ที่เชียงใหม่ 

            “เคนจิอยู่กับพี่จุ๊บ พี่จิ๊บ ก่อนนะคะ ม่ามี๊พาคุณยายไปโรงพยาบาลก่อนนะลูก” ปลายฟ้าบอกกับเด็กชายที่กำลังนั่งอยู่กลางวงล้อมของเล่น เจ้าตัวเล็กหันมายิ้ม ชูบล็อกไม้ให้ผู้เป็นแม่  แล้วก็หันไปสนใจกับกองของเล่นตรงหน้า  โดยไม่สนใจร้องตามผู้เป็นมารดาแม้แต่น้อย” 

            “ไปเถอะค่ะ น้องเคนจิเป็นหนุ่มแล้ว ไม่งอแงแล้วครับ” จุ๊บบอก 

            “ความจริงน้าไปคนเดียวก็ได้ หนูฟ้าจะได้อยู่กับลูก” สมรพูดอย่างเกรงใจ 

            “ไม่ได้หรอกค่ะ หนูขับรถให้ดีกว่าเดี๋ยววูบไปไม่รู้ตัวจะยุ่งนะคะ” ปลายฟ้าเป็นห่วงน้าสมรที่เพิ่งตรวจพบภาวะความดันโลหิตสูงเมื่อเดือนที่แล้ว และคุณหมอก็นัดให้ไปตรวจอีกครั้ง วันนี้ ครั้นจะพาเคนจิไปด้วยก็ไม่ควร  เพราะโรงพยาบาลไม่ใช่สถานที่ที่เด็ก ๆ จะไปโดยไม่จำเป็น 

            ทันทีที่สองสาวต่างวัยขับรถออกไปจากร้าน ก็มีรถยนต์หรูสีดำมันปลาบแล่นเข้ามาจอดแทนที่ 

            เควิน ลงไปยืนอยู่หน้าร้านปลายฟ้าเบเกอรี่  มองเข้าไปด้านในไม่เห็นหญิงสาวที่เขาเฝ้าคิดถึงทุกวันคืน ชายหนุ่มเดินเข้าไปภายในร้านเพียงคนเดียว ปล่อยให้กิตติกับบอดี้การ์ดที่ขับรถตามมาอีกคัน รออยู่ด้านนอก 

            “สวัสดีค่ะ รับอะไรดีคะ” จุ๊บรีบออกมาเมื่อมีเสียงเตือนว่ามีคนเข้ามาภายในร้าน จนลืมปิดประตูที่กั้นกับห้องด้านใน ที่เด็กน้อยนั่งเล่นอยู่  ส่วนจุ๊บซักผ้าอยู่ด้านหลัง หล่อนยิ้มรับ เดินเข้ามาหาคิดว่าเป็นลูกค้า 

          ชายหนุ่มร่างสูงเพรียว สวมแว่นตาดำ ดูหล่อเหลาออร่ากระจาย เขาเข้ามาหยุดยืนตระหง่านอยู่กลางร้าน 

            “ร้านคุณปลายฟ้าใช่ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยถาม ก่อนจะกวาดสายตามองภายในร้านที่ตกแต่งไว้อย่างน่ารัก 

            “ค่ะ  มาหาคุณฟ้าหรือคะ” จุ๊บคิดในใจว่าคุณปลายฟ้าไปรู้จักผู้ชายหล่อระเบิดระเบ้อแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่หนอ  ราวกับพระเอกหนังก็ไม่ปาน เสียอย่างเดียว ท่าทางดุน่าเกรงขาม 

            “เธออยู่ไหน” 

            “เอ่อ.... คุณฟ้า พาคุณนายสมรไปโรงพยาบาล คงอีกนานกว่าจะกลับค่ะ” จุ๊บชักเริ่ม จะกลัว ๆ ผู้ชายคนนี้ จะมาดีหรือร้ายก็ไม่รู้  แต่หล่อนก็ตอบไปตามประสาซื่อ...คิดไม่ออก เหมือนกันว่าจะโกหกว่าอะไร 

            “ไม่เป็นไร ฉันขอนั่งรอก็แล้วกัน” ชายหนุ่มถอยไปนั่งที่เก้าอี้ใบหน้าเรียบเฉย 

            จุ๊บยกน้ำดื่มไปเสริฟให้ ชายแปลกหน้า ก่อนจะถอยออกไปนั่งแอบมองเงียบ ๆ อย่างไม่ค่อยจะไว้ใจเท่าไหร่  บังเอิญมีลูกค้าเข้ามาพอดี  หล่อนจึงหันไปให้บริการลูกค้า ไม่ได้มองมาทางผู้ชายแปลกหน้าอีก 

            “ปะป๊า....” หนูน้อยเคนจิเดินเตาะแตะ เข้าไปเกาะขาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาไม่ทันได้สังเกตว่ามีเด็กชายเดินเข้ามาหา เพราะมัวแต่ก้มหน้าอยู่กับสมาร์ทโฟนในมือ ต่อเมื่อได้ยินเสียง จึงได้ก้มลงไปมอง