หลายวันต่อมา...

นับตั้งแต่วันที่มาเฟียหนุ่มออกเดินทางไปทำงานที่ประเทศอังกฤษก็ปาเข้าวันที่ห้าแล้ว ไอเดียร์ยังเลี้ยงลูกน้อยโดยมีมือซ้ายคนสนิทของเขาช่วยอำนวยความสะดวกให้ห่างๆ ไม่มีขาดตกบกพร่อง

 

เสียงกดกริ่ง ทำให้หญิงสาวคนเดียวในบ้านที่กำลังเดินกลับไปหาลูกชำเลืองผ่านกระจกใส สายตาปะทะกับเจ้าของร่างคุ้นชิน ติวเตอร์ยื่นชะเง้อมองเข้ามาในบ้าน ในขณะเดียวกันชายฉกรรจ์ชุดดำที่ยืนอยู่บริเวณนั้นเดินดุ่มๆมุ่งหน้าไปยังรั้วประตู

 

สัญชาตญาณกำลังบอกเธอว่าชายหนุ่มเริ่มไม่ปลอดภัย จึงตัดสินใจเดินเท้าเปลือยเปล่าออกไปหาเขาในทันที

 

"พี่เตอร์!" ไอเดียร์จงใจเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนม ส่งผลให้ชายชุดดำหยุดฝีเท้าแล้วสบตากันอ่านบทสนทนาผ่านสายตา เหมือนกับพวกสื่อสารทางจิตไม่มีผิดเพี้ยน

 

ทันทีที่ไอเดียร์สามารถเดินเเซงพวกเขาได้ เธอก็เลื่อนใบหน้ามาสบตาคนที่อยู่ด้านนอกผ่านรั้วประตูบ้าน ในขณะเดียวกันลูกน้องก็ชาริทก็เดินออกไปเมื่อเห็นว่าเป็นรู้จักของเธอ

 

"พี่เตอร์ มาได้ยังไงคะ" ไอเดียร์ไล่สำรวจติวเตอร์ในชุดทำงานตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นกวาดมองไปรอบๆว่าเขานั่งรถอะไรมาถึงที่นี่เพื่อจุดประสงค์ใด

 

"พี่ซื้อของมารับขวัญหลานน่ะ" ไม่พูดเปล่ายังชูข้าวของในมือขึ้นเพื่อยืนยัน ทำให้ไอเดียร์ต้องรับเอาของผ่านช่องว่างของเหล็กดัดแข็งแรง

 

"ขอบคุณนะคะ แต่... เอ่อ..." หญิงสาวหนักใจเล็กน้อย ครั้นจะชวนเขาเข้าบ้านมานั่งดื่มน้ำเย็นๆ บ้านหลังนี้ก็ไม่ใช่ของเธอ ไม่มีอภิสิทธิ์ในการอนุญาตใครเข้าออก เผลอๆอาจจะมีปัญหาตามมาทีหลังได้

 

"มีอะไรรึเปล่า" ติวเตอร์สังเกตเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของไอเดียร์จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

 

"เดียร์อยากเชิญพี่เตอร์เข้าบ้านอยู่นะคะ..."

 

"..."

 

"เดียร์กลัวมีปัญหาค่ะ เดียร์มาอาศัยเขาอยู่" ไอเดียร์มองหน้าติวเตอร์ด้วยความลำบากใจ

 

"งั้นเดียร์ก็อุ้มลูกออกมา ถ้าไม่อยากให้พี่เข้าไปในบ้านนั้น"

 

"จะดีเหรอคะ"

 

"ก็แค่ออกไปเล่นด้วยกัน อีกอย่างเดียร์ก็ไม่ได้ทิ้งลูกนิ"

 

"..." ไอเดียร์กัดปากอย่างชั่งใจ ชาริทคงไม่กลับก่อนกำหนดหรอกมั้ง แต่ลูกของเธอก็ยังเล็กเกินไปที่จะอุ้มหอบไปไหนต่อไหนด้วยกัน

 

"ไปอุ้มลูกมาสิเดียร์" เสียงเร่งเร้าของติวเตอร์ทำให้เธอนิ่งไปชั่วขณะ

 

"พี่เตอร์คะ... ไว้วันหลังก็ได้ตัวเล็กยังเล็กอยู่เลย เดียร์สงสารลูก ขอโทษจริงๆค่ะ" อีกอย่างสภาพร่างกายคุณแม่หลังคลอดสองอาทิตย์ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยคล่องตัวนักเท่าที่ควร เกรงว่าจะเป็นภาระเขาเสียมากกว่า

 

"ไม่เป็นไรเดียร์ไม่เป็นไร อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ พี่ไม่ชอบเวลาเห็นเราทำหน้าเครียดเลยนะ" คำพูดของชายหนุ่มทำให้เธอฝืนยิ้ม ติวเตอร์ก็ยังเป็นติวเตอร์อยู่วันยังค่ำไม่เคยทำให้เธอเครียดเลยสักครั้งเมื่อต้องอยู่ใกล้

 

"ขอบคุณที่เข้าใจนะคะ"

 

"งั้นพี่กลับบ้านเลยก็ได้ ดูแลตัวเองดีๆนะเดียร์" เขาอำลาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ถึงอย่างไรไอเดียร์ก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวท่ามกลางชายฉกรรจ์ ยิ่งเจ้าพ่อมาเฟียคนนั้นคงไม่ตายด้านเรื่องอย่างว่า

.

.

"ก็นึกว่าจะหอบลูกหนีตามผู้ชาย"

 

กึก!

สองขาเรียวหยุดชะงักหลังประโยคกระแทกแดกดันสิ้นสุด หญิงสาวกวาดสายตาไล่มองหาเจ้าของเสียงตามสัญชาตญาณ ก่อนดวงตากลมจะเบิกกว้างขึ้นราวกับเห็นผี

 

"คะ..คุณ! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" สายตาจ้องผู้มาใหม่อย่างไม่วางตา ในหัวก่อเกิดคำถามมากมายประเดประดังเข้ามา

 

"สงสัยสินะ" ชาริทอ่านคำถามจากแววตาแห่งความสงสัย สีหน้าของเธอมันซื่อสัตย์เสียกว่าปากเสียด้วยซ้ำ

 

"มะ..ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" คนถูกจับได้รีบเดินผ่านหน้าไปหาลูกน้อยในทันที ทำให้เธอเข้าไปทันภาพเจอาร์อุ้มลูกเธอปลอบเบาๆในอ้อมแขนแกร่ง เสียงก้าวเดินของผู้มาใหม่ทำให้สัมผัสไวต่อเสียงทำงานอัตโนมัติ

 

"คุณหนูร้องน่ะครับ เลยถือวิสาสะอุ้มปลอบ คงไม่ว่ากันนะ" เขาบอกกับเธอในเชิงขออนุญาตทั้งที่ทำไปแล้ว จะว่าไปเขาก็ดูมีความเป็นพี่เลี้ยงเด็กได้ดีกว่าคนเป็นพ่อแท้ๆเสียอีก

 

"ไม่ว่าหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ" เธอเดินเข้าไปยื่นมือช้อนเอาลูกน้อยมาอุ้มแนบอกอย่างเบามือ

 

"ลูกฉันจะพูดได้วันไหน" เสียงเข้มเอ่ยถามจากทางด้านหลัง ส่งผลให้คนในห้องโถงหันมองต้นเสียงอัตโนมัติ

 

"ถ้าเด็กส่วนใหญ่... ก็สิบถึงสิบสองเดือนครับ" เป็นเสียงเจอาร์ให้คำตอบเจ้านาย ทว่าสายตาผู้เป็นนายกลับเพ่งมองลูกชายในอ้อมกอดของไอเดียร์ราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรเงียบๆ

 

"นายถามแบบนั้นทำไม" หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความอันตรายนัยตาคมคู่นั้น มันเเน่วแน่จนเธอกลัวเขาจะทำอะไรกับลูกตัวเอง

 

"ฉันไม่ทำอะไรลูกหรอกน่า..." ชาริทชักสีหน้าเมื่อไอเดียร์มองเขาอย่างหวาดระแวง

 

"แต่สายตานาย... มันทำให้ฉันไม่ไว้ใจ"

 

"เธอเลยเลิกล้มความคิดที่จะอยู่ที่นี่ แล้วจะหนีกลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง?"

 

ไอเดียร์ถอนลมหายใจสีหน้าเหนื่อยๆหลังจากเลี้ยงลูกคนเดียวมาทั้งวัน เธอเดินไปนั่งลงพรมสีขาวแล้ววางลูกบนเปล ทำให้ชาริทและลูกน้องขมวดคิ้วกับท่าทีของหญิงสาว

 

"เข้ามาก็ยากแล้ว ใครจะออกง่ายๆ"

 

"เหอะ!" ชาริทเค้นเสียงอย่างเย้ยหยัน ทำไมเขาถึงรู้สึกไร้อำนาจสั่งไล่ผู้หญิงคนนี้ออกจากบ้านทั้งที่เขาสามารถเด็ดขาดกับเธอได้นะ

_____________________________________

พบคำผิดสามารถ comment แจ้งเทียร์ได้ตลอดน้าาาา