"แหกปากเสียงดัง เดี๋ยวลูกก็ตื่นหรอก" เสียงตำหนิจากทางด้านหลังทำให้ไอเดียร์นิ่งเงียบไปเมื่อจำได้ว่ามันคือเสียงของเจ้าของบ้าน เธอคลายมือออกจากข้อมือหนาอัตโนมัติ

 

"อื้อ!" เสียงร้องประท้วงอู้อี้ในลำคอเมื่อเขาไม่ยอมคลายฝ่ามือออกจากการปิดปาก

 

"..." เสียงพ่นลมหายใจแรงกระทบใบหูบาง ในตอนที่ละมือออกปล่อยให้ริมฝีปากเธอพ้นเป็นอิสระ ไอเดียร์รีบสะบัดหน้ามองผู้กระทำทันทีด้วยสายตาเลิกลั่กเมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์อึดอัดท่ามกลางแสงจันทร์ ถ้าเขาและเธอเป็นคู่รักมันก็อาจจะโรแมนติกไม่ใช่น้อย ...แต่นี่ไม่ใช่

 

"นะ..นายออกมาทำไมตรงนี้" ความอึดอัดทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายทำลายลงด้วยการตั้งประโยคคำถามตะกุกตะกัก สองขาก้าวถอยหลังเว้นระยะห่างสองก้าวอัตโนมัติ ไม่ละสายตาไปจากใบหน้าคม

 

"นี่บ้านของฉัน ฉันจะเดินไปไหนมาไหนก็ได้"

 

"ตามใจ งั้นฉันจะนอนเอง" สองขากำลังจะกลับเข้าไปในห้องหยุดชะงักเมื่อเขาพาดท่อนแขนค้ำกับขอบประตูไม่ให้ทาง แสงจันทร์สาดกระทบใบหน้าคมนิ่งเฉยแม้แสงสว่างไม่เพียงพอยังสามารถมองเห็นสีหน้าของเขาชัดเจน

 

"ฉันยังไม่ง่วง"

 

"ไม่ง่วงก็เรื่องนายสิ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนเช้าต้องรีบนอน"

 

"ถ้ารีบนอนแล้วจะออกมานอกระเบียงทำไม"

 

เมื่อไม่สามารถให้คำตอบได้ก็จำหันหน้ากลับไปทิศทางเดิม เธอเดินไปวางมือเล็กบนราวระเบียงทั้งสองข้างเงียบๆ ช่างน่าแปลกเมื่อถึงตอนนี้แล้วกลับไม่รู้สึกง่วงเลย และเมื่อปลายสายตามองคนข้างๆก็อดข้องใจไม่ได้

 

"นายมีอะไรจะคุยกับฉันหรือเปล่า"

 

"ครอบครัวเธอ... ไม่ว่าเหรอ มาอยู่บ้านผู้ชายแบบนี้" ชาริทเอ่ยถามโดยไม่อ้อมค้อม ไม่ลืมเหลือบมองสีหน้าหญิงสาวว่าเธอกำลังมีท่าทีแบบไหน

 

"ครอบครัวฉันน่ะเหรอ... ไม่ว่าหรอก ฉันทำให้พ่อแม่อับอายน่ะ ก็เลยโดนไล่ออกจากบ้าน"

 

"เรื่องที่เธอท้องสินะ" เขาพูดเสียงเบาลง

 

"อืม ฉันเข้าใจพวกท่านดี คนเราพอคาดหวังกับอะไรสักอย่างแล้วต้องผิดหวัง ก็ต้องรู้สึกโกรธและเสียใจเป็นธรรมดา"

 

"..." มาเฟียหนุ่มเลือกเป็นฝ่ายเงียบเมื่อเห็นเธอเริ่มมีปฏิกิริยาอยากระบายอะไรบางอย่าง

 

"ฉันก็อยากเรียนจบแล้วหางานทำดีๆ จะได้มีเงินเยอะๆส่งให้พ่อกับแม่ได้ใช้ ครอบครัวฉันก็ฐานะธรรมดาไม่ได้ร่ำรวย นี่ตอนเรียนอยู่ขนาดฉันทำงานพาร์ทไทม์ไปด้วยยังเกือบไม่พอค่าใช้จ่ายเลย พอพ่อกับแม่บอกว่าจะไม่ส่งฉันเรียน ชีวิตเหมือนดิ่งลงเหวเสียกว่าตอนรู้ว่าตั้งท้องซะอีก"

 

"ลำบากขนาดนั้น?"

 

"ใช่สิ นายไม่เคยลำบากจะไปรู้อะไร พี่ชายฉันก็กำลังสร้างครอบครัวไม่อยากรบกวนด้วย เลยต้องตัดสินใจดรอปเรียน เฮ้อ...แย่มากๆเลย ฉันอยากจะตามฆ่านายทุกวันเลยรู้ไหม"

 

"ตัวเท่าลูกหมา จะทำอะไรฉันได้"

 

"ก็ไม่ได้น่ะสิ แต่ก็อย่างว่าล่ะนะทุกปัญหาย่อมมีทางออก"

 

"..."

 

"เหมือนเทวดามาโปรด... พี่เตอร์รุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าฉันเรียนจบหมาดๆ ไม่ทันไรก็เข้าไปช่วยงานธุรกิจครอบครัว พี่เขายื่นมือมาช่วยให้ฉันได้ไปทำงานด้วยทั้งที่ฉันยังเรียนไม่จบแถมยังตั้งท้องอีก"

 

"ไอ้หน้าอ่อนนั่นน่ะเหรอ เหอะ!"

 

"นี่อย่ามาว่าพี่เตอร์นะ พี่เขามีบุญคุณกับฉันมากเลยนะรู้ไหม ถ้าไม่ได้พี่เขาฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี" ชาริทเบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อหญิงสาวยังเอ่ยชมติวเตอร์ไม่ขาดปาก

 

ชาริทปลายหางตาเล็กน้อยเมื่อจู่ๆไอเดียร์ก็เงียบไปสักพัก สีหน้าเธอดูเปลี่ยนไปไม่ร่าเริงเมื่อตอนพูดชมเปราะถึงชายอีกคน

 

"แล้วทำไมไม่รักกันซะล่ะ หรือหาจังหวะจะทิ้งลูกไว้กับฉัน" ชาริทเป็นฝ่ายทำลายความเงียบ

 

"นายมองดูดวงจันทร์นั่นสิ" เธอชี้นิ้วให้อีกฝ่ายมองตาม ทำให้เขาตวัดสายตาขึ้นมองดวงจันทร์ที่ลอยเด่น ฉายแสงสว่างอยู่บนท้องฟ้าท่ามกลางหมู่ดาวนับล้านดวง

 

"แล้ว?"

 

"พี่เตอร์ก็เหมือนดวงจันทร์ ส่วนดวงดาวคือคนที่คู่ควร และฉันก็เป็นเเค่คนเดินดินได้แต่มอง"

 

"น้ำเน่า" ชาริทส่ายหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปนอน ทิ้งให้อีกคนยืนเกาท้ายท้อยเเล้วตามไปนอนตำแหน่งเดิมในที่สุด

.

.

วันต่อมา...

ไอเดียร์เดินวกไปวนมาภายในห้องครัวตั้งแต่เช้าตรู่ เธอส่งต่อลูกชายให้กับเจอาร์ดูแลแทนระหว่างรอพี่เลี้ยงมาทำงาน หญิงสาวตักผัดผักใส่จานหลังปิดเตาแก๊สเรียบร้อย เสียงแว่วคล้ายริงโทนโทรศัพท์ทำให้สองเท้าทำหน้าที่เร่งออกไปโดยเร็ว แต่ต้องชะงักเมื่อพบว่าชาริทนั่งไขว่ห้างจิบกาแฟอยู่บริเวณนั้นพอดี

 

"นาย เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงเหมือนโทรศัพท์ดัง มีใครโทรเข้าเบอร์ฉันหรือเปล่า"

 

"..." มาเฟียหนุ่มตวัดสายตาขึ้นมองหน้าเจ้าของคำถาม ก่อนเลื่อนสายตาออกไปมองด้านนอกไม่ใส่ใจกับประโยคเมื่อครู่นี้ ไอเดียร์ส่ายหน้าน้อยๆเดินเข้าไปล้างมือในครัวแล้วเดินออกมาอีกครั้ง

 

หญิงสาวชะเง้อมองหาโทรศัพท์ของตนก่อนจะพบว่ามันวางอยู่ข้างๆเขา ซึ่งไม่รู้ว่าเผลอวางไว้ตำแหน่งนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่เพราะปกติแล้วเธอไม่ชอบวางโทรศัพท์ไว้บนโซฟา ดวงตากลมปลายหางตามองเสี้ยวหน้าคมเล็กน้อยพร้อมกับเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์

 

"อ้ะ!" ไม่ทันที่จะคว้ามือถือกลับได้สำเร็จก็ถูกคนข้างๆตะกุกท่อนแขนเล็กส่งผลให้ร่างอรชรล้มไปนั่งบนหน้าตัก หัวใจดวงน้อยกลับเต้นแรงขึ้นมาดื้อๆเมื่อได้กลิ่นหอมประจำตัวชายหนุ่ม

 

"หนักอย่างกับหมู" หมดกันความเขินอาย

 

"ก็นายมาดึงแขนฉันทำไมล่ะ" ไอเดียร์เถียงกระฟัดกระเฟียดลงจากตักได้สำเร็จ คว้าโทรศัพท์แล้วเดินขึ้นกระแทกเท้าไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนลงมาทานข้าวไปเรียน

 

มหาลัย

เธอยังเดินทางไปเรียนเหมือนวันแรก ในใจนึกอยากนำเงินก้อนซื้อจักรยานยนต์สักคันเพื่อใช้ขับเวลาเปลี่ยนรายวิชา ยิ่งเข้าช่วงหน้าฝนแล้วการเดินทางก็ยิ่งจะลำบากมากขึ้นหลายเท่าตัว

 

"เดียร์ วันนี้มีเรียนเช้าเหรอ" เธอชะเง้อมองหาต้นเสียงตามสัญชาตญาณ

 

"อ้าว พี่เตอร์ ทำไมวันนี้มาเช้าจังเลยค่ะ" เธอไม่ได้ให้คำตอบและยังเปลี่ยนเป็นเจ้าของคำถามแทน

 

"วันนี้มีสอนแปดโมงครึ่ง"

 

"ปีสี่ก็มีเรียนเช้าเหมือนมัธยมเลยเนอะ ดีนะมีเรียนเช้าสุดวันเดียว"

 

"อ้อ! เเล้วพี่โทรไปถามว่าจะมามหาลัยพร้อมกันไหม พี่จะได้ไปรับทำไมไม่พูดล่ะ เงียบแล้วตัดสายเฉยเลย"

 

"หืม? เดียร์เนี่ยนะ พี่เตอร์จะโทรหาเดียร์แล้วไปติดสาวอื่นหรือเปล่าคะ" ไอเดียร์พูดติดตลก

 

"พี่พูดจริงๆ โทรอีกเดียร์ก็ตัดสาย"

 

"..."

_______________________________________

วันนี้มา 2 ตอนไม่ได้ เดี๋ยวลงพรุ่งนี้แทนน้าาาา

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ เทียร์ดีขึ้นบ้างแล้ว❤

ฟังเพลงที่ชอบแล้วฮึกเหิมมาก

แต่!!... เหมือนร่างกายกำลังทะเลาะกับสมองประมาณว่า เมิงเพิ่งจะหายนะยังมีอารมณ์ศิลปินอีกหรอ 55555

ก็ยังอึนๆอยู่เเต่พอเขียนได้แหละ😂