คำเตือน

นิทานเรื่องนี้ผู้แต่งคิดเอง แต่งเองส่วนภาพประกอบต่างๆ ใช้แอปแต่งจากโทรศัพท์มือถือ (เฉยว่ะ) อาจจะไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่ หากเนื้อเรื่องไม่โดนใจต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณ

จึงเรียนมาเพื่อทราบ

******************************

แต่งโดย Bow KS Singkhan

ฝากเป็นกำลังให้กันด้วยนะคะ

******************************

เริ่มต้น

ความวุ่นวายสับสนค่อยๆครืบคลานเข้ามาหาเราทุกๆคน มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันและกับทุกๆคนที่อยู่ในเมืองนี้กันแน่นะ ฉันพยายามคิดทบทวน เรื่องที่เกิดขึ้นมายิ่งทำให้ฉันปวดหัวมากขึ้น (มือจับหน้าผากตัวเองแล้วพบว่ามีเลือดไหลออกมา)

48 ชั่วโมงก่อนเกิดเรื่อง

กริ่งๆๆๆๆๆๆ กริ่งๆๆๆๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้องๆๆๆ พร้อมเสียงแม่ตะโกน "ตื่นได้แล้วลูก! เดี๋ยวไปทำงานสายนะ"

ฉันพยายามหอบร่างอันแสนขี้เกียจของฉันลุกขึ้นจากที่นอนไปอาบน้ำและแต่งตัว ลืมแนะนำตัวไปเลย ฉันชื่อว่า โบโลเวีย

 

ฉันอายุ 21 ปี อาศัยอยู่กับแม่และหลานสาวที่น่ารักของฉัน วันนี้ก็เหมือนเดิมวันแห่งการทำงานอันแสนน่าเบื่อ เพราะอะไรนะหรอ? เหตุผลเดียวกันกับพวกคุณ เพราะที่ทำงานของฉัน มีพวกกาฝากที่คอยพูดนินทาลับหลัง รู้ทุกเรื่องของคนอื่น ยกเว้นเรื่องของตัวเอง นี้แหระมันน่าเบื่อจริงๆ แต่งตัวเสร็จแล้วลงไปข้างล่างกัน

 

ฉัน: อรุณสวัสดิ์ค่ะแม่ เช้านี้ทำเมนูอะไรบ้างคะ หอมจังเลย

แม่: ทำไมวันนี้ตื่นช้าจังลูก วันนี้แม่ทำสเต็กปลาแซลม่อนที่ลูกชอบ ขนมปังปิ้งหน้าช็อกโกแลต ปิดท้ายด้วยมันบด

ฉัน: ว้าวๆๆ น่ากินทุกอย่างเลย ฝีมือแม่อร่อยที่สุดในโลกเลยค่ะ ตัวเล็กยังไม่ตื่นหรอคะ?

แม่: ยังเลย ตัวแสบนี่ดื้อมากเลยนะ ตอนที่ลูกไม่อยู่ รีบกินเถอะเดี๋ยวสาย เดี๋ยวแม่ห่อแซนวิชให้นะวันนี้

ฉัน: หนูไปทำงานก่อนนะคะ

แม่: โชคดีจ้ะลูก เดินทางปลอดภัยดูแลตัวเองดีๆนะลูก

ฉัน: ขอบคุณค่ะแม่ รักแม่นะคะ หนูไปทำงานแล้วนะ ถ้าตัวแสบดื้อแม่จัดการได้เลยนะคะ

ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฉันกับแม่หัวเราะพร้อมกัน

และแล้วก็มาถึงที่ทำงานสักที ฉันทำงานเป็นผู้ช่วยทำแลปที่ศูนย์วิจัยสัตว์แห่งหนึ่งในเมืองไรซ์ซิตี้ หน้าที่ของฉันคือวิเคราะห์ตัวอย่างเลือดจากสัตว์ทดลองต่างๆที่มีการปรับเปลี่ยนพันธุกรรมใหม่ เพื่อพัฒนาให้มันมีความสามารถในการเจริญเติบโตเร็วขึ้น เคลื่อนไหวเร็วขึ้น แข็งแรง และมีอายุนานขึ้นเพื่อเป็นการควบคุมประชากร ของสัตว์ชนิดต่างๆ เพื่อไม่ให้มีจำนวนมากเกินไป นอกจากนี้ฉันยังทำหน้าที่รักษาบาดแผลให้พวกมันด้วย

 

ฉัน: สวัสดีค่ะ ทุกๆคน ( เสียงทักทายตอบกลับ......สวัสดี........ )

ริช: การเดินทางเป็นใงบ้าง กินอะไรมาหรือยัง? ถ้ายังมากินกับพี่ได้นะ

ฉัน: ราบรื่นดีค่ะ ฉันกินมาแล้วค่ะขอบคุณ ฉันไปเปลี่ยนชุดเริ่มงานรอนะ

ไมค์: เฮ้ๆๆ แม่สาวห้าว จะรีบไปทำแลปเลยหรอ? ไม่นั่งพักก่อนไหนๆเธอก็พึ่งมาถึงนะ

สเตฟานี่: อุ้ยๆ ขยันแต่เช้าเลยหรอ คงอยากได้หน้ามากสินะ

 

"นั้นไง! ยัยนี้แหระกับเพื่อนสาวเธออีก 2-3 ตัว ช่างหน้าเอาขี้ยัดปากจริงๆๆ "

แต่ฉันก็ไม่ได้ตอบกลับพวกหล่อน ฉันรีบตรงไปเปลี่ยนชุดและรีบไปให้อาหารเพื่อนสนิทอีกตัวของฉัน แน่นอนคุณฟังไม่ผิดที่ฉันเรียกเพื่อนว่าตัว เพราะมันเป็นสัตว์นั้นเอง

มันชื่อว่า โบโบ้ มันเป็นลูกสิงโต จะว่าไปต้องพูดว่า "มันเคยเป็นลูกสิงโตนะ "

เรื่องของเจ้า โบโบ้ คุณคงไม่อยากเชื่อแน่ถ้าฉันจะบอกว่ามันตัวใหญ่และสูงเท่ากันกับม้าที่โตเต็มไว คุณฟังไม่ผิดหรอก มันถูกเจ้าหน้าที่คุ้มครองสัตว์ช่วยมาจากพวกคนใจโหดที่ฆ่าแม่ของมันเพียงเพื่อต้องการเขี้ยวและหางของแม่สิงโต แต่ไม่รู้ว่ามันรอดมาได้ยังนะ เพราะตอนที่เจ้าหน้าที่เจอมัน ตัวมันมีแต่รอยแผลเหมือนโดนของมีคมกรีด มากกว่า10แผล มันถูกส่งตัวมาให้เรา ตอนแรกฉันก็คิดว่ามันจะไม่รอดนะเพราะ เสียเลือดเยอะแถมติดเชื้อด้วย ฉันเป็นคนดูแลมันอย่างใกล้ชิด จนกระทั่งมันหายดีและเราก็ได้ทดลองฉีดสารกระตุ้นร่างกาย แต่ให้ยาที่ทำให้ร่างกายรักษาตัวเองได้เร็วขึ้น จนมันตัวใหญ่เท่ากับม้านี้แหระ เราเป็นเพื่อนกันจากวันแรกที่เจอกัน ก็น่าจะ 3 ปีแล้ว

( เฮ้ๆ สวัสดีโบโบ้ ว่าใงสบายดีไหม เจ้าแมวยักษ์ )

เสียงคำราม ดังสนั่นทั่งห้องจนสัตว์ตัวอื่นที่อยู่ในกรงร้องลั่นๆ นั่นเป็นสัญญานตอบกลับของ โบโบ้ ที่รอฉันเข็นรถที่มีซากกวางที่ไร้วิญญาน 6 ตัวเข้าไปหา พร้อมท่าทางที่เจ้าโบโบ้ทำช่างน่าเอ็นดูมากเลย มาเจ้าแมวยักษ์ อาหารเช้าพร้อมแล้วลุยๆๆๆๆ

 

**เป็นใงกันบ้างคะ เนื้อเรื่องอย่าลืมแสดงความคิดเห็นกันด้วยนะค่าๆๆ**