"พี่เตอร์ไม่เห็นต้องมาส่งเดียร์ถึงบ้านเขาเลย เสียเวลาวนรถกลับอีกตั้งไกล" ไอเดียร์บ่นให้คนขับทันทีที่รถยนต์คันหรูจอดสนิทหน้าบ้านหลังใหญ่

 

"เดียร์น่าจะชินนะ"

 

"ขอบคุณนะคะ"

 

"ไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" น้ำเสียงอบอุ่นหันมาบอกกับเธอ ไม่ว่ากาลเวลาจะเปลี่ยนแปลงไปนานแค่ไหนแต่สุดท้ายแล้วติวเตอร์ก็ยังเป็นผู้ชายที่ครบเครื่องและดีที่สุดในสายตาของเธออยู่วันยังค่ำ

.

.

"ข้าวปลาคงไม่ต้องกินแล้วมั้ง... ป่านนี้คงสำลักความรักผิดๆจนอิ่มแล้ว" ประโยคกระแนะกระแหนของใครบางคนเมื่อเธอก้าวพ้นขอบประตูเข้าไปในบ้าน ทำให้ไอเดียร์สะบัดหน้าไปมองเจ้าของคำพูดด้วยสายตาขุ่นเคือง

 

"ลูกอยู่ไหนเหรอ" เธอเลือกที่จะเมินเฉยไม่ให้ความสนใจเมื่อมีคนจ้องเหน็บแนมด้วยวาจา โต้ตอบกลับก็เปลืองน้ำลาย

 

"ห่วงลูกด้วยเหรอ ฉันก็นึกว่าห่วงแต่ผู้ชาย" ไอเดียร์กลอกตาเอือมระอาหลังได้คำตอบลักษณะเดิม

 

"อยู่กับพี่เลี้ยงใช่ไหม งั้นฉันขึ้นไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน" เธอตัดบทเดินขึ้นไปบนห้องไม่อยากถกเถียง ลำพังทำงานและเรียนสลับกับเลี้ยงลูกก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว

 

มือเรียวเอื้อมไปกุมลูกบิดเปิดประตูเบาๆ ความรู้สึกเหมือนร่างจะพังไปพร้อมๆกับอาการง่วง หลังพักผ่อนน้อยสะสมเป็นเวลานานร่างกายมันโหยหาการพักผ่อนจนไม่รู้สึกหิวข้าวปลา เธอปลดกระเป๋าสะพายข้างจากไหล่มนวางไว้บนโต๊ะใกล้กับประตูด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน

 

ฟิ้ว~

"ว้าย!" หญิงสาวสะดุ้งร้องเสียงหลงเมื่อประตูถูกผลักเข้ามาด้วยความแรงเฉียดท่อนนแขนของเธอไปในระยะเผาขน จนสามารถสัมผัสได้ถึงลมผ่านของแรงผลัก มือเล็กยังกุมหน้าอกข้างซ้ายเอาไว้ด้วยความตกใจ

 

"ที่ฉันสั่ง ลาออกหรือยัง" ชาริทถามเสียงเข้มพอๆกับใบหน้าดุของเขา

 

"ทำไมฉันจะต้องลาออกด้วย"

 

"อย่าริอ่านท้าท้ายฉัน" เขาขู่เสียงนิ่ง ทว่าสิ่งที่เธอให้ความสนใจตอนนี้ก็คือเสียงลูกร้องจากชั้นล่าง สัญชาตญาณคนเป็นแม่สั่งให้เธอรีบไปหาริกเตอร์

 

"จะเอาไงก็ว่ามา ว้าย!" ไอเดียร์ร้องเสียงหลง ก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณในตอนที่ท่อนแขนแกร่งพาดดักตรงขอบประตูพอดี

 

"ฉันไม่ชอบให้ใครเดินหนี"

 

"จะให้เต้นระรำออกไปงั้นสิ อ้ะ!" ปกเสื้อเชิ้ตถูกเขากระชากจนร่างอรชรกระแทกกับลำตัวหนา ใบหน้าคมอยู่ห่างใบหน้าของเธอเพียงไม่กี่เซ็น ลมหายใจพ่นรดผิวเนียนจนหญิงสาวแทบกลั้นหายใจ

 

"เพื่อนเล่นเหรอ"

 

"..." ร่างกายแข็งทื่อราวกับถูกสาป ดวงตากลมสั่นระริกเผลอจ้องดวงตาคมแข็งกร้าว ในตอนที่มือหนาเกี่ยวผมยาวข้างใบหูเล่นแล้วกระตุกยิ้มมุมปาก แทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ

 

"ว่าไง ไม่ปากดีแล้วเหรอ"

 

"นะ..นายปล่อยฉันก่อนสิ อึก!" ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเมื่อเขาออกแรงกระชากปกเสื้อแรงขึ้นอีก จิตใจของเขาทำด้วยอะไรถึงได้รังแกคนไม่มีทางสู้ จากที่เคยได้ยินติวเตอร์เอ่ยเตือนว่าเขาเป็นคนโหดเหี้ยมคงเป็นแบบนั้นจริงๆสินะ

 

"อย่าเล่นลิ้นกับฉันอีก ฉันสามารถฆ่าเธอและมันให้ตายได้ตลอดเวลา จำไว้" เขาสะบัดมือออกจากปกเสื้อเเละเนื้อตัวของเธอ โดยไม่สนว่าคนตัวเล็กกว่าจะเจ็บหรือเปล่า ชาริทปลายสายตาคมเหลือบมองเพียงนิด ก่อนตั้งท่าจะเดินออกจากห้อง...

 

"แต่ฉันต้องทำงาน!" ไอเดียร์รวบรวมความกล้าตะโกนตามหลังเพื่อให้เขาเข้าใจวัตถุประสงค์ของเธอ ซึ่งเจ้าของร่างสูงโปร่งก็หยุดฝีเท้า ทว่าเขากลับไม่หันมาสบตา เธอจึงรีบอธิบายต่อ "ฉันจะต้องทำงานที่นั่นต่อเพราะฉันต้องใช้เงินตอนนี้และในอนาคต นายคงไม่อยากให้เลือดเนื้อเชื้อไขของนายต้องลำบากหรอกใช่ไหม"

 

"..."

 

"ขอร้องล่ะ ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาชีวิตของฉันมันก็ยับเยินพอแล้ว ขอให้ฉันได้มีโอกาสส่งตัวเองเรียนจบ ประสบผลสำเร็จบ้างสักนิดก็ยังดี" ประโยคยาวยืดสั่นเครือ

 

"..." มาเฟียหนุ่มไม่โต้ตอบกลับ เขาเดินออกไปสวนทางกับเจอาร์ในตอนที่มือขวาคนสนิทอุ้มริกเตอร์ผ่านมาพอดี

 

"มีอะไรหรือเปล่าครับ" เจอาร์ตรงเข้าไปถามไถ่ มันทำให้น้ำตาหยดแรกกลิ้งลงบนแก้มเนียนเป็นคำตอบ เจ้าของคำถามทำได้เพียงถอนลมหายใจเบาๆ

 

"ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อึก" ไอเดียร์สะอื้นฟูมฟาย

 

"ทำไมถึงพูดแบบนั้นครับ อย่าลืมสิว่าต้องเรียนและมีค่าใช้จ่ายคุณหนูที่ยังเล็กอีกเยอะแยะ ถ้าออกไปตอนนี้มันจะดีเหรอ คิดใหม่อีกครั้งนะครับ" เจอาร์พยายามเกลี่ยกล่อม

 

"เขาไม่ให้เดียร์ไปทำงานแล้วเดียร์จะเอาเงินไหนใช้ ขู่นั่นขู่นี่เป็นหมาหรือไง ไอ้ชาริทบ้า! ฮือ..." เจอาร์ชะงักเมื่อไอเดียร์กระแทกประโยคสุดท้ายใส่ใบหน้าราวกับด่าเขาไปด้วย

 

"คุณหนูจะจำคำหยาบคายจากคุณนะครับ" เจอาร์งัดไม้ตาย ใช้ลูกของเธอมาอ้างซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อหญิงสาวตรงหน้าเม้มปากแน่นไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดจากลำคอ มองหน้าลูกชายในอ้อมแขนของเขาดวงตาสั่นระริก

 

"โอเค~" เธอยกมือปาดน้ำตาพอลวกๆ แล้วรับเอาลูกชายมากลับเข้าไปนอนในห้อง คืนนี้ชาริทเองก็เงียบไปไม่ได้มานอนกับลูกเหมือนทุกคืนที่ผ่านมา ไอเดียร์ปิดเปลือกตาลงช้าๆหลังเรื่องต่างๆประเดประดังเข้ามาในหัวจนไม่สามารถข่มตาหลับจนผ่านไปถึงเที่ยงคืน ความเมื่อยล้าทำให้เธอค่อยๆผล็อยหลับเข้าสู่ห้วงนิทรา

.

.

รุ่งเช้า

กริ๊งงง... กริ๊งงง...

"อื้อ~" ไอเดียร์นิ่วหน้าเมื่อเสียงนาฬิกาปลุกดังระงมรบกวนการพักผ่อนของเธอ หญิงสาวปรือตาแดงก่ำขึ้นท่ามกลางไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวเนียน ที่โผล่พ้นขอบผ้าห่ม

 

เธอควานหาโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดพลางเหลือบมองแสงสว่างผ่านม่านสีขาว ช่างน่าแปลกใจที่แสงด้านนอกดูเจิดจ้าราวกับว่ามันเป็นเวลาในช่วงสาย

 

"เก้าโมงยี่สิบสามนาที" เสียงเข้มปริศนาทำให้เธอรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นดูเวลาจนลืมสังเกตว่าใครพูด

 

"ห้ะ!" ร่างกายกระชากตัวลุกขึ้นอัตโนมัติ ดูเวลาบนหน้าจอมือถืออย่างไม่รีรอ "สายแล้ว!"

 

หญิงสาวกำหมัดแน่นเจ็บใจตัวเองที่เป็นคนไม่เอาไหน มองรอบห้องพอผ่านๆ ก่อนจะพบว่ามาเฟียหนุ่มนั่งขาไขว่ห้างบนเก้าอี้ไม่ไกลนัก ลูกน้อยที่เมื่อคืนนอนอยู่ข้างๆก็ไม่อยู่บนเตียงแล้ว ไอเดียร์รวบรวมสตินับหนึ่งถึงสิบแล้วเปิดดูนาฬิกาที่เธอตั้งปลุกปรากฏว่าเวลากลับถูกเปลี่ยนให้เป็นตั้งปลุกในช่วงเก้าโมงกว่า

 

"เธอไปทำงานสายนะ"

 

"เป็นไปไม่ได้" ไอเดียร์นั่งกุมขมับอย่างเจ็บใจ เธอเผลอเปลี่ยนเวลาตอนไหน ก็ในเมื่อสมาร์ทโฟนของเธอมันต้องใช้รหัส PIN ถึงจะสามารถเข้าใช้งานได้

_______________________________________

สปอยแล้วก็ต้องเซ่! ฉันรู้ว่ามีคนรอ 55555