เกือบสองปีผ่านไป 

“ไป...ออกไป....ฉันบอกให้ไปให้พ้น” เควินแผดเสียง ไล่ผู้หญิงที่กิตติ คัดเลือกส่งเข้าไปให้เจ้านายหนุ่ม ตั้งแต่ปลายฟ้าหนีไป ผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนที่ถูกส่งเข้าไป ล้วนถูกไล่ออกมาหมด  

“คุณเควินครับ ให้คนออกตามหาคุณปลายฟ้าเถอะครับ” กิตติตัดสินใจพูดกับเจ้านายหนุ่มตรง ๆ เพราะตั้งแต่คุณปลายฟ้าจากไป เจ้านายมีแต่ความกราดเกรี้ยวจนไม่มีใครเข้าหน้าติด แถมยังไม่เคยมีกิจกรรมทางกายกับสาวคนไหน หรือว่าเจ้านายของเขาจะมีอาการเซ็กส์เสื่อมไปแล้ว 

“ไม่จำเป็น ในเมื่อเขาอยากไป ก็ปล่อยเขาไป” ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟัน 

“แต่อาการของเจ้านาย.....” กิตติไม่กล้าพูดออกไปตรง ๆ แต่เจ้านายหนุ่มก็เข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร 

“ช่างเถอะ ! ต่อไปนี้ไม่ต้องส่งใครมาอีกนะ” 

“ครับ”  

“เด็กบ้า....อย่าให้เจอตัวนะ” เควินโกรธแทบกระอัก โทษว่าเป็นเพราะเจ้าหล่อนที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ เกือบสองปีมานี้เขาไม่สามารถนอนกับผู้หญิงคนไหนได้เลย ราวกับว่าเขาได้เป็นผู้ชาย ตายด้านไปแล้ว แต่ลึก ๆ แล้วเขาถวิลหาหล่อนทุกวันคืน ชายหนุ่มมั่นใจว่าไม่เกี่ยวกับเซ็กส์ เขารักทุกอย่างที่เป็นหล่อน ....แต่...จะให้คนอย่างเขาตามง้อผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียว ..ไม่มีวัน......ชายหนุ่มคิดอย่างถือดี 

           เด็กชายอายุขวบเศษ ๆ เดินเตาะแตะอยู่ภายในร้าน “ปลายฟ้าเบเกอรี่” ขณะที่ผู้เป็นแม่กำลังสาละวนกับการจัดของตามออเดอร์ ลูกค้า 

           “ม่ามี๊...ม่ามี๊” เด็กน้อย ยืนแหงนคอมองผู้เป็นแม่ตาแป๋ว ตากลม ๆ สีน้ำตาลเข้มช่างบ้องแบ๊วเสียเหลือเกิน มักจะสะกดให้ผู้เป็นแม่ทำตามที่เจ้าหนูเรียกร้องเสมอ  

           “ค่ะลูก...รอเดี๋ยวนะคะ” ปลายฟ้ายิ้มกับลูกค้าเป็นเชิงขอลุแก่โทษ หล่อนพยายามเร่งมือ ไม่อยากให้ลูกค้ารอนาน 

           “ลูกชายน่ารัก น่าเอ็นดู...เหมือนลูกครึ่งเลยนะคะ” ลูกค้าหญิงวัยกลางคนชวนคุย 

           “เอ่อ...ไม่ใช่หรอกค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธ ลูกครึ่งน่ะพ่อของเขา หล่อนคิดในใจ จนป่านนี้ หล่อนก็ยังอดคิดถึงเขาไม่ได้ ทั้งที่ไม่ควรจะคิดด้วยซ้ำ คนบ้าอะไร...เรียกผู้หญิงมาทดแทนตั้งแต่วันแรกที่หล่อนออกจากบ้าน....บ้ากามชัด ๆ ...ปลายฟ้าบังเอิญได้ยินน้าสมรคุยกับป้าสาย...ถึงแม้จะเสียใจแต่ก็ทำให้หล่อนทำใจได้ง่ายขึ้น 

  

           “ปะป๊า คงหล่อน่าดูนะคะเนี่ย” ลูกค้าหันไปคุยกับหนูน้อย..เคนจิ... ซึ่งเป็นชื่อเรียกเล่น ๆ ที่จุ๊บกับแจงชอบนักหนา  

           “ปะป๊า...” เด็กน้อยพูดตาม มองคนแปลกหน้าตาแป๋ว ปากแดง ๆ แก้มยุ้ย ๆ ขยับตามการออกเสียงของเด็กน้อยที่ ไม่เคยกลัวใคร คงเพราะเจอคนผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาตลอด บางคนที่เป็นลูกค้าประจำก็จะทักทาย หยอกเอิน ถึงขั้นทั้งกอด ทั้งหอม จนคุณยายสมร ไม่อยากให้อยู่หน้าร้าน เพราะความหวงหลานชาย บังเอิญวันนี้สมรไม่อยู่ เคนจิจึงได้อยู่หน้าร้านกับผู้เป็นแม่ 

 

           ปลายฟ้าไม่รู้จะพูดว่ายังไง ได้แต่ยิ้ม ถ้าเป็นคนในบ้าน จะไม่มีใครกล้าพูดถึงพ่อแกขึ้นมาเด็ดขาด เพราะน้าสมรสั่งห้ามไว้ 

           “ไงคะหนุ่มน้อย...ปะป๊าไปไหนคะลูก” ลูกค้ายังถามย้ำ ๆ เพราะไม่รู้เรื่องราวความนัย  

           “ปะป๊า....ปะป๊า” เคนจิมองแม่ตาแป๋ว เหมือนจะถามผู้เป็นแม่ว่า ปะป๊าคือตัวอะไรอ่ะม่ามี๊