“ใบหม่อน...” ตะวันเรียกคนที่นั่งซบศีรษะอยู่ที่ไหล่ของเขาเบา ๆ หญิงสาวหลับไปแล้ว หล่อนไม่ได้ระแวง ระวังเขาแม้แต่น้อย ไม่เหมือนเมื่อแรกเจอ ...เฮ้อ.......ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าร่างนุ่มนิ่ม กับกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเรือนผมนุ่มของตัวเองได้สร้างความปั่นป่วนให้กับชายหนุ่มแค่ไหน 

            “ใบหม่อน” ตะวันเรียกเบา ๆ อีกครั้ง 

            “อือ.....” หญิงสาวส่งเสียงอือ อา แสดงว่าหลับไปแล้ว 

            ตะวันตัดสินใจอุ้มคนขี้เซา ขึ้นไปวางบนเตียง แต่ก็ต้องลำบากใจอีกครั้ง เมื่อใบหม่อนยกสองมือขึ้นคล้องคอเขา ดึงให้ล้มลงไปด้วยกัน แถมยังซุกตัวเข้าหาอกแกร่งนั้นอย่างต้องการรับการปกป้อง 

 

            “ใบหม่อน ปล่อยพี่” ตะวันบอกเสียงแตกพร่า 

            “ไม่ค่ะ” หญิงสาวปรือตาเยิ้มฉ่ำขึ้นแลสบตาชายหนุ่มอย่างเชิญชวน  อย่างน้อยหล่อนก็เป็นเมียแต่งถูกต้องตามกฎหมาย เขาจะผลักไสหล่อนไปแบบนี้ไม่ได้ 

 

            ตะวันหมดความอดทน ก้มลงควานหาความหวานจากริมฝีปากอิ่ม สีชมพูระเรื่อที่เผยอรอรับอย่างเต็มอกเต็มใจ ชายหนุ่มประทับจูบอ้อยอิ่ง อ่อนหวาน  ก่อนจะเลื่อนมาที่ลำคอระหง สร้างความหวามหวิวด้วยริมฝีปากนุ่มกับคางสาก ๆ ใบหม่อนรู้สึกร้อนระอุ ทุกที่ ที่ชายหนุ่มลากไล้ชิมความหวาน  ไม้เว้นแม้กระทั่งพื้นที่สงวน ลับเฉพาะ สร้างความตื่นเต้น แปลกใหม่ แต่อารมณ์กระเจิดกระเจิงของใบหม่อนต้องมาสะดุดหยุดลง เพราะจู่ ๆ ความเจ็บได้แล่นเข้ามาแทนที่อารมณ์หวาม 

            “พอเถอะค่ะ...พี่ตะวัน..ใบหม่อน.....” หญิงสาวยันอกแกร่ง กระถดถอยหนี เพิ่งจะรู้ตัวว่าไม่ควรไปเล่นกับไฟ 

            “ทนอีกนิดนะคนดี” ชายหนุ่มกระซิบบอก ก่อนจะค่อย ๆ ปลอบประโลม จับจูงหญิงสาวให้ก้าวข้ามไปด้วยกัน  เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้อีก จนกว่าไฟรักจะมอดลง 

  

            ร่างกายเปลือยเปล่าของใบหม่อนนอนซุกอกอุ่น ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่  หล่อนไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยสักนิด ที่ครั้งนี้หล่อนตั้งใจให้มันเกิดขึ้น หญิงสาวใช้นิ้วเรียวเล็กไต่กล้ามแน่น ๆ ที่ตอนนี้เป็นของหล่อนคนเดียว ไม่ว่าก่อนหน้านี้เขาจะมีใคร แต่ต่อจากนี้ เขาต้องมีหล่อนคนเดียวเท่านั้น 

 

            “พี่ขอโทษ พี่หยุดไม่ได้จริง ๆ” ตะวันพร่ำบอก เขารู้สึกผิดที่ไม่สามารถรอจนถึงเวลาที่เหมาะที่ควรได้ 

            “ทำไมคะ พี่ตะวันจะโทษว่าเป็นเพราะใบหม่อนเหรอคะ” หญิงสาวช้อนตาขึ้นถาม 

            “สงสัยจะใช่” ตะวันอดไม่ได้ ที่จะจูบหน้าผากอย่างรักใคร่ ก็ในเมื่อหล่อนน่ารักขนาดนี้ ใครจะอดใจไหว 

            “ก็นี่ไง หลักฐาน” ชายหนุ่มจับมือบางที่ลูบไล้เรือนกายของเขาอยู่ ก่อนจะบรรจงจูบทีละนิ้ว 

            “อะไรกันคะ พี่ตะวันน่ะ..หาความเค้า” 

            “ใครว่า ใบหม่อนกำลังทำให้พี่ตื่นอีกแล้วนะ” ตะวันจับมือหญิงสาวไปสัมผัสกับอะไรบางอย่างใต้ผ้าห่ม ทำเอาหญิงสาวตาโต 

            “พี่ตะวัน...ทะลึ่ง” หญิงสาวชักมือกลับ แต่ก็โดนร่างหนาพลิกขึ้นมาแสดงความเป็นเจ้าของอีกครั้ง ครั้งนี้ใบหม่อนสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อน ที่เขาพยายามยับยั้งเอาไว้ในครั้งแรก แต่ครั้งนี้เขาปลดปล่อยมันออกมาจนหมดเรี่ยวแรง หลับใหลกันไปทั้งคู่ 

  

            “นาย...นายตะวันครับ” เสียงพู่ตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้าน เขาพยายามโทรหาแล้ว แต่นายตะวันไม่รับสาย จึงต้องฝ่าฝืนคำสั่งเข้ามาเรียกถึงหน้าบ้าน 

            ตะวันขยับตัวค่อย ๆ ชักแขนออก วางศีรษะใบหม่อนที่ยังหลับสนิทลงกับหมอน หลังจากหล่อนอาศัยหนุนแขนของเขาทั้งคืน ชายหนุ่มคว้าเสื้อคลุมมาสวมลวก ๆ ออกมาหน้าบ้าน 

            “มีอะไรวะ ไอ้พู่ ตะโกนอย่างกับไฟไหม้บ้าน” 

            “นางแจ่ม มันไปแล้ว” พู่รายงาน เมื่อวานหลังจากที่ตะวันได้คุยกับแจ่ม และหล่อนก็รับปากว่าจะไปให้ปากคำกับตำรวจเช้าวันนี้ จึงได้นัดแนะให้พู่ไปรับแต่เช้า 

            “ไปไหน”ตะวันถาม 

            “ไม่รู้ครับ สงสัยไปตั้งแต่เมื่อคืนเก็บของไปหมด เหมือนหนี” 

            “มันจะหนีทำไมวะ” ตะวันครุ่นคิด ไม่น่าจะมีเหตุผลอื่นเพราะเมื่อวาน นางก็ดูเต็มใจจะให้ความร่วมมือดี หรือว่าจะโดนข่มขู่ 

            “ที่บ้านพักคนงาน มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า” 

            “ไม่รู้ พอไม่เจอนางแจ่ม ผมก็วิ่งมานี่แหละ” พู่เกาหัวแกรก ๆ