หลายวันต่อมา...

ไอเดียร์ตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อปั๊มนมให้ลูกชาย และรีดเสื้อผ้าเตรียมไปเรียนวันแรกของเทอม เธอส่งลูกชายไว้กับพี่เลี้ยงที่ชาริทสั่งให้มาเลี้ยงดูลูกเป็นการเฉพาะ แล้วจึงกลับขึ้นไปบนห้องเพื่อเก็บสมุดจดเล็กๆกับปากกาใส่กระเป๋าสะพายข้าง

 

ร่างอรชรออกจากห้องอีกครั้งในชุดนักศึกษา สองขาเปลือยเปล่าเดินกรีดกรายลงบันไดพลางมองซ้ายขวา ไม่อยากปะทะคารมกับเจ้าของบ้านให้เดือดดาลก่อนไปเรียนในเช้าที่แสนสดใส ทว่าปกติแล้วหากเป็นวันที่ทำงานชาริทก็จะเดินทางออกจากบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะฉะนั้นแล้วเธอก็เบาใจลงบ้างในระดับหนึ่ง

 

"ไปเรียนจำเป็นต้องใส่สั้นขนาดนี้?"

 

กึก!

ไอเดียร์ที่กำลังตั้งท่าจะก้าวขาลงบันไดหน้าบ้านหลังสวมรองเท้าผ้าใบเสร็จเป็นต้องหยุดชะงักเมื่อมีประโยคเหน็บแนมจากทางด้านหลัง ทำให้เธอต้องสะบัดหน้ากลับไปมองยังต้นเสียงในตอนที่คนด้านหลังเองก็เดินออกมาเช่นกัน

 

"ว่างมากก็ไปทำงานนะ"

 

"ก็กำลังจะไป"

 

"ก็ไปสิ" หญิงสาวยักไหล่

 

"เออ!" ชาริทกระแทกใส่เมื่อคนตัวเล็กลอยหน้าลอยตาไม่เกรงกลัวเขาเลยสักนิด เขาเดินอาดๆผ่านหน้าเธอด้วยความหงุดหงิดขึ้นรถที่เจอาร์สแตนบายรออยู่แล้ว

 

"ชิ ขี้เก๊ก คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหรือไง" ไอเดียร์เเยกเขี้ยวก่นด่าตามหลัง แม้เวลาจะผ่านไปนานหลายเดือนชายหนุ่มก็ยังเป็นมาเฟียแสนเย่อหยิ่งไม่เหมือนติวเตอร์เลยสักนิด

 

หัวคิ้วมนขมวดเข้าหากันเล็กน้อยในตอนที่มือขวาคนสนิทของเขาเดินสาวเท้าดุ่มๆมาหยุดตรงหน้า ความมึนงงทำให้เธอเป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้นก่อน

 

"มีอะไรหรือเปล่าคะ"

 

"นายบอกให้คุณไปขึ้นรถ มหาลัยที่คุณเรียนเป็นทางผ่านของเราพอดี" เจอาร์บอกเสียงเรียบพอๆกับใบหน้านิ่งไร้ชีวิตชีวาของเขา

 

"จะดีเหรอ... ฉันนั่งรถเมล์ไปดีกว่า" หญิงสาวชะโงกหน้าผ่านร่างกำยำของเจอาร์ไปมองหน้าชาริทที่อยู่บนรถ สีหน้าบอกบุญไม่รับของเขายิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าชายหนุ่มคงไม่เต็มใจนักหากเธอจะร่วมเดินทางไปด้วย ที่ชวนคงเป็นเพราะมารยาทพอเป็นพิธีเท่านั้น

 

"ไปเถอะครับ จะได้ประหยัดตังค์นะ" เจอาร์เอาเรื่องนี้มาใช้กับเธออีกแล้ว ก็เขาแทบช่วยเหลือเธอทุกทางมากกว่าผู้เป็นนายเสียอีก เลยได้รับรู้นิสัยใจของไอเดียร์มาพอสมควร ว่าเธอเป็นพวกประหยัดมัธยัสถ์แค่ไหน

 

"สิบบาทเอง... ขอบคุณที่ชวนนะแต่ไม่ไปจะดีกว่า" เธอครุ่นคิดประโยคแรก แล้วหันมาพูดกับคู่สนทนาประโยคหลัง ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกไปไม่รอให้คู่สนทนาได้เอ่ยตอบหรือห้ามปราม

 

เจอาร์ถอนลมหายใจเบาๆในความดื้อรั้นของหญิงสาว จะว่าไปก็นิสัยคล้ายๆกับผู้เป็นนาย หากชาริทไม่ถูกชะตากับใครก็จะไม่ยอมอยู่ใกล้แม้กระทั่งเดินผ่านในระยะเฉียดฉิวเลย

.

.

มหาลัย

ไอเดียร์เร่งฝีเท้าพลางยกมือปาดเหงื่อออกตามไรผมพอลวกๆ เธอหรี่ตาลงเพ่งมองตึกรอบๆมหาลัย อยากจะตะโกนร้องลั่นกับชีวิตอันแสนเหนื่อยล้า ทว่าหากพลั้งปากพูดคำนี้ออกไป ร่างกายก็จะเหนื่อยล้าและพลังงานในร่างกายก็จะติดลบอ่อนกำลังลงทันที

 

"ถึงสักที" ดวงตากลมก้มมองรองเท้าผ้าใบคู่ใจที่พี่ชายซื้อให้สมันเรียนอยู่ปีสามอย่างนึกขอบคุณ มันช่วยให้เธอเดินได้คล่องตัวและรวดเร็วยิ่งขึ้นเหลือเวลาให้นั่งพักหายใจได้ถึงยี่สิบนาที

 

หญิงสาวในชุดนักศึกษาเดินกรีดกรายไปหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ใต้ตึกคณะ ใบหน้าจิ้มลิ้มแต่งแต้มเครื่องสำอางบางๆเพียงเท่านี้ก็สามารถดึงดูดให้เพศตรงข้ามเหลือบมองเป็นระยะ หน้าท้องที่เคยป่องนูนแบนราบภายในระยเวลาสี่เดือนราวกับเธอไม่เคยตั้งท้องมาก่อน

 

Rrrr Rrrr Rrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำเอาเจ้าของเครื่องรีบลนลานกดปิดเสียงทันที หลังนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่ได้ตั้งเสียงสั่นเอาไว้เพราะเคยชินกับการอยู่บ้าน ไอเดียร์กวาดสายตามองรอบๆเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าทุกคนละความสนใจหนีจึงได้กดรับสายเมื่อบนหน้าจอโชว์เบอร์ของติวเตอร์

 

"ค่ะพี่เตอร์"

 

[เป็นไงบ้าง ได้ข่าวว่าไปเรียนวันแรก ได้เพื่อนใหม่หรือยังแล้วตื่นเต้นหรือเปล่า]

 

"เดียร์เพิ่งถึงเองค่ะ" เหงื่อตามไรผมก็ยังไม่แห้งด้วยซ้ำ มือเรียวรวบผมเบี่ยงมาอีกข้างเพื่อให้ลมเย็นที่พัดผ่านใต้ตึกโกรกลำคอและเสี้ยวหน้า

 

[ทานข้าวมาหรือยังไงล่ะ] เสียงบริบทเล็ดลอดจากปลายสายทำให้ไอเดียร์รู้สึกเหมือนติวเตอร์อยู่ใกล้ๆบริเวณนี้ ดวงตากลมทำหน้าที่เหลือบมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง

 

"..."

 

[ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ]

 

"ห้ะ! นี่อย่าบอกว่า..." หญิงสาวอุทานเสียงหลงเผลอหยัดกายลุกขึ้นยืนหมุนมองหาติวเตอร์รอบๆตึกก่อนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเขาเดินถือจานข้าวพร้อมกับโทรศัพท์ในมือทั้งที่ยังไม่วางสายจากเธอเลย ใบหน้าคมอมยิ้มเล็กน้อยมองเธอในชุดนักศึกษาอีกครั้ง ในขณะที่คนถูกสำรวจยืนอึ้งไปราวกับถูกสาป "พะ..พี่เตอร์มาได้ยังไงคะ"

 

ติวเตอร์กระตุกยิ้มพร้อมกับวางจานข้าวลงบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม ทำให้ไอเดียร์ต้องรีบนั่งลงไม่อยากยืนค้ำหัวผู้ใหญ่

 

"พี่เป็นอาจารย์สอนที่สาขาชั่วคราวน่ะ"

 

"คะ?" หญิงสาวยิ่งงงไปใหญ่และเลิกคิ้วถามในตอนที่เขาเลื่อนจานข้าวมาวางไว้ตรงหน้า

 

"พี่คิดเราคงรีบมาจนลืมทานมื้อเช้า เลยซื้อมาให้" เขาตอบอย่างอารมณ์ดีได้ขณะที่เธอไล่สายตามองไปที่โรงอาหารซึ่งอยู่ห่างจากตึกคณะกว่าแปดร้อยเมตร

 

"โฮ... เดียร์ไม่เกรงใจแล้วนะ" ไอเดียร์ตวัดดวงตากลมมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้าแล้วแยกช้อนส้อมถืออย่างละข้าง ตั้งท่าจะลงมือทานแต่หัวใจก็ต้องหวั่นไหวไม่น้อยเมื่อเห็นกับข้าวในจานมีแต่เมนูที่เธอชื่นชอบทั้งนั้น "ขอบคุณนะคะ"

 

"หึ รีบๆกินเถอะ ยังไงพี่ก็ต้องดูแลน้องสาวอยู่แล้ว"

 

"ค่ะ" ไอเดียร์ส่งยิ้มหวานให้ติวเตอร์ทั้งที่ความรู้สึกลึกๆของเธอนั้นรับทราบดีว่าเขาไม่ได้คิดกับเธอแบบนั้นอีกแล้ว ติวเตอร์ให้สถานะเธอมากกว่าน้องสาว

 

การกระทำของเขามันฟ้องทุกอย่าง จากที่เธอเคยเป็นฝ่ายแอบรักเขาเพียงข้างเดียวแต่ตอนนี้กลับเป็นเธอที่กระอักกระอ่วนไม่กล้ารับรักจากเขา เพียงเพราะมลทินที่มันติดตัวมาจากความผิดพลาดแท้ๆ

________________________________________

อยากอ่านนักตามใจก็ด๊ายยยยยย.....5555

ปล. สำหรับนักอ่านที่เพิ่งหลงทางเข้ามาอ่าน เทียร์จะลงสปอยก่อนลงเต็มเสมอนะคะ เวลาเค้าลงสั้นๆกระทัดรัดก็อย่าตกใจกันเด้อ