ปลายฟ้าจัดของเสร็จแล้ว  รีบคิดเงินเสร็จสรรพ หลังลูกค้ากลับออกไปแล้ว หล่อนรีบเข้ามาอุ้มเคนจิ ที่เอามือป้อม ๆ มาจับแก้มผู้เป็นแม่ไว้ทั้งสองข้าง แล้วก็ทำปากจู๋ ก่อนจะจุ๊บแก้มผู้เป็นแม่ แล้วก็หัวเราะเอิ้กอ๊าก ที่เห็นแม่เช็ดน้ำลายตัวเองป้อย ๆ  

 

           “แกล้งม่ามี๊อีกแล้วนะ นี่แน่ะ..” หญิงสาวหอมแก้มลูกชายกลับรัว ๆ จนเด็กน้อยหัวเราะคิกคัก จั๊กจี้... 

           “ปะป๊า...” เคนจิพูดขึ้นเหมือนยังคาใจ หลังจากโดนมารดาฟัดจนหนำใจ  

           “ไม่เอานะคะ เคนจิ ไม่พูดถึงปะป๊า...ไม่อย่างนั้นม่ามี๊จะโกรธแล้วนะคะ” ปลายฟ้าแกล้งตีหน้าดุใส่เจ้าตัวเล็ก เพราะหล่อนไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เจ้าตัวเล็กเข้าใจ คงต้องรอให้โตกว่านี้อีกสักหน่อย จึงได้แต่ทำเป็นดุกลบเกลื่อน พอเห็นแม่ดุ เจ้าตัวน้อย ก็เริ่มจะมีน้ำใส ๆ มาเอ่อ ๆ คลอหน่วยตา 

           “อย่าเอาน้ำตามาขู่ม่ามี๊ นะคะลูก” หญิงสาวอดขำไม่ได้ เรื่องแบบนี้มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ด้วยเหรอ…เหมือนใครน๊า..... 

 

             ปลายฟ้ากำลังจัดวางขนมสลับที่ทางให้ดูน่าสนใจ สะดุดตา ด้วยความที่หล่อนเป็นคนไม่อยู่นิ่ง ไม่หยุดพัฒนาตัวเอง  ร้านของหล่อนจึงมักได้รับความสนใจจากลูกค้าเสมอ  มีขนมหน้าตาน่ารัก รสชาติอร่อย แถมยังเน้นความเป็นมิตรกับสุขภาพอีกด้วย...ก็ถูกใจไปสิคะ...โดยเฉพาะลูกค้าสาว ๆ ที่ไม่อยากอ้วนแต่ก็ไม่อยากอดในเวลาเดียวกัน 

  

          “สวัสดีค่ะ คุณตะวัน” ปลายฟ้าหยุดมือ เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปร่างสูง มาดเข้ม เจ้าของไร่กาแฟแห่งดอยแม่สลอง เขาเดินยิ้มเข้ามาในร้าน  หญิงสาวยิ้มทักทายอย่างเป็นกันเอง  เขาแวะเวียนมาเป็นลูกค้าประจำ และทุกครั้งที่มาก็มักจะใช้เวลาอยู่ที่ร้านนาน ๆ เสมอ 

 

            “สวัสดีครับ คุณฟ้า” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขาเข้ามารับเค้กผลไม้ที่โทรสั่งไว้ก่อนจะกลับไร่ 

 

            “ตาวัน....ตาวัน.....อุ้ม....” เจ้าเคนจิ ร้องเรียกชายหนุ่มผู้มาใหม่อย่างดีใจ ปากแดงคลี่ยิ้มจนดวงตากลมโตยิบหยีลง  เด็กน้อยเดินเตาะแตะเข้ามาหา ชูสองมือยิ้มร่า ร้องเรียกให้ตะวันอุ้ม 

 

            “เคนจิ ไม่กวนคุณอานะลูก” ผู้เป็นแม่ปราม แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กน้อยหยุด  กลับเร่งเร้าให้ชายหนุ่มอุ้ม อุ้ม...อุ้ม... 

  

            “ไหนดูสิ อุ้มไหวรึเปล่าน๊า....” ชายหนุ่มทำท่าลังเลนิดนึง แต่ก็นิดเดียวจริง ๆ ใครจะแกล้งเด็กน้อยได้ลงคอ  เขาก้มลงอุ้มร่างจ้อยมาขี่คอ ส่งผลให้เด็กน้อยยิ้มร่า หัวเราะชอบใจ... คงเป็นเพราะอยู่กันลำพังแต่ผู้หญิง  พอมาเจอแรงผู้ชาย หนูน้อยเลยชอบใจใหญ่ 

  

            “ชอบโลดโผนเหมือนกันนะเราเนี่ย” ตะวันพาหนูน้อยขี่คอวิ่งวนไปรอบ ๆ เคนจิหัวเราะไม่หยุด ก่อนจะชูร่างเด็กน้อยพร้อมกับฟัดพุงกลม ๆ อย่างหมั่นเขี้ยว เมื่อชายหนุ่มวางหนูน้อยลง และย่อตัวนั่งลงคุยด้วย เจ้าตัวดี ยังเกาะเขาไม่ยอมห่างไปไหน 

  

“ปะป๊า....” หนูน้อยมองหน้าเขา  มือเล็ก ๆ กำลังจับจมูกโด่ง ๆ นั้นเล่น 

            “ว้าย....เคนจิ...เรียกอย่างนั้นไม่ได้ลูก” ปลายฟ้าตกใจ ตั้งแต่เคนจิถูกถามถึงปะป๊า หนูน้อยก็ชอบพูดคำนี้ออกมาบ่อย ๆ 

 

            “ขอโทษนะคะ คุณตะวัน คือ ตั้งแต่มีลูกค้าถามถึง ปะป๊า แกก็พูดขึ้นมาบ่อย ๆ คงไม่รู้ความหมายหรอกค่ะ” ปลายฟ้ารีบอธิบายละเอียดยิบ เกรงว่าชายหนุ่มจะเข้าใจผิด