น้องชายเห็น  ก็รู้สึกเป็นห่วงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็คงยากที่จะให้คนอย่างพี่ชายเปิดปาก  ถ้าไม่อยากเล่าเองก็ไม่มีทางเสียล่ะ จึงตัดสินใจเล่าเรื่องบางอย่าง ที่คิดว่าจะเป็นผลดีต่อชีวิตพี่ชาย ไม่มากก็น้อย  เพราะโดยเนื้อแท้แล้วพี่ชายของเขาเป็นคนที่มีจิตใจดีคนหนึ่ง แม้จะเจ้าคิดเจ้าแค้นไปหน่อยก็เถอะ 

            “หนูบัวน่าสงสารมากนะพี่  ตอนที่คุณแม่รับมาอยู่ด้วยใหม่ ๆ เธอเงียบมาก  อาจจะเพราะเด็กสาวตัวเล็ก ๆ ที่เหลือตัวคนเดียวในโลกตอนนั้น คงจะอ้างว้างน่าดู  ไม่ได้สดใสตามวัยอย่างที่เห็น  คุณแม่ยังกลัวว่าเธอจะทำร้ายตัวเอง แทบจะหนีบไว้ข้างกายตลอดเวลา ถึงได้หวงมากยังไงล่ะ” เร็คซ์เล่าไปเรื่อย ๆ หวังว่าพี่ชายจะเมตตาภรรยาตัวน้อยมาก ๆ 

            “น่าสงสารตรงไหนวะ  คุณแม่พามาเลี้ยงอย่างกับเจ้าหญิง” 

            “นั่นก็ใช่  แต่จิตใจ นี่สิเราไม่รู้หรอกว่าหนูบัวจะหายเจ็บปวดหรือยัง” 

            “นี่แกจะบอกอะไรฉัน” 

            “ตอนที่ผมกับคุณแม่ไปรับหนูบัวหลังงานศพของผู้เป็นแม่  เธออยู่ในอาการหวาดกลัวมาก เพราะมีผู้ชายสี่ห้าคน เดินเคาะเขย่าไปรอบบ้านของเธออย่างคุกคาม ตะโกนเรียกเธอให้ออกมา เพื่อจะพาตัวไปขายใช้หนี้อะไรสักอย่าง และกำลังจะทุบพังประตูบ้านเข้าไป คิดดูสิพี่ ถ้าผมกับคุณแม่ไปไม่ทัน อะไรจะเกิดขึ้น” เร็คซ์พูดแล้วยังตื่นเต้นไม่หาย  เขายังจำความรู้สึกวันนั้นได้ดี เหตุการณ์วันนั้นทำให้เขารู้สึกสงสาร อยากปกป้องน้องน้อย ไม่ให้เจอกับเรื่องเลวร้ายใด ๆ อีก 

           มาร์คนั่งฟัง กำมือแน่น กัดกรามจนขึ้นเป็นสันนูน อย่างพยายามจะข่มอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน  แค่ได้ยินเขายังอยากจะซัดไอ้พวกหน้าตัวเมียพวกนั้นให้หมอบ 

            “ตอนที่ผมกับคุณแม่ เข้าไปเห็น หนูบัวซุกตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าของเธอ ตัวสั่นเทา แค่ผมเอื้อมมือไปแตะก็เป็นลมล้มพับไปเลย กว่าจะรักษาเยียวยา ให้กลับมาสดใสเหมือนเดิมก็หลายเดือน ที่ผมบอกพี่ก็แค่จะให้รับรู้ไว้ ถ้าพี่ไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบหนูบัวจริง ๆ ก็อย่าทำร้ายเธอ” 

            “ทำไมนายถึงคิดว่าฉันจะทำร้ายหนูบัววะ” 

            “ผมก็ไม่อยากคิดหรอก  แต่หนูบัวนี่สิ เธอไม่เชื่อว่าพี่จะหยุดความเป็นเพลย์บอย และอยากใช้ชีวิตกับเธอจริง ๆ” เร็คซ์บอกตามตรง 

            “อืม...ฉันก็แกล้งเขาไว้เยอะ...แต่ก็แค่ขำ ๆ ไม่เห็นต้องคิดมาก” ชายหนุ่มล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งเอาคืนภรรยาตัวน้อยทันที  หลังจากรู้ความจริงจากน้องชาย เพราะเขาก็เคยเจอกับตัวเอง   บัวชมพูกลัวจนตัวสั่นไปหมดตอนที่เขาแกล้งตะโกนปลุกหล่อนในห้องนอนคืนนั้น คงจะเพราะอย่างนี้นี่เอง 

            “ขอบใจว่ะ ไอ้น้องชาย” มาร์คตบบ่าน้องชาย  ก่อนจะกระดกบรั่นดีเข้าปาก แล้วลุกขึ้น 

            “อ้าว ! จะไปแล้วเหรอ” 

            “เออ...จะรีบไปปลอบเมีย” มาร์คออกเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน 

            “ดูแลกันดี ๆ นะพี่” เร็คซ์ตะโกนไล่หลัง  ดีใจที่ตัวเองตัดสินใจไม่ผิดที่เล่าเรื่องนั้นให้พี่ชายฟัง.......มันเป็นสิ่งที่พี่ชายอย่างเขาสมควรจะปกป้องน้องสาว...เร็คซ์ยิ้มปลื้ม