ไม่มีอะไรของผู้หญิง เป็นอะไรที่เอิร์ลเกรย์ไม่ได้เชื่อมากนักเพราะเมื่อผู้หญิงพูดว่า 'ไม่มีอะไร' นั่นหมายความว่า 'มีแน่นอน' และคนตรงหน้าเองก็ต้องมีแน่นอนเหมือนกัน แววตาคู่สวยไม่อาจละสายตาไปจากครีมคัสตาร์ดและริมฝีปากสีชมพูระเรื่อไปได้ ขอแค่ได้ฉกชิงอีกครั้งก็อาจจะพอรับรสได้ว่า...แบบไหนที่หอมหวานกว่ากัน 

"ชอบป่าว" 

คำถามจากริมฝีปากบางทำให้มิลล์เฟยคิดหนักอีกครั้ง ชอบ...ที่ถามว่าชอบนั่นหมายถึงขนมหรือว่าอะไรกัน เอิร์ลเกรย์รอคอยคำตอบจากมิลล์เฟยอย่างไม่ลดละความรู้สึกที่อยากจะลิ้มลองหญิงสาวให้มากกว่านี้ 

"ขนมก็อร่อยดี ชอบดิ" 

มิลล์เฟยตอบกลับไปด้วยใบหน้าที่เริ่มร้อนผ่าวที่ถูกจ้องมอง ปกติแล้วเธอเองก็ไม่ใช่คนคิดมากอะไรเพราะทั้งคู่ก็มักจะแหย่กันไปมาอยู่บ่อย ๆ ก็แค่จูบ...ไม่สิ แค่ 'แมวเลีย' ทำไมต้องหัวใจสั่นไหวตามไปด้วยล่ะ 

"คราวหน้าตอนลงเวรจะพาไป รับรองว่าแกต้องตาเปล่งประกายแน่นอน" 

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากมันทั้งมีเสน่ห์เหลือเกินแม้จะทีเล่นทีจริงก็เถอะ หากแค่ได้ฟัง มิลล์เฟยก็อยากจะไปแต่อีกใจเธอกลับบอกว่า 'ไม่' ทั้งที่ไม่ควรคิดอย่างนั้น 

"ช่วงนี้ฉัน ล...ลดหุ่นน่ะ" 

มิลล์เฟยบอกพลางมองขนมหวานในมือยังมีอีกชิ้นที่เอิร์ลเกรย์ไม่ได้กัดมัน คิ้วสวยขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินว่าเธอจะลดหุ่นอย่างนั้นน่ะเหรอ!!! 

หมับ... 

ไหล่สองข้างถูกมือเรียวสวยจับไว้พลางขยับซ้ายขวาพิจารณาเรือนร่างที่ดูตรงไหนก็ไม่ได้อ้วนอะไรเลย แถมยัง...อึก...น่ากินขนาดนี้ จะมาบอกว่าลดหุ่นไปเพื่ออะไร!!! 

"ลดทำไม แกก็ตัวเท่าเดิมนี่" 

"แกจะรู้อะไร ฉัน...ฉันใส่กระโปรงตัวเดิมจะไม่ได้แล้ว" 

"ไหน" 

มือของเอิร์ลเกรย์เลื่อนลงมาสัมผัสเอวของคนที่บอกว่าตัวเองต้องลดหุ่น มันก็ยังมีส่วนโค้งส่วนเว้าแถมเอวกระโปรงที่เธอสวมก็ไม่ได้คับแน่นอะไรเลย 

"อย่าสิ จั๊กจี้" 

มิลล์เฟยปักมือของเอิร์ลเกรย์ออก เธอมันช่างน่ามันเขี้ยวแถมยังไวต่อสัมผัสชะมัด มีหรือที่เอิร์ลเกรย์จะยอมปล่อยเพราะรู้ดีว่าจุดอ่อนของหญิงสาวอยู่ตรงไหนถึงได้จี้เอวเธอที่หัวเราะออกมาจนน้ำตาเล็ด 

"นี่แน่ะ" 

"ฮ่า ๆ ๆ บอกว่าอย่าไงไอ้เกรย์" 

"ก็แกจะลดหุ่นไง จะเอาให้บางแค่ไหนกันล่ะ" 

"ฮ่า ๆ ๆ โอ๊ยยยยย อย่าทรมานฉันได้มั้ยน้ำตาไหลหมดแล้ว ฮ่า ๆ ๆ " 

ใบหน้าสวยหวานนั่นช่างน่าเอ็นดูเหลือเกิน เธอหัวเราะทั้งทำน้ำตากำลังไหลเพราะเพื่อนตัวดีกำลังแกล้งกันแบบที่เธอไม่ชอบเอาซะเลย 

"แล้วแกร้องไห้ทำไมล่ะ ห๊าาาา" 

คนที่ลงมือแกล้งไม่ว่าเปล่า เธอยังคงไม่ลดละการทรมานมิลล์เฟยจนหญิงสาวหัวเราะไม่หยุดแถมยังพยายามถอยหนีไปทีละก้าวจนทั้งคู่ล้มลงไปนอนบนโซฟาพร้อมกัน 

"อา..." 

เป็นมิลล์เฟยที่ถูกร่างของเอิร์ลเกรย์ทับไว้ หญิงสาวหลับตาหยีพาให้น้ำตาที่เธอขำไหลรินออกจากหางตา แค่หัวเราะแค่นี้แก้มเนียนนุ่มก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีชมพูขึ้นมาอีกแล้ว เอิร์ลเกรย์เห็นอย่างนั้นจึงช่วยปาดน้ำตาให้คนบ้าจี้ที่หัวเราะยังไงจนน้ำตาไหลออกมาขนาดนี้กัน 

"จั๊กจี้ขนาดนั้นเลย ฟู่ว์" 

ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดบนปลายนิ้วที่มีน้ำตาของหญิงสาว พาให้เธอรีบหลับตาอย่างรวดเร็วเพราะความตกใจก่อนจะลืมตาอีกครั้งแล้วพบว่าใบหน้าของเอิร์ลเกรย์อยู่ไม่ไกลมากนัก 

"อะไร" 

คำถามจากริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่เอิร์ลเกรย์เอาแต่จ้องมองมันชวนให้เธอเผลอเลียริมฝีปากของตัวเองราวกับนักล่าที่ตะครุบเหยื่อไว้ในอ้อมกอดนี้ 

"ปากแกมันน่ากิน" 

เอิร์ลเกรย์โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ จนมิลล์เฟยรับรู้ได้ถึงลมหายใจนั่น เธอรีบเบือนหน้าหนีทำให้ริมฝีปากของเอิร์ลเกรย์ชนกับแก้มของเธอแทน 

"ทำบ้าอะไรของแกเนี่ย ยิ่งดึกยิ่งหื่นรึไงห๊ะ" 

มิลล์เฟยใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด มันจะต่างอะไรกันไม่ว่าแก้มหรือริมฝีปากของเธอไม่ว่าถูกเอิร์ลเกรย์สัมผัสตรงไหนมันก็เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อจนถึงแดงอยู่อย่างนี้ 

"อือ มีอารมณ์ อยากกินมิลล์เฟย" 

เอิร์ลเกรย์ยอมรับโดยไร้ซึ่งความอายใด ๆ บนใบหน้าสวย มือของเธอลูบไล้แก้มเนียนนุ่มที่ทั้งหอมหวานน่าลิ้มลอง ดวงตาที่ทอดมองมาฉายแววบางอย่างที่ทำให้มิลล์เฟยแอบหวั่นใจอยู่ลึก ๆ ว่าถ้าพลาดท่าให้เอิร์ลเกรย์ เธออาจจะใจพังเข้าสักวันหนึ่ง 

"อ...อยากกินก็หยิบไปกินดิ เหลืออีกชิ้นอ่า" 

มิลล์เฟยกล่าวพลางมองเลยไปยังขนมที่เอิร์ลเกรย์ซื้อมามันยังเหลือชิ้นที่พวกเธอยังไม่ได้ทาน แต่คนที่บอกว่าอยากกินกลับเอาแต่จ้องมาที่เธอแทนขนมหวานนั่น 

"ก็หยิบนี่ไง จะกินชิ้นนี้" 

"แต่พรุ่งนี้ต้องรีบตื่น" 

"แคร์ด้วยหรอ หึ..." 

เอิร์ลเกรย์ยิ้มที่มุมปากก่อนจะประกบริมฝีปากจุมพิตกับมิลล์เฟยเพื่อหาคำตอบว่าอะไรหวานกว่ากัน ระหว่างมิลล์เฟยที่เป็นขนม หรือมิลล์เฟยที่มีชีวิต...คนนี้ 

"อือ" 

"จ๊วบ" 

"อื้ม" 

ลิ้นร้อน ๆ ไม่อยู่นิ่งที่จะชิมรสหอมหวานข้างในริมฝีปากบาง มันทั้งอ่อนหวานและนุ่มนวลขนาดนี้จะให้เธอเลิกเสพติดความหวานนี้ไปได้ยังไงกัน แม้รู้ว่าวันข้างหน้ามิลล์เฟยอาจตัดสินใจคบกับใครสักคนที่อาจไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเธออีกแล้ว แม้ความสัมพันธ์แบบไม่ผูกมัดนี้ ทุกสัมผัสนี้ยังคงสัมผัสได้ แต่ก็ใช่ว่าจะมั่นคงถาวรตลอดไป แต่ในเวลานี้เอิร์ลเกรย์จะไม่ยอมปล่อยให้ความหอมหวานนี้เลือนหายไปเพราะขนมหวานที่มีชีวิตอย่างมิลล์เฟย...กำลังทำให้เธอคลั่ง 

"มิลล์...จ๊วบ" 

ริมฝีปากของเอิร์ลเกรย์ขบเม้มหญิงสาวที่แสนหอมหวานอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งนึกว่าวันหนึ่งเธอต้องไปกับคนอื่น ไม่ว่าหญิงหรือชาย สัมผัสที่ริมฝีปากทาบทับก็ยิ่งร้อนแรงเพิ่มทวีคูณขึ้นไปเรื่อย ๆ 

"อ๊า" 

เสียงจากริมฝีปากเล็กกำลังอ่อนระทวยเพราะรสสัมผัสอันเร่าร้อนจนแทบไม่มีที่เว้นให้เธอหายใจ มิลล์เฟยมองคนที่ยอมปล่อยให้เธอได้อากาศหายใจเพียงไม่กี่อึดใจก็แนบริมฝีปากลงมาฉกชิงความหอมหวานไปจากเธอครั้งแล้วครั้งเล่า 

"อืม" 

มือเรียวสวยสอดเข้าไปใต้เสื้อกาวน์สีขาวบริสุทธิ์ เธอมันช่างนุ่มนิ่มไปทั้งตัวแบบนี้ หอมหวานแบบนี้ แถมยัง...ยั่วยวนใจขนาดนี้ จะขอแค่จูบก็คงไม่พอแล้วล่ะ!!! 

"อย่าจับ" 

มิลล์เฟยร้องเสียงเบาเมื่อมือของเอิร์ลเกรย์นั้นช่างซุกซนแถมยังบีบเคล้นยอดปทุมถันสีชมพูระเรื่อปลุกเร้าอารมณ์หญิงสาวยอมโอนอ่อนผ่อนตามสัมผัสตรงปลายนิ้ว 

"แกก็รู้ว่าเวลานี้ฉันต้องการอะไร หรือแกไม่อยาก" 

"เกรย์" 

"บอกมา" 

"อา..." 

ซอกคอขาวถูกเอิร์ลเกรย์รุกล้ำเข้าหาโดยไม่ได้ขออนุญาตแต่อย่างใด ริมฝีปากนั้นจุมพิตซุกไซ้อย่างได้อารมณ์แม้แต่คนที่ถูกรุกล้ำยังห้ามใจไม่ไหวที่จะกดริมฝีปากลงบนซอกคอของเอิร์ลเกรย์ 

"อยากแล้วล่ะสิ" 

"อือ" 

"แกมาทำให้ฉันคลั่งขนาดนี้ คงต้องจับแกกินแล้วล่ะ...มิลล์เฟย" 

. 

. 

. 

#เกรย์จอมหื่น 

 

 

​