ระวังครั้งที่ 23
× 0
× 0
× 0
ระวังครั้งที่ 23
“ไลฟ์! จัดการ!”
สิ้นเสียงไอ้ยูก็มีคนมาล็อคตัวผมไว้ คนนั้นคือผู้ชายที่อยู่กับมันในตอนนั้น!
“จะทำอะไรกู! ปล่อย! กูบอกให้ปล่อย!”
ไอ้ยูยิ้มอย่างพอใจแล้วหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมาจากกระเป๋า
“ไลฟ์อ้าปากเขาออก อย่าทำให้เจ็บล่ะ”
คนที่ชื่อไลฟ์ก็จัดการทำตามที่ไอ้ยูสั่งโดยไม่พูดอะไร
“เรากำลังจะไปสนุกด้วยกันแล้วนะ”
สิ้นเสียงลงมันก็เอาอะไรบางอย่างยัดใส่ปากผม มันยัดลงไปที่คอทำให้ผมต้องกลืนเข้าไปโดยอัตโนมัติ
“มึงเอาอะไรให้กูกิน!”
“ไม่ต้องตกใจหรอก มันก็แค่ยาปลุกเซ็กส์ เดี๋ยวนายก็จะรู้สึกดีในอีกไม่นานแล้วล่ะ”
มันเริ่มปลดเข็มขัดผมออกพลางประทับรอยจูบที่แก่นกายผมโดยผ่านกางเกงนักศึกษา
“ยู นายไม่เห็นบอกฉันเรื่องยาเลย!”
คนที่ชื่อไลฟ์พูดขึ้นหลังจากยืนเงียบอยู่นาน
“นายแค่จับเขาให้อยู่เฉยๆก็พอ!’
“พล่ามอะไรกันอยู่ได้ ปล่อยกู! หูหนวกหรือไง!”
ผมพยายามสลัดไอ้คนที่ชื่อไลฟ์ออกแต่ทว่าแรงมันก็เยอะเกินไป ไอ้ยูไม่สนใจสิ่งที่ผมพูดมันเดินหน้าปลดกางเกงผมต่อไปอย่างใจเย็น
“ถอยออกไปจากคนของกูเดี๋ยวนี้!”
เสียงที่แสนคุ้นหูผมดังขึ้นพร้อมปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไอ้เจวิ่งเข้ามาถีบไอ้ยูออก ทำให้ไอ้ไลฟ์ปล่อยมือออกจากผมแล้ววิ่งไปดูไอ้ยูทันที
“มึงมาได้ไง!”
ผมถามมันทันทีเพราะเวลานี้มันเป็นเวลาที่มันควรจะอยู่ที่โรงเรียน
“กูก็โดดมมาสิถามได้!”
ไอ้ไลฟ์ลุกขึ้นมาเหมือนจะต่อยไอ้เจ แต่ทว่าไอ้เจหลบได้และสวนหมัดกลับไปทันที
“แล้วมึงจะยืนโง่รอให้มันมาต่อยหรือไง!”
มันรีบจับมือผมวิ่งหนีพาผมไปที่ที่พวกไอ้แมทจอดรถรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ผมมองหน้าด้วยความสงสัย
“กูมีลางสังหรณ์เลยมาหามึง ดวงกูบอกว่าถ้าไม่ระวังจะสูญเสียของสำคัญ กูเลยออกมาตามหาแล้วเผอิญเจอเพื่อนมึงเลยถามทางมานี่ โทษนะที่แอบดูโทรศัพท์มึง”
มันพูดแล้วเปิดประตูรถให้ผมเข้าไปนั่งแล้วมันค่อยเข้ามานั่งตาม จู่ๆผมก็รู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัว รู้สึกสติจะเลือนลางควบคุมตัวเองไม่อยู่
“มึงเป็นไร”
ไอ้เจถามผมพลางจับที่หน้าตัก
“กูร้อน กูอยากกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”
ผมได้แต่บีบมือมันแน่น แอร์ในรถเย็นตามปกติแต่เหงื่อของผมไหลโชกตัวไปหมด
“ใจเย็นๆเดี๋ยวกูไปส่งที่บ้านให้ มึงไม่เป็นไรใช่ไหม”
ไอ้แมทที่ขับรถผมหันหน้ามาถาด้วยสีหน้ากังวล
“หน้ามึงแดงมากเลยนะ แถมเหงื่อยังโชกอีก ไปหาหมอไหมพวกมันไม่ได้ทำอะไรมึงใช่ไหม!”
ไอ้ขุนทองก็หันมาถามด้วยความกังวล แต่ตอนนี้เสียงทุกอย่างรอบๆตัวผมมันดูหน้ารำคาญไปหมด!
“กูไม่ไปไหนทั้งนั้น! กูจะกลับบ้าน!”
ผมไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ได้แต่เอาหัวพิงไหล่ไอ้เจ รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก
“อื้อ..กู...ร้อน..แฮ่กๆ”
จู่ๆผมก็ครางออกมาแล้วเอาหน้าซุกมี่คอไอ้เจ ลมหายใจร้อนค่อยๆลูบซอกคอไอ้เจเป็นจังหวะ
“เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วอดทนไว้นะ”
มันกุมมือผมแน่นขึ้นเหมือนช่วยอดทนต่ออีกนิดนะ
“ถึงแล้ว ให้พวกกูช่วยไหม”
ไอ้แมทจอดรถแล้วหันมาถามผม
“ไม่เป็น...ไร พวกมึง...ไปเถอะ...เดี๋ยวกูจะไปนอนพัก”
ผมพูดคำหายใจคำแล้วเดินลงจากรถโดยมีไอ้เจคอยประคองอยู่
“ถ้าไม่ไหวโทรเรียกกูนะ”
ไอ้แมทเปิดกระจกลงมาบอกผม
“ขอบใจ”
ผมรีบเดินเข้าบ้านทันที มือก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด
“ใจเย็นๆค่อยไปถอดในบ้าน อีกนิดเดียวก็ถึงประตูบ้านแล้ว”
ไอ้เจบอกผมพลางประคองผมเดินไปเปิดประตูบ้าน
“กูร้อน กูทรมาน กูรู้สึกไม่ไหวแล้ว”
ทันทีที่เข้ามาในบ้านผมก็ปิดประตูแล้วพูดกับไอ้เจ สติผมหลุดกระเจิงไปหมดแล้ว ผมได้แต่โผเข้าจูบไอ้เจ อย่างบ้าคลั่งแล้วค่อยๆถอดเสื้อมันออก
“มึงเป็นอะไรเนี่ย!”
มันดันผมออกแล้วถามด้วยความตกใจ
“ทำไม ไม่ชอบหรอ?”
ผมพูดพลางปลดกางเกงมันออกอย่างไม่รอช้า
“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่ปกติ อื้อ... มึงไม่เป็น..อือ...อย่างนี้”
เสียงมันเบาลงอย่างและเริ่มเสียวเห็นได้ชัดหลังจากที่ผมจับแท่งร้อนมันรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ
"วันนี้ก็เป็นแล้วไง เป็นของมึง"
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่พูดไปเป็นเพราะฤทธิ์ยาหรือจากใจจริง
