34
× 0
× 0
× 0
ตะวันขับรถมาจอดหน้าบ้านหลังงาม ที่เงียบสงบราวกับไม่มีคนอยู่ สักพักก็มีเด็กสาววิ่งเข้ามาหา ตะวัน 2 คน ชายหนุ่มสั่งให้เอาของไปเก็บบนห้อง ส่วนเสื้อผ้าให้รีบซักอบให้เรียบร้อย ก่อนจะกลับเข้ามาหา ใบหม่อนที่นั่งเป็นหุ่น ไม่ยอมลงจากรถ
“ลงมาสิ”
“ไม่...คุณแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ตามใจ” ตะวันพูดแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านไปเลย
ใบหม่อนแทบจะกรี๊ด ฉันงอนอยู่นะ อีตาบ้า จะไม่ง้อกันหน่อยหรือไง หญิงสาวฮึดฮัด ขัดใจ แต่ก็ยังนั่งหน้าตูมอยู่แบบนั้น
เมื่อท้องร้องประท้วง เจ้าหล่อนก็นิ่งเฉยอยู่ไม่ได้ จะไม่ให้หิวได้ยังไง ในเมื่อเลยเวลามื้อกลางวันมาตั้งสองชั่วโมงแล้ว ใบหม่อนตัดสินใจเดินลงจากรถ ย่องเข้าบ้านที่เงียบมาก ไม่รู้ว่าชายหนุ่มหายไปไหน หญิงสาวมุ่งหน้าไปที่ห้องด้านหลังซึ่งน่าจะเป็นที่ตั้งของห้องครัว อย่างน้อยก็ต้องมีอะไรให้หล่อนกินประทังชีวิตบ้างล่ะ
“หิวล่ะสิ...” ตะวันยืนกอดอกอยู่มุมหนึ่งของครัว
“ก็....” หญิงสาวสะดุ้ง ไม่คิดว่าตะวันจะอยู่ในนี้ พูดไม่ออก ทำหน้าไม่ถูก
“มานั่งนี่สิ พี่ทำกับข้าวเสร็จพอดี กำลังจะไปตาม” ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จะแกล้งดัดนิสัยต่อ ก็ใจไม่แข็งพอ
ใบหม่อนเดินเข้าไปหา หล่อนไม่พูดอะไร นั่งลงกินข้าวที่เขาจัดไว้ให้หน้าตาเฉย ส่วนพ่อคนปากร้าย ใจดีคอยตักอาหารให้ไม่ห่าง
“อิ่มแล้ว จะไปพักผ่อนก็ได้นะ พี่ว่างแล้ว”
“เดี๋ยวค่ะ มันเกี่ยวอะไรกับพี่ตะวันว่างด้วยคะ” พออิ่ม หญิงสาวก็เริ่มอารมณ์ดี ทำเหมือนเรื่องราวขัดใจก่อนหน้านี้ไม่เคยเกิดขึ้น
“อ้าว...ก็ใบหม่อนเมื่อยไม่ใช่เหรอ พี่ก็จะรีบพาไปพักบนอกอุ่น ๆ ของพี่ไงครับ” ตะวันส่งสายตากรุ้มกริ่ม
“บ้า...ลามก”
“ใบหม่อนพูดเองนะ คนอะไรด่าตัวเองก็ได้ด้วยเหรอ”
“พี่ตะวัน ไม่ต้องมากลบเกลื่อนเลย ไปที่ไหนก็มีแต่ผู้หญิงของพี่ ใบหม่อนชักไม่ไหวแล้วนะคะ” หญิงสาวต่อว่าเขาเสียงเข้ม
“ไม่เอาน่า อย่างอแง สิครับ ใบหม่อนต้องเข้าใจนะว่ามีสามีหล่อเด็ดขาดบาดจิต ขนาดนี้ ก็ย่อมมีผู้หญิงอยากใกล้ชิดเป็นธรรมดา” ตะวันอธิบาย แบบเป็นกลางที่สุด...สาบานได้..
“แหวะ ”
“ห๊า...เมียพี่แพ้ท้องแล้วเหรอ ..เมื่อคืนเราเพิ่งจะ.....”
“หยุด” หญิงสาวกระโจนพรวดเดียวเข้าถึงตัวชายหนุ่ม ยกมือปิดปากเขาไว้ ด้วยความเขินจัด
“อื้อ.....” ตะวันทำเป็นสู้แรงคนตัวเล็กไม่ไหว ดิ้นรนขลุกขลัก ทำให้หญิงสาวได้ใจโถมเข้ามาสุดแรง
“ห้ามพูดบ้า ๆ ออกมานะ”
เขาพยักหน้า หญิงสาวจึงปล่อยมือ แต่ก็เสียท่าเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแข็งแรงของสามีเสียแล้ว
“แหม...ใบหม่อนอยากกอดพี่ก็ไม่บอก ไม่เห็นต้องใจร้อนกระโจนเข้าพาพี่แบบนี้เลย” ตะวันว่าพลาง กดจมูกเข้ากับเรือนผมนุ่ม ฉวยโอกาส สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ เข้าไปเต็มปอด
“ว้า..พี่ว่าใบหม่อนต้องไปสระผมแล้วล่ะ” ตะวันแกล้งคนตัวเล็ก ถ้าหากจะชวนขึ้นไปบนห้องดี ๆ เจ้าหล่อนคงจะต่อต้าน
“อร๊าย...พี่ตะวันน่ะ” หญิงสาวหน้าแดง ทั้งโกรธ ทั้งอาย
“ไปเถอะ พี่เหม็นจนเวียนหัวไปหมดแล้วเนี่ย...เดี๋ยวพี่สระผมให้นะ” ตะวันก้มลงช้อนร่างเล็กขึ้นมาอย่างง่ายดาย
“ปล่อย...ขาไม่ได้หักซักหน่อย ไม่ต้องมาอุ้ม” ใบหม่อนดิ้นรนทุบถองบ่าไหล่ งอนที่สามีต่อว่าให้ขาดความมั่นใจ
“โอ๊ย !...เดี๋ยวหล่นจริง ๆ นะ ตัวหนักอย่างกับแม่หมูแล้วเนี่ย” ตะวันแกล้งทำเป็นเซจะล้ม
“...วี๊ด...” หญิงสาวโอบรอบคอเขาแน่น กลัวหล่นจริง ๆ แต่ก็ยังไม่วายแต่ยังไม่วาย กัดหน้าอกคนปากเสีย ที่บังอาจมาหาว่าหล่อนเป็นแม่หมู
“เดี๋ยวเหอะ...อย่าให้พี่กัดคืนบ้างนะ” ตะวันกัดฟันบอกคนในอ้อมกอด
“ทำไมถึงชอบแกล้งกันอยู่เรื่อยนะ” ใบหม่อนช้อนตาขึ้นมองผู้ชายขี้แกล้ง
“ไม่รู้จริงเหรอ” ตะวันยิ้ม ส่งสายตาคมซึ้งมาให้ ทำให้หญิงสาวต้องเบือนหน้าซุกซบกับอกกว้าง ไม่กล้าสู้สายตา ทั้งที่ยามปกติหล่อนสามารถแผลงฤทธิ์กับเขาได้สารพัด
