ตามล่า
× 0
× 0
× 0
ตอนนี้เจ้าโบโบ้ได้สติแล้วหลังจากที่หลับไปเกือบ 3 ชั่วโมง เราก็ยังอยู่ที่เดิมแผลของฉัน รอยที่ถูกมันกัดและแผลที่หน้าผากก็เริ่มหายดี 90% ทีมของไมเคิลยังสำรวจสถานที่อย่างละเอียด จนตอนนี้ก็ยังไม่พออะไร ส่วนไมค์ก็เดินไปมารอบๆ เหมือนเดินดูความเรียบร้อย ฉันเลยถือโอกาสที่นี้โทรหาแม่สักหน่อย! ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง
~ตืดๆๆ ตืดๆๆๆ ตืดๆๆ~
แม่: ฮัลโหล่!!!! ลูกเหรอโบโลเวีย! เป็นยังไงบ้างปลอดภัยดีไหมลูก?
ฉัน: หนูปลอดภัยดีค่ะ แม่เป็นไงบ้าง? ตอนนี้แม่และหลานอยู่ที่ไหนคะ?
แม่: ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ตอนนี้แม่กับหลานอยู่ที่เมืองควีนเซนต์แล้วได้รับการดูแลอย่างดี ตอนนี้หลานกำลังเล่นอยู่กับพี่เลี้ยงทุกอย่างโอเครดีแล้วลูกจะมาถึงที่นี้ตอนไหนเหรอ?
ฉัน: หนูยังไม่แน่ใจเลยค่ะ เดี๋ยวเสร็จงานที่นี้แล้วจะรีบไปหานะคะ
แม่: แม่ไม่เข้าใจเลยนะทำไมอยู่ดีรัฐบาลจึงสั่งปิดเมืองไรซ์ซิตี้! รีบอพยพชาวเมืองด่วนขนาดนี้แม่ยังไม่ได้เก็บของเลยคนที่ทำงานลูกก็ไปหาที่บ้านและรีบพาแม่กับหลานมาที่เมืองควีนเซนต์เลยแม่ไม่เข้าใจจริงๆ
ฉัน: ..........!!! แม่ไม่ต้องกังวลนะคะเดี๋ยวท่านนายกเทศมนตรีก็ออกมาแถลงข่าวเกี่ยวกับเมืองของเราเองแหระ! แค่แม่กับหลานปลอดภัยหนูก็ดีใจแล้ว
แม่: ดูแลตัวเองดีๆนะลูก เห็นผู้ดูแลบอกว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงเพื่อนๆของลูกก็จะมาถึงที่นี้แล้วละ! แม่อยากให้หนูมาเร็วๆนะ
ฉัน: งั้นแค่นี้นะคะแม่! พักผ่อนเถอะนะคะเดี๋ยวหนูต้องดูแลเจ้าโบโบ้อีกบายค่ะ
หลังจากวางสายคุยกับแม่ เจ้าโบโบ้ก็ส่งเสียงร้องในลำคอเบาๆ และเอาหัวมาชนที่หน้าของฉันแล้วเลียหน้าไป 3 ที ฉันยิ้มและหัวเราะแล้วพูดกับเพื่อนรัก " ขอบใจนะฉันไม่เป็นไร! หิวแล้วใช่ไหมเจ้าแมวยักษ์"
มันส่งเสียงตอบจากลำคอเบาๆ
"อือๆๆๆ" แล้วพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ต้องล้มลง อาจเป็นเพราะฤทธิ์ขอยาสลบที่ยิงเข้าไปยังไม่หมด "เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเอาอาหารมาให้"
ฉันลูบหัวมันแล้วลุกขึ้นเดินไปที่ห้องเตรียมอาหารสัตว์ไม่ต้องคิดอะไรมากนะ! ห้องเป็นห้องที่เก็บอาหารสดที่ถูกควบคุมอุณหภูมิไว้อย่างดี อาหารพวกนี้จึงสามารถเก็บความสดไว้ได้ 1 อาทิตย์ จากนั้นก็จะเริ่มเน่าตามสภาพอายุ
ไมค์: เป็นไง เมื่อกี้ผมเห็นคุณคุยโทรศัพท์แม่คุณสบายดีไหม?
ฉัน: แม่กับหลานสาวปลอดภัยดีขอบใจ
ไมค์: จะไปเอาอาหารให้เจ้าโบโบ้หรอ!?
ฉัน: ใช่!
ไมค์: เดี๋ยวผมช่วย😏
ฉันมองหน้าไมค์ด้วยความสงสัยก่อนที่จะถามออกไปว่า
ฉัน: แน่ใจเหรอ! ว่าต้องการช่วยฉันขนอาหารไปให้เจ้าโบโบ้จริง!! หรือนายคิดจะไปสอดแนมไมเคิลกันแน่?
ไมค์: เธอจะบ้าหรอโบโลเวีย ผมจะสอดแนมพวกพี่เครื่องแบบทำไม! โดยเฉพาะเฮียคนนั้นนะ
ฉันยิ้มมุมปากแล้วก็พูดต่อ
ฉัน: ตั้งแต่ฉันดูแลเจ้าโบโบ้มา นายไม่เคยช่วยฉันเตรียมอาหารให้มันเลยน่าๆๆ มีแค่ริชคนเดียวที่เคยช่วยฉัน
ไมค์: ก็ได้ๆ ผมยอมรับ!! ก็ผมสงสัยว่สพวกเค้าทำอะไร? และอีกอย่างผมอยากจะเช็คกล้องวงจรปิดให้แน่ใจว่าเจ้าค้างคาวนั่นมันไม่ได้หลบอยู่ในนี้ด้วย
ฉัน: โอเคร ก็ระวังหน่อยแล้วกัน
ไมค์: เดี๋ยวผมช่วยคุณเอาอาหารก่อนแล้วกัน จากนั้นผมจะแยกไปห้องควบคุมนะ
ฉัน: ตกลง
ใครระหว่างที่เร่กำลังขนซากกวาง 3 ตัว ใส่รถเข็นก็มีเสียงแปลกๆดังขึ้นเป็นระยะ
" ปึ้งๆๆ แค็กๆๆ ปึงๆๆ แค็กๆๆ"
" เฮ้ๆ โบโลเวีย เธอได้ยินเสียงนั่นไหม?" ไมค์ถามด้วยเสียงที่เบา
ฉันพยักหน้าตอบไมค์ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรสักพัก ฉันกับไมค์ก็ต้องกุมขมับเอามือรีบปิดหูไว้เพราะว่ามันเป็นเสียงที่เราเคยโดนกันมาแล้วแต่มันไม่หนักขนาดนี้
" หวีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หวีดๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงนั่นดังอยู่ประมาณ 10 นาทีได้ หลังจากสิ้นเสียง นายไมเคิลก็เดินเข้ามาพร้อมกับลูกน้อง 5 คน
ไมเคิล: พวกคุณมาทำอะไรกันในนี้ ผมบอกแล้วใลาไหม? ว่าอย่ามาขัดขวางตอนที่ผมทำหน้าที่อยู่
ไมค์: ใครขัดขวางนายว่ะ!!!! เราแค่มาเตรียมอาหารไปให้เจ้าโบโบ้ก็แค่นั้น พวกนายสิกำลังขัดขวางเรา
ฉันรีบไปจับแขนไมค์ดึงเขาถอยออกมาก่อนที่จะมีปะทะกับนายไมเคิล
ฉัน: ที่จริงพวกคุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม! ว่ามันยังไม่ไปไหน!!
ไมเคิลมองมาที่ฉันแล้วไม่พูดอะไรแล้วก็บอกให้ฉันกับไมค์รีบออกไปจากห้องนี้
ไมเคิล: พวกคุณกลับไปอยู่กับเจ้าแมวมเถอะ อย่าเข้ามาเกะกะพวกเราอีกไม่งั้นผมจะไม่เกรงใจพวกคุณแน่
พูดจบเรารีบเดินออกไปไมค์แสดงอาการไม่พอใจอย่างแรงเราเข็นรถออกมาตายเคย เจ้าโบโบ้ดีใจมากส่งเสียงคำรามออกมาเบาๆ แล้วก็พยายามลุกขึ้นอีกครั้งเพื่อกินอาหาร แต่ไมค์เหมือนจะสงสัยเกี่ยวกับไมเคิลไม่น้อย
ฉัน: ไมค์นายเป็นอะไรทำไมเงียบล่ะ?
ไมค์: ผมว่าพวกเขามีอะไรปิดบังดราอยู่นะแปลกๆ
ฉัน: ฉันเองก็สงสัยนะแต่มันคงไม่มีอะไรหรอก
ไมค์: ถ้าเป็นอย่างนั่นก็ดีสิ!
" ขอโทษนะนะครับ เราไปเตรียมอาหารไว้ให้พวกคุณแล้วเดี๋ยวเดินไปรับที่โต๊ะตรงนั้นได้เลยนะครับ" นายทหารคนหนึ่งพูด แล้วก็เดินจากไป
ในตอนเย็น 18:49 น.
เราก็ยังอยู่ที่นี้ที่ศูนย์วิจัยสัตว์ ยังไม่ได้เดินทางออกไปจากเมืองเลย และเราก็ยังไม่ได้เจอไมเคิลอีกตั้งแต่ เราออกมาจากห้องเตรียมอาหารสัตว์ฟ้าใกล้จะมืด เข้าไปทุกที " ทุกคนเตรียมตัวใกล้ได้เวลาแล้ว เตรียมอาวุธให้พร้อม" เสียงนายทหารคนนั่นตะโกนไปทั่ว
ไมค์: โบโลเวียเธอว่าพวกเขากำลังจะทำอะไร? พวกเจาควรจะพาเราออกไปจากที่นี้ตั้งแต่ช่วงบ่ายได้แล้วนะ!!
ฉัน: ไม่รู้สิไมค์!! ฉันว่าเราควรจะไปถาม...........!???
พูดยังไม่ทันจบก็โดนพูดแทรกขึ้น
"พวกคุณยังไม่เตรียมตัวอีกหรอ!! นี้คือปืนของพวกคุณ ยิงให้แม่นล่ะ และก็ดูแลดจ้าแมวด้วยล่ะ!! ฮ่าๆๆๆๆ" พวกลูกน้องไมเคิลพูดจบก็เดินจากไป
ไมค์: พูดจาน่าเอากระสุนแจกคนล่ะนัดชิปเป้ง อย่าให้มีโอกาสนะเว้ยๆๆ
ฉัน: พระอาทิตย์ตกแล้วๆ เราเตรียมตัวกันเถอะ!!
พอดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า พวกหน่วยคอมมานโดทุกคน ต่างแยกกันเดินเข้าไปเป็นทีมฉันกับไมค์และเจ้าโบโบ้ ดูสถานะการณ์ด้านนอก
1 ชั่วโมงต่อมา
"ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆ ปังๆๆๆๆ"
ตูมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไฟ้ฟาด้านในก็ดับหมดทุกอย่างมืดสนิดส่วนทหารที่อยู่ด้านนอกกับเราก็เตรียมพร้อม เปิดหลอดไฟอินฟาเรดทุกดวงจนสว่างทุกที่ เหมือนพวกเขารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
"หวีดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หวีดๆๆๆๆๆๆ"
เสียงนี้ดังอีกครั้ง "ผมว่าข้างในสถานะการณ์ไม่ดีแล้วล่ะ" ไมค์พูด
" ฮ้าๆๆๆๆๆๆ ฮ้าๆๆๆๆ กรรรรรรรรรรร"
"เฮ้ๆๆ โบโบ้ ไม่เป็นอะไรนะ " เอามือลูบหัว แต่เจ้าโบโบ้ สบัดหัวไปมา พร้อมทำเสียงขู่เป็นระยะ แล้วมันก็ลุกขึ้นยืน เตรียมพร้อมจู่โจมทันที เสียงปืนยังคงดังเรื่อยๆๆ
" ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ ปังงๆๆๆ "
สักพักก็มาบางอย่างพุ่งออกมาจากประตูกระจก " นั่นมันศพ ทหารนี้น่าๆๆ"
" โบโลเวีย ระวัง!!!!!!" เสียงตะโกนของไมเคิล
เจ้าค้างคาว มันวิ่งออกมาอย่างรวดเร็ว พุ่งมาที่ฉันเป็นจังหวะที่แสงไฟ ส่องไปที่ตามันพอดีทำให้เจ้าโบโบ้เข้าไปปะทะมันทันทีสัตว์สองตัวสู้กันอย่างดุเดือด พอได้จังหวะ ไมค์ใช่ปืนลูกซองเล่งไปที่หัวมัน " ปัง" แต่ไม่โดนมันหลบทัน
"เว้ยๆเอ่ยๆๆ"ไมค์โมโหมาก
เจ้าค้างคาว ใช่มือข่วนใส่หน้าเจ้าโบโบ้ แล้วกระโจนมาที่ไมค์ ฉันและไมเคิล ช่วยกันรุมยิงใส่มัน จนมันตายทันทีปิดท้ายด้วยเจ้าโบโบ้ วิ่งเข้ามา ตะปบกัดแยกชิ้นส่วนกระจายๆๆ
เหมือนทุกอย่างจะจบส่งด้วยดีจนไมเคิลพูดขึ้นว่า " ยังเหลืออีกตัว " ฉันกับไมค์มองหน้ากันแต่ยังไม่ทันเอ่ยปากถามก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะว่าหน่วยคอมมานโดของไมเคิล กำลังเดินออกมาหาเรา ด้วยสภาพที่เละเทะมาก
" ดูเหมือนพวกเขาจะโดนกัดเข้าแล้ว!พวกนั้นไม่ใช่คน ทุกคนยิงๆ " ไมเคิลพูดจบ
ทุกคนที่อยู่รอบๆ ยิงปืนใส่ไม่ยั้งๆ จนทุกอย่างกลับมาสงบอีกครั้ง
