หลังจากตรวจงานนีรนุชและน้ำทิพย์อีกรอบเป็นที่เรียบร้อย ขณะกำลังปวดหัวเพราะต่อให้แก้ถึงสามรอบแล้วก็ตาม แต่เวลาก็ยังต้องเป็นฝ่ายรับเอางานของทั้งสองคนมาแก้อยู่ดี กว่าจะแล้วเสร็จก็เกือบจะหมดวัน

โปรดิวเซอร์สาวเหลือบนัยต์ตาใสไปเห็นแจ้งเตือนของแอป ToonToon ที่เด้งขึ้นมาในหน้าจอล็อคของโทรศัพท์ หญิงสาวตระหนักในทันทีว่าตัวเองลืมไปเสียสนิทว่าต้องเลือกรูปและแจ้งกลับคุณเอี๊ยง ตัวแทนของ ‘มนุษย์บนดาวเคราะห์’เรื่องรูปที่เธอจะนำมาใช้ประกอบในการดำเนินรายการ

[เรื่องและภาพโดย: มนุษย์บนดาวเคราะห์]

สายตาคมสวยจดจ้องไปที่เครดิตของนักวาดที่ท้ายตอนของหน้าการ์ตูน ครั้นความคิดหนึ่งก็ผุดมาในหัว ก่อนที่ร่างแบบบางจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินไปหาเกวลินที่กำลังรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดเป็นระวิง พิมพ์เอกสารแจ้งงานและกำหนดการให้ทีมงานแต่ละฝ่าย

ทุกคนในทีมของเธอกำลังพยายามทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างเร็วและดีที่สุด แม้แต่รัชนกที่ปกติดูจะไม่ค่อยกังวลกับหน้าที่ของเธอ ก็ขะมักเขม้นกับการจ้องไปที่โทรศัพท์ตรงหน้า พยายามอ่านและตีความถึงความหมายที่นักวาดต้องการจะสื่อออกมาผ่านตัวการ์ตูน และนั่นทำให้หัวคิ้วทั้งสองข้างของเธอขมวดเป็นปมแน่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“พี่เวมีอะไรคะ?” เกวลินที่สัมผัสได้ว่ามีคนยืนอยู่ด้านหลังจึงหันกลับมาถามบอสสาวคนสวย

“พี่พึ่งนึกได้ว่าเรายังไม่มีภาพของนักวาดเลย เดี๋ยวจะต้องให้ทีมตัดต่อเค้าทำตัวอย่างของสัปดาห์นี้แล้วด้วย”

โปรดิวเซอร์สาวยิ้มออกมาเล็กน้อยขณะพูดกับผู้ช่วย รู้สึกพึงพอใจกับความตั้งใจของทุกฝ่ายในทีม

“เดี๋ยวแก้มติดต่อคุณเอี๊ยงให้นะคะ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่คุยเอง แก้มทำงานไปเถอะ” เวลายิ้มหวานก่อนจะคว้าโทรศัพท์ของสำนักงานมาจากบนโต๊ะของอีกฝ่าย แล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตนตามเดิม

ปลายนิ้วเรียวกดจิ้มไปยังเบอร์โทรของตัวแทนนักวาด ที่รับหน้าที่ติดต่อประสานงานแทน ‘หนุ่มติสต์’ ที่แม้แต่คุยโทรศัพท์เองยังไม่ทำ

ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด...

‘ครับ’

“คุณเอี๊ยงกำลังติดธุระอยู่รึเปล่านะ” เวลาถามพลางมองไปที่นาฬิกาหน้าจอคอมพิวเตอร์ ตอนนี้ใกล้จะห้าโมงเย็น หากเป็นบริษัทอาจจะเลิกงานกันไปแล้ว เธอกังวลว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่อยู่ในเวลางานแล้วจะเป็นการรบกวน

‘...’

“สวัสดีค่ะคุณเอี๊ยง นี่เวลา โปรดิวเซอร์หลักรายการ Go Goal เองนะคะ” เสียงหวานใสของโปรดิวเซอร์สาวรีบแนะนำตัว หลังจากไม่ได้ยินการตอบรับจากปลายสาย

‘เออ... ครับ’ ปลายสายตอบรับอย่างตะกุกตะกักเล็กน้อยหลังจากได้ยินเสียงใสของเวลา

“พอดีเวอยากรบกวนคุณเอี๊ยงนิดหน่อยค่ะ เนื่องจากต้องใช้ภาพถ่ายของคุณนักวาดมาทำตัวอย่างรายการ ไม่ทราบว่าทางคุณเอี๊ยงพอจะส่งรูปให้เวได้ไหมคะ” โปรดิวเซอร์สาวเอ่ยขอสิ่งที่เธอต้องการอย่างไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา

‘…’ ปลายสายเงียบเสียงไปอีกครั้ง

“คุณเอี๊ยงคะ ได้ยินเวไหมคะ?” เวลายกโทรศัพท์ออกห่างจากหู ด้วยกังวลว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่ได้ยินเสียงของเธอ

‘ครับ ได้ยินครับ แต่ผมคิดว่าคงไม่สะดวก’ ปลายสายตอบกลับมาเสียงค่อย ฟังคล้ายมีเรื่องกังวลและดูไม่ฉะฉานเหมือนครั้งก่อนที่คุยกัน

“ไม่ได้เหรอคะ เสียดายจัง...” เวลาเอ่ยเสียค่อยอย่างจนใจ แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายมีสิทธิ์เล่นตัว แต่เธอก็อยากจะลองขอดูเผื่อฟลุ๊ค

‘เพราะไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ผมคิดว่าน่าจะนำจุดนี้ไปเสนอต่อคนดูได้นะครับ’ คำแนะนำดังแผ่วเบาอย่างไม่มั่นใจมาจากปลายสาย

และเพราะคำแนะนำนี้เองที่ทำให้เวลาฉุกคิดได้

“จริงด้วย! ขอบคุณมากเลยนะคะ” เพราะไม่เคยมีใครเห็นนักวาดการ์ตูนเรื่องดังคนนี้มาก่อน แค่เธอนำภาพการ์ตูนของเขามานำเสนอในตัวอย่างรายการ แฟนการ์ตูนของเขาจะต้องติดตามเกาะขอบจอรอชมใบหน้าของนักวาดปริศนาคนนี้แน่

‘ยินดีครับ’ เสียงยังคงแผ่วเบาและฟังดูทุ้มต่ำกว่าครั้งก่อน

“จริงด้วย เวเลือกภาพจากในการ์ตูนเอาไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ จะให้เวส่งไปที่เมลของนักเขียนหรือเมลของคุณเอี๊ยงคะ?”

‘เมลผม... เออ... เมลนักวาดก็ได้ครับ’ ปลายสายยังคงตอบเสียงค่อยและดูสับสนอยู่ในที ทว่าเวลาไม่ทันได้ใส่ใจกับความแตกต่างเล็กๆน้อย

“โอเคค่ะ เดี๋ยวเวส่งเข้าไปนะคะ อ่อ! น้องแจ้งกำหนดการวันพรุ่งนี้กับคุณเอี๊ยงแล้วใช่ไหมคะ?” เมื่อได้โอกาสคุย โปรดิวเซอร์สาวก็ถือโอกาสถามไถ่เพื่อละลายพฤติกรรมกันไปในตัว วันพรุ่งนี้ตอนมาถ่ายรายการจะได้ไม่เก้อกระดาก

‘เออ... เดี๋ยวผมเช็คดูอีกทีครับ’ ปลายสายดูไม่มั่นใจเท่าไรนัก ทำให้เวลาที่ฟังอยู่อดจะปรายตาไปทางผู้ช่วยของตัวเองที่กำลังพิมพ์งานมือเป็นระวิง หลังจากวางสายจะต้องไปสอบถามอีกฝ่ายสักหน่อย

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเวส่งภาพที่ต้องการไปให้ทันทีเลย ต้องขอรบกวนคุณเอี๊ยงช่วยส่งกลับมาภายในวันนี้ให้หน่อยได้ไหมคะ พอดีต้องใช้บางส่วนทำเป็นตัวอย่างรายการที่จะออกอากาศวันมะรืนน่ะค่ะ”

‘ได้ครับ’ หนนี้คำตอบดูมั่นใจและหนักแน่นกว่าทุกครั้ง

“ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เจอกันวันพรุ่งนี้นะคะ” เวลาพูดขณะมือกำลังคลิ๊กเมาส์เพื่อส่งเมลให้อีกฝ่าย

‘ครับ เจอกันวันพรุ่งนี้นะครับ เวลา’

ด้วยเพราะมือที่กำลังกดส่งอีเมลให้อีกฝ่าย ทำให้เวลาไม่ทันได้ฟังว่าปลายสายเอ่ยชื่อตัวเองแบบไม่เป็นทางการ ทั้งน้ำเสียงยังส่อแววสนิทสนมอยู่หลายส่วน สาวเจ้ากดวางสายอีกฝ่ายอย่างไม่ทันได้จับความผิดปกติใดๆทั้งสิ้น จากนั้นจึงส่งเมลออกไปทันทีด้วยความเร็วแสง

เวลาพรู่ลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะลุกจากโต๊ะทำงาน เดินกำโทรศัพท์สำนักงานไปหาเกวลินที่โต๊ะ

“แก้มส่งกำหนดการถ่ายทำให้คุณเอี๊ยงหรือยัง?” เพราะปลายสายตอบกลับมาแบบไม่มั่นใจ ทำให้เวลาต้องถามย้ำกับผู้ช่วย

“แก้มส่งให้คุณเอี๊ยงทางไลน์แล้วนะคะพี่เว” ดวงตากลมโตของเกวลินหันกลับมามองอย่างใสซื่อ

“แล้วทำไมตอนพี่ถามเค้าดูไม่ค่อยมั่นใจว่าได้รับแล้วล่ะ” สาวเจ้าขมวดคิ้วเป็นปมอย่างไม่เข้าใจ

เกวลินจึงผละมือออกจากแป้นพิมพ์ แล้วคว้าโทรศัพท์ส่วนตัวมาเปิดแอปพลิชั่นไลน์ แล้วยื่นช่องการสนทนาของเธอกับตัวแทนนักเขียนให้เวลาดู ผลคือไฟล์กำหนดการถูกส่งไปให้อีกฝ่ายแล้วจริงๆ อีกทั้งเขายังส่งสติ๊กเกอร์ตอบกลับมาและเหมือนจะพูดคุยกันต่อจากนั้นอีกหลายประโยค

ครั้นเห็นว่าสายตาของเจ้านายสาวดูจะไม่ได้หยุดที่การส่งไฟล์งานของเธอเพียงอย่างเดียว เกวลินจึงกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์แล้วชักกลับไปด้วยสีหน้าที่แดงซ่านอย่างผิดปกติ กระนั้นก็ไม่หลุดรอดจากสายตาของเวลาไปได้ แต่เพราะเห็นลูกน้องหน้าแดงจนกลายเป็นลูกตำลึงสุก โปรดิวเซอร์สาวจึงคลี่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยละทิ้งความผิดปกติของคุณเอี๊ยงเอาไว้ข้างหลัง

 

--------------------------------------------

พรุ่งนี้จะได้เจอกันแล้วนะคะ พระนางเรื่องไหนว่าอาภัพก็ไม่เท่าเรื่องนี้ เพราะกว่าจะได้เจอรีดเดอร์คือชะเง้อกันจนคอยาวแล้ววว บ้าจริง

แต่อดทนนี๊ดดด นะคะ เจอแล้วไม่แคล้วแน่นอน จุบปิ้ง

ขอกำลังใจเพื่อล่อเลี้ยงไฟในการแต่งนิยายเป็นการกดไลค์กดใจหน่อยนะคะ หรือจะคอมเม้นต์มาเม้ามอยกันก็ได้งับ เลิฟหมด เลิฟมาก จุ๊บ