ชายหนุ่ม เดินเข้าห้องเอากระเป๋าไปวางพิงไว้ข้างตู้ใบเล็กซึ่งนอกจากตู้แล้วก็มีเตียงนอนกว้าง ปูที่นอนสีขาวไว้เรียบตึง คนละอารมณ์กับสภาพกระท่อมด้านนอกโดยสิ้นเชิง 

“เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว” บัวชมพูถอนหายใจโล่งอก  อย่างน้อยก็ไม่ต้องนอนแคร่ไม้ไผ่แข็ง ๆ แต่เอ๊ะ...พี่มาร์คจะไล่เราไปนอนข้างนอกหรือเปล่านะ....... 

“เป็นอะไรครับ หนูบัว”  มาร์คได้ยินภรรยาสาวถอนหายใจแล้วก็บ่นอะไรพึมพำอยู่คนเดียว 

“ปะ...เปล่าค่ะ ไม่เป็นไร” หญิงสาวสะดุ้ง  ดูท่าทางขาดความมั่นใจสุด ๆ 

มาร์คเพ่งมองอาการนั้น รู้สึกแปลกใจ ว่าบัวชมพูคิดอะไรอยู่ ทำไมดูใจลอย สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้  

“อยากอาบน้ำหรือเปล่า” 

เอาล่ะสิ บัวชมพูเอ๋ย...บทลงโทษของเขากำลังจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะสิ... 

“เอ่อ...หนูบัวต้องไปตักน้ำเองที่ลำธารหรือเปล่าคะ” ดวงตากลมโตสีดำขลับมีน้ำใส ๆ คลอตาดูน่าสงสารช้อนมองเขาด้วยสายตาวิงวอน หญิงสาวคิดว่าตัวเองคงน่าเวทนาสุด ๆ  

มาร์คจ้องหน้าหนูบัวของเขานิ่งนาน  พอจะคิดอะไรออกราง ๆ ยัยตัวแสบ...นี่คงมโนเรื่อยเปื่อย...ก็แบบนี้ไง ถึงได้น่าแกล้งนัก......ชายหนุ่มกลั้นยิ้มไว้เต็มที่…. 

“ไม่ต้อง  ห้องน้ำอยู่นั่น” ชายหนุ่มเก็กมาดขรึม ชี้มือไปที่ผนังอีกด้าน ซึ่งที่นี่มีเครื่องอำนวยความสะดวกเกินมาตรฐานของความเป็นกระท่อมอยู่ค่อนข้างมาก 

“ไม่ต้องไปหาฟืน มาก่อไฟหุงข้าวด้วยใช่ไหมคะ”บัวชมพูกังวลจนไม่ทันได้สังเกตว่าภายในห้องมีสายไฟเดินไว้อย่างเป็นระเบียบ  รวมทั้งเครื่องใช้ไฟฟ้าอีกหลายชิ้น 

“อืม ....” มาร์คครางรับเสียงต่ำ พยายามกลั้นไม่ให้หลุดขำก๊ากออกไป  ขี้เกียจเสียเวลาง้องอนกันอีก  แค่แกล้งไม่อธิบายอะไรให้มันกระจ่างก็มากพอแล้ว...มันอดใจไม่ไหวจริง ๆ 

“ขอบคุณนะคะ” บัวชมพูยิ้มแป้น  ดวงตาเป็นประกายสดใส อย่างน้อยหล่อนก็ยังไม่โดนบทลงโทษหฤโหดนั่น...โอย...อุตส่าห์เกร็งแทบตาย.........แต่ ๆ ...อย่าพึ่งวางใจ หญิงสาวสอดส่ายสายตาหา เผื่อจะมีพวกโซ่แซ่กุญแจมือซ่อนอยู่......เฮ้อ..... 

มาร์ค ออกมาทำกับข้าว ซึ่งเขาสั่งให้คนของเขา เตรียมของสดของแห้งมาส่งทุกวันถึงจะไม่ค่อยถนัดนัก  แต่คิดว่าไม่น่าจะยากเกินความสามารถ หวังว่ามื้อนี้จะทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาได้แน่นอน  ไม่ซาบซึ้งก็ให้รู้ไป  คนอย่างนายมาร์คไม่เคยทำกับข้าวให้ผู้หญิงคนไหนกินนะขอบอก........เออใช่....ตัวเองก็ไม่กล้ากิน....... 

บัวชมพู อาบน้ำแล้วรู้สึกสดชื่นสบายตัว หล่อนเลือกสวมกางเกงขาสั้น กับเสื้อยืดตัวโคร่ง ไม่อยากให้เน้นสัดส่วนมากนัก หญิงสาวออกมานั่งรื้อกระเป๋าเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้จัดการเสร็จสรรพทั้งของตัวเองและของสามีที่ไม่รู้ว่าตอนนี้หายตัวไปไหน ก็ดีเหมือนกัน จะได้หายใจคล่องหน่อย......แต่......กลิ่นไหม้....... 

ไวเท่าความคิด  หญิงสาวลุกพรวด รีบเปิดประตูห้องวิ่งออกมา มองเห็นควันขึ้นโขมงจากมุมหนึ่ง น่าจะเป็นระเบียงด้านข้างของกระท่อม หล่อนมองเห็นผู้ชายตัวโตยืนถือถังน้ำใบโต อยู่ในกลุ่มควัน 

“พี่มาร์ค ! ทำอะไรคะ” บัวชมพูวิ่งเข้าไปหา และร้องเรียกอยู่ด้านหลัง 

“หนูบัวหยุดอยู่ตรงนั้น  อย่าเพิ่งเข้ามา” มาร์ครีบบอก เพราะกลัวว่าหล่อนจะได้รับอันตรายจากสภาพเละเทะตรงหน้า 

“พี่มาร์คออกมาสิคะ  เป็นอะไรหรือเปล่า” หญิงสาวร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้น 

ชายหนุ่มตัดสินใจเดินออกมา เมื่อแน่ใจว่าไฟดับหมดแล้วจริง ๆ ไม่อย่างนั้น คืนนี้ ทั้งเขาและบัวชมพูคงถูกย่างสดแน่ ๆ เพราะกระท่อมหลังนี้ประกอบด้วยวัสดุที่เป็นเชื้อเพลิงชั้นเยี่ยม 

“คิก ๆ ๆ” บัวชมพูกลั้นไม่ไหว หลุดขำหน้าตาหัวหูของพี่มาร์คที่ดูไม่จืด 

“หน้าพี่เลอะเหรอ ตรงไหน” ชายหนุ่มใช้มือลูบหน้าตัวเองทั้งสองมือเพื่อจะเช็ดออก แต่มันกลับยิ่งแย่กว่าเก่า  

“ทั้งหน้าเลยค่ะ” หญิงสาวชี้ ยังหยุดหัวเราะไม่ได้ 

“แบบนี้ใช่หรือเปล่า” ชายหนุ่มเอามือมาป้ายหน้าของคนตัวเล็ก เมื่อแน่ใจว่าโดนแกล้ง