หลังจากที่เเสงเรี่มจางหายไปนั้น ทั้งสองก็เอามือออกจากตา อากิพบว่าตัวเองกำลังนั่งจ้องมอง “อากิ” อีกคน ส่วนอิจิโกะก็พบว่าตัวเองก็จ้องมอง “อิจิโกะ” อีกคน เเล้วทั้งสองก็มองหน้าสบตากัน พลางชี้หน้ากัน เเล้วร้องออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

“เธอ!”

“นาย!”

เเล้วทั้งสองก็ก้มลงไปมองรูปร่างตัวเองที่เปลี่ยนไป อิจิโกะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ขณะที่จับที่ท้องน้อยของตัวเองเเล้วโอดครวนออกมาอย่างเสียดาย

“โอ้ย…ซิกเเพ็กหายไปหมดเลย อุตส่าห์ฟิตมาเเล้วเเท้ๆ”

“ไอ้หื่น ไอ้บ้า” อากิปาหนังสือข้างมือใส่ อิจิโกะหลบ

“อะไรฮะ มันเกีดเรื่องบ้าอะไร มันเกีดอะไรขึ้น” อิจิโกะยิงคำถามเป็นชุดอย่างงๆ “ทำไมมันเป็นงี้ไปได้”

“พูดมาก เพราะนายนั่นเเหล่ะ” อากิโวย “เพราะมีคนอย่างนายมาเเอบเปีดคัมภรีด้ายเเดงเเหล่ะ ถ้านายไม่เปีด เรื่องก็จะไม่เกีดขึ้นหรอก เพราะนายคนเดียวเลย นายเป็นคนผิด”

“คนอย่างฉันเเล้วอีตานั่นมันเป็นใครล่ะ ทำไม ทำไมฉันต้องเกี่ยวด้วย” อิจิโกะโวยต่อ เเต่อยู่ๆเขาก็เห็นอากิคุกเข่าร้องไห้กับพื้น พลางสอื้น เเละ พูดอะไรบางอย่างเขาเลยเงียบเเล้วตัดสินใจฟัง ว่าเธอพูดอะไร

“คุณยายคะ…ฮึก…หนูทำมันไม่ได้ค่ะ…เเต่หนูไม่อยาก…เป็นเเบบนี้…ฮึก…จนวันตาย…ฮึก…หรอกนะคะ…ได้โปรดช่วยหนูเถอะ…ช่วยหนูด้วยนะคะ…ฮึก…มันเป็นความผิดหนู…ฮึก…หนูจะขอรับโทศคนเดียวนะคะ” 

ความเงียบครอบงำ หลังจากที่เธออยุดร้องไห้ เธอก็ส่งเสียงอึ้มในลำคอเบาๆเป็นครั้งคราว ทันใดนั้นเธอก็โฮดครวณอย่างตกใจ

“ตามหารักเเท้!” เธอพูด “หนูจะต้องคบกับเจ้าผู้ชายเเบบนี้เหรอคะ ไม่จริงน่า…” เธอพูด