ไอเดียร์นั่งอมยิ้มมองลูกชายตัวน้อยที่ใช้มือป้อมๆดันก้นขวดนมพยายามทำด้วยตัวเองด้วยสายตาอ่อนโยน การมาอยู่บ้านหลังใหญ่ในช่วงเวลาสี่เดือนมานี้ไม่ได้กดดันเหมือนที่เคยคิด มาเฟียหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านยังออกไปทำงานเหมือนทุกวัน ไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอะไรกับเธอและลูกมากนัก

 

"เสพมาเยอะหรือไง นั่งอยู่เฉยๆก็ยิ้ม"

 

รอยยิ้มกว้างหุบลงอัตโนมัติทันทีที่น้ำคำเหน็บแนมลอยเข้ามากระแทกหู หญิงสาวสะบัดหน้ามองเจ้าของเสียงด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เขากำลังเอนตัวยืนพิงหัวไหล่กับขอบประตูแล้วแขนกอดอกอย่างเคร่งขรึม

 

"ถามจริง นี่เกิดมานายเคยอินกับอะไรสักอย่างไหม" ไอเดียร์ตั้งคำถามสีหน้าเอื่อมๆ ไม่ได้คาดหวังกับคำตอบ เพราะดูท่าแล้วชาริทเหมือนผู้ชายไม่ต้องการความรักความอบอุ่นจากครอบครัว

 

"ไร้สาระ" นั่นไงล่ะ! เธอได้แต่คิดในใจ

 

"อ้อ! ฉันมีเรื่องจะคุยอยู่พอดีเลย" ไอเดียร์ดึงขวดนมออกจากมือป้อมน้อยของลูกชายเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวน้อยหยุดการดูดจุกนมจากขวดคล้ายกำลังนิ่งฟังพ่อกับแม่สนทนากัน หญิงสาวช้อนลูกชายขึ้นมาแนบอกแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนเดินไปหาชายหนุ่ม

 

"อะไร"

 

"ฉันลาคลอดครบสี่เดือนแล้ว จะทำงานเสาร์อาทิตย์และเรียนไปด้วย ต่อไปนายเป็นคนเลี้ยงลูกนะ"

 

"มีสิทธิ์อะไรมาสั่ง"

 

"ตามที่ตกลงกันไงเล่า~ นายจำไม่ได้เหรอ" เธอมุ่ยหน้าใส่เล็กน้อยเมื่อเขาลืมสิ่งที่เคยตกลงกันไว้

 

"ฉันพอใจก็จะเลี้ยงให้ เบื่อวันไหนเธอก็กลับมาเลี้ยงเอง"

 

"ฉันจะพยายามไม่ทำให้นายอารมณ์เสียแล้วกัน"

 

"รู้ตัวก็ดี" ชาริทเหลือบมองดวงตาใสแป๋วของลูกชายเพียงนิดแล้วเบนสายตาไปมองด้านนอก เมื่อรู้สึกว่าไอเดียร์กำลังมองหน้าเขาอย่างเพ่งพินิจ "...ฉันไม่ชอบให้ใครมองหน้า เผื่อเธอลืม"

 

"ลูกยังชอบมองหน้านายเลย เห็นไหม" เธอยืนยันด้วยการก้มมองหน้าลูกน้อยมันทำให้เขาต้องเลื่อนสายตาลงมองตามและพบว่าลูกชายกำลังมองหน้าเช่นกัน ตาแป๋วคู่นั้นทำให้ชาริทชะงักเล็กน้อย

 

"อย่าเอาลูกมาอ้าง มันไม่ได้ผลหรอก" เขารีบเบือนหน้าหนีทันที ให้ตายเถอะตั้งแต่เกิดมาหัวใจแกร่งไม่เคยอ่อนยวบให้สายตาใครเลยสักคน คงเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแพ้พ่ายแววตาของลูกชาย

 

"ริกเตอร์ครับ... อย่างไปมองลุงเขาแบบนั้นสิลูก" ชาริทหันขวับอัตโนมัติเมื่อถูกเรียกลุง ถึงเจ้าแฝดหลานรักจะเคยเรียกก็เถอะ เขาก็ไม่ชอบให้ใครมาเรียกนอกจากหลานอยู่ดี

 

"นี่เธอว่าใครลุง" ชาริทถามเสียงเขียว

 

"เปล่านิ แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ"

 

"ไม่ล่ะ วันนี้พัก"

 

"ฉันจะออกไปทำเรื่องเรียนต่อ วันนี้ฝากนายดูลูกหน่อยได้ไหม" ชาริทใช้หางตามองอย่างชั่งใจ

 

"อืม ส่งริกมาเดี๋ยวฉันดูให้ "

 

"ฉันไว้ใจนายได้แน่นะ" แม้สีหน้าจะค่อนข้างกังวลแต่ก็ยอมยืนลูกน้อยให้กับชาริทได้อุ้ม "ไม่ใช่ไปเจอสาวๆข้างทางแล้วทิ้งลูกฉันนะ"

 

"น้อยๆหน่อย ฉันไม่ใช่คนประเภทนั้น แล้วไอ้ที่ฉันพลาดไปมีอะไรกับเธอก็เพราะเมาหรอก" เขาหันกลับมาตำหนิเสียงดุ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่หลอกด่าเขาอยู่เรื่อย ภายใต้ใบหน้าแสนซื่อนั้นที่เขามองว่ามันไม่ได้จืดชืด

 

"ฉันก็เมาเหมือนกันไหม พูดอย่างกับฉันอยากได้นายนักแหนะ"

 

"ก็ไม่ใช่เพราะอยากได้เหรอ?"

 

"ลีลางั้นๆ ไม่เห็นเร้าใจเลย" ไอเดียร์กระตุกยิ้มมุมปาก ยักไหล่แล้วเดินผ่านหน้าขึ้นไปเก็บเอกสารบนห้องของเธอ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีเจ้ากรรมนายเวรจ้องอาฆาตแค้นตามหลังขึ้นมาด้วย

 

ปึง!

หญิงสาวสะดุ้งเฮือกทันทีที่ประตูกระแทกกับผนังห้องบ่งบอกว่าคนเปิดเข้ามากำลังเดือดดาลกับเรื่องบางเรื่อง เขากำลังไม่พอใจและต้องการระบายอารมณ์ด้วยการทำลายข้าวของ

 

"ทำไมต้องรุนแรงกับข้าวของในบ้านด้วยเล่า"

 

"มีแรงกว่านี้อยากลองไหม เผื่อลืม" เขาพูดเสียงนิ่ง ประกอบกับท่าทางที่ไม่สามารถอ่านความรู้สึกได้ยิ่งทำให้บรรยากาศภายในห้องดูอึดอัดจนยากจะวางใจเมื่อต้องอยู่กันสองต่อสอง ดวงตากลมมนมองบานประตูสลับกับเจ้าของใบหน้าคมที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

"นะ..นายจะทำอะไร" ไอเดียร์ถามตะกุกตะกัก เท้าเปลือยเปล่าทำหน้าที่ก้าวถอยหลังอัตโนมัติเมื่อสัญชาตญาณบอกกับเธอว่ามันเริ่มไม่ปลอดภัย

 

"หึ" ท่าทีหวาดกลัวของเธอมันทำให้เขาได้ใจ การทำให้ใครคนหนึ่งรู้สึกหวาดกลัวเพียงแค่เดินเข้าหา มันไม่ต่างจากราชสีห์ตัวใหญ่ไล่ต้อนลูกกวางตัวน้อยที่กำลังส่งสายตาสั่นระริกอ้อนวอนขอชีวิต สองขายาวราวกับนายแบบก้าวเข้าใกล้อีก

 

"ว้าย!"

 

ตุ้บ!

เพราะความลนลานทำให้เธอไม่สังเกตว่าส้นเท้าชนกับขาเตียงนอนอยู่ด้านหลัง ทำให้หญิงสาวหงายหลังกระแทกกับฟูกหนาเข้าอย่างจัง ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ มือเล็กดันเตียงนอนพยุงตัวให้ลุกขึ้นนั่ง

 

"อ้ะ! นี่คุณ" ไอเดียร์ร้องเสียงหลงในตอนที่ชาริทตามขึ้นเตียงไปนั่งคร่อมลำตัวไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ตั้งหลัก มิหนำซ้ำยังตรึงข้อแขนของเธอด้วยมือหนาทั้งสองข้าง

 

"หึ ขัดขืนสิจะได้เร้าใจไง" เขาพูดบอกเสียงเรียบราวกับไม่รับรู้ว่าตอนนี้เขาและเธอกำลังอยู่ในท่าไหน ดวงตากลมกลอกกลิ้งไปมาเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง เพียงแค่มุมปากหนากระตุกยิ้มก็พานให้เสียวสันหลังวาบ

 

"นะ..นาย ลูกล่ะ เมื่อกี้ฉันฝากลูกกับนายไม่ใช่เหรอ" หญิงสาวพยายามเบนความสนใจ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลเอาเสียเลยเมื่อชาริทยังคงนิ่ง

 

"พยายามเบนเรื่องหาทางเอาตัวรอดสินะ"

 

"ปะ..เปล่านิ"

 

"กลัวฉันทำอะไรงั้นสิ"

 

"นาย...ฉันอึดอัดและหิวข้าวแล้ว นายช่วยลงจากตัวฉันหน่อยสิ~" หญิงสาวพยายามหว่านล้อมน้ำเสียงออดอ้อนสุดความสามารถ ผู้ชายส่วนมากร้อยทั้งร้อยแพ้มารยาผู้หญิง แต่...

 

"เหรอ?" เขาเลิกคิ้วถามพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนสามารถได้กลิ่นหอมจากน้ำหอมราคาแพง สติที่หลงเหลือสั่งให้รีบสะบัดหน้าหลบเลี่ยง หัวใจเจ้ากรรมเผลอเต้นแรง เลือดในกายกายสูบฉีดรวดเร็วจนใบหน้าสวยแดงระเรื่อ

 

"ฉะ..ฉันคิดถึงลูกจัง เราลงไปหาลูกดีไหม"

 

"ลูกอยู่กับเจ มันเลี้ยงหลานคนเดียวได้" ลมหายใจพ่นรดใบหูและผิวบางส่งผลให้ไรขนอ่อนลุกชูชันไปด้วย

 

"นายไม่เมื่อยเหรอ ลงไปก่อนนะๆ"

 

"ตอนอยู่ชั้นล่างใครริอ่านว่าฉันไม่เร้าใจนะ ผู้หญิงปากร้ายหายไปไหนล่ะ"

 

"..." ไอเดียร์เม้มปากแน่นเมื่อเขาเริ่มไล่ต้อนให้จนมุม

 

"เธอท้องลูกฉันเพราะความผิดพลาดเหรอ? หึ! ฉันคงไม่ยอมให้เกิดสิ่งผิดพลาดซ้ำสองแน่" ไอเดียร์ขมวดคิ้วสะบัดหน้ากลับมาสบตาตรงๆ ไม่เข้าใจในความหมายที่เขากำลังพยายามสื่อสาร

 

"ยังไง?"

 

"ฉันไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงจืดชืด... แบบเธอ" ชาริทดันตัวลุกแล้วออกไปจากห้องทิ้งให้หญิงสาวมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความงุนงง

___________________________________

ชาริทผู้ตายด้านไปแล้ว 55555

พบคำผิดสามารถคอมเมนต์แจ้งได้ตลอดเวลาน้าาาา