อนาวินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง สาวเจ้าก็ยังหลับอยู่ท่าเดิม ไม่รู้ว่าขาดอากาศหายใจตายไปแล้วหรือเปล่า......เขายื่นมือเอื้อมไปหยิบหมอนออก จากนั้นก็ออกแรงฉุดแขนทั้งสองข้างดึงให้เกวลินลุกขึ้นนั่ง  

“เกว ! ไปกินข้าว” หญิงสาวงัวเงียตื่น ทำหน้างง จู่ ๆ ก็โดนขยี้หัวแรง ๆ  

“ทำอะไรน่ะ...คุณวิน” หญิงสาวหน้ายู่ ไม่พอใจ ที่โดนขัดขวางเวลาอันแสนสุข 

“ไปล้างหน้าซะ แล้วออกไปกินข้าว” สั่งเสียงเข้ม พร้อมกับส่งสายตาดุ แต่ก็ไม่เป็นผล 

“เดี๋ยวตามไปค่ะ” บอกแล้วก็จะล้มตัวนอนต่อ 

“ไม่ได้....ออกไปพร้อมกันนี่แหละ” ชายหนุ่มออกแรงลากร่างบาง จนหมิ่น ๆ แทบจะตกเตียง ทำให้เกวลินตาสว่างขึ้นทันที 

พอพูดถึงเรื่องกินก็ชักหิวขึ้นมาเหมือนกัน หญิงสาวกระดื๊บลงมายืนข้างเตียง คว้าไม้เท้าแล้วรีบเดินเขยกเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ขณะที่อนาวินยืนกอดอกมองตาม พลางถอนหายใจ ไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมจะต้องห่วงยัยนี่นักหนา 

“โอ้โฮ...นี่ใครมาทำกับข้าวให้คะ” เกวลินตาโต คาดไม่ถึงว่าออกมาจะเจออาหารหน้าตาน่ากินแบบนี้ แถมยังเหมือนเพิ่งจะทำเสร็จใหม่ ๆ ด้วย 

“ฉันทำเอง”  

“ทำเป็นเหรอคะ” ไม่ตั้งใจถาม แค่หลุดปากไปเท่านั้นเอง 

“ทำไม่เป็นมั้ง”  

“แหม...คุณ...ซีเรียสไปได้ ฉันกำลังชื่นชมอยู่นะคะ”  

“ไม่จำเป็น”  

“นี่คุณ งอนไรอ่ะ” นิ้วชี้ยื่นไปจิ้มแขนแข็ง ๆ อย่างง้องอน 

“........” ผู้ชายขี้งอน เก็กหน้าตึงเปรี๊ยะ 

“ขอบคุณนะคะเอาเป็นว่า พรุ่งนี้ฉันจะทำขนมให้กิน เครปเค้กดีไหมคุณ...เครปเค้กนุ่ม ๆ ราดด้วยแยมสตรอเบอรี่ฉ่ำ ๆ จากไร่อนาวินไงคุณ...น่าอร่อยเนอะ คุณว่ามะ”  

“ฉันไม่ใช่เด็ก ไม่ต้องเอาขนมมาล่อ”  

“แปลว่าคุณไม่กิน”  

“พูดอะไรไว้ก็รับผิดชอบด้วย ผมบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าพูดจาพล่อย ๆ”  

“ฟอร์มจัดจริง พ่อคุณ” เกวลินบ่นพึมพำ 

“เธอว่าอะไร”  

“เปล๊า...ไม่ได้ว่า” หญิงสาวส่ายหน้าตาโต 

เกวลินสงบปากสงบคำ เมื่อเห็นว่าแหย่ไม่ขึ้น ไม่คิดว่าผู้ชายปากจัดจะขี้งอนเบอร์นี้ เชอะ.....แค่ทำกับข้าวให้กินมื้อเดียวเองทำเป็นโมโห.....แล้วความคิดบางอย่างก็สว่างวาบขึ้น เกวลินยิ้มกริ่ม...... 

“ไม่มีของหวานเหรอคุณ”  

อนาวินชะงัก หันมาจ้องหน้า มองเห็นดวงตากลมโต ที่ดูใสซื่อ คงไม่ใช่อย่างที่เห็น ยัยนี่ต้องการเอาคืนเขาแน่ ๆ ....แต่ไม่เป็นไร...ค่อย ๆ คิดทบต้นทบดอกไปก็แล้วกัน 

“มีสับปะรด คนงานเพิ่งเอามาให้เมื่อเย็น กินได้ไหมล่ะ”  

“ได้สิคุณ ของชอบเลยล่ะ”  

อนาวินลุกไปหยิบสับปะรดที่เขาหั่นใส่จานไว้แล้ว เพราะตัวเองก็ติดที่จะต้องกินผลไม้ หรือของหวานหลังอาหารเหมือนกัน  

หลังอาหาร เกวลินข้าไปประจำที่อ่างล้างจาน โดยมีอนาวินช่วยลำเลียงเก็บให้ ช่วยกันเก็บล้าง เช็ดถูจนเรียบร้อย จึงออกมานั่งดูทีวี ฆ่าเวลา 

“อะ...กินยาซะ” ชายหนุ่มยื่นถ้วยเล็ก ๆ ใส่เม็ดยาหลังอาหารมาให้ ก่อนจะหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันอีกมือยังถือแก้วน้ำไว้ให้ โดยที่คนป่วยเองก็ลืมเสียสนิทว่าต้องกินยาหลังอาหาร 

“ขอบคุณนะคะ....คุณนี่ก็น่ารักดีเหมือนกันเนอะ” เกวลินฉีกยิ้มกว้างขวางหลังจากจัดการกับยาเรียบร้อยแล้ว หล่อนมองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นประกายสดใส หายง่วงก็อารมณ์ดีขึ้นมาเชียว 

“ระวังอย่ามารักผมก็แล้วกัน”