังอาลัยอาวรณ์ต่อหน้าพ่อของลูก

______________________________________

ก็ไม่คิดว่าจะค้างกันขนาดนี้ ขอบคุณที่ชื่นชอบนะฮับ😁 ช่วงนี้อาจจะลงไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไหร่เน้อ แต่จะพยายามมาทุกวันแล้วกัน