ริชชี่ถูกปลุกขึ้นมากลางดึก แค่เห็นว่าใครโทรมาก็สุดแสนจะเซ็ง คงไม่พ้นเรื่องของเพื่อนรัก ก็บอกไปหมดแล้วนี่หว่า........สาวอวบเดินหัวฟูลงมาจากคอนโดท่าทางสะลึมสะลือ 

           “ฉันไม่รู้จริง ๆ ยัยปานอัปสรบอกว่าจะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ แล้วจะติดต่อมาเอง ทำไมพวกคุณถึงอยากเจอมันนักล่ะคะ หนี้สินก็ใช้หมดแล้วไม่ใช่หรือ” ในที่สุดริชชี่ก็ต้องพูดความจริงออกมา แต่หล่อนรู้แค่นี้จริง ๆ  

           “ไม่เกี่ยวกับหนี้” 

           “ไม่เกี่ยว ? แล้วที่เพื่อนฉันถึงขนาดยอมตัดใจขายลูก ๆ ทั้งหมดน่ะมันเกี่ยวกับอะไรไม่ทราบ” ริชชี่โมโหแทนเพื่อน ถึงแม้จะไม่รู้เรื่องทั้งหมดแต่ก็พอที่จะปะติดปะต่อได้ 

           “ลูก ๆ คือ?” อลันงง ปานอัปสรมีลูกได้ยังไงกัน ไม่มีทางเป็นไปได้ 

           “อ๋อ...เอ่อ...ฉันหมายถึงกระเป๋ารองเท้าแบรนด์เนมที่เพื่อนฉันรักเหมือนลูกนั่นแหละ ปกติมันทั้งรักทั้งหวงเลยนะคุณ” 

           ชายหนุ่มถอนหายใจ ไม่รู้จะโกรธหรือขำดี ยัยโก๊ะเอ้ย ! หวงลูก ๆ ขนาดยอมเซ็นต์สัญญากับผู้ชายแปลกหน้าแล้วตามเขาไปง่าย ๆ นี่นะ ถ้าเป็นพวกคนชั่วจะทำยังไง ทำอะไรไม่คิด..... 

           “จบนะ...ฉันคนทำงาน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า” ริชชี่ปิดปากหาว ทำท่าจะหมุนตัวกลับขึ้นคอนโดไปนอนต่อ 

           “เดี๋ยว !” อลันตัดสินใจเรียกเพื่อนของปานอัปสรไว้ก่อนที่หล่อนจะเดินจากไป 

           “หือ... ?” ริชชี่เลิกคิ้วถาม ไม่ได้เกรงกลัวบารมีของผู้ชายตัวโตทั้งสองคนสักนิด นี่แหละอาการข้างเคียงของการนอนไม่เต็มอิ่ม มักจะหงุดหงิดเห็นช้างตัวเท่ามดแบบนี้เสมอ 

           “ปานอัปสรเป็นเมียผม” อลันตัดสินใจบอกออกไปตรง ๆ   บางทีความจริงใจเท่านั้นที่จะช่วยทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย 

           “คุณว่าอะไรนะคะ” ริชชี่หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ย้อนถามหน้าตาตื่น 

           “ได้โปรดคืนเธอมาให้ผม” อลันขอร้อง ไม่เหลือมาดชายหนุ่มผู้หยิ่งทะนง 

           “ฉันไม่เชื่อ...หรือว่าคุณข่มเหงเพื่อนฉันจนมันต้องหนีไป” 

           “ปานอัปสรเข้าใจผมผิด ยังไม่ทันได้อธิบายเธอก็หนีไปเสียก่อน หากคุณหวังดีกับเพื่อนจริง ๆ กรุณาบอกมาเถอะครับ ว่าเธออยู่ที่ไหน” 

           “ฉะ...ฉันไม่รู้จริง ๆ ค่ะว่าเพื่อนฉันไปอยู่ที่ไหน” ริชชี่ กลืนน้ำลายยากเย็น ได้สามีหล่อลากขนาดนี้หนีไปทำไมวะ....ยัยเพื่อนเซ่อเอ้ย... 

           “คุณริชชี่ครับ ผมหวังว่าคุณจะรู้ว่าอะไรดีที่สุดสำหรับเพื่อนคุณ” คมบอกหญิงสาวเสียงนุ่ม เตือนกลาย ๆ ว่าเจ้านายของเขาเป็นชายหนุ่มที่ทรงคุณค่าขนาดไหน 

           “เอ่อ..ค่ะ...ถ้าเพื่อนฉันติดต่อกลับมาเมื่อไหร่ฉันจะรีบบอกพวกคุณ....ว่าแต่ พวกคุณไม่ใช่มิจฉาชีพแน่ใช่ไหมคะ” ริชชี่ถามให้แน่ใจอีกครั้ง ไม่อยากเผลอเรอจนพลั้งพลาด 

           อลันส่งนามบัตรให้แก่หญิงสาว หล่อนรับมาแล้วก็ค้นหาในสมาร์ทโฟนทันที  เพียงไม่นานริชชี่ถึงกับตาพองจ้องมองหน้าของเขาสลับกับภาพในจอ.... นี่มันระดับอภิมหาเศรษฐีนี่หว่า ยัยปานอัปสรบ้า แกทิ้งสามีโคตรเลอค่า แบบนี้ไปได้ยังไงวะ...... 

           “หวังว่าคงจะไม่มีข้อสงสัยในตัวพวกผมอีกแล้วใช่ไหมครับ” 

           “อ๋อ...เอ่อ...ค่ะ” 

           อลันกับคม กำลังจะกลับแต่ก็ถูกเรียกเอาไว้ 

           “เดี๋ยวคุณ......คุณลองไปดูที่บ้านแม่ครูหรือยังคะ” ริชชี่ตัดสินใจบอกในสิ่งที่หล่อนเองเป็นคนให้เพื่อนปกปิดตั้งแต่เข้าวงการมาใหม่ ๆ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าปานอัปสรเติบโตมาจากที่นั่น ก็เพื่อที่จะปั้นให้เพื่อนสาวระเหิดระหงเป็นเหมือนนางฟ้าตัวน้อย ๆ ภาพลักษณ์ดูเลอค่า ทั้งนี้ก็เพื่องานล้วน ๆ แต่ตอนนี้ประเด็นนั้นมันไม่สำคัญอีกต่อไป  

           “แม่ครู?” 

           ริชชี่ ส่งรายละเอียดพร้อมโลเคชั่นไปให้คม พร้อมกับกำชับ “ตามมันกลับมาให้ได้นะคุณ...บาย” ริชชี่เดินหาวกลับขึ้นคอนโดไป ทิ้งให้ผู้ชายสองคนค่อย ๆ คลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง