ก๊อก....ก๊อก....
" นายครับ ผมพาตัวเธอมาแล้ว "
" เข้ามา " น้ำเสียงอันทรงพลังที่ทำให้รู้สึกว่าเจ้าของน้ำเสียงนั้นดูโกรธมาแค่ไหนถูกเพล่งออกมาจนทำให้ร่างบางที่ไม่เคยได้ยิ้นน้ำเสียงแบบนี้ก็สะดุ้งขึ้นทันที
แอดดดด..
" พะ....พี่ไม้!!!! " เมื่อเดินเข้ามาภายในห้องทำงานรางบางก็ยิ่งตกใจมากกว่าเดิมเนื่องจากตอนนี้ใบหน้าของไม้นั้นเต็มไปด้วยรอยฟกช่ำจนดูหน้ากลัว
" กฎมีไว้ให้ปฏิบัติ ไม่ใช่มีไว้ให้ท้าทาย! "
ปัง!!!!
เสียงฝ่ามือที่กระทบกับโต๊ะทำงานบวกกับน้ำเสียงที่กดต่ำนั้นทำให้ไอเดียร์ตกใจและตัวสั่นทันที
" อึก...คะ..คือหนูขอให้พี่เขารับนะ..หนูเข้าทำงานเองคะ..พี่เขาไม่ผิดอะไรเลย..อึก..ฮือออ... " ร่างบางที่พยายามอธิบายให้มาเฟียหนุ่มเข้าให้ด้วยน้ำเสียงที่สั้นไหวจากความกลัว
Fransic past
อ่า...แค่นี้ก็ร้องไห้แล้วผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย
เหมือนอยู่กับเด็กอนุบาลทั้งสองคนเลย ทั้งไอ้ไม้ทั้งเด็กนี้ดีหน่อยที่ในห้องนี้ยังมีไอ้โรฮาล์นที่ดูเป็นผู้ใหญ่ ไม่งั้นอารมณ์ผมระเบิดไปแล้ว
ที่ผมรู้ว่ามันรับเด็กอายุไม่ 20 ถึงเข้าทำงานก็เพราะแว๊ปแรกที่เธอสบตากับผม ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโตที่พอมองเข้าไปข้างในก็เหมือนมันมีความเศร้าซ้อนอยู่จมูกรั้น และปากเล็กอมชมพูนั้นอีก ดูยังไงก็ไม่ถึง 18 !!! บวกกับที่ไอ้ไม้มันดูมีพิรุธนั้นอีก
ผมเป็นมาเฟียย่อมดูคนออกอยู่แล้วไม่งั้นผมคงปกครองลูกน้องนับหมื่นชีวิตไม่ได้หรอก คนที่คิดจะหักหลังผมก็มี ดังนั้นหากให้คิดท้าทายกับกฎที่ผมตั้งไว้ก็ไม่จำเป็นต้องไว้ชีวิต !
แต่ไอ้ไม้ผมเหมือนพี่มันและมันก็เหมือนน้องผมมันไม่มีพ่อแม่หรือญาติที่ไหนผมเจอมันที่สถานรับเลี้ยงเด็กมันเป็นเด็กที่ร่าเริงมากทั้งๆที่เล่นอยู่คนเดียวกับตุ๊กตาควาย! มันยังเล่นสนุกได้ทั้งๆที่ไม่มีเพื่อนเข้าไปเล่นด้วยเลย มันเหมือนผมที่ที่เราต่างก็ไม่มีพ่อแม่และอยู่ตัวคนเดียว แต่มันต่างจากผมตรงที่มันยังยิ้มได้ ผมเลยรับเลี้ยงมันมา สอนมันทุกอย่างและมันก็เชื่อฟังผมทุกอย่างเช่นกัน แต่นี้คือครั้งแรกที่มันแหกกฎ!!!
" แต่นายครับ...อึก.. น้องมันน่าสงสารนะ น้องมันตัวคนเดียว ต้องหาเงินส่งตัวเองเรียน.. "
และนี้คือข้อเสียของมัน! มันขี้สงสาร!!!
" แต่กฏก็ต้องเป็นกฎ "
" ตะ...แต่นายยย "
" กูปกครองคนมากถ้าแค่ผู้หญิงคนนี้มาทำให้กฎที่กูตั้งไว้ไม่น่าเคารพและปฏิบัติ มึงว่ากูควรทำยังไง "
" ........."
" ออกไปได้แล้ว "
" ครับ "
" อึก.....ค่ะ..." ผมรำคาญเสียงร้องร้องไห้นี้จริง
" ไปทำแผลด้วยมึงนะ " ก่อนที่ไอ้ไม้จะเดินออกไปผมก็ไม่ลืมบอกมันไปทำแผล
" ผ๊มมมงอนนนพี่!!! "
จิ๊ ! ไอ้เวรนิ งอลทีไรเรียกผมพี่ทุกที
Francis End
Idea past
" พะ...พี่ไม้หนูขอโทษนะคะ " หลังจากที่ออกจากห้องนั้นมา. ฉันรู้สึกผิดจริงๆนะพี่เขาต้องมาเจ็บตัวเพราะรับเฉันเข้าทำงาน. ตอนอยู่ในห้องคือฉันกล้วมากกกก จนน้ำตามันไหลมาเองเลย คนอะไรจะน่ากลัวได้ขนาดนี้
" ไม่เป็นไรๆแค่นี้พี่สบายมาก :) " หน้าเละขนาดนี้พี่ยังยิ้มได้ ฉันว่าสมองพี่เขาไปหมดแล้วแน่ๆ
" พี่เสียใจด้วยนะ น้องคงทำงานที่นี้ไม่ได้แล้ว "
" ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวหนูลองไปหางานใหม่ดู "
" อะ...ค่าแรงวันนี้ " พี่ไม้ยื่นเงินจำนวนหนึ่งมาให้ฉัน
" ไม่เป็นไรคะหนูรับไว้ไม่ได้มันเยอะกว่าค่าแรงขั้นต่ำอีกนะคะ "
" เถอะน่า...ถือว่าพี่ให้ :) "
" เออ...ขอบคุณค่ะ "
พอคุยกับพี่ไม่เสร็จฉันก็ต้องไปเปลี่ยนชุดกลับห้องแล้วละ ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว เฮ้อออออ
ต้องหางานใหม่อีกแล้วไอเดียร์
แต่ตอนนี้รถเมล์ก็คงจะหมดเเล้วต้องขึ้นแท็กซี่แล้วสิ เสียเงินอีกแล้วว
ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องแล้วค่าา พรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วยเฮ้ออออ เงินตอนนี้หมดทั้งตัวก็มีแค่ 2500 รอดไม่เนี้ยย...
พรุ่งนี้เรียนเสร็จค่อยไปเดินหางานอีกแล้วกัน
Idea End
________________________________
คุณพรี่ชั่งใจร้ายกับน้องได้ลงคอ......
😵😵😵
คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยน่าาาาา 😘
📝🖌