อ้อมกอดรักมาเฟียร้าย 5.

แบบอักษร

ก๊อก....ก๊อก....

" นายครับ ผมพาตัวเธอมาแล้ว "

" เข้ามา " น้ำเสียงอันทรงพลังที่ทำให้รู้สึกว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้นดูโกรธมาแค่ไหนถูกเพล่งออกมาจนทำให้ร่างบางที่ไม่เคยได้ยิ้นน้ำเสียงแบบนี้ก็สะดุ้งขึ้นทันที

แอดดดด..

" พะ....พี่ไม้!!!! " เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องทำงานรางบางก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเนื่องจากตอนนี้ใบหน้าของไม้นั้นเต็มไปด้วยรอยฟกช่ำจนดูหน้ากลัว

" กฎมีไว้ให้ปฏิบัติ ไม่ใช่มีไว้ให้ท้าทาย! "

ปัง!!!!

เสียงฝ่ามือที่กระทบกับโต๊ะทำงานบวกกับน้ำเสียงที่กดต่ำนั้นทำให้ไอเดียร์ตกใจและตัวสั่นทันที

" อึก...คะ..คือหนูขอให้พี่เขารับนะ..หนูเข้าทำงานเองคะ..พี่เขาไม่ผิดอะไรเลย..อึก..ฮือออ... " ร่างบางที่พยายามอธิบายให้มาเฟียหนุ่มเข้าให้ด้วยน้ำเสียงที่สั้นไหวจากความกลัว

Fransic past

อ่า...แค่นี้ก็ร้องไห้แล้วผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย

เหมือนอยู่กับเด็กอนุบาลทั้งสองคนเลย ทั้งไอ้ไม้ทั้งเด็กนี้ดีหน่อยที่ในห้องนี้ยังมีไอ้โรฮาล์นที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ไม่งั้นอารมณ์ผมระเบิดไปแล้ว

ที่ผมรู้ว่ามันรับเด็กอายุไม่ 20 ถึงเข้าทำงานก็เพราะแว๊ปแรกที่เธอสบตากับผม ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตที่พอมองเข้าไปข้างในก็เหมือนมันมีความเศร้าซ้อนอยู่จมูกรั้น และปากเล็กอมชมพูนั้นอีก ดูยังไงก็ไม่ถึง 18 !!! บวกกับที่ไอ้ไม้มันดูมีพิรุธนั้นอีก

ผมเป็นมาเฟียย่อมดูคนออกอยู่แล้วไม่งั้นผมคงปกครองลูกน้องนับหมื่นชีวิตไม่ได้หรอก คนที่คิดจะหักหลังผมก็มี ดังนั้นหากให้คิดท้าทายกับกฎที่ผมตั้งไว้ก็ไม่จำเป็นต้องไว้ชีวิต !

แต่ไอ้ไม้ผมเหมือนพี่มันและมันก็เหมือนน้องผมมันไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหนผมเจอมันที่สถานรับเลี้ยงเด็กมันเป็นเด็กที่ร่าเริงมากทั้งๆที่เล่นอยู่คนเดียวกับตุ๊กตาควาย! มันยังเล่นสนุกได้ทั้งๆที่ไม่มีเพื่อนเข้าไปเล่นด้วยเลย มันเหมือนผมที่ที่เราต่างก็ไม่มีพ่อแม่และอยู่ตัวคนเดียว แต่มันต่างจากผมตรงที่มันยังยิ้มได้ ผมเลยรับเลี้ยงมันมา สอนมันทุกอย่างและมันก็เชื่อฟังผมทุกอย่างเช่นกัน แต่นี้คือครั้งแรกที่มันแหกกฎ!!!

" แต่นายครับ...อึก.. น้องมันน่าสงสารนะ น้องมันตัวคนเดียว ต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน.. "

และนี้คือข้อเสียของมัน! มันขี้สงสาร!!!

" แต่กฏก็ต้องเป็นกฎ "

" ตะ...แต่นายยย "

" กูปกครองคนมากถ้าแค่ผู้หญิงคนนี้มาทำให้กฎที่กูตั้งไว้ไม่น่าเคารพและปฏิบัติ มึงว่ากูควรทำยังไง "

" ........."

" ออกไปได้แล้ว "

" ครับ "

" อึก.....ค่ะ..." ผมรำคาญเสียงร้องร้องไห้นี้จริง

" ไปทำแผลด้วยมึงนะ " ก่อนที่ไอ้ไม้จะเดินออกไปผมก็ไม่ลืมบอกมันไปทำแผล

" ผ๊มมมงอนนนพี่!!! "

จิ๊ ! ไอ้เวรนิ งอลทีไรเรียกผมพี่ทุกที

Francis End

Idea past

" พะ...พี่ไม้หนูขอโทษนะคะ " หลังจากที่ออกจากห้องนั้นมา. ฉันรู้สึกผิดจริงๆนะพี่เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะรับเฉันเข้าทำงาน. ตอนอยู่ในห้องคือฉันกล้วมากกกก จนน้ำตามันไหลมาเองเลย คนอะไรจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

" ไม่เป็นไรๆแค่นี้พี่สบายมาก :) " หน้าเละขนาดนี้พี่ยังยิ้มได้ ฉันว่าสมองพี่เขาไปหมดแล้วแน่ๆ

" พี่เสียใจด้วยนะ น้องคงทำงานที่นี้ไม่ได้แล้ว "

" ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวหนูลองไปหางานใหม่ดู "

" อะ...ค่าแรงวันนี้ " พี่ไม้ยื่นเงินจำนวนหนึ่งมาให้ฉัน

" ไม่เป็นไรคะหนูรับไว้ไม่ได้มันเยอะกว่าค่าแรงขั้นต่ำอีกนะคะ "

" เถอะน่า...ถือว่าพี่ให้ :) "

" เออ...ขอบคุณค่ะ "

พอคุยกับพี่ไม่เสร็จฉันก็ต้องไปเปลี่ยนชุดกลับห้องแล้วละ ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว เฮ้อออออ

ต้องหางานใหม่อีกแล้วไอเดียร์

แต่ตอนนี้รถเมล์ก็คงจะหมดเเล้วต้องขึ้นแท็กซี่แล้วสิ เสียเงินอีกแล้วว

ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องแล้วค่าา พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วยเฮ้ออออ เงินตอนนี้หมดทั้งตัวก็มีแค่ 2500 รอดไม่เนี้ยย...

พรุ่งนี้เรียนเสร็จค่อยไปเดินหางานอีกแล้วกัน