เกี๊ยว… 

หลังจากพี่เจ้ากลับไปได้สักพัก  คนของพี่เจ้าก็เอาข้าวของเครื่องใช้ของฉันมาให้  ฉันใช้เวลาจัดห้องไม่นานนักก็เสร็จเรียบร้อยเพราะข้าวของไม่เยอะมาก  คิดว่าจะนอนพักสักหน่อยเพราะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว  แต่ก็มีสายเรียกเข้าจากเบอร์คุ้นเคยโทรเข้ามาอีก 

  

ครืด  ครืด  ครืด 

สายเรียกเข้า >>> พี่ทัพ 

  

“เฮ้อ!  โทรมาอีกแล้ว”  ฉันฟุบหน้าลงกับหมอนด้วยความเหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นชื่อของใครบางคนโชว์ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ  นี่ไม่ใช่สายแรกที่พี่เขาโทรมาหาฉัน  ตั้งแต่ที่ฉันก้าวขาขึ้นรถพี่เจ้าถิ่นและพี่เขาวิ่งตามจนเลยหน้าผับมา  ฉันก็ต้องตัดสายพี่เขาทิ้งเป็นว่าเล่นเพราะเขาเอาแต่โทรเข้ามาตลอด 

  

“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว  ขอนอนพักก่อนไม่ได้รึไง”  ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนจะปิดเสียงโทรศัพท์มือถือเอาไว้แล้วนอนต่อ  ถึงในใจจะมีอะไรมากมายที่อยากพูดคุยกับพี่เขาแต่อีกใจก็เตือนตัวเองว่าให้ก้าวออกมาไม่งั้นจะถอนตัวไม่ขึ้น  อีกอย่างฉันไม่อยากผิดสัญญากับพี่เจ้า  ไม่อย่างงั้นคงช่วยพี่กันต์ให้ออกมาเร็ว ๆ ไม่ได้  ที่สำคัญคือตอนนี้ฉันง่วงนอน! 

  

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก 

ก๊อก  ก๊อก  ก๊อก 

“อื้อ〜”  เสียงเคาะประตูด้านนอกดังขึ้น  ทำให้ฉันที่รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาต้องรีบมองหานาฬิกาเป็นอันดับแรกเพื่อดูเวลาก่อนจะดีดตัวลุกนั่งด้วยอาการหงุดหงิดเพราะถูกรบกวนเวลานอน   

  

“เวลาหกโมงเช้าแบบนี้ใครกันนะที่มาเคาะห้อง  หรือว่าจะเป็นพี่เจ้า?”  คิดได้แบบนั้นก็รีบกระโดดลงจากเตียงไปเปิดประตู  แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันต้องแปลกใจ 

  

แกร๊ก! 

“เอ่อ…”  หญิงวัยกลางคนสวมชุดพนักงานรักษาความปลอดภัยมองหน้าฉันพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรง ๆ ก่อนจะพูดบางอย่างด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดออกมา 

  

“หนูเกี๊ยวที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่เมื่อคืนนี้ใช่มั้ย?”  สีหน้าเบื่อหน่ายของคนตรงหน้ามองมาที่ฉันก่อนจะพูดต่อ  “ช่วยลงไปคุยกับแฟนหนูให้ป้าหน่อย  เขามาโวยวายจะเข้ามาในตึกให้ได้ตั้งแต่เช้ามืดแล้ว  เดี๋ยวอีกหน่อยหัวหน้าป้ามาเข้าเวรแล้วป้าจะโดนว่าเอา” 

  

“คะ?  แต่หนูไม่มีแฟนนะคะ”  ฉันถามกลับด้วยท่าทีตกใจ  ไม่ใช่ว่าใครบางคนมาหาฉันหรอกนะ  ตกลงพี่เขาจะไม่ปล่อยฉันไปจริง ๆ ดิ 

  

“ป้าไม่รู้นะว่าเราสองคนมีปัญหาอะไรกัน  แต่ช่วยไปบอกไอ้หนุ่มหน้าหล่อนั่นกลับไปได้มั้ย  โวยวายตั้งแต่เช้ามืดแล้วนักศึกษาคนอื่นเขากลัวกันจนไม่กล้าเดินออกจากตึก” 

  

“เอ่อ… / หรือจะให้ป้าแจ้งตำรวจ?” 

  

“แจ้งเลยก็ได้ค่ะป้า  หนูกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน” 

  

“เราพูดเองนะ  ไม่ใช่ว่าพอป้าแจ้งตำรวจจับเขาแล้วมาคืนดีกันทีหลังแล้วมาพาลโกรธป้าล่ะ”  คุณป้ามองฉันด้วยแววตาคาดโทษก่อนจะเดินถือไม้กระบองสีดำออกไป  ฉันได้แต่ถอนหายใจพร้อมกับปิดประตูลงด้วยความสับสน 

  

“เล่นแรงไปหรือเปล่านะ  แจ้งตำรวจจับเลยเหรอ”  เฮ้อ! 

  

“แต่พี่เขาก็มาโวยวายสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นนี่นา  รวยขนาดนั้นคงไม่ติดคุกหรอกมั้ง”  คิดได้แบบนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไปจัดการตัวเองเพราะคงนอนต่อไม่หลับแล้ว 

  

ฉันใช้เวลาจัดการตัวเองสักพักก่อนจะออกมาทำความสะอาดห้องและหาอะไรกิน  ดีหน่อยที่ห้องพักของฉันมีตู้เย็นและไมโครเวฟเลยไม่ลำบากมาก  เมื่อวานก่อนมาถึงที่นี่พี่เจ้าก็พาแวะซื้อของสดแล้วก็อาหารแช่แข็งมาไว้ให้ด้วย  

  

ติ้ง! 

เสียงแอปพลิเคชันไลน์ที่ดังขึ้นทำให้ฉันละสายตาจากหนังสือนิยายที่กำลังนอนอ่านอยู่ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา  ชื่อของใครบางคนที่ส่งข้อความเข้ามาทำให้ฉันลังเลที่จะเปิดอ่าน 

  

“เปิดอ่านสักหน่อยก็ได้มั้ง  แค่ไม่ออกไปเจอหน้าก็คงไม่เป็นไรแล้ว” 

  

พี่ทัพ : จะเล่นแบบนี้ใช่มั้ย 

ข้อความเก่าที่ถูกส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนในช่วงเวลาไล่เลี่ยกับที่พี่เจ้าพาฉันออกมาจากผับ  ทำให้หัวใจฉันกระตุกวูบเพราะกลัวว่าพี่เขาจะทำอะไรแปลก ๆ ยิ่งรู้ว่าเขามีอำนาจมากพอที่จะลากตัวฉันออกไปจากตึกนี้ได้ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา 

  

พี่ทัพ : เธอคิดว่าจะหนีฉันได้ก็ลองดู  ถ้าฉันยังไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปจากฉัน 

ถ้าหากเมื่อคืนนี้ฉันเปิดอ่านข้อความพวกนี้ฉันคงนอนไม่หลับแน่ ๆ แต่ก็ดีใจที่ตัวเองไม่เปิดอ่านตอนนั้นไม่งั้นคงเครียดแล้วก็กังวลจนไม่เป็นอันทำอะไร   

  

จนกระทั่งเลื่อนมาถึงข้อความหนึ่ง 

  

พี่ทัพ : ตอนนี้ฉันอยู่หน้าตึกเธอ  จะลงมาดี ๆ หรือจะให้ฉันขึ้นไปลากเธอลงมา 

ข้อความที่ถูกส่งมาในช่วงเช้ามืดที่ฉันยังไม่ตื่นทำให้ฉันขนลุก  คงจะจริงอย่างที่คุณป้าพนักงานรักษาความปลอดภัยคนนั้นบอก  ว่าพี่เขามาโวยวายหน้าตึกตั้งแต่เช้ามืด  แต่แล้วข้อความต่อ ๆ มาก็ทำให้ฉันแปลกใจ  เมื่อเนื้อหามันเปลี่ยนไปหรือหากเป็นคำพูดก็คงจะเป็นน้ำเสียงที่อ่อนลง 

  

พี่ทัพ : ลงมาหาหน่อยได้มั้ยขอร้อง 

พี่ทัพ : ฉันอยากคุยกับเธอ 

พี่ทัพ : เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ   

พี่ทัพ : ไม่มีเธอนอนข้าง ๆ แล้วฉันนอนไม่ได้ 

  

“…”  เฮ้อ! 

  

ฉันนั่งอ่านข้อความในโทรศัพท์มือถือเมื่อคนบางคนส่งข้อความแรกเข้ามาแล้วก็ตามด้วยข้อความต่อ ๆ ไปแต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร  ถึงในใจจะรู้สึกหวั่นไหวแต่ก็ไม่อยากผิดสัญญาที่ให้ไว้กับพี่เจ้า  อีกอย่างฉันอยากช่วยให้พี่กันต์ออกมาเร็ว ๆ เพราะตอนนี้ฉันใช้ชีวิตแบบไร้ที่พึ่ง  เวลามีปัญหาหรือเหงาก็ไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร  ถ้าพี่กันต์ออกมาอย่างน้อยฉันก็ยังมีคนคอยอยู่เคียงข้าง  คนที่รักและเป็นห่วงฉันจริง ๆ… 

  

“ไม่รู้ด้วยแล้ว  ไม่สนใจแล้ว”  ฉันกดปิดเสียงโทรศัพท์มือถือก่อนจะโยนทิ้งบนเตียงแล้วนอนฟุบหน้าลงกับหมอนเพื่อข่มความรู้สึกหวั่นไหวของตัวเอง  ฉันไม่อยากหวังอะไรลม ๆ แล้ง ๆ แล้วก็ไม่อยากทำร้ายตัวเองอีกแล้ว 

  

“ในเมื่อเป็นคนเหมือนกันทำไมจะมีสิทธิ์เลือกไม่ได้  คิดว่ารวยแล้วทำอะไรก็ได้เหรอ  ถ้ารุนแรงอีกทีนี้จะฟ้องพี่เจ้าให้จัดการเลยคอยดู”  ฉันจะไม่ยอมอีกแแล้ว! 

  

เวลาต่อมา… 

แกร๊ก! 

เสียงประตูห้องฝั่งตรงข้ามเปิดออกพร้อมกับประตูห้องของฉันที่ปิดลง  ร่างสูงโปร่งของหญิงสาวคล้ายจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันก้าวออกมาจากห้องตรงข้ามพร้อมกับปิดประตูลง  เจ้าของใบหน้าสวยหวานราวกับนางฟ้าเงยหน้าขึ้นมาสบตากับฉันพร้อมกับส่งยิ้มให้ฉันและทักทายอย่างเป็นมิตร 

  

“เอ๋?  ห้องนี้ไม่มีคนอยู่นะ  เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่เหรอคะ”   

  

“ใช่ค่ะ  เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อคืนนี้”  ฉันตอบพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ 

  

“เรียนแถวนี้เหรอคะ”  คนตรงหน้าถามต่อ 

  

“อ๋อ  ใช่ค่ะ  เรียนมอ B อยู่ปีหนึ่งค่ะ” 

  

“ดีจังเรียนที่เดียวกันเลยค่ะ  พี่ชื่อแอมนะคะเรียนวิศวะไฟฟ้าปีสี่” 

  

“โหพี่เท่มากเลยค่ะ  หนูชื่อเกี๊ยวนะคะ”  ฉันฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาของพี่เขา  หน้าก็สวยแถมยังเรียนวิศวะอีก  เรียนเกี่ยวกับไฟฟ้าซะด้วยเท่ชะมัด 

  

“แหมหน้าตาน่ารักแล้วชื่อยังน่ากินอีกนะคะ  แล้วนี่จะออกไปข้างนอกเหรอ  ไปแถวไหนล่ะติดรถพี่ไปมั้ย” 

  

“ขอบคุณค่ะแต่หนูว่าจะลงไปซื้อของหน้าตึกค่ะ  เห็นมีร้านสะดวกซื้อด้วย” ฉันตอบพลางลอบมองใบหน้าสวยหวานไปด้วยขณะเดินออกมาจากตึกพร้อมกัน 

  

“โอเคค่ะ  งั้นพี่ออกไปทำธุระก่อนนะคะ  ไว้วันไหนว่าง ๆ เราไปเดินตลาดหลังมอด้วยกันนะ”  เจ้าของใบหน้าสะสวยหันมาสบตากับฉันก่อนจะเอื้อมมือมาบีบแก้มฉันเบา ๆ ทำเอาหัวใจฉันสั่นไหวใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเพราะถูกคนสวยจู่โจมทันที 

  

“ผู้หญิงที่ทำให้ผู้หญิงด้วยกันใจสั่นได้นี่… ไม่ธรรมดาเลยแฮะ”  ฉันยืนอมยิ้มพร้อมกับเอามือทาบแก้มทั้งสองข้างของตัวเองไว้ขณะที่ยืนมองแผ่นหลังของพี่คนสวยเดินออกไป 

  

“เฮ้อ!  คนอะไรสวยแล้วยังมือนุ่มอีก” คิก 

 

>>> เดี๋ยวช่วงบ่ายแวะมาลงอีกนะคะ