รุ่งเช้า

ไอเดียร์มุ่ยหน้างัวเงียหลังแสงแดดผ่านหน้าต่างเล็ดลอดมากระทบใบหน้าในระดับสายตาพอดี ความหงุดหงิดสั่งให้เธอพลิกตวัดท่อนแขนเล็กและขาเรียวขึ้นพาดหาหมอนข้าง ทว่าความอ่อนนุ่มที่ควรได้กลับกลายเป็นว่ากำลังกอดชายหนุ่มอีกคน แรงกระแทกจากขาและแขนปลุกให้คนนอนหลับสะดุ้งตื่นอีกด้วย

 

ชาริทปรือตาขึ้นพลางปิดปากหาววอด เขาเหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้ม ที่เคลื่อนใบหน้ามนเกยพาดบนแผงอกกว้างราวกับเด็กขี้เซาไม่ยอมลืมตาตื่น ลมหายใจอุ่นถูกพ่นออกด้วยความเอือมระอา

 

ความเงียบเชียบช่วยให้สมองมีเวลาครุ่นคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ ไม่รู้นึกบ้าอะไรถึงได้หงุดหงิดเพียงแค่เธอพลั้งปากพูดจะมีครอบครัวใหม่ เพียงแค่จินตนาการว่าเธอยิ้มกว้างโดยมีเจ้านายหน้าอ่อนคอยอยู่เคียงข้างก็เดือดดาลอย่างไม่มีเหตุผล

 

"อื้อ~ สายหรือยัง" เสียงงัวเงียช่วยเรียกชาริทให้หลุดจากภวังค์เมื่อชั่วครู่ เขาดันหน้าผากมนออกห่างพลางดันขาเรียวเปลือยเปล่าออกแล้วดันลุกไปอาบน้ำไร้คำตอบกลับ มาเฟียหนุ่มใช้เวลาทำธุระจนแล้วเสร็จก่อนลงไปด้านล่างตั้งท่าจะออกไปรับลูกชายที่บ้านพักมารดา

 

"นายแม่บอกจะพานายน้อยมาส่งช่วงสายๆครับ" เสียงลูกน้องคนสนิททำให้ชาริทหยุดฝีเท้าอัตโนมัติ เขาเอี้ยวหน้ากลับมาเลิกคิ้วเชิงถามเล็กน้อย

 

"สายๆ?" ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเป็นแม่จะเห่อหลานได้ถึงขนาดนี้ ยังดีที่ไม่เอ่ยปากขอไปเลี้ยงเอง

 

"ครับ นายแม่สั่งน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋มาให้คุณไอเดียร์ เห็นบอกว่าเมื่อคืนเธอยังไม่ทานข้าวเลย"

 

"อืม เตรียมรอบนโต๊ะเลย" ชาริทพยักหน้าก่อนจะหันไปให้ความสนใจติดกระดุมเเขนเสื้อเชิ้ตสีขาว แล้วไปนั่งรอที่โต๊ะเตรียมทานมื้อเช้า รอเพียงไม่นานนักไอเดียร์ก็เดินหน้าแดงหลบสายตาในชุดใหม่ มาหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้เพราะท้องไส้ของเธอเริ่มร้องหาของกินหลังตื่นนอน

 

"ม๊าสั่งมาให้เธอ" มาเฟียหนุ่มบอกผู้มาใหม่เสียงเรียบ ในขณะที่อีกฝ่ายพยักหน้าหงึกๆไร้เสียงตอบกลับ บรรยากาศบนโต๊ะของว่างก่อนอาหารเงียบกริบอัตโนมัติ มีเพียงเสียงคลื่นและสายลมเย็นจากด้านนอกเล็ดลอดโกรกเข้ามาเป็นระยะ หญิงสาวรับรู้แต่เพียงว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาคู่หนึ่งทุกอริยาบท

 

"ทำไมจ้องฉันแบบนั้นล่ะ" ไอเดียร์เป็นเจ้าของคำถาม ก่อนยกถ้วยน้ำเต้าหู้อุ่นขึ้นดื่ม ดวงตากลมเลิ่กลั่กกลอกไปมาเมื่อถูกจ้องเหมือนกำลังถูกสอบสอบ

 

"พูดอะไรเมื่อคืน จำได้ไหม" ชาริทกอดอกถามเสียงนิ่ง

 

"จำได้สิ ฉันจำได้หมดเลย" คนถูกถามพยักหน้าหงึกๆ วางถ้วยแก้วลงอย่างเบามือพร้อมกับยิ้มแฉ่ง หยิบปาท่องโก๋มากัดคำโตด้วยความหิว

 

"ใครสั่งใครสอนให้หาผัวใหม่" คำถามจากมาเฟียหนุ่มทำให้หญิงสาวชะงักไปทำหน้าครุ่นคิด

 

"ฉันพูดให้นายฟังด้วยหรอ" ดวงตากลมกะพริบปริบๆสีหน้างุนงง ใช่แล้ว! เธอจำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง

 

"ไอเดียร์!"

 

"ฉะ...ฉันพูดเล่นกับแม่นายเอง ว่าแต่... เมื่อคืนฉันเมาจริงๆหรอ"

 

"ยังจะถามอีก" ชาริทเค้นเสียงผ่านไรฟันจ้องหน้าอย่างคาดโทษ อยากจะบ้าตาย นอกจากแม่ตัวดีไม่สำนึกผิดแล้วยังไม่ยอมรับความจริง มิหนำซ้ำยังลอยหน้าลอยตานั่งดื่มน้ำเต้าหู้ต่อโดยไม่สะทกสะท้านกับสายตาอาฆาตเลยสักนิด เธอคงไม่รู้ตัวว่าใบหน้าใสซื่อมันพานให้เขารู้สึกหงุดหงิด

 

"จะชวนทะเลาะทำไมเล่า คนไทยด้วยกัน" หญิงสาวพยายามเบี่ยงประเด็น ทั้งที่หัวใจข้างในเต้นโครมครามอย่างบ้าคลั่ง เพราะทุกครั้งสายตาเชือดเฉือนประสานมาสบตาราวกับว่าอีกไม่นานนักเขาจะกระโจนเข้ามาบีบเสียให้ได้

 

เธอกลบเกลื่อนความรู้สึกพวกนั้นด้วยการนั่งดื่มน้ำเต้าหู้ไปเรื่อยๆ ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยสักนิดมันเหมือนกำลังยืนโดดเดี่ยวท่ามกลางป่าช้าอันแสนวังเวง สายตาของชาริทมันเยือกเย็นจนสามารถแช่แข็งเธอได้ในจินตนาการ

 

"อย่าให้รู้ว่าพูดอีก" ชาริททิ้งท้ายแกมข่มขู่

 

"โธ่... นั่นมันเรื่องอนาคตในวันข้างหน้า" เธอแย้งเป็นนัยๆ เอื้อมมือไปหยิบทิชชู่มาซับริมฝีปากหลังดื่มน้ำเต้าหู้จนหมด พร้อมกับวางถ้วยแก้วลงอย่างเบามือพลางๆ

 

ทั้งที่เป็นฝ่ายพูดขึ้นเองหัวใจกลับกระตุกวูบรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก สุดท้ายแล้วในอนาคตทั้งเขาและเธอก็ต้องต่างใช้ชีวิตใครชีวิตมัน มองไม่ออกเลยว่าต่อไปจะเป็นยังไงบ้าง

 

"งั้นสิ"

 

"อืม ใช่"

 

"ถ้าม๊าขอริกไปเลี้ยงล่ะ"

 

"..." ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก มือเรียวกระชับเข้าหากันอัตโนมัติ ปล่อยความเงียบให้เวลากับสมองได้ครุ่นคิดหาเหตุและผลในหลายๆเรื่องอย่างพร้อมเพรียงกัน ใครมันจะอยากห่างไกลลูกตัวเองล่ะ ถ้าตรงนั้นสุขสบายและเหมาะสมกับสิ่งที่ลูกควรได้รับ คนเป็นแม่ก็ต้องปล่อยลูกไปมันถูกแล้ว จะเห็นแก่ตัวพาลูกมาลำบากกับตัวเองทำไม

 

ยอมรับว่ามันแสนเหนื่อยเมื่อต้องเลี้ยงลูกไปด้วยพร้อมกันกับเรียน เงินเก็บก็เริ่มร่อยหรอลง แม้จะมีเงินเดือนสำหรับการทำงานในช่วงเสาร์อาทิตย์ที่ติวเตอร์จ่ายให้ แต่มันคงไม่เพียงพอสำหรับสองแม่ลูกหากครบกำหนด ในใจนึกอยากโทษโชคชะตาทำไมไม่ให้เธอเกิดมาร่ำรวยบ้าง ดวงตากลมเริ่มสั่นคลอนทันทีที่น้ำตาเคลื่อนไหวเอ่อคลอเบ้า

 

"ร้องทำไม" ชายหนุ่มรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อคนตัวเล็กตั้งท่าจะร้องไห้ออกมา เขาแค่พูดลองใจไม่ใช่จะจับเธอแยกกันกับลูกซะหน่อย ให้ตายสิ! เกิดมาไม่เคยรู้สึกผิดกับน้ำตาใครแบบนี้นอกจากแม่ตัวเอง

 

"เปล่า" ไอเดียร์ปฏิเสธเสียงสั่นเครือตรงข้ามกับความรู้สึก ใบหน้าจิ้มลิ้มเชิดขึ้นกลอกตาขับไล่ขบวนน้ำใสๆ ยกมือเช็ดคราบเปียกชุ่มบริเวณหางตาพอลวกๆ

 

เขามองตามมือเรียวในตอนที่เธอยื่นเก็บถ้วยและจานเงียบๆราวกับคนละคน ใครมันจะไปรู้ว่าคำพูดเพียงไม่กี่ประโยคสามารถกระตุ้นความรู้สึกของเพศหญิงได้เร็วขนาดนี้ ทั้งที่ปกติไอเดียแทบจะเถียงต่อปากต่อคำใบหน้าใสซื่อจนเขาหงุดหงิดเสียเอง

_______________________________________

กดไลก์ให้น้องหน่อยน้าาาา แลกกันๆ

จะเอาอะเปล่า 2 ตอนอ่ะ อิอิ😁😁😁