ปานอัปสรรู้สึกเหมือนยืนงงในดงกล้วย.....ซวยแล้วฉัน.......หญิงสาวเดินแข้งขาปัดเข้าไปภายในบ้าน อยากจะอาบน้ำขัดผิว ชำระล้างคราบดินทรายที่ติดตามเสื้อผ้าผิวกายเสียก่อนค่อยไปหาอาหารใส่กระเพาะที่ร้องประท้วงจนหนังท้องล้า เลิกราไปเองแล้ว 

“ว้ายยยย......” ปานอัปสรทะเล่อทะล่าเปิดประตูเข้าไปในห้องหวังจะทำตามที่ตั้งใจ  ลืมคิดไปว่าหล่อนใช้ห้องร่วมกับผู้ชาย....ฮึ่ม...ผู้ชายทั้งแท่งด้วย.....ซวยจริง ๆ ตาจะเป็นกุ้งยิง ไหมล่ะเนี่ย....ฮือ ๆ ๆ ขาวจั๊ว..... 

ชายหนุ่ม ไม่ได้สะทกสะท้านกับเสียงวี๊ดว้ายหน้าห้อง  ในเมื่อไม่เคาะประตูก็ต้องยอมรับสภาพไปก็แล้วกัน....หรือหล่อนอาจจะตั้งใจก็ได้ ใครจะไปรู้... 

“คุณ...เสร็จหรือยัง” ปานอัปสร ยืนเอามือปิดตา  ร้องถามอลัน ที่กำลังใส่เสื้อผ้า...หล่อนเปิดประตูเข้ามา หัวใจแทบวาย เมื่อเจอกับก้นขาว ๆ ไร้ปราการปกป้อง ถ้าหากเขาหันหน้าคงจะติดตา...ฮึ่ย....... 

“ปิดตายังไงของคุณ  กางนิ้วขนาดนั้น....ลามกเหมือนกันนะเราน่ะ” อลันไม่ตอบแต่เดินเข้ามาใกล้ ๆ แกล้งดีดไปบนหลังมือของผู้หญิงทะลึ่ง.. 

“บ้าเหรอ   ฉันไม่เห็นอะไรสักหน่อย”  ปานอัปสรเถียงข้าง ๆ คู ๆ 

“อยากดูก็บอกกันดี ๆ ก็ได้ ไม่ต้องทำเป็นสร้างสถานการณ์หรอกน่า” อลันหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างต้องการประเมิน        

“เอ่อ......ฉันแค่จะเข้ามาอาบน้ำ...ลืมไปว่าใช้ห้องร่วมกับคุณน่ะ” 

“งั้นก็ตามสบาย  ผมจะออกไปรอข้างนอก” อลันพูดจบก็เดินเฉียดไหล่ออกไปนอกห้อง 

“ ฮึ...ที่ตั้งกว้างยังจะมาเดินเบียด.....” หญิงสาวย่นจมูกใส่แผ่นหลังกว้าง 

ปานอัปสร  ใช้เวลาอาบน้ำอย่างชุ่มฉ่ำจนรู้สึกสดชื่นสบายตัว ซึ่งใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าจะได้เยื้องกรายออกมาด้านนอก  หันมองซ้ายขวาไม่เห็นหน้าหล่อเหลา ที่ทำเอาใจสั่นทุกทีที่อยู่ใกล้  ขนาดตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นเกย์ยังลำบากใจ  ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นผู้ชาย แล้วก็ก้นขาวมากด้วย...เฮ้ย....คิดบ้าอะไรของแกวะ......นางแบบสาวปรามตัวเอง.....มีแต่ความเงียบ...ไหนว่าจะออกมารอข้างนอกยังไง....ก็ดีเหมือนกันจะได้หายใจคล่องขึ้นหน่อย .....หญิงสาวตัดสินใจเดินเข้าครัว ตั้งใจจะหาของกินง่าย ๆ ใส่ท้อง...ไม่ใช่อะไรหรอกนะ...เพราะถ้ายากกว่าการต้มบะหมี่ ปานอัปสรทำไม่เป็น... 

นางแบบสาว ก้ม ๆ เงย ๆ ตามตู้ตามชั้นต่าง ๆ ก็เจอแต่ความว่างเปล่า...นี่ฉันจะต้องออกไปเก็บเห็ดกินไหมวะ....หญิงสาวเกาหัวแกรก....บ่นพึมพำ…. 

“เหาขึ้นหัวหรือไง  ยืนเกาอยู่ได้” 

“มีครัวเอาไว้ทำอะไรคะเนี่ย  ไม่เห็นมีอะไรกินเลยอ่ะ” หญิงสาวจีบปากต่อว่าตาคว่ำ 

“ก็เอาไว้ผ่า...ชำแหละ.....หั่น.....สับ....” 

“พอ ๆ เลยคุณ...ไม่ต้องมาขู่....ไม่อย่างนั้นคุณนั่นแหละจะโดนฉันชำแหละ” ปานอัปสรตวัดสายตาขว้างค้อนผู้ชายหน้านิ่ง ที่ดีแต่ขู่ 

“ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..” อลันหัวเราะลั่น...ขำคนโมโหหิว หน้าตาบูดเบี้ยวดูได้ซะที่ไหน ยัยนางฟ้าตกสวรรค์ 

“หยุดเลยนะ...ฉันหิว ๆ ๆ ๆ ๆ” ปานอัปสรแหกปากตะโกนแข่งกับเสียงหัวเราะอย่างกับเด็ก ๆ 

“นี่คุณ...ไม่ลงไปนอนดิ้นกับพื้นเลยล่ะ.....ถ้าเสร็จแล้วก็ออกมานี่ ผมไปเอาข้าวมาแล้ว จะกินก็ตามมา” พูดจบ ชายร่างสูงใหญ่เดินนำออกไปทิ้งให้คนที่อยู่ข้างหลังยืนเหวอ.......โอย ๆ ๆ .....ตายแล้ว...ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย.....