“ตื่นไหวแล้วเหรอตามาร์ค  ไหนเมียเราเขาบอกว่าเพิ่งจะได้นอน” ทอมถามลูกชาย หน้านิ่ง ๆ แต่สายตาไหวระริกเหมือนกำลังขบขันอย่างหนัก 

            มาร์คนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่ติดกับบัวชมพู  ยื่นหน้ามาหอมแก้มฟอดใหญ่โชว์อีกต่างหาก 

            “บอกเขาหมดเลยเหรอที่รัก” ชายหนุ่มแกล้งตัดพ้อ แต่มันยิ่งทำให้บัวชมพูยิ่งอายเข้าไปอีก  จนทำอะไรไม่ถูก 

            “พี่มาร์ค” บัวชมพูทุบอั๊กเข้าที่ต้นแขนแน่น ๆ แก้เขิน 

            “แล้วนี่จะเดินทางกันเมื่อไร ตามาร์ค วันนี้เลยหรือเปล่า” คุณรัมภาถามเป็นงานเป็นการ 

            “บ่ายนี้แหละครับ” 

            บัวชมพูหันไปมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี  ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยคำถาม 

            “ไปฮันนีมูนไงจ๊ะที่รัก  เราจะไปภูเก็ตกันก่อนสักสี่ห้าวันแล้วค่อยกลับอังกฤษ” ชายหนุ่มอธิบาย 

            “พี่มาร์คคะ  แต่ว่า” บัวชมพูกลืนน้ำลายลงคอ คิดหาข้ออ้าง  ยังไม่อยากเดินเข้าแดนประหารเร็วนัก 

            “แต่อะไรครับ” มาร์คก้มลงถามอย่างอ่อนโยน แกล้งปัดจมูกกับปากคลอเคลียอยู่ข้างขมับบอบบาง 

ภาพนั้นทำเอาคุณรัมภากับสามี มองหน้าและยิ้มให้กัน ส่วนเจ้าเร็คซ์ก็ได้แต่อมยิ้มน้อย ๆ คงมีเพียงบัวชมพู  ที่ยังไม่ค่อยวางใจนักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า หล่อนรู้สึกอบอุ่นในหัวใจกว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา…..ถ้าสิ่งที่เขาทำนี้ เป็นการล่อลวง ก็ถือว่าเขาทำเกือบสำเร็จแล้วล่ะ.... 

“หนูบัวว่าเราอยู่กับทุกคนที่นี่   ไม่ดีกว่าหรือคะ” 

“อืม...” มาร์คทำท่าคิด รอว่าจะมีใครคนใดคนหนึ่งช่วย  เขาไม่อยากหักหาญน้ำใจ ให้เสียคะแนนอีกแล้ว...จะเริ่มจีบเมียตัวเองแบบจริงจังสักที...เสียดายทำเสียเครดิตไว้เยอะ สมแล้วที่บัวชมพูจะไม่เชื่อใจเขา 

“ไปกันเถอะ...จะได้เรียนรู้กันในฐานะสามีภรรยาไงจ๊ะหนูบัว” คุณรัมภาอดไม่ได้ที่จะช่วยลูกชาย 

“ค่ะ คุณแม่” บัวชมพูตอบรับเสียงเบา  เมื่อเป็นความต้องการของคุณรัมภา หล่อนก็ไม่อยากขัดใจท่าน 

“รีบทานกันเถอะ  จะได้ไปเก็บของกัน” ชายหนุ่มโอบร่างเล็กเข้ามาแนบชิด ยื่นอาหารป้อนให้ถึงปาก 

“จะไปไหนเจ้าเร็คซ์” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม  เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กขอตัวลุกจากโต๊ะอาหาร 

“ไปเสาะหาสะใภ้เล็กครับคุณพ่อ...เห็นนายมาร์คแล้วอยากมีเมีย” ลูกชายตอบยิ้ม ๆ หลิ่วตาส่งให้พี่ชาย 

“อืม...รีบ ๆ เลยนายเร็คซ์ เดี๋ยวเมียฉันท้องใกล้คลอด มางานแต่งงานของนายไม่ได้เหมือนคู่ของพี่ชายใหญ่ จะมาบ่นไม่ได้นะ 

เร็คซ์ เดินกลับมายื่นหน้าหาพี่ชาย  “ท้องไม่กลัว...กลัวไม่มีน้ำยา......555” พูดจบชายหนุ่มก็เดินหัวเราะไปอย่างสะใจ 

“ดูถูกกันเกินไปแล้ว....เราต้องช่วยกันนะหนูบัว” ชายหนุ่มหันมาบอกกับบัวชมพูตาปรอย