บทพิเศษ ของขวัญของกันและกัน
× 0
× 0
× 0
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ที่เขียนขึ้นมาเป็นครั้งแรก เป็นการเล่าเรื่องของเด็กหนุ่มสองคน
................
- 14 -
หลังจากที่เมฆต้องรักษาอาการหลังฟื้นจากการหลับไหลของการเป็นเจ้าชายนิทรา ต่ออีก 3 เดือนเต็มๆจนหายดี แล้วได้กลับมาดูอาการต่อที่บ้าน ส่วนพฤกษ์ก็ยังไปมาหาสู่เมฆบ่อยๆ เพราะเค้ายังคงต้องเรียนต่อไปด้วย
2 เดือนหลังออกจากโรงพยาบาล
ก็เป็นช่วงปิดเทอมของพฤกษ์พอดี วันนี้พฤกษ์ เจ้าบุษ และแม่ ก็ได้มาเยี่ยมเมฆที่บ้านพร้อมหอบข้าวปลาอาหารมาเต็ม เพราะวันนี้จะมีปาตี้เลี้ยงฉลอง
"พี่เมฆเป็นไงบ้างคะวันนี้" บุษถาม
"อืม...พี่โอเครขึ้นเรื่อยๆตามอาการแหละ ว่าแต่วันนี้ชื้อไรมาเยอะแยะ" เมฆตอบ
"วันนี้มีบาร์บีคิวกับปิ้งย่าง"
"พี่กำลังอยากกินพอดี"
"งั้นหนูขอตัวก่อนไปช่วยเตรียมของก่อนนะ"
วันนี้บ้านของเมฆที่ดูเงียบๆก็กลับกลายว่ามีแต่เสียงหัวเราะ ดูมีความสุข
"เป็นไงบ้างคับเมฆ" พฤกษ์ถาม
"วันนี้เค้าปวดตัวจังเลยคับ"เมฆตอบ
"มาๆเดี๋ยวนวดให้นะ"พฤกษ์นวดบ่าของเมฆอย่างเบามือ
"เค้าอยากไปดอยเสมอดาว"เมฆพูด
"งั้นรอเค้ากับแม่พวกเราเคลียร์งานเสร็จแล้วไปกันนะ โอมั้ย"
"โอเตงับ" เมฆตอบกลับคนถาม แล้วก็นอนหนุนตัก
แล้วทุกคนก็สนุกสนานกับปาตี้ ทุกคนต่างมีความสุข จนปาตี้กันจนดึก
ห้องนอนเมฆ
ห้องนอนเดิมๆที่เหมือนกับในความฝันที่เขาฝันมานาน แต่เมฆกลับคิดถึงช่วงเวลาที่เค้าเจอในความฝันนั้น 'ทำไมคิดถึงจัง มีผมคนรึเปล่านะที่พบเจอแบบนี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ขอขอบคุณกาลเวลาที่ให้โอกาสคนอย่างผมได้กลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง เวลาที่เหลือนี้จะเป็นเวลาที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตผม และผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำให้ทุกคนรอบตัวผมเสียใจเด็ดขาด' ก่อนที่เมฆจะค่อยๆหลับลง ภายในความฝันที่มืดมิดของเมฆ อยู่ๆก็มีเห็นเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่คอยเตือนสติเมฆตลอดเวลา ทุกอย่างล้วนสามารถเกิดขึ้นได้จริงถ้าเราประมาท แต่ก็อย่างว่าเราไม่แต่เขาเป็นก็คือจบ ดังนั้นสิ่งที่มีค่าสำหรับเมฆคือเวลาที่เหลือเวลาที่อยากทำทุกอย่างให้เป็นวันที่สำคัญในทุกๆวัน...
2 อาทิตย์ถัดมา
ดอยเสมอดาว
"ขอบคุณที่พามานะพฤกษ์"
"อือไม่ต้องขอบคุณหลอก รู้มั้ยตอนที่เมฆนอนอยู่ พฤกษ์เล่าประสบณ์การที่แต่ละคนเค้ามาที่ดอยเสมอดาวให้เมฆฟังทุกวัน เพราะพฤกษ์อยากให้เมฆมาดูดาวด้วยกันที่นี่ อยากนับดาวไปด้วยกัน อยากมีเมฆอยู่ข้างๆตลอดเวลานะ"
"นี่ไงเมฆก็มาอยู่ข้างๆพฤกษ์แล้วนะ อย่าร้องนะครับ มีสิ่งนึงที่เมฆอยากบอกคือ เมฆรักพฤกษ์ที่สุดของลมหายใจต่อให้หมดลมหายใจไปความรักของเมฆที่มีต่อพฤกษ์ก็จะยังคงอยู่ ต่อให้ชาติไหน ถ้าเราหลงทางก็ขอให้มองขึ้นท้องฟ้าแล้วมองดาวนะ เพราะดาวจะเป็นเข็มทิศที่จะทำให้เราเจอกันอีกครั้ง"
"อืมมม ต่อให้เราเกิดมาอยู่คนละจักรวาลขอแค่มองดวงดาวเราก็จะคิดถึงกัน จะไม่มีโดดเดียว จะไม่เหงาเด็ดขาดนะ"
ทั้งคู่นั่งเก้าอี้ตรงจุดชมวิว (จุดเดิมที่เมฆเคยพาพฤกษ์ในฝัน) ทั้งคู่ต่างดูดาวและร้องเพลงกันกับครอบครัวของทั้งคู่อย่างสนุกสนาน
4 ปี ต่อมา
เมฆได้เปิดร้านอาหารเป็นของตัวเองและกิจการก็รุ่งเรืองอย่างมาก มีสาขามากมายภายในปีเดียวก็มีสาขาทั่วประเทศแล้ว30สาขา รวมถึงสาขาที่ต่างประเทศ ส่วนพฤกษ์หลังจากเรียนจบก็ไปเรียนต่อที่เมกา แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่พฤกษ์เรียนจบแล้วบินกลับไทย
พฤกษ์ที่ดูโตเป็นผู้ใหญ่ ดูคูลดูสง่า ดีกรีนักเรียนนอก พฤกษ์เดินเข้าในบ้าน แต่น่าแปลกที่ภายในบ้านกลับไม่มีใครอยู่ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็โทรมาบอกแล้วแท้ๆ 'ไรกันนี่กลับมาจากต่างประเทศแต่ไม่มีใครอยู่บ้านสักคนทั้งแม่เจ้าบุษและพ่อ หายไปไหนกันหมด' พฤกษ์ค่อยๆเดินขึ้นไปบนห้องนอน พฤกษ์เปิดประตูเข้าไป พบกับกระดาษ a4 ที่มีข้อความเขียนว่า (เดินออกมาที่สวนหน้าบ้าน) 'เซอร์ไพร์หรอ เดินไปดูน่อยละกัน คนจัดจะได้ไม่เสียใจ'
พฤกษ์เดินออกไปยังสวนหน้าบ้าน ที่ตรงพื้นมีกลีบดอกกุหลาบสีขาวและสีโอรสโปรยเต็มพื้น (ทั้งที่ตอนเดินเข้ามาก็ไม่มี) ต้นไม้ถูกประดับด้วยลูกโปรงสีขาว จู่ๆบุษก็เดินออกมาจากหลังรถ ยื่นกระดาษa4พับครึ่งให้ ข้างในเขียนว่า กลับหลังหัน หลังจากที่พฤกษ์อ่านจบก็ทำหน้างงใส่น้องสาว ก่อนจะหันหลังกลับไป
ทำให้พฤกษ์พบกับเมฆที่ใส่ชุดสูทสีขาวยืนอยู่ข้างหลัง จู่ๆก็มีผ้าที่ม้วนอยู่ค่อยๆคลี่ลงมาแล้วเสียงพลุงานเลี้ยงก็ดังขึ้นราวกับถูกจุดเป็นงานเทศกาล บนผ้าเขียนว่า แต่งงานกันนะ
เมฆยืนยิ้มหวานก่อนจะนั่งคุกเขาแล้วยืนกล่องแหวนแต่งงานออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า
"แต่งงานกับเมฆนะครับ"
พฤกษ์ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าแล้วเดินเข้าไปกอดเมฆ น้ำตาแห่งความสุขของทั้งคู่เอ่อล้นออกมา กลีบกุหลาบค่อยๆร่วงหลนลง ราวกับว่าฝนตกลงมาเป็นกลีบดอกกุหลาบ ทุกคนที่แอบเตรียมงานต่างออกมาร่วมแสดงความยินดี...
ทั้งคู่จัดงานแต่งที่ดอยเสมอดาว ดอยที่เป็นทุกความทรงจำและเรื่องราวดีๆที่มีให้กัน
ต่อจากนี้ตราบจนทุกลมหายใจ คุณทั้งสองจะรักและเคารพซึ้งกันละกัน และจะรักกันตลอดไป ก่อนที่ทั้งคู่จะพูดพร้อมกัน
"ผมจะรักและเคารพกันและกันตลอดไป และตลอดกาล"
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากงานแต่ง เมฆก็ทำธุรกิจของเค้าต่อ
ส่วนพฤกษ์ก็ได้ทำรีสอร์ตามที่ตั้งใจไว้แต่แรกทั้งคู่ต่างช่วยสนับสนุนทุนการศึกษาเด็กด้อยโอกาสจนเรียนจบ และ บริจาคเงินให้กับมูลนิธิต่างๆ รวมถึงช่วยงานจิตอาสา
...........................................................
ทั้งคู่ไม่อายที่มีใครต่อใครถามสถานะว่าเป็นไรกัน เค้ากลับภูมิใจมากกว่าที่พวกเค้าอยู่เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน จนสามารถประสบความสำเร็จได้ขนาดนี้ พวกเค้าต่างขอบคุณกาลเวลาที่ให้โอกาสต่างๆกับชีวิตพวกเค้า ....
...........................................................
แล้วคุณล่ะ
เคยอยากย้อนเวลาไปแก้ไขตรงไหนมากที่สุด หรือ พูดง่ายก็คือ คุณอยากแก้ไขส่วนไหนของชีวิตของคุณมาที่สุดรึเปล่า...ผมรู้ว่ามี...
แต่มันทำไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ
แต่เอาเป็นว่าตราบที่คุณยังคงมีลมหายใจ
ผมอยากให้คุณใช้ทุกเวลาให้ดีที่สุด
ให้คุ้มค่ามากที่สุด
ตราบลมหายใจสุดท้าย
...........................................................
ที่ผมเขียนบทนี้เพิ่มเพราะผมอยากให้ตัวละครมีความสุขที่สุดเท่าที่เค้าจะมีได้ขอบคุณที่ติดตาม
.....
สวัสดีครับ
