42
× 0
× 0
× 0
นายเดชานั่งจิบกาแฟกับมาริสา วันนี้เขาดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนอยากจะฮัมเพลงออกมาเบา ๆ ใจนึกไปถึงแม่ของใบหม่อน คุณม่านไหม ถ้าหากวันนี้คุณยังอยู่ก็น่าจะหายโกรธแล้วล่ะที่เขาทำกับลูกแบบนี้ ในที่สุดใบหม่อนก็ได้ไปอยู่ในครอบครัวที่ดี เขามั่นใจในตัวลูกเขยและคุณนุชนารถแม่สามีที่ทำหน้าที่แม่ได้ดีกว่ามาริสา ภรรยาที่เขายกขึ้นมาแทนที่ แต่หล่อนกลับสร้างความผิดหวังที่ไม่สามารถช่วยให้สถานการณ์ในครอบครัวดีขึ้นบ้างเลย ถึงแม้ความผิดพลาดทั้งหมดมันเกิดจากเขาเองก็ตามเถอะ
“ยิ้มอะไรนักหนาคะคุณ”
“เดือนหน้าเตรียมตัวไปงานแต่งใบหม่อนที่เชียงใหม่ด้วยกัน”
“อ้าว...จะแต่งอะไรกันอีก ก็แต่งกันไปแล้วนี่คะ”
“ทางนั้นเขาให้ความสำคัญกับลูกเรามาก อีกอย่างเขาก็มีธุรกิจมากมาย โรงแรมหรูของที่นั่น ก็ของเขา ลูกชายแต่งงานทั้งที ไม่ประกาศให้โลกรู้ก็กระไรอยู่” เดชาแกล้งคุย ในเมื่อมาริสาเคยดูถูกนายตะวันไว้เยอะ
“จริงเหรอคะคุณ ไหนว่าเป็นชาวไร่ไง”
“นั่นก็ใช่ แต่เขาก็ยังมีธุรกิจอื่น ๆ อีกเยอะ”
“เหรอคะ...” มาริสากระแทกเสียง หน้าตึง
“บอกยัยน้ำชาด้วยก็แล้วกัน เผื่อลูกไม่ติดเรียนจะได้ไปด้วยกัน” เดชาอยากให้พี่น้องปรองดองกัน แต่ก็ดูเหมือนจะห่างไกลจากคำนั้นเต็มที
“ค่ะ”
เชียงใหม่
ตะวันพาใบหม่อนมาลองชุดแต่งงาน ที่ร้านดังของเชียงใหม่ ซึ่งเจ้าของร้านที่เป็นสาวประเภทสองบังเอิญวันนี้ไม่อยู่ อยู่แต่ผู้ช่วยสาวซึ่งค่อนข้างจะพูดน้อย และตามใจลูกค้ามาก ๆ ไม่ช่างนำเสนอ โน้มน้าวเหมือนเจ้าของ ไม่อย่างนั้น ปัญหาที่สองหนุ่มสาวเผชิญอยู่คงจบลงได้อย่างง่ายดาย
“พี่ว่าชุดนี้มันโป๊ไป ไม่เหมาะกับใบหม่อนหรอกครับ” ตะวันพิจารณาชุดเจ้าสาวเกาะอกสีงาช้าง เปิดเปลือยช่วงไหล่ เพียงแค่คิดว่าคนทั้งงานจะได้เห็นไหล่เปลือยกับผิวเนียนนุ่มละเอียดอ่อนของเมียเขาทั้งงานแล้วมันก็อดหวงไม่ได้
“งั้นเปลี่ยนใหม่ก็ได้ค่ะ” ใบหม่อนลอบถอนหายใจ เป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง ใส่ชุดอะไรก็ไม่ถูกใจเขาเลย อย่าบอกนะว่ากำลังแกล้งกันอยู่เนี่ย....หญิงสาวเริ่มมีมีอารมณ์คุกรุ่น...แต่ก็พยายามอดทนไว้
“สวยไหมคะพี่ตะวัน”
“สวย....แต่พี่ว่าเลือกชุดที่คอไม่ลึกขนาดนี้ดีกว่านะครับ”
“ใช้ได้หรือยังคะ”
“ก็ดีนะ....แต่พี่ว่าด้านหลังมันโป๊ไปหน่อยนะครับ”
“อ้าว...ใบหม่อนไม่ลองชุดแล้วหรือครับ” ตะวันทำหน้างง ๆ ที่ใบหม่อนใส่ชุดของหล่อนเดินออกมา คว้ากระเป๋ามาถือแล้วก้าวนำหน้าเขาออกจากร้านไปเลย
“..........”ใบหม่อน เม้มปากสนิท หล่อนขอโทษขอโพยกับพนักงานของร้านขณะเข้าไปเปลี่ยนชุด และแจ้งว่าหล่อนจะกลับมาใหม่ เพราะเจ้าบ่าวของเธองอแงมาก
“เดี๋ยวสิครับ...รอพี่ด้วย” ตะวันก้าวยาว ๆ ตามภรรยาออกมาที่รถ
“...........”หญิงสาวหยุดยืนนิ่งข้างรถ ไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำเดียว
“เป็นอะไร หิวเหรอ ไปทานข้าวกันก่อนก็ได้ ลองชุดมาสามสี่ชั่วโมงแล้วนี่” ตะวันยังไม่รู้ตัว ว่าผิดอะไร เขาเปิดประตูรถให้ภรรยาขึ้นนั่งเรียบร้อยก่อนจะอ้อมมาประจำที่คนขับ
“ไปทานที่ไหนดี อาหารญี่ปุ่นไหมครับ” ชายหนุ่มถามอย่างเอาใจ
“ไปหาคุณแม่ค่ะ” ใบหม่อนบอกหน้านิ่ง ๆ
“อะ...อะไรนะ” ตะวันหันมาถามงง ๆ ไม่คิดว่าใบหม่อนจะติดแม่เขาอย่างรวดเร็วแบบนี้
“ไปหาคุณแม่ค่ะ” ใบหม่อนพูดคำเดิมอีกครั้ง เจ็บใจนัก แกล้งให้หล่อนเปลี่ยนชุดอยู่นั่นแหละ แข้งขาล้าไปหมดแล้ว อย่างนี้ต้องเอาคืน
ชายหนุ่มเริ่มจะรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ปกติเกิดขึ้นแล้ว คงไม่ใช่แค่หิวธรรมดาแน่ ๆ เขาได้แต่สงบปากสงบคำ รีบขับรถไปหามารดาตามที่เจ้าหล่อนต้องการ
“สวัสดีค่ะคุณแม่” ใบหม่อนเดินนำหน้าสามีเข้าไปหาคุณนุชนารถ ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน
“ลองชุดกันเสร็จแล้วหรือจ๊ะ” คุณนุชนารถถามทั้งลูกชายและลูกสะใภ้
“คงไม่ต้องจัดงานแล้วล่ะค่ะคุณแม่” ใบหม่อนโพล่งขึ้น
ทั้งคุณนุชนารถและลูกชายตกใจไปตาม ๆ กัน
“ทำไมล่ะจ๊ะ” คุณนุชนารถถามใบหม่อนอย่างใจเย็น
“หนูคงไม่มีชุดเจ้าสาวใส่หรอกค่ะคุณแม่ ลองชุดมาสี่ชั่วโมงไม่ถูกใจพี่ตะวันสักชุด” ใบหม่อนตอบเสียงเบา ราวกับนางเอกผู้น่าสงสาร ก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มสะใจ
“อะไรกัน...ตะวัน” คุณนุชนารถส่งสายดุมองลูกชาย
“ก็มันมีแต่ชุดโป๊ ๆ นี่ครับคุณแม่ เปิดไหล่ เปลือยแขน เว้าหน้า เว้าหลัง ไม่ไหวล่ะครับ” ตะวันส่ายหน้า บ่นกระปอดกระแปด
“ถ้าอย่างนั้นแม่ขอสั่ง ให้ใบหม่อนเป็นคนตัดสินใจ ตะวันห้ามก้าวก่ายน้อง” คุณนุชนารถตัดบท เมื่อรู้ว่าสาเหตุของเรื่องมาจากเจ้าลูกชายตัวดี
“ครับ” ตะวันจำใจรับคำอย่างเคือง ๆ
ใบหม่อนหมั่นไส้คนตัวโต ขี้ใจน้อย เขาไม่ยอมพูดจา ถามคำตอบคำ ตลอดช่วงบ่าย และไม่ยอมพูดแสดงความเห็นใด ๆ ...เฮ้อ....ผู้ชายตัวโตก็งอนเป็นเหมือนกันแฮะ
ชายหนุ่ม นอนกอดอกอยู่บนเตียงหน้านิ่งมาก ไม่ยอมพูดจา จนกระทั่งใบหม่อนขึ้นเตียงมาเขาก็ยังทำเฉยเมยหันหลังใส่เฉยเลย ดูสิว่าหล่อนจะไปฟ้องคุณแม่อีกไหม
มีหรือใบหม่อนจะยอมแพ้ ทนได้ก็ทนไป หญิงสาวนั่งเอามือสางผมอยู่ข้าง ๆ ยิ่งขยับความหอมจากเรือนผมนุ่มยิ่งส่งกลิ่นเย้ายวนไปถึงคนที่นอนหันหลังให้ แต่เขาก็ยังเฉย สงสัยต้องแรงกว่านี้
“โอ๊ย....”ใบหม่อนล้วงมือเข้าไปภายใต้เสื้อนอน ยุกยิกไปหมด
“เป็นอะไร หืม” ตะวันรีบหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของเมียสาว
“ไม่รู้ตัวอะไรเข้าไปในเสื้อค่ะ” ใบหม่อนบอกพลางทำเป็นขยับตัววุ่นวายไปหมด
