รุ่งเช้า

"แอ้~" เสียงริกเตอร์ส่งสัญญาณร้องปลุกเเม่เหมือนทุกๆเช้า และดูเหมือนว่าคนเป็นแม่ยังนอนหันหลังหลับปุ๋ยไม่รู้สึกอะไร อากาศเย็นจากลมธรรมชาติคงทำให้เธอรู้สึกสดชื่นและสบายตัว

 

"ไม่ร้องรบกวนแม่นะริก" มือหนาลูบศีรษะเล็กลูกชายที่กำลังนอนคว่ำหน้า แนบแก้มนิ่มกับแผงอกกว้างในตอนเช้าตรู่ ปกติจะเป็นแม่ของเขาที่ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแพมเพิสให้ลูกชายหลังริกเตอร์ตื่นนอนในช่วงตีห้าทุกวัน ทว่าเมื่อคืนนี้เธอคงอ่อนเพลียเพราะเขาสูบเอาเรี่ยวแรงเธออีกรอบจนไอเดียร์แทบหลับคาห้องน้ำ

 

"แอ้~" ริกเตอร์ยิ้มแฉ่งปีนลงจากลำตัวหนาหมายจะคลานไปหาแม่ และนั่นก็ทำให้ชาริทดีดตัวลุกรีบคว้าตัวลูกกลับ เขายังอยากให้เธอพักผ่อนเต็มที่ ก่อนจะต้องตื่นขึ้นมาเลี้ยงลูกระหว่างเขาไม่อยู่ ยิ่งช่วงนี้ริกเตอร์กำลังอยู่ในวัยคลานเก่ง แถมยังคว้าสิ่งของเพื่อยืนขึ้นเดินไม่อยู่นิ่ง

 

"อื้อ~" เสียงครางงัวเงียจากคนนอนหลับเรียกความสนใจจากชาริทและลูกชายให้หันขวับมองต้นเสียงในตอนที่เธอพลิกแคงหน้ามาฝั่งเขาและริกเตอร์ แสงสว่างจากด้านนอกทำให้เธอต้องปรือตาขึ้นในที่สุด ใช้เวลานานนับนาทีกว่าจะโฟกัสภาพตรงหน้า แล้วพบว่ามาเฟียหนุ่มและลูกชายกำลังมองมาที่เธอ

 

"ฉันกับลูกกวนเธอเหรอ"

 

"หืม?" คิ้วมนสวยขมวดเข้าเล็กน้อย นี่เธอต้องหูฝาดไปแล้วแน่ๆที่เขาแสดงออกเหมือนกับว่ากำลังแคร์ ทั้งที่เขาจะสามารถเอะอะโวยวายยังไงก็ได้โดยไม่ต้องเกรงใจ เมื่อเห็นว่าเขายังรอเอาคำตอบจึงส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ

 

มือเล็กดันตัวลุกขึ้นนั่งพลางปิดปากหาววอด เสียงคลื่นซัดสาดด้านนอกส่งผลให้เธอไล่สายตาไปหยุดที่หน้าต่าง จึงทำให้รู้ว่าอากาศเย็นที่ได้รับไม่ใช่เครื่องปรับอากาศแต่เป็นเพราะเขาเปิดหน้าต่างออกจนกว้างทำให้ ลมด้านนอกพัดโกรกเข้ามาให้ความเย็นฉ่ำ

 

"ลูกตื่นทำไมนายไปปลุกฉันล่ะ" เธอเสยผมปรกหน้าขึ้นพอลวกๆ แล้วโน้มตัวไปคว้าตัวลูกชายมานั่งบนตัก ไอเดียร์เอียงคอสำรวจแพมเพิสลายใหม่ที่เธอจำได้แม่นว่ามันไม่ใช่ชิ้นเมื่อคืน

 

"ฉันเปลี่ยนให้ลูกเอง" สีหน้างุนงงของเธอทำให้เขาต้องเป็นฝ่ายเฉลย

 

"นายทำเป็นด้วยเหรอ"

 

"เคยเปลี่ยนให้หลาน"

 

"จริงสิ! พ่อนายไม่ซีเรียสเหรอที่ฉันมาอยู่บ้านนายแบบเนี้ย อีกอย่างพวกนายก็รวยมากด้วย ไม่คิดว่าฉันจะจับนายหรอกเหรอ" เธอรู้ว่าไม่ควรถามเขาออกไปตรงๆ แต่สิ่งที่มันค้างคาใจอย่างน้อยก็ควรจะได้รู้จากปากชายหนุ่ม เพราะถึงพ่อของเขาไม่มีท่าทีแสดงออกคัดค้าน ก็ไม่ได้แปลว่าข้างในจะคิดแบบนั้น

 

"พ่อแม่ฉันรวยอยู่ ใช้ไม่หมดหรอก" เขายื่นมือไปบีบแก้มนุ่มของลูกชายเมื่อเห็นริกเตอร์มองตาแป๋วเหมือนกำลังฟังเธอและเขาสนทนากัน

 

"ฉันก็เห็นในละครเยอะแยะ ใครๆก็ต้องกลัวผู้หญิงมาจับลูกตัวเองกันทั้งนั้น" พระเอกกับนางเอกถูกกีดกันเพราะฐานะที่ห่างกันราวฟ้ากับเหว ความรักต่างชนชั้นมันมักเต็มไปด้วยคราบน้ำ

 

เดี๋ยวนะ! เธอกับเขาก็ไม่ใช่พระเอกกับนางเอกเสียหน่อย ไม่ได้รักกันด้วยซ้ำทำไมต้องคิดไปไกลถึงขนาดนั้น

 

"พูดเหมือนเธอใช้เงินฉัน?"

 

"ก็คนอื่นอาจจะคิดแบบนั้น ก็นายรวยหนิ ...แล้วนี่นายจะออกไปทำงานตอนไหน"

 

"สองสามทุ่ม"

 

"ทำงานดึก?"

 

"อืม" เขาพยักหน้าให้ก่อนดันตัวลุกขึ้นเดินไปคว้าผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำ ระหว่างนั้นเธอก็ให้นมลูกชายรอแล้วสลับเป็นฝ่ายไปอาบหลังจากเขาทำธุระเสร็จสรรพ

 

ชาริทพาลูกชายมาอาบน้ำด้านล่าง โดยมีเจอาร์คอยช่วยอีกแรงเพราะทั้งสองยังไม่คุ้นชินในการเลี้ยงเด็กเท่าที่ควร

 

แสงแดดด้านนอกช่วยให้ความรู้สึกอบอุ่นเมื่อลูกน้อยได้ลงเล่นน้ำก็หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี กำปั้นน้อยๆตีกับผิวน้ำในขณะที่ผู้เป็นพ่อค่อยๆลูบไล้เจลอาบน้ำสำหรับเด็กอย่างเบามือ เสื้อเชิ้ตที่เขาพับแขนขึ้นก็พลอยเปียกน้ำไปด้วย

 

เจอาร์ชะงักเล็กน้อยหลังเจ้านายสวมเสื้อยืดให้กับลูกชาย จากนั้นนั่งพับแขนเสื้อเล็กโดยมีริกเตอร์นั่งอยู่บนตักหันหน้าไปในทิศทางเดียวกัน

 

Rrrr Rrrr Rrrr

โทรศัพท์หรูแผดเสียงดังขึ้น เรียกความสนใจให้ริกเตอร์ชะเง้อคอมองหาต้นเสียงด้วยความอยากรู้ ผู้เป็นพ่อยังให้ความสนใจพับแขนเสื้อชั้นสุดท้ายเสร็จพอดี

 

"พาริกไปหาแม่ก่อน เดี๋ยวกูคุยโทรศัพท์ก่อน" เขาส่งลูกชายให้กับมือขวาคนสนิทแล้วเอื้อมมือไปกดรับ ใช้เวลาสนทนากับปลายสายอยู่นานสองนาน ก่อนจะได้บทสรุปแล้ววางสายในตอนที่ไอเดียร์ลงมาจากชั้นสองพร้อมกับอุ้มลูกชาย

 

"ชาริท นี่นายพับเเขนเสื้อให้ลูกเหรอ" ไอเดียร์ทำสีหน้าไม่พอใจ พร้อมกับคลี่แขนเสื้อที่ถูกพับให้คลายออกเป็นปกติ เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

 

"อืม ทำไม"

 

"ลูกยังเด็กอยู่ อีกอย่างพับแบบนี้มันเหมือนพวกนักเลง"

 

"เธอจะเลี้ยงให้ลูกหน่อมแน้มหรือไง"

 

"โธ่... ลูกฉันทั้งคน ฉันก็อยากให้เขาเป็นเด็กดีไม่เกเร นายคงไม่เข้าใจหรอก" ผู้ชายเย็นชาอย่างเขาจะไปรู้สึกอะไร

 

"ริกเป็นผู้ชาย ลูกผู้ชายก็ต้องสามารถปกป้องน้องได้"

 

"แต่ริกไม่ได้มีน้อง" ไอเดียร์แย้ง

 

"ก็ให้มีซะสิ"

 

"พูดอะไรของนาย" หญิงสาวเสียงดังเล็กน้อย แล้วปลีกตัวออกในทันที โดยชาริทไม่รู้เลยว่าใบหน้าจิ้มลิ้มแดงซ่านด้วยความรู้สึกบางอย่าง

.

.

ไอเดียร์เหลือบมองชาริทป้อนข้าวลูกอย่างทุลักทุเลเมื่อริกเตอร์คลานหนีบ้างกลิ้งตัวไปมาบ้างส่งผลข้าวบดเปรอะเปื้อนไปตามแก้มนิ่ม จนเธอกลัวว่าลูกจะสำลักข้าวออกเพราะไม่ยอมอยู่นิ่ง แต่จะให้ทำอย่างไรได้ล่ะในเมื่อนานครั้งเขาถือมีเวลาอยู่กับลูกแบบนี้ ก็ปล่อยมาเฟียหนุ่มได้ทำหน้าที่พ่อบ้าง

 

ตรงข้ามกับความคิดชายหนุ่ม เขาไม่อยากผูกพันกับริกเตอร์เลย เพราะถ้าเมื่อไหร่รู้สึกหวงแหนและผูกพันมากกว่านี้ เกรงว่านั่นจะกลายเป็นจุดอ่อนของเขาไปในทันที ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอนาคตจะต้องใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับใคร

 

ในสังคมของเขามันมักไม่ได้ดั่งใจไปเสียทุกเรื่อง แม้เคยเข้าใจผิดว่าพ่อกับแม่รักกันตั้งแต่แรก พอผลสรุปเฉลยออกมากลับตาลปัตร พ่อและแม่ของเขาอยู่ด้วยกันเพียงเรื่องธุรกิจไร้ซึ่งความรัก ...กลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งจะมีจุดจบแบบนั้น

 

Rrrr Rrrr Rrrr

โทรศัพท์หรูแผดเสียงดังอีกครั้งหลังจากวางไปได้ไม่ถึงชั่วโมง ชาริทตวัดสายตาส่งสัญญาณบอกเจอาร์นำโทรศัพท์มาให้กับมือ เขาพ่นลมหายใจพรืดยาวเมื่อนึกถึงยังไม่ทันไรเบอร์ผู้เป็นแม่ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ สุดท้ายจำต้องกดรับอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

"ครับ"

 

[ริทอยู่ไหน!] ประโยคคำถามเสียงแข็งกระด้างบ่งบอกถึงความไม่พอใจ มารดาคงรู้เรื่องทั้งหมดจากปากของพ่อเขาแล้ว

 

"ผมออกมาทำงานข้างนอก"

 

[ออกไปทำงานหรือพาเมียไปเที่ยวกันแน่]

 

"..." ชาริทใช้ความเงียบเป็นคำตอบ

 

[ออกมาเจอม๊าที่หน้าบ้านพัก ตอนนี้!]

______________________________________

อย่าหาค้างเชียว