"จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย โอ้ย~" ไอเดียร์ตีหน้าผากร้องโอดโอยเมื่อไม่รู้จะเริ่มยังไงต่อ ความรู้สึกของเธอมันอ่อนยวบลงภายในพริบตาเพราะที่ผ่านมาไม่เคยสะเพร่าแบบนี้มาก่อน จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะเริ่มทำอะไรก่อนดี

 

"โทรไปบอกมันสิ ซื่อบื้อชะมัด!" ชาริทเหน็บแหนมเสียงเรียบ มันทำให้เธอที่ได้ยินดังนั้นนิ่งเงียบไปราวกับถูกสาป

 

"ใช่!" ว่าแล้วก็ลนลานหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปหาติวเตอร์ในทันที รอเพียงไม่นานปลายสายก็รีบกดรับราวกับเขากำลังรอเธอโทรหา

 

[เดียร์! เดียร์อยู่ไหน] เสียงปลายสายค่อนข้างร้อนรนมันพานให้เธอรู้สึกผิดมหันต์

 

"พี่เตอร์คะ คือว่าดะ..."

 

"เฮ้อ... เมื่อคืนกว่าจะได้นอน เหนื่อยชะมัด" ไอเดียร์ชักสีหน้าหงุดหงิดเมื่อเขาแทรกขึ้นในขณะที่เธอยังคุยโทรศัพท์อยู่ อยากตะโกนด่ากลับว่าเสียมารยาทก็ทำได้เพียงนิ่งไว้

 

[ทำไมยังไม่ถึงที่ทำงาน มีอะไรหรือเปล่าเดียร์] ทว่าปลายสายกลับไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงนั้นเลย

 

"นาฬิกาปะ..."

 

"บอกเจ้านายเธอไปตรงๆสิ ว่าติดฉันอยู่" ชาริทจงใจพูดเสียงดังพลางกระตุกยิ้มที่ได้แกล้งแล้วเดินออกไป โดยไม่หันกลับมามองสายตาอาฆาตของคนบนเตียงอีกเลย

 

[มีอะไรจะอธิบายไหมเดียร์]

 

"คือว่านาฬิกาตั้งปลุกของเดียที่ตั้งไว้ประจำมันเปลี่ยนเวลาเองน่ะค่ะ ก็เลยทำให้ตื่นสาย พี่เตอร์หักเงินเดือนก็ได้นะคะ"

 

[เเล้ววันนี้จะมาทำงานไหม]

 

"ไหนๆก็ต้องหักเงินแล้ว เดียร์ขอพักเลยแล้วกันค่ะ" ร่างกายเธอมันเรียกร้องหาวันหยุด

 

[เอาแบบนั้นก็ได้ พรุ่งนี้เรามีเรียนกับพี่ช่วงบ่ายนิ]

 

"ใช่ค่ะ เดียร์มีเรียนกับพี่เตอร์ช่วงบ่ายโมง"

 

[งั้นพักผ่อนเถอะ ไหนจะเลี้ยงริกเตอร์]

 

"ขอบคุณค่ะ"

 

[เจอกัน]

 

หญิงสาวถอนลมหายใจพรืดยาวพลางนั่งคิดหาอะไรทำในวันหยุดที่เธอจำใจต้องหยุด แต่อันดับแรกเธอควรรีบลุกไปอาบน้ำก่อนเพื่อจะได้ลงไปหาลูกชายและทานมื้อเช้าร่วมโต๊ะกับเจ้าของบ้านจอมหยิ่ง

.

.

"ชักช้า" นั่นไง! ประโยคทักทายบนโต๊ะอาหารเวลาที่ต้องนั่งร่วมทานมื้อเดียวกันกับชาริท ไอเดียร์ปิดเปลือกตาลงช้าๆเพื่อข่มใจให้เย็นลงไม่ถือสาคนพาล

 

"โอเค" เธอพูดเบาๆกับตัวเองแล้วเปิดเปลือกตาขึ้น ในขณะที่เขาขมวดคิ้วเหลือบมองเธอด้วยสายตาเเปลกๆ

 

"เลี้ยงกุมารทอง?"

 

"ใครเลี้ยง?" ไอเดียร์ตวัดสายตาเหล่เอาคำตอบ

 

"เธอไง"

 

"ชิ~ แค่เลี้ยงลูกยังไม่มีเวลาเลยค่ะคุณชาริท" เธอพูดประชด เพราะรู้ตัวอยู่แล้วว่าเขาเห็นเธอพูดพึมพำคนเดียวเลยจงใจจะเหน็บแนม

 

ไอเดียร์เมินเฉยแล้วนั่งทานอาหารสุดหรูเงียบๆ สายตาเหลือบมองอาหารที่รับประทานและคำนวณเป็นจำนวนเงิน แค่ลำพังราคาอาหารบนโต๊ะรวมๆก็เป็นเงินเดือนทั้งเดือนของเธอ เผลอๆแพงกว่าด้วยซ้ำ และแน่นอนว่าเธอจะไม่ยอมควักเงินตัวเองจ่ายค่าอาหารรอบนี้

 

"นายไม่ไปทำงานเหรอ" เธอเอ่ยถามเมื่อทานข้าวจนอิ่ม คว้าแก้วน้ำยกขึ้นดื่มระหว่างรอคำตอบ

 

"เห็นไปไหมล่ะ" เขาตอบเสียงเรียบแล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่มเช่นกัน มาเฟียหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นยืนในเวลาต่อมา ปล่อยให้ไอเดียร์ทำหน้าที่เก็บจานและล้างจานเหมือนทุกวัน แน่นอนว่าหากอาหารมื้อราคาแพงเธอจะยอมเป็นฝ่ายจัดการจานชามเอง เพื่อแลกกับการไม่ต้องควักเงินจ่าย

 

"ริกเตอร์..." หญิงสาวเข้ามาใหม่เรียกลูกชายเสียงยานหลังจัดการกับหน้าที่ตัวเองเสร็จ ลูกชายตัวน้อยชะโงกหน้ามองซ้ายขวาเหมือนกำลังมองหาต้นเสียงในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อ

 

"แอ้~" เด็กชายตาเป็นประกายเมื่อผู้เป็นแม่ยื่นใบหน้าเข้าใกล้หยอกล้อ มือป้อมยื่นไปแตะปลายจมูกเล็กของแม่ราวกับกำลังหยอกล้อคืนในขณะที่ประโยคคำพูดยังเป็นเสียงอ้อแอ้

 

"วันนี้อยู่กับแม่นะครับ" มือเรียวยื่นรอรับในตอนที่ชาริทยอมส่งลูกชายให้ ไอเดียร์ก้มหอมแก้มนุ่มลูกชายหลายฟอดด้วยความมันเขี้ยว จากนั้นพาริกเตอร์ออกไปนั่งเล่นที่สวนหย่อมหน้าบ้าน พูดกับลูกไปตามทางแม้เจ้าตัวน้อยจะร้องอ้อแอ้ตอบกลับ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองเธอและลูกอยู่

 

ชาริทปล่อยให้เเม่ลูกเล่นอยู่ด้วยกันทั้งวัน กระทั่งถึงเวลาในช่วงเย็น พี่เลี้ยงริกเตอร์จึงขอตัวกลับ จึงทำให้มีเพียงไอเดียร์ที่อยู่กับลูกในห้องนั่งเล่นตามลำพัง

 

"ริกอาบน้ำยัง" ประโยคคำถามจากผู้มาใหม่ทำให้ไอเดียร์ละสายตาจากลูกชายเงยหน้าขึ้น เมื่อพบว่าเป็นชาริทเธอหลุบสายตามองหน้าลูก สิ่งเธอสัมผัสได้ตัวเองก็คือริกเตอร์จะเงียบลงทุกครั้งเมื่อยามที่พ่อกับแม่พูดคุยกัน แม้ว่าจังหวะนั้นกำลังงอแงอยู่ก็ตาม

 

"อาบแล้ว อีกเดี๋ยวก็จะพาขึ้นห้อง" เธอตอบโดยไม่มองหน้า

 

"งั้นให้เจอาร์ดูแลให้ก่อน ระหว่างเธอไปทานข้าว" ไอเดียร์ตวัดสายตาขึ้นหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความไม่ไว้ใจ เพราะปกติแล้วเขาแทบจะไม่ยุ่งอะไรเกี่ยวกับเธอด้วยซ้ำ ไม่รู้วันนี้ผีห่าตนใดเข้าสิงถึงได้มาบอกนู้นนี่นั่น

 

"ฉันไม่ชอบให้ใครมองหน้า" เขาทำเสียงดุใส่

 

"เอ้า! ถ้าจะคุยกับนายต้องหันหน้าเข้าฝาผนังบ้านเหรอ"

 

"ไร้สาระ"

 

"ก็ยังดีกว่าคนนิสัยไม่ดี ใช้กำลังกับผู้หญิง"

 

"..." ประโยชน์จี้ใจดำทำให้มาเฟียหนุ่มเงียบไป ตอนนั้นเขาแค่โมโหจนแทบจะควบคุมไม่ได้เมื่อเธอกล้าต่อล้อต่อเถียง ในขณะที่คนอื่นต่างลนลานน้อมรับตามคำสั่งเขาด้วยความหวาดกลัว จึงอยากสั่งสอนให้ขยาดกลัวเพียงเท่านั้น

 

"เราขึ้นห้องดีกว่าลูก" ไอเดียร์หันกลับมาให้ความสนใจลูกชาย อุ้มริกเตอร์เดินผ่านหน้าชาริทไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย

 

เห้อะ! คิดหรือว่าคนอย่างชาริทจะง้อใคร

.

.

"กูมาทำอะไรวะเนี่ย!" เขาพูดกับตัวเองหน้าห้องของไอเดียร์ ไม่รู้ผีห่าตนใดเข้าสิงสั่งให้เขายกมือเคาะประตูเรียกเธอ

 

"มีอะไรเหรอ ฉันยังไม่หิวนะนายกินก่อนเลย" เพียงไม่นานเธอก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับคำถาม บอกเขาโดยที่อีกฝ่ายยังไม่อ้าปากพูดเสียด้วยซ้ำ

 

"พรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง"

 

"หืม?"

 

"ฉันถามว่าพรุ่งนี้มีเรียนกี่โมง" เสียงดุถามย้ำรอบสอง เป็นการเตือนว่ามันจะไม่มีครั้งที่สาม

 

"บะ..บ่ายโมง" เธอเลิ่กลั่กเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นสายตาดุเข้มก็ต้องตอบไปตามความจริง เพราะถ้าคนอย่างเขาอยากรู้ก็ต้องได้คำตอบอยู่ดี

 

"ก็แค่นั้น" สิ้นประโยคก็แทรกตัวเข้าไปในห้องอย่างถือวิสาสะ หญิงสาวได้แต่อ้าปากค้างครั้นจะไล่ที่นี่มันก็เป็นบ้านของเขา เธอแทบไม่มีสิทธิอะไรเลย แล้วชาตินี้จะเอาอำนาจที่ไหนไปต่อรองกับคนอย่างชาริท

 

"ฉันจะนอนกับลูก"

 

"เเต่เตียงฉันมันเล็กนะ"

 

"ไม่ได้ถาม"

_______________________________________

ก็นะ 55555

***ช่วงนี้อาจจะลงเต็มดึกๆนะคะ ถ้ารู้สึกง่วงก็นอนกันเลยเด้อไม่ต้องรอ เดี๋ยวตื่นไปเรียน ไปทำงานสาย

#ห่วงใย❤