24
× 0
× 0
× 0
หญิงสาวแนบหูกับประตู เสียงพูดคุยเงียบเสียงไปแล้ว หล่อนจึงเข้าห้องน้ำเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนจะเดินออกมาอย่างสวย ๆ
“จะไปไหนหรือครับ คุณผู้หญิง” คมถามเมียสาวของเจ้านาย ทีแรกเขานึกเป็นห่วงว่าเธอจะเสียใจ ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในห้อง ส่วนเจ้านายของเขาก็ออกไปทานข้าวกับคุณเจสัน ทำราวกับผู้หญิงคนนี้ไม่มีความสำคัญอย่างที่บอกกับคุณท่าน.....ไม่รู้ว่าทำไมต้องเลือกทำร้ายจิตใจผู้หญิงบอบบางด้วย แทนที่จะเลือกแก้ปัญหาด้วยวิธีอื่น
“ฉันจะกลับเพนเฮ้าส์ค่ะ” ปานอัปสรบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเฉยเมย
“ผมไปส่งนะครับ” คมลุกขึ้นยืนทันที ท่าทางแบบนี้ของผู้หญิงแหละน่ากลัวถึงแม้เขายังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตน แต่ก็พอรู้มาบ้าง
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณคมทำงานเถอะ ใกล้ ๆ แค่นี้เอง” หญิงสาวบอกอย่างเกรงใจ รู้สึกอายผู้ชายคนนี้เหมือนกัน เพราะเขาอยู่ในเหตุการณ์ตั้งแต่ต้น แต่จะทำยังไงได้ จำต้องฝืนเชิดหน้าเอาไว้ไปตายเอาดาบหน้า
“ก็เพราะว่าใกล้แค่นี้เองไง ให้ผมไปส่งคุณผู้หญิงก่อนเถอะครับเดี๋ยวค่อยกลับมาทำงานต่อก็ได้ อันที่จริงก็ไม่มีงานไหนสำคัญเท่าการดูแลคุณปานอัปสรหรอกครับ” คมพยายามพูดเป็นนัยว่าเจ้านายของเขาให้ความสำคัญกับหล่อนมากแค่ไหน แต่ก็คงพูดอะไรมากไม่ได้....รอให้ผัวเมียเขากลับมาง้อกันเองก็แล้วกัน
“คุณคมคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวยิ้มขื่นดวงตาแห้งผาก
“ผมรู้จักเจ้านายของผมดีนะครับ”
“พอเถอะค่ะ คุณไม่ได้ยินที่เขาพูดหรือคะ...ฉันมันก็แค่ผู้หญิงชั่วคราว ไม่ต้องเรียกคุณผู้หญิงหรอก” หญิงสาวยิ้มเยาะตัวเอง คมยังดูมีศักดิ์ศรีกว่าหล่อนที่ต้องนอนกับเขาแลกหนี้
“เอ่อ...บางทีเจ้านายท่านอาจจะ...”
คมพูดไม่ทันจบ ปานอัปสรก็ยกมือขึ้นห้าม ก่อนจะเดินนำออกไป ทำให้คมรีบก้าวตามอย่างน้อยก็ให้เห็นเมียเจ้านายกลับถึงห้องโดยสวัสดิภาพ ที่เหลือก็ต้องเคลียร์กันเองแล้วแหละ....เฮ้อ...ไม่น่าหาเรื่องเลย......เจ้านายเขาคิดอะไรอยู่กันแน่นะ
ทันทีที่รถคันที่มาส่งเคลื่อนตัวออกไป ปานอัปสรก็ไปธนาคารที่ใกล้ที่สุดในบริเวณนั้น จัดการเบิกเงินสดมาแปดแสนบาท ไม่ขาดไม่เกิน หญิงสาวเขียนหน้าซองเงิน สำหรับใช้หนี้ ขอให้ทุกอย่างจบสิ้นกันแต่เพียงเท่านี้ ก่อนจะนำไปวางไว้ในห้องของเขา ห้องที่นอนด้วยกัน......เหมือนฝันไป...เมื่อคืนยังมีเขาที่กอดให้ความอบอุ่นตลอดคืนจนกระทั่งหล่อนเคลิ้มคิดไปว่าเป็นเมียของเขาจริง ๆ ........หญิงสาวพยายามตัดใจ เลิกคิดคร่ำครวญลงมือเก็บเสื้อผ้าข้าวของอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมาโบกแท็กซี่เพื่อเดินทางสู่จุดหมายปลายทางด้วยความรู้สึกอ้างว้าง โยนทิ้งความเศร้าโศกเอาไว้เบื้องหลังหวังว่าสักวันหล่อนจะลืมมันให้หมดสิ้น...พอกันทีกับคนหลอกลวง.............
หมอหนุ่มเก็บอาการได้แนบเนียนมาก ทั้งที่ในอกในใจร้อนเป็นไฟ อยากจะกลับไปอธิบายให้เมียเข้าใจแต่ก็ทำไม่ได้ ในเมื่อบิดาลากยาวชวนล่องเรือ ดื่มกินท่ามกลางค่ำคืนของลำน้ำเจ้าพระยากว่าจะได้กลับมาก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว
“คม...เมียฉันหายไปไหน” อลันโทรหาคนสนิททันทีที่กลับมาที่ห้องแล้วไม่เจอใคร เขาคิดว่ายังไงซะ คมจะต้องพาหล่อนมาส่งไว้ที่นี่แน่นอน
“ก็อยู่ที่ห้องเจ้านายนั่นแหละ ผมพาไปส่งตั้งแต่บ่ายแล้วนะครับ” คมนึกโมโห ทีอย่างนี้ล่ะมาถามหาว่าเมียอยู่ไหน ตอนทำร้ายจิตใจเขาไม่ยอมคิด......
“ทำไมแกไม่เฝ้าเขาไว้วะ”
“เอ๊า...ก็เจ้านายไม่สั่ง....เห็นว่าเป็นผู้หญิงชั่วคราว ผมก็นึกว่าไม่สำคัญ” ลูกน้องคนสนิทออกอาการประชดประชัน โกรธแทน
“ไอ้คม !”
“ครับผม” อยู่ไกลเป็นโยชน์ เตะไม่ถึงอยู่แล้วคมไม่กลัว
“เมียฉันเขาพูดอะไรกับแกบ้าง”
“ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ดูเหมือนจะยอมรับสภาพสถานะผู้หญิงชั่วคราวของเจ้านายได้ด้วยซ้ำ”
“โธ่...โว้ย” อลันสบถก่อนจะวางหูไป
“ไปไหนของเธอกันนะยัยบ๊องส์” ชายหนุ่มเดินวนไปวนมาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนอีกครั้ง จึงได้พบกับซองสีน้ำตาล พอหยิบขึ้นมาดูเท่านั้นแหละ....ชายหนุ่มปามันออกไปอย่างแรงด้วยความโกรธ ธนบัตรใบละพันหล่นกระจายเกลื่อนเต็มพื้นห้อง......สังหรณ์อยู่แล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้....ยัยผู้หญิงโง่ ไปไหนของเธอกันนะ...ทั้งบ้าทั้งโง่เลยพับผ่าสิ เจอเมื่อไหร่ล่ะน่าดู.......
หลังจากนั้นไม่นาน คมก็เดินทางมาถึงเพนท์เฮ้าส์ด้วยความเป็นห่วงเจ้านาย ไม่คิดว่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทีแรกเขาเข้าใจว่าเดี๋ยวเจอกัน ง้องอนกันสักพักทุกอย่างก็น่าจะดีขึ้น แต่นี่คุณปานอัปสรเล่นหนีหายไปเลย.....คนที่เหลือก็ดูเหมือนแทบคลั่ง
“ลองถามเพื่อนของปานอัปสรคนนั้นซิ ว่ารู้เรื่องหรือเปล่า” อลันหมายถึงริชชี่เพราะเจออยู่ด้วยกันในวันที่รถเฉี่ยวชน
“ก่อนมานี่ ผมโทรถามแล้วครับ เธอพูดแต่ว่าไม่รู้ไม่เห็นไม่เจอกันนานแล้ว”
“แล้วที่คอนโดเก่าล่ะ”
“เธอคืนห้องแล้วครับ” คมตอบอย่างรู้งาน เขารู้ใจเจ้านายเสมอ รู้ว่าในสถานการณ์ไหนควรทำอะไร
“เมื่อไหร่”
“วันนี้เอง คนดูแลที่นั่นบอกว่าเธอโทรมายกเลิก และเพื่อนที่ชื่อริชชี่ เป็นคนไปขนของออกมา”
“งั้นไปหาริชชี่”
“เธอปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่องอย่างแข็งขันนะครับ แล้วแบบนี้จะอ้างปากเธอได้ยังไง”
“ยังไงก็ต้องหาวิธีให้ได้ ฉันมั่นใจว่าหล่อนต้องรู้เห็นด้วยแน่ ๆ”
“แต่มันดึกแล้วนะครับ”
“คม...”
“ครับ ๆ”
