"เรียนวันแรกทางหลักสูตรก็จัดเต็มให้นิสิตเลยเนอะ" ติวเตอร์เดินเคียงข้างกับไอเดียร์ลงมาจากตึกเรียนในช่วงเย็นของวัน เขาเองก็เพิ่งรู้จากประธานหลักสูตรว่าต้องสอนช่วงบ่ายสามไปจนถึงหกโมงเย็น เพราะช่วงเช้าเรานักศึกษาต้องเข้าพบกับอาจารย์ประจำห้องของแต่ละชั้นปี

 

"ชิลล์ดีค่ะ อัดความรู้เข้ามา เดียร์ได้พักผ่อนตั้งหนึ่งปีแน่ะ" ไอเดียร์พูดติดตลก แม้สีหน้าจะเหนื่อยอ่อนแต่คำพูดและท่าทางของเธอยังฮึดสู้ ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายจากคนข้างๆมองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เจอกันในรั้วมหาลัย

 

"อยู่ที่นั่นเป็นยังไงบ้าง"

 

"คะ?"

 

"เขากลั่นแกล้ง หรือรังแกเดียร์ไหม" น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยทำให้คนถูกถามกระอักกระอ่วนเมื่อต้องโกหกคำโตเพื่อให้เขาสบายใจ

 

"สบายดีค่ะ นายนั่นไม่สนใจอะไรหรอก ทำแต่งานและหน้านิ่งไปวันๆ" เธอตอบพร้อมยิ้มร่ากลบเกลื่อน

 

"ถ้าเขาไม่ยุ่งกับเดียร์พี่ก็สบายใจ"

 

"ไม่ยุ่งหรอกค่ะ" เธอย้ำอีกครั้ง ก่อนติวเตอร์จะอาสาแกมบังคับขอไปส่งเธอถึงที่บ้านด้วยตัวเอง แม้จะเกรงใจแต่ก็ต้องรับเอาน้ำใจเพราะกว่ารถประจำทางจะมาคงได้ถึงบ้านมืดค่ำกันพอดี

.

.

คฤหาสน์ชาริท

"ทานข้าวเลยไหมครับ ...นายทานก่อนแล้ว" เสียงเจอาร์เอ่ยถามทันทีที่เธอก้าวขาเข้าไปในบ้าน ไอเดียร์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มโดยประมาณ

 

"แล้วริกเตอร์อยู่กับใครคะ" หญิงสาวไม่ได้ให้คำตอบและเปลี่ยนเป็นเจ้าของคำถามแทน

 

"กับนายบนห้องครับ"

 

"อ่อ... งั้นเดียร์ทานข้าวก่อนก็ได้" เมื่อรู้ว่าลูกน้อยอยู่กับพ่อของเขาเธอเองก็ไม่อยากไปขัดขวางจังหวะเวลาส่วนตัว จึงเปลี่ยนเป้าหมายเดินเข้าไปในครัวแทน

.

.

แกร่ก~

ไอเดียร์เปิดประตูเข้าห้องอย่างเบามือหลังทานข้าวเสร็จ คิดว่าลูกชายน่าจะหลับไปในช่วงหนึ่งทุ่มเหมือนทุกๆครั้ง และมันก็เป็นตามคิดเมื่อเธอชะโงกหน้าไปพบว่าเจ้าตัวน้อยนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงโดยมีพ่อของเขานั่งเพ่งมองอยู่ใกล้ๆ สองเท้าเปลือยเปล่าเดินกรีดกรายเข้าหาอัตโนมัติ

 

"นาย ลูกร้องไหม" ไอเดียร์วางกระเป๋าและสมุดโน๊ตลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วกลับมาหย่อนสะโพกลงบนฟูกหนามองหน้าลูกชายที่กำลังหลับพริ้ม ทว่าคำถามซึ่งอย่างไร้คำตอบทำให้เธอตวัดดวงตาขึ้นมองหน้าเรียบเฉยของเขา

 

"..."

 

"...งั้นนายกลับไปพักเถอะเดี๋ยวฉันดูลูกต่อเอง"

 

"ลูกฉันควรมีแม่ที่ดีพอนะ" เขาพูดขึ้นทำลายความเงียบเป็นประโยคแรกตั้งแต่เธอเดินเข้ามา

 

"ต้องการสื่ออะไร"

 

"เปล่า" เธอขมวดคิ้วกับคำตอบที่ได้ ประโยคกระแนะกระแหนทำให้เธอพอจะเดาได้ว่าเขากำลังเหน็บแนมทางอ้อมไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง

 

"หรือว่าฉันยังเป็นแม่ที่ไม่ดีพอ? ฉันก็พยายามที่จะเรียนให้จบเพื่อที่จะได้งานทำดีๆสามารถส่งลูกเรียนได้ด้วยตัวเอง ...ไม่ดีตรงไหน?'

 

"เรียนก็เรียนไป ไม่ใช่ไปหาพ่อใหม่ให้ลูกฉัน"

 

"อะไรของนายเนี่ย! เดินชนฝาผนังจนสมองกระทบกระเทือนหรือไง"

 

"..."

 

"เฮ้อ... นายไปพักที่ห้องได้แล้ว ฉันเหนื่อยอยากอาบน้ำพักผ่อน"

 

"นี่บ้านฉัน" บ้าอำนาจชะมัด! ไอเดียร์ก่นด่าในใจ

 

"รู้แล้ว แต่นายยกห้องนี้ให้เป็นห้องส่วนตัวของฉันกับลูก"

 

"คืนนี้ฉันจะนอนกับริก"

 

"ดะ..ได้ไง" ร้อยวันพันปีไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะอยากนอนกับลูก ถึงจะเคยแอบเห็นเขาอุ้มลูกกล่อมในมุมที่เขาไม่เคยแสดงให้เห็นต่อหน้าก็เถอะ

 

"ทำไม หรือกลัวหวั่นไหวเวลาอยู่ใกล้ฉัน"

 

"เหอะ! แค่เห็นหน้าก็หมดอารมณ์แล้ว" ไอเดียร์กระเเทกเสียงใส่ในความมั่นใจจนหน้าหมั่นไส้ของชาริท

 

"ปากดี"

 

"ถ้านายอยากนอนกับลูกก็อุ้มริกไปนอนที่ห้องก็ได้ ลูกจะตื่นอีกทีตอนตีห้าก็จะงอแงบ้าง ช่วงกลางดึกลูกไม่ตื่นหรอกสบายใจได้" เธอบอกน้ำเสียงเหนื่อยๆไม่อยากต่อล้อต่อเถียงไปมากกว่านี้หากเขามีความประสงค์จะนอนกับลูก ก็ย่อมมีสิทธิ์ในตัวลูกชายอยู่แล้วไม่เคยคิดขัดขวาง

 

"ลูกไม่คุ้นห้องฉันเดี๋ยวงอแง"

 

"ตามใจ บ้านนายนิ" ไอเดียร์กลอกตาไปมา แต่ถึงเช่นนั้นก็ยอมปลีกตัวไปอาบน้ำเพราะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าสองรายวิชาติดต่อกัน โดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามแผ่นหลังบางกระทั่งเธอก้าวพ้นขอบประตูห้องน้ำ

 

ชาริทเลื่อนสายตามาหยุดที่ลูกชาย เขาใช้นิ้วชี้แต่ที่แก้มนิ่มเบาๆอยากทะนุถนอม เกิดมาไม่เคยนึกฝันว่าครั้งหนึ่งจะมีเหตุการณ์ลักษณะนี้เกิดขึ้น ในหัวไม่เคยคิดเรื่องมีครอบครัวและเรื่องลูกคงไม่ต้องพูดถึง เขาไม่เคยต้องการ

 

...ทว่า เสียงร้องอ้อแอ้และใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงทั้งตนและหญิงสาวในห้องน้ำกลับทำให้เขาต้องหยุดความสนใจทุกอย่างแล้วเหลือบมองหน้าลูกชายเป็นระยะ โดยไม่ให้แม่ของลูกรู้ตัวเวลาเธออุ้มผ่านหน้าไปมา

 

"ฝันดีนะริก" ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่กว่าเขาจะรู้ตัวว่ากำลังเผลอยิ้มให้ริกเตอร์ซึ้งเด็กน้อยหลับตาพริ้มไม่รับรู้เลยด้วยซ้ำ เขาคงเป็นบ้าแล้วแน่ๆ ชาริทต่อว่าตัวเองในใจ

 

แกร่ก~

หลายสิบนาทีผ่านไป กว่าเสียงเปิดประตูห้องน้ำจะดังขึ้น ไอเดียชะโงกหน้าสำรวจเส้นทาง ก่อนพบว่าชายหนุ่มเจ้าของบ้านนอนหลับข้างลูกชายอีกฝั่งโดยเว้นที่ว่างให้เธอตำแหน่งเดิม

 

ไม่รอช้ารีบเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ก่อนเอื้อมมือปิดโคมไฟข้างหัวเตียงจากนั้นล้มตัวลงนอนข้างลูกชาย เตียงนอนที่เคยกว้างมีขนาดพอดีขึ้นมาทันทีเมื่อเขานอนอีกฝั่ง โดยมีลูกชายคั่นกลางระหว่างเขาและเธอ

.

.

 

หญิงสาวขยับตัวไปมาใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ พยายามข่มตาเท่าไหร่ก็ไม่สามารถนอนหลับได้ทั้งที่ก่อนหน้านี้ร่างกายของเธอมันอ่อนเพลียมาทั้งวันแล้ว เธอเปิดเปลือกตาขึ้นท่ามกลางแสงไฟสลัว แสงจากดวงจันทร์ด้านนอกสาดเข้ามากระทบพื้นส่งผลให้สามารถมองเห็นทุกอย่างในห้องพอลางๆ

 

"นาย... หลับยัง" เพราะหากเขายังไม่หลับตนจะได้นอนนิ่งๆไม่ให้รบกวน

 

"..."

 

"หลับแล้วสินะ" เมื่อไม่ได้รับคำตอบ จึงดันตัวลุกเบาๆแล้วออกไปนอกระเบียง

 

ไอเดียร์แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ธรรมชาติสร้างความสวยงามให้ชื่นชม ดวงจันทร์สว่างถูกโอบรอบไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับชวนให้หลงใหล

 

สายลมเย็นพัดโกรกเข้าที่ใบหน้าชวนให้ไรขนอ่อนลุกซู่ มือเรียวยกขึ้นลูบท่อนแขนเบาๆ หัวใจเจ้ากรรมกลับเต้นแรงราวกับว่ามันกำลังกลัวอะไรบางอย่าง อาจจะเป็นสิ่งลี้ลับที่คนทั่วไปไม่ค่อยได้เห็นกันก็เป็นได้

 

พรึ่บ!

"กรี๊ดดด อุ๊บ!"

______________________________________

อิหยังวะ (ประโยคเฮียเกอร์)😆😆