เพราะกว่าจะอาบน้ำแต่งตัวในชั่วโมงเร่งรีบทำให้มิลล์เฟยต้องจูงมือเอิร์ลเกรย์วิ่งไปยังวอร์ดอย่างรวดเร็วเพราะพวกเธอกำลังจะสายแล้ว และทันทีที่เปิดประตู คนทุกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่ต่างก็หันไปมองผู้มาเยือนที่ช่วยชีวิตทุกคนได้ทันพอดี 

"เทพธิดาสายเสมอ พวกเธอกล้าดียังไงถึงได้มาสายถึงขนาดนี้"  

อาจารย์หมอเพียว อาจารย์จบใหม่ไฟแรงและเจ้าระเบียบที่สุดเอ่ยทักนักศึกษาแพทย์ที่เพิ่งมาเอาป่านนี้ เธอรู้สึกไม่ประทับใจมากที่เห็นถึงความไม่ตรงต่อเวลาของนักศึกษาแพทย์ปี 6 แถมคนทั้งคู่ก็ดูจะแต่งตัวผิดระเบียบตั้งแต่หัวจรดเท้ายิ่งทำให้คิ้วสวย ๆ ขมวดเป็นปมขึ้นมา 

"ขอโทษค่ะอาจารย์"  

มิลล์เฟยรีบกล่าวขอโทษอาจารย์หมอคนใหม่จอมเจ้าระเบียบ ใบหน้าสวยหวานนั้นทำให้อาจารย์หมอเพียวรู้สึกตะลึงไปจนเผลอใจสั่นเพราะเธอนั้นช่างหน้าหวานละมุนเกินกว่าที่จะดุได้ 

"อะฮึ่ม"  

เสียงกระแอมของเอิร์ลเกรย์เรียกสติของอาจารย์หมอเพียวที่เอาแต่จ้องหน้ามิลล์เฟยอยู่ได้ พอเธอได้สติจึงหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยความขัดใจ หากแต่มีแรงดึงดูดบางอย่างจากดวงตาอันทรงเสน่ห์คู่นั้นที่จ้องมองมาด้วยความไม่พอใจ 

"เธอ...มีปัญหาอะไร ฐิตินันท์"  

อาจารย์หมอเพียวชำเลืองมองชื่อที่ปักตรงหน้าอกของเอิร์ลเกรย์ จะบอกว่าเธอสวยและมีเสน่ห์ก็ใช่ แต่ดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยแถมอาจารย์หมอก้อยที่ลาไปคลอดลูกยังคอยเตือนเธอว่าอย่ามีเรื่องกับฐิตินันท์เด็ดขาด นั่นยิ่งทำให้อาจารย์หมอเพียวรู้สึกแปลกใจว่าเพราะอะไร 

"แค่กระแอมก็ผิดเหรอคะอาจารย์"  

คำถามจงใจแหย่อาจารย์เพียวทำให้เธอไม่อาจมองผ่านดาวเด่นคนนี้ไปได้เลย ทั้งยียวนแถมไม่สนโลกแบบนี้มันน่าขัดใจจริง ๆ 

"ไม่ผิด แต่นี่เป็นโรงพยาบาล ยิ่งเป็นบุคลากรแพทย์แล้ว ยิ่งต้องตรงต่อเวลา แต่พวกเธอกลับมาสายทั้งที่เรากำลังจะไปราวน์มันหมายความว่าไงกัน"  

อาจารย์หมอเพียวตอกกลับไปแบบน้ำไหลไฟดับจนนักศึกษาแพทย์ต่างร้อน ๆ หนาว ๆ กับสงคนามขนาดย่อมที่กำลังปะทุขึ้นมา แต่คนอย่างเอิร์ลเกรย์หรือจะสนใจ นอกจากจะไม่สะทกสะท้านแล้วยังมองเลยผ่านไปยังเตียงผู้ป่วยด้วยซ้ำ 

"อาจารย์ไม่เอาเวลาไปราวน์ไม่ดีกว่าเหรอคะ ผู้ป่วยคงรอ ถ้าหมอไม่ยอมไปซะที"  

เอิร์ลเกรย์กล่าวโดยไม่สนใจความผิดของเธอด้วยซ้ำจนอาจารย์หมอเพียวต้องกรอกตามองบนเพราะทนความยียวนป่วนประสาทของเอิร์ลเกรย์ไม่ไหว 

"ฉันจะลงโทษพวกเธอที่มาสายด้วยการให้พวกเธอเดินเอกสารทั้งหมดนี้ให้เสร็จก่อนเที่ยง"  

อาจารย์หมอเพียวมองไปยังแพ้มเอกสารมากมายที่ต้องการลายเซ็นต์จากฝ่ายต่าง ๆ ที่มีมากอยู่พอสมควรก่อนจะมองมายังเอิร์ลเกรย์และมิลล์เฟย 

"จะทันเหรอคะอาจารย์"  

มิลล์เฟย์เอ่ยถามเพราะมันน้อยซะที่ไหนกันล่ะ ถ้าไม่ติดที่ถูกลงโทษเธอคงคิดว่าอาจารย์หมอเพียวกำลังกลั่นแกล้งเธอและเอิร์ลเกรย์อยู่แน่ ๆ 

"อาจารย์เอาใจช่วยนะวิลาสินี"  

สายตาที่อาจารย์หมอเพียวมองมายังมิลล์เฟยมันปกติซะที่ไหนกันล่ะ เอิร์ลเกรย์เห็นแล้วก็อดขมวดคิ้วตามไม่ได้ 

"หมดนี่ถึงเที่ยงนะคะ"  

เอิร์ลเกรย์พูดประชดก่อนจะเดินมาหยิบแฟ้มของอาจารย์หมอเพียวที่วางอยู่ทั้งหมด 

"หมดนี่...ฉันจะรอนะ หึ"  

อาจารย์หมอเพียวกล่าวก่อนที่เอิร์ลเกรย์จะเดินนำมิลล์เฟยออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ มิลล์เฟยเดินมาติด ๆ ไม่รู้อะไรมาดลใจให้เอิร์ลเกรย์ยอมทำตามทั้งที่ปกติแล้วเจ้าตัวจะไม่ยอมตามเกมใครทั้งนั้น!!! 

"เกรย์ รอก่อนสิ"  

มิลล์เฟยเดินตามมาก่อนจะรั้งแขนของเอิร์ลเกรย์ไว้พอดี คนตัวสูงหันมามองคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยให้ตายเถอะมันน่านักนะยัยขนมหวาน 

"ต้องรีบไปเดินเอกสารจะได้เสร็จ ๆ ไปเร็ว ๆ"  

เอิร์ลเกรย์บอก มิลล์เฟยจึงค่อย ๆ ปล่อยมือออกจากแขนของเอิร์ลเกรย์ 

"แบ่งกันมั้ย จะได้เสร็จเร็ว ๆ อะ" 

"อยากเสร็จเร็ว ๆ ก็เอากับฉันสิ รับรองว่าต้องร้อง...อา" 

ปึก!!! 

"ใช่เวลามาเล่นมุขที่ไหนกันห๊ะ"  

มิลล์เฟยตีไหล่เอิร์ลเกรย์ไปหนึ่งทีก่อนจะแย่งแฟ้มมาถือไว้ด้วยใบหน้าที่แดงจัด เวลาเร่งรีบแบบนี้ยังจะมาเล่นไม่ดูเวล่ำเวลาอีก 

"ก็แกอยากให้เสร็จไว ๆ ไง ให้เตือนความจำให้ป่าว"  

เอิร์ลเกรย์ยิ้มเจ้าเล่ห์พลางก้าวเท้าเข้ามาหามิลล์เฟย เจ้าตัวรู้ดีและจำได้ดีโดยไม่ต้องพึ่งการเตือนความจำแต่อย่างใดเพราะรับรองได้ว่าสุดท้ายแล้วต้องจบด้วยการมีเซ็กส์กันแน่นอน 

"ไม่ต้องเลยย่ะ"  

มิลล์เฟยร้องห้ามไว้ ก่อนจะเดินนำเอิร์ลเกรย์ไปอย่างรวดเร็ว คนเจ้าเล่ห์จึงเดินตามหลังมิลล์เฟยโดยเว้นระยะห่างไว้เพียงก้าวเดียว  

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าสวยที่กำลังมองแผ่นหลังของคนที่เดินอยู่ข้างหน้า การรักษาระยะห่างระหว่างกัน เป็นการรักษาความสัมพันธ์ระยะยาวของคนทั้งคู่ที่สนิทกันมากจนเกินความจำเป็น 

"พี่เกรย์"  

เสียงของดาด้ารุ่นน้องที่เคยสนิทกับเอิร์ลเกรย์กล่าวทักทาย รุ่นพี่ที่ไม่ได้เจอหน้ากันนานพอสมควร มิลล์เฟย์หันไปมองต้นเสียงที่กำลังเดินตรงมาหาเจ้าของชื่ออย่างรวดเร็วก่อนจะกอดแขนเอิร์ลเกรย์ไว้ด้วยความเคยชิน 

"ไงด้า"  

เอิร์ลเกรย์กล่าวทักทายดาด้าพลางยิ้มให้หญิงสาวรุ่นน้องที่ไม่ว่านานซักแค่ไหนเธอก็ยังชอบอ้อนเหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน 

"ฉันเอาแฟ้มไปเวียนชั้นบนก่อนนะ"  

มิลล์เฟยบอกเพราะคิดว่าสองคนนี้เจอกันก็คงจะคุยกันยาวและเธอเองก็ไม่ได้สนิทอะไรกับดาด้าสักเท่าไหร่ 

"เดี๋ยวดิ ต้องไปด้วยกันไง"  

เอิร์ลเกรย์เรียกมิลล์เฟยไว้ แต่ดาด้ากลับรั้งเอิร์ลเกรย์ด้วยแววตาแสนงอนที่เอิร์ลเกรย์เองก็รับรู้ได้ 

"พี่เกรย์กับพี่มิลล์ทำอะไรอยู่คะ"  

ดาด้าเอ่ยถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นว่าคนทั้งคู่ต่างก็มีแฟ้มอยู่ในมือซึ่งมันก็ไม่ใช่น้อย ๆ เลยล่ะ 

"ไม่มีไรหรอก แค่ล่าลายเซ็นน่ะ"  

เอิร์ลเกรย์บอกกับดาด้า เธอจึงพยักหน้าเป็นอันเข้าใจว่าที่เห็น ๆ กันคือภาระงานที่เอิร์ลเกรย์ต้องทำ 

"เอางี้ ด้าช่วยพี่เกรย์ดีกว่า วันนี้ด้าว่างช่วงเช้าพอดีเลย"  

ดาด้าเสนอตัว เธอยิ้มให้เอิร์ลเกรย์ราวกับโลกนี้มีแค่ดาด้ากับเอิร์ลเกรย์ ส่วนมิลล์เฟยนั้น...ไม่ได้อยู่ในสายตาของรุ่นน้องคนนี้เลยแม้แต่น้อย!!! 

"แกไปกับน้องเถอะ เซ็นครบเร็วก็จะได้กลับไปทำงานกัน" 

มิลล์เฟยบอกก่อนจะเดินแยกขึ้นบันไดไปในขณะที่สายตาของเอิร์ลเกรย์ยังมองตามหลังหญิงสาวไป 

"อะไรของยัยนั่นกัน" เอิร์ลเกรย์พูดกับตัวเองเบา ๆ ในขณะที่ดาด้าเงี่ยหูฟังไม่ค่อยถนัดสักเท่าไหร่ 

"พี่เกรย์ว่าไงนะคะ" 

"ไม่มีไรหรอก"